បទវិភាគ
×![]()
ភ្នំពេញ៖ ពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់ ក្រោយពីសិស្សប្រឡងយកសញ្ញាបត្រមធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិរួច សិស្សដែលមានលទ្ធភាពទៅបន្តការសិក្សានៅថ្នាក់មហាវិទ្យាល័យមួយចំនួនធំ បានថ្លែងសោកស្តាយចំពោះការជ្រើសរើសជំនាញរបស់ខ្លួន ក្រោយពីពួកគេរៀនបាន ១ ឬ២ឆ្នាំ ឬក្រោយបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ។ ក្រោយពីរៀនបាន១ ឬ២ឆ្នាំហើយ និស្សិតខ្លះបានសម្រេចចិត្តប្តូរជំនាញ ទៅរៀនជំនាញមួយផ្សេងទៀត។ រីឯនិស្សិតខ្លះទៀតក៏បង្ខំចិត្តទៅធ្វើការទាំងខុសជំនាញ ឬការងារដែលពួកគេមិនចូលចិត្តធ្វើ។ តើបញ្ហាទាំងនេះបណ្តាលមកពីមូលហេតុអ្វីខ្លះ?
ដោយមិននិយាយពីជ្រុងនៃគុណភាពអប់រំនៅថ្នាក់ចំណេះដឹងទូទៅ និងថ្នាក់ឧត្តមសិក្សា ការជ្រើសរើសជំនាញនៅតែជាបញ្ហាសម្រាប់អ្នកចាប់ផ្តើមជីវិតមហាវិទ្យាល័យ ដែលត្រូវជ្រើសរើសជំនាញប្រចាំជីវិត។ ពួកគេមួយចំនួននៅតែពិបាកស្វែងរកព័ត៌មានអំពីទីផ្សារការងារ អ្នកខ្លះទៀតក៏មិនដឹងច្បាស់ថា ខ្លួនចង់ក្លាយជាអ្វីនៅថ្ងៃអនាគត។ បញ្ហាធំមួយនេះ បានបន្តធ្វើឲ្យនិស្សិតខាតពេលវេលា និងថវិកាយ៉ាងច្រើន។ និស្សិតខ្លះទៀតបង្ខំចិត្តរៀនឲ្យតែចប់ ហើយត្រូវបង្ខំចិត្តទៅធ្វើការតាមមុខជំនាញនោះ ទាំងខ្លួនមិនពេញចិត្តទៀត។
មាននិស្សិតមួយក្រុមទៀត បន្ទាប់ពីពួកគេទ្រាំរៀនចប់ជំនាញតាមចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ឪពុកម្តាយពួកគេហើយ ទើបព្យាយាមស្វែងរក ការសិក្សា ឬស្វែងរកការងារដែលខ្លួនពេញចិត្តឡើងវិញ។ នៅមាននិស្សិតមួយក្រុមទៀតដែលរៀនចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រហើយ តែពួកគេនៅតែរកការងារមិនបានធ្វើដដែល។ នោះគឺដោយសារតែជំនាញដែលពួកគេរៀន ពុំសូវមានតម្រូវការទីផ្សារការងារ។
ទោះបីជាប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ មានគ្រឹះស្ថានឯកជន ដែលសហការជាមួយនឹងក្រសួងអប់រំ យវុជន និងកីឡា និងស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធនានា បានរៀបចំសិក្ខាសាលាតម្រង់ទិសជ្រើសរើសជំនាញសិក្សាក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លីមួយ សម្រាប់សិស្សានុសិស្សដែលទើបនឹងប្រឡងបញ្ចប់ថ្នាក់មធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិ ក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែ នៅតែមិនអាចដោះស្រាយមួយនេះបានប្រសើរឡើយ។
ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាដែលកើតឡើងតជំនាន់នេះឲ្យបានប្រសើរជាងនេះ ក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា ត្រូវបង្កើតកម្មវិធីសិក្សាស្តីពីការកំណត់គោលដៅជីវិត និងការជ្រើសរើសជំនាញសិក្សានៅថ្នាក់ឧត្តមសិក្សា ដើម្បីដាក់បញ្ចូលនៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សារបស់រដ្ឋ និងត្រូវមានគ្រូបណ្តុះបណ្តាលដែលមានសមត្ថភាពពិតប្រាកដ បង្រៀនដល់សិស្សានុសិស្សយ៉ាងហោចណាស់ចាប់ពីថ្នាក់ទី៩ ដល់ទី១២ ដើម្បីជាទុនឱ្យពួកគេធ្វើសេចក្តីសម្រេចចិត្តមួយបានត្រឹមត្រូវ មុននឹងផ្តើមជីវិតជានិស្សិតនៅមហាវិទ្យាល័យ។ ចំណែកឯ និស្សិតខ្លួនឯងត្រូវតែស្វែងយល់ពីខ្លួនឯងបន្ថែមឲ្យបានកាន់តែច្បាស់ ពោលគឺត្រូវដឹងថាខ្លួនឯងមានចំណុចខ្លាំង និងចំណុចខ្សោយអ្វីខ្លះ? ចូលចិត្តធ្វើការងារអ្វី? និងមានទេពកោសល្យអ្វីខ្លះនៅក្នុងខ្លួន? ហើយចង់ក្លាយជាមនុស្សបែបណាទៅថ្ងៃអនាគត? ត្រង់ចំណុច គឺជាគ្រឹះដ៏សំខាន់ដែលជំរុញឲ្យនិស្សិតជ្រើសរើសមុខជំនាញត្រូវនឹងគោលដៅដែលពួកគេចង់បានពិតប្រាកដ។
ចំពោះតម្រូវការទីផ្សារការងារវិញ ក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា, ក្រសួងការងារ និងបណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈ រួមទាំងស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធទាំងអស់ ត្រូវសហការគ្នាធ្វើការសិក្សាស្រាវជ្រាវមួយស្តីពីតម្រូវការទីផ្សារការងារនៅក្នុងស្រុក ដើម្បីឲ្យសិស្សនិស្សិតរៀនត្រូវនឹងតម្រូវការទីផ្សារការងារ។ សម្រាប់និស្សិតខ្លួនឯងវិញ ត្រូវតែសួរនៅតាមសកលវិទ្យាល័យនីមួយៗលើមុខជំនាញដែលខ្លួនចង់រៀននោះថា តើជំនាញនោះត្រូវការលក្ខខណ្ឌអ្វីខ្លះ? រៀនពីមុខវិជ្ជាអ្វីខ្លះ? មានតម្រូវការទីផ្សារការងារតិច ឬច្រើន។ ល។
និស្សិតខ្លួនឯងដដែល មិនត្រូវងាករេតាមមិត្តភក្តិ, តាមបងប្អូន, តាមគ្រួសារ ឬតាមអារម្មណ៍ស្រមើស្រមៃរបស់ខ្លួន ដើម្បីសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសជំនាញទៅបន្តការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យនោះទេ។ និស្សិតខ្លួនឯងត្រូវតែជ្រើសរើសជំនាញមួយ ដែលត្រូវនឹងចំណង់ចំណូលចិត្ត និងគោលដៅទៅថ្ងៃអនាគតដែលខ្លួនឯងចង់បាន ហើយត្រូវតែឆ្លើយតបទៅនឹងតម្រូវការទីផ្សារការងារផងដែរ ទើបអាចដោះស្រាយបញ្ហាតជំនាន់នេះបានយ៉ាងពិតប្រាកដ៕
ដោយមិននិយាយពីជ្រុងនៃគុណភាពអប់រំនៅថ្នាក់ចំណេះដឹងទូទៅ និងថ្នាក់ឧត្តមសិក្សា ការជ្រើសរើសជំនាញនៅតែជាបញ្ហាសម្រាប់អ្នកចាប់ផ្តើមជីវិតមហាវិទ្យាល័យ ដែលត្រូវជ្រើសរើសជំនាញប្រចាំជីវិត។ ពួកគេមួយចំនួននៅតែពិបាកស្វែងរកព័ត៌មានអំពីទីផ្សារការងារ អ្នកខ្លះទៀតក៏មិនដឹងច្បាស់ថា ខ្លួនចង់ក្លាយជាអ្វីនៅថ្ងៃអនាគត។ បញ្ហាធំមួយនេះ បានបន្តធ្វើឲ្យនិស្សិតខាតពេលវេលា និងថវិកាយ៉ាងច្រើន។ និស្សិតខ្លះទៀតបង្ខំចិត្តរៀនឲ្យតែចប់ ហើយត្រូវបង្ខំចិត្តទៅធ្វើការតាមមុខជំនាញនោះ ទាំងខ្លួនមិនពេញចិត្តទៀត។
មាននិស្សិតមួយក្រុមទៀត បន្ទាប់ពីពួកគេទ្រាំរៀនចប់ជំនាញតាមចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ឪពុកម្តាយពួកគេហើយ ទើបព្យាយាមស្វែងរក ការសិក្សា ឬស្វែងរកការងារដែលខ្លួនពេញចិត្តឡើងវិញ។ នៅមាននិស្សិតមួយក្រុមទៀតដែលរៀនចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រហើយ តែពួកគេនៅតែរកការងារមិនបានធ្វើដដែល។ នោះគឺដោយសារតែជំនាញដែលពួកគេរៀន ពុំសូវមានតម្រូវការទីផ្សារការងារ។
ទោះបីជាប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ មានគ្រឹះស្ថានឯកជន ដែលសហការជាមួយនឹងក្រសួងអប់រំ យវុជន និងកីឡា និងស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធនានា បានរៀបចំសិក្ខាសាលាតម្រង់ទិសជ្រើសរើសជំនាញសិក្សាក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លីមួយ សម្រាប់សិស្សានុសិស្សដែលទើបនឹងប្រឡងបញ្ចប់ថ្នាក់មធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិ ក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែ នៅតែមិនអាចដោះស្រាយមួយនេះបានប្រសើរឡើយ។
ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាដែលកើតឡើងតជំនាន់នេះឲ្យបានប្រសើរជាងនេះ ក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា ត្រូវបង្កើតកម្មវិធីសិក្សាស្តីពីការកំណត់គោលដៅជីវិត និងការជ្រើសរើសជំនាញសិក្សានៅថ្នាក់ឧត្តមសិក្សា ដើម្បីដាក់បញ្ចូលនៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សារបស់រដ្ឋ និងត្រូវមានគ្រូបណ្តុះបណ្តាលដែលមានសមត្ថភាពពិតប្រាកដ បង្រៀនដល់សិស្សានុសិស្សយ៉ាងហោចណាស់ចាប់ពីថ្នាក់ទី៩ ដល់ទី១២ ដើម្បីជាទុនឱ្យពួកគេធ្វើសេចក្តីសម្រេចចិត្តមួយបានត្រឹមត្រូវ មុននឹងផ្តើមជីវិតជានិស្សិតនៅមហាវិទ្យាល័យ។ ចំណែកឯ និស្សិតខ្លួនឯងត្រូវតែស្វែងយល់ពីខ្លួនឯងបន្ថែមឲ្យបានកាន់តែច្បាស់ ពោលគឺត្រូវដឹងថាខ្លួនឯងមានចំណុចខ្លាំង និងចំណុចខ្សោយអ្វីខ្លះ? ចូលចិត្តធ្វើការងារអ្វី? និងមានទេពកោសល្យអ្វីខ្លះនៅក្នុងខ្លួន? ហើយចង់ក្លាយជាមនុស្សបែបណាទៅថ្ងៃអនាគត? ត្រង់ចំណុច គឺជាគ្រឹះដ៏សំខាន់ដែលជំរុញឲ្យនិស្សិតជ្រើសរើសមុខជំនាញត្រូវនឹងគោលដៅដែលពួកគេចង់បានពិតប្រាកដ។
ចំពោះតម្រូវការទីផ្សារការងារវិញ ក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា, ក្រសួងការងារ និងបណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈ រួមទាំងស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធទាំងអស់ ត្រូវសហការគ្នាធ្វើការសិក្សាស្រាវជ្រាវមួយស្តីពីតម្រូវការទីផ្សារការងារនៅក្នុងស្រុក ដើម្បីឲ្យសិស្សនិស្សិតរៀនត្រូវនឹងតម្រូវការទីផ្សារការងារ។ សម្រាប់និស្សិតខ្លួនឯងវិញ ត្រូវតែសួរនៅតាមសកលវិទ្យាល័យនីមួយៗលើមុខជំនាញដែលខ្លួនចង់រៀននោះថា តើជំនាញនោះត្រូវការលក្ខខណ្ឌអ្វីខ្លះ? រៀនពីមុខវិជ្ជាអ្វីខ្លះ? មានតម្រូវការទីផ្សារការងារតិច ឬច្រើន។ ល។
និស្សិតខ្លួនឯងដដែល មិនត្រូវងាករេតាមមិត្តភក្តិ, តាមបងប្អូន, តាមគ្រួសារ ឬតាមអារម្មណ៍ស្រមើស្រមៃរបស់ខ្លួន ដើម្បីសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសជំនាញទៅបន្តការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យនោះទេ។ និស្សិតខ្លួនឯងត្រូវតែជ្រើសរើសជំនាញមួយ ដែលត្រូវនឹងចំណង់ចំណូលចិត្ត និងគោលដៅទៅថ្ងៃអនាគតដែលខ្លួនឯងចង់បាន ហើយត្រូវតែឆ្លើយតបទៅនឹងតម្រូវការទីផ្សារការងារផងដែរ ទើបអាចដោះស្រាយបញ្ហាតជំនាន់នេះបានយ៉ាងពិតប្រាកដ៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
