ជាតិ
ពីនេះ ពីនោះ
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ខ្មែរយើងសព្វថ្ងៃប្រើពាក្យចិនសឹងតែចាត់ទុកពាក្យទាំងនោះជាពាក្យរបស់ខ្លួនទៅហើយ។ តើពាក្យទាំងនោះមានអ្វីខ្លះទៅ?
«ហេង» ជាកម្ចីពីចិន មានន័យដូចគ្នាថានឹងពាក្យខ្មែរ «លាភ» សំដៅលើ សេចក្តីចម្រើន, សមប្រកប, មានជោគ, ចំណេញ,អ្វីៗដែលគួរបាន។
ចំពោះ ពាក្យ «ស៊យ» ជាកម្ចីពីចិន ក៏មានន័យដូចគ្នានឹងពាក្យ «ឧបទ្រព» ជាពាក្យខ្មែរ មានន័យថា ភាពមិនសមបំណង, អពមង្គល, ចង្រៃ ជាដើម។
ពាក្យ «សេង» ដែលខ្មែរចំណាំនិយាយថា សេងតូប សេងឡាន សេងផ្ទះនោះ គឺជាពាក្យចិន មានន័យថា ការដោះដូរ របស់អ្វីមួយ ទៅឲ្យនរណាម្នាក់ផ្សេងទៀត ដោយប្តូរមកវិញនូវថវិកា។
ពលរដ្ឋខ្មែរដែលប្រកបមុខរបររកស៊ី ច្រើនតែប្រើពាក្យ «សេង»ក្នុងន័យថា សេងផ្ទះឲ្យគេ សេងតូបអីវ៉ាន់ឲ្យគេ ជាដើម។
ពលរដ្ឋខ្មែរដែលប្រកបមុខរបររកស៊ី ច្រើនតែប្រើពាក្យ «សេង»ក្នុងន័យថា សេងផ្ទះឲ្យគេ សេងតូបអីវ៉ាន់ឲ្យគេ ជាដើម។
«ចាប់ហួយ» ជាពាក្យពេញនិយមសម្រាប់អ្នកដែលប្រកបមុខរបររកស៊ី ជាពិសេសខ្មែរដែលកាត់សែស្រឡាយចិន។ ការពិត «ចាប់ហួយ» ខ្មែរយើងក៏មានពាក្យរបស់ខ្លួនឯងផងដែរ គឺ «ការលក់ទំនិញ» ជាការលក់របស់របរ រាយរងនេះខ្លះ នោះខ្លះ ខ្លះប៉ប៉ះប៉ុន។
សម្រាប់អាជីវករភាគច្រើនគេប្រើពាក្យ«ឡុងចុង»សំដៅដោយ ការរកស៊ីខាតចុង ខាតដើម។ ឧទាហរណ៍៖ ពូខ្ញុំបើកភោជនីយដ្ឋានមួយកន្លែង ឡុងចុងអស់ហើយ។
«ឡាំសាំ» ជាពាក្យកម្ចីពីភាសាចិនគឹងតាំង ឬក្វាងទុង ដែលមានន័យថា ផ្តេសផ្តាស។ ឧទាហរណ៍៖ ធ្វើឡាំសាំ, និយាយឡាំសាំ, សម្តីឡាំសាំ។
ពាក្យ «ឆាឆៅ« មានន័យថា ធ្វើអុកឡុក, ធ្វើឲ្យរអាក់រអួល និងធ្ចើឲ្យទាស់ដំណើរកិច្ចការអ្វីមួយ។ «ឆាប» មានន័យថា ហើរហក់ចុះទាប ដើម្បីចាប់អ្វីមួយ។
ពាក្យ «ឆុង» សំដៅលើ ចាក់ទឹកក្តៅ សំយុងចុះទៅលើតែ ឬ ទៅលើថ្នាំផង់សម្រាប់កែរោគ ឬក៏បង់ស្លឹកតែបង់ថ្នាំផង់ ចាក់ទឹកក្តៅ ឲ្យចេញរសជាតិ។ «ឆុង» ក៏មានន័យម្យ៉ាងទៀតថា ចុះរាសី,អាប់សិរីសួស្តី, ថយអនុភាព។
ពាក្យ«ឆៃថាវ» ដែលសាធារណជនស្គាល់ថាជាដំណាំដែលមានមើម មានក្លិនហាងឆួល សម្រាប់«ធ្វើជាឆៃប៉ូវ»ក៏ជាពាក្យកម្ចីពីចិន មានន័យថា ផ្អកធ្វើពីមើមឆៃថាវ ដែលចិតចំណិតជាបន្ទះៗ ប្រឡាក់អំបិល ហាលថ្ងៃឱ្យស្ងួត ទុកសម្រាប់បរិភោគ។
«បង្អែមតៅស៊ន» ជាពាក្យកម្ចីពីចិន សំដៅលើបង្អែមដែលជាបបរសណ្តែក លាយជាមួយម្សៅ ដែលមានសណ្ឋានដូចនឹងសម្បោរ សម្រាប់បរិភោគជាមួយនឹងឆាខ្វៃ។
¨«កៅអី» ជាភាសាចិន ដោយឡែក «ជើងម៉ា» ជាភាសាខ្មែរ។ ¨«កៅអី» និង«ជើងម៉ា» មានន័យដូចគ្នា ជារបស់សម្រាប់អង្គុយ។
«សៀវភៅ» ដែលខ្មែរសឹងតែស្គាល់គ្រប់គ្នានោះ មិនមែនជាពាក្យខ្មែរទេ វាជាពាក្យចិន មានន័យថា ជាប្រជុំក្រដាសដែលដេរកាត់ស្រេច មានទំហំ និងកម្រាស់តាមការប្រកប និងមានក្របពីខាងក្រៅ សម្រាប់សរសេរ ឬកត់ត្រា ដែលគេបានបោះពុម្ពរួច។
ពាក្យខាងលើទាំងប៉ុន្មាននេះ គឺជាពាក្យចិនទាំងអស់។ នៅមានពាក្យជាច្រើនទៀតដែលជាពាក្យចិន ខ្មែរយើងប្រើក្នុងជីវភាពរស់នៅ ពាក្យទាំងនោះមានដូចជា ទឹកស៊ីអ៊ីវ, ចាប់ឆាយ, ទឹកស៊ីអ៊ី, ឆា,កុងស៊ី,យីហោ,កាវ, គុយទាវ, កៅឆាយ,ផាវ,កៅឡាក់, អៀម, អុងប៉ាង,ចិក។ល។
មិនមែនមានតែពាក្យចិនតែមួយមុខនោះតែ ដែលខ្មែរប្រើ សូម្បីពាក្យដែលជាកម្ចីពីវៀតណាម ក៏ខ្មែរប្រើដែរ រួមមានដូចជាពាក្យ អ៊ែម, ឡាំប៉ា,ណែមណែវ, ឡុកឡាក់,ខ្វែវ,ទូកដរ,ចាវ,ខ្វែវ ជាដើម៕
Tag:
ពន្យល់ពាក្យ
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ប្រេសិត»មានន័យដូចម្តេច?
5 ថ្ងៃ
