និស្សិត សែម វណ្ណា ជឿថា ការសិក្សាត្រូវពឹងផ្អែកលើការអនុវត្ត៧០ភាគរយ ទើបជោគជ័យ

ជាតិ

បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍

និស្សិត សែម វណ្ណា ជឿថា ការសិក្សាត្រូវពឹងផ្អែកលើការអនុវត្ត៧០ភាគរយ ទើបជោគជ័យ

23, Jun 2018 , 8:59 am

រូបភាព

ដោយ:

ភ្នំពេញ៖ និស្សិត សែម វណ្ណា ទើបតែបញ្ចប់ការសិក្សាអាហារូបករណ៍ត្រឹមតែ៤ខែនៅប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី ដែលបានសិក្សាជំនាញសិល្បៈ និងការសិក្សាអំពីព័ត៌មាន តាមរយៈកម្មវិធី EU-Share Scholarship។ ទោះបីការសិក្សានៅប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី មានរយៈពេលខ្លីពិតមែន តែនិស្សិត សែម វណ្ណា បានឈ្វេងយល់ពីប្រព័ន្ធអប់រំថ្មី និងជំនាញដែលខ្លួនចូលចិត្តផងដែរ។ ទន្ទឹមនឹងនេះ លោក សែម វណ្ណា ជឿជាក់ថា ការសិក្សាទាល់តែគួបផ្សំនឹងទ្រឹស្តី ៣០ភាគរយ និងការអនុវត្ត៧០ភាគរយ ទើបធ្វើឲ្យរូបលោកជោគជ័យក្នុងការសិក្សា និងជាបទពិសោធន៍ក្នុងការអនុវត្តការងារនៅពេលខាងមុខផងដែរ។

សែម វណ្ណា ជានិស្សិតមិនត្រឹមតែទទួលបានអាហារូបករណ៍សិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យកម្ពុជាប៉ុណ្ណោះទេ ហើយថែមទាំងបានទទួលបានអាហារូបករណ៍ទៅសិក្សាប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីរយៈពេល៤ខែ ទៀតផង។ ក្រោយពីត្រឡប់មកវិញ វណ្ណា ក៏បានចែករំលែកពីភាពជោគជ័យ និងប្រាប់ពីវប្បធម៌របស់ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី។

សូមតាមដានកិច្ចសម្ភាសន៍រវាងកញ្ញា សៅ សុខអេង អ្នកយកព័ត៌មាននៃសារព័ត៌មានថ្មីៗ ជាមួយលោក សែម វណ្ណា និស្សិតកម្ពុជា ជុំវិញការចែករំលែកអំពីប្រព័ន្ធអប់រំរបស់ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី៖

កញ្ញា សៅ សុខអេង៖ ហេតុអ្វីបានជាលោក សែម វណ្ណា សម្រេចចិត្តទៅសិក្សានៅប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី?

លោក សែម វណ្ណា៖ មូលហេតុដែលជំរុញឲ្យខ្ញុំជ្រើសរើសប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី ដោយសារខ្ញុំស្គាល់មិត្តភក្តិដែលជាជនជាតិឥណ្ឌូនេស៊ីច្រើន ហើយពួកគេក៏ធ្លាប់មកសិក្សានៅប្រទេសខ្មែរផងដែរ។ ពួកយើងហាក់បីមានទំនាក់ទំនងល្អនឹងគ្នា ទាំងវប្បធម៌ និងការនិយាយស្តី ពិតជាស៊ីចង្វាក់នឹងគ្នាមែន។ ហើយអ្វីដែលជាផ្លូវត្រួសត្រាយឲ្យខ្ញុំបានទៅសិក្សានៅទីនោះ គឺកម្មវិធី EU-Share ដែលផ្តល់អាហារូបករណ៍ដល់និស្សិតបានទៅសិក្សានៅក្រៅប្រទេសជាច្រើន។ ទើបខ្ញុំសម្រេចចិត្តថាដាក់ពាក្យទៅសិក្សានៅប្រទេសនោះ ដើម្បីទទួលបានមេរៀនថ្មីក្នុងជីវិត។ ទោះបីដឹងថាមិនមានលទ្ធផលមិនល្អ យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែព្យាយាមដែរ។

កញ្ញា សៅ សុខអេង៖ តើលោកបានត្រៀមខ្លួនអ្វីខ្លះដើម្បីទទួលបានលទ្ធផលទៅសិក្សានៅប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី?

លោក សែម វណ្ណា៖ ជាដំបូងខ្ញុំបានសាកសួរពីបទពិសោធន៍របស់មិត្តភក្តិដែលធ្លាប់បានសិក្សានៅក្រៅប្រទេសជាមុនសិន ហើយចាប់ផ្តើមស្វែងរកឱកាសល្អ ដើម្បីអាចដាក់ពាក្យទៅតាមប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយនានា ដែលមាននៅក្នុងគេហទំព័រហ្វេកប៊ុកនៃកម្មវិធីផ្តល់អាហារូបករណ៍របស់ EU-Share Scholarship និងបណ្តាញផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មានផ្សេងទៀត។ សំខាន់ជាងនេះទៅទៀតនោះគឺ ការពង្រឹងសមត្ថភាពភាសាអង់គ្លេសឲ្យបានល្អ និងខិតខំសិក្សាឲ្យបាន GPA ខ្ពស់ ចាប់ពី៣ចុចឡើងទៅ ទើបអាចមានលទ្ធភាពជាប់ទៅសិក្សានៅបណ្តាប្រទេសនានា។ លើសពីនេះទៀត ភាពអត់ធ្មត់ ស៊ូទ្រាំ និងការតាំងចិត្ត ពិតជាមានសារសំខាន់ដែលជាគោលដៅនាំឲ្យយើងជោគជ័យផងដែរ។

កញ្ញា សៅ សុខអេង៖ តើលោកអាចប្រាប់ឲ្យលម្អិតពីប្រព័ន្ធអប់រំនៅប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីឲ្យច្បាស់បន្តិចបានទេ?

លោក សែម វណ្ណា៖ ឆ្លងកាត់រយៈពេលជិត៤ខែកន្លងនេះ ខ្ញុំបានដឹងពីមូលដ្ឋាននៃការអប់រំរបស់ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីយ៉ាងច្បាស់ មិនថាការសិក្សា និងការអនុវត្ត គឺពិតជាបានផ្សារភ្ជាប់គា្នមែនទែន។ ក្នុងនោះ ការសិក្សារបស់គេពិតជាធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្លឺភ្នែកថា គេផ្តោតលើការអនុវត្ត ៧០ភាគរយ ឯទ្រឹស្តីតែ៣០ភាគរយប៉ុណ្ណោះ។ គេរៀនទ្រឹស្តីតិច តែអនុវត្តច្រើន សាស្ត្រាចារ្យរបស់ពួកគេមានជំនាញវិជ្ជាជីវៈខ្ពស់ ហើយនិងបានផ្តល់ពេលឲ្យយើងចុះទៅអនុវត្តផ្ទាល់តែម្តង ដូចជាការធ្វើបទសម្ភាស និងការផលិតជាវីឌីអូ ជាដើម។ ចំពោះនិស្សិតដែលសិក្សានៅទីនោះ ខិតខំប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រ យកចិត្តទុកដាក់ទាំងយប់ ទាំងថ្ងៃ ធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យទទួលបានលទ្ធផលល្អ។ ក្រៅពីបញ្ចប់វគ្គសិក្សារួចមក សាកលវិទ្យាល័យ ក៏មានកម្មវិធីដំណើរកម្សាន្តដោយឥតគិតថ្លៃ ទៅរមណីយដ្ឋាននានាដែលជាកន្លែងប្រវត្តិសាស្ត្រដ៏សំខាន់របស់ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីផងដែរ។

កញ្ញា សៅ សុខអេង៖ តើលោកយល់យ៉ាងដូចម្តេច ចំពោះកម្រិតវប្បធម៌របស់ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី?

លោក សែម វណ្ណា៖ ចំណុចដែលខុសប្លែកគ្នានោះគឺសាសនា និងភាសា។ ពួកគេ សុទ្ធតែជាជនជាតិអ៊ិស្លាម សូម្បីការស្លៀកពាក់ក៏ខុសប្លែកពីជនជាតិខ្មែរដែរ។ គេតែងប្រកាន់ខ្ជាប់នូវប្រពៃណីរបស់គេជានិច្ច។ ការប្រកាន់សាសនាខុសគ្នាមិនមែនជាឧបសគ្គប៉ុន្មានទេសម្រាប់ខ្ញុំ តែអ្វីជាផលលំបាកនោះគឺ ភាសា តែម្តង ដោយសារតែជនជាតិគេ មិនសូវប្រើភាសាអង់គ្លេសទេ ច្រើនតែប្រើភាសារបស់គេផ្ទាល់ច្រើនជាង តែយ៉ាងណាខ្ញុំក៏មានមិត្តភក្តិជួយបកប្រែជាភាសាអង់គ្លេសដើម្បីងាយស្រួលយល់ដែរ។ ទំនេរពីការសិក្សា ពួកគេចូលចិត្តអានសៀវភៅ ដើរលេង និងចែករំលែកចំណេះដឹង និងវប្បធម៌គ្នាទៅវិញទៅមកផងដែរ។

កញ្ញា សៅ សុខអេង៖ តើលោកមានផលលំបាកអ្វីខ្លះ ហើយលោកមានកត្តាអ្វីខ្លះ ដើម្បីជម្នះភាពលំបាកទាំងនោះ?

លោក សែម វណ្ណា៖ ពេលទៅដល់ទីនោះដំបូង ខ្ញុំមិនស្គាល់ពីស្ថានភាពរស់នៅទីនោះឡើយ។ ពេលទៅដល់ទីនោះភ្លាម មិត្តភក្តិដែលជាជនជាតិឥណ្ឌូនេស៊ីជាច្រើននាក់ បានមកស្វាគមន៍ខ្ញុំ និងណែនាំខ្ញុំអំពីការរស់នៅ ការហូបចុក និងការស្លៀកពាក់។ ដំបូងឡើយខ្ញុំហាក់បីដូចជាភ័យខ្លាចបន្តិច ដោយសារតែខ្ញុំមិនទាន់បន្សាំជាមួយនឹងអាកាសធាតុ និងរបបអាហារ ព្រោះអាហារនៅទីនោះខុសប្លែកពីអាហារខ្មែរទាំងស្រុង ដូច្នេះខ្ញុំទម្រាំតែថ្នឹកជាមួយម្ហូបរបស់គេនោះ គឺត្រូវចំណាយពេលជាច្រើនសប្តាហ៍ឯណោះ។ ចំណែកការសិក្សាវិញ ខ្ញុំពិតជាពេញចិត្តនឹងមុខវិជ្ជាទាំងនោះណាស់ ដោយសារមុខវិជ្ជានីមួយៗ មានសាស្ត្រាចារ្យបង្រៀនជាភាសាអង់គ្លេស។ តែអ្វីដែលលំបាកនោះគឺនិស្សិតមិនបានប្រើ ភាសាក្នុងការទំនាក់ទំនងទាំងអស់នោះទេ ច្រើនតែប្រើភាសារបស់ពួកគេជាង។ ដូច្នេះធ្វើឲ្យខ្ញុំពិបាកស្តាប់ថាគេចង់និយាយពីអ្វីណាស់។ ប៉ុន្តែបទពិសោធន៍ទាំងអស់នោះហើយ ដែលជាមេរៀនថ្មីធ្វើឲ្យខ្ញុំស្គាល់ថាតើខ្ញុំជាអ្នកណា ហើយថាតើទ្រាំលំបាកបានកម្រិតណាដែរ។

កញ្ញា សៅ សុខអេង៖ តើអ្វីទៅដែលលោកទទួលបានបន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សានៅទីនោះ?

លោក សែម វណ្ណា៖ ទោះបីរយៈពេលត្រឹមតែ៤ខែមែន តែជារយៈពេលដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់ខ្ញុំ ដែលបានស្គាល់មិត្តភក្តិ ជាជនជាតិខុសគ្នា តែពួកគេមានចិត្តស្រឡាញ់ការសិក្សាដូចគ្នា។ ពួកគេមានស្មារតីសាមគ្គីគ្នា ចេះស្រឡាញ់គ្នាចាត់ទុកដូចជាបងប្អូនអ៊ីចឹង និងចេះចែករំលែកចំណេះដឹង វប្បធម៌ គ្នាទៅវិញទៅមកទៀតផង។ ឆ្លងកាត់ភាពតស៊ូកន្លងមកខ្ញុំ ពិតជាបានកែប្រែទម្លាប់ការអានសៀវភៅច្រើនជាងមុន។ ទន្ទឹមនឹងនេះខ្ញុំនឹងយកបទពិសោធន៍ទាំងប៉ុន្មានរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីអភិវឌ្ឍខ្លួនឯង និងផ្ទេរចំណេះដឹងទៅនិស្សិតផ្សេងៗទៀតដែលមានបំណងចង់ទៅសិក្សានៅក្រៅប្រទេស។

កញ្ញា សៅ សុខអេង៖ តើលោកមានអនុសាសន៍អ្វីខ្លះ ដើម្បីដាស់តឿនទៅនិស្សិត ឲ្យមានបំណងដាក់ពាក្យទៅសិក្សានៅបរទេសដូចរូបលោកដែរ?

លោក សែម វណ្ណា៖ រាល់និស្សិតទាំងអស់ សុទ្ធតែមានឱកាសក្នុងការទទួលបានអាហារូបករណ៍ ទៅសិក្សានៅក្រៅប្រទេសដូចៗគ្នា គ្រាន់តែពួកគេមានសមត្ថភាពខុសគ្នាតែប៉ុណ្ណោះ តែអ្វីដែលសំខាន់ពួកគេត្រូវតែពង្រឹងការនិយាយ ការសរសេរជាភាសាអង់គ្លេសឲ្យបានល្អ ទើបងាយស្រួលឲ្យពួកគេអាចជាប់អាហារូបករណ៍ទៅសិក្សានៅក្រៅប្រទេសបានយ៉ាងងាយស្រួល៕