ជាតិ
ពីនេះ ពីនោះ
រូបត្លុក
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ព្រឹកនេះ កិច្ចសន្ទនារវាង អាសុធីរ និងអាសំណាង ហាក់ដូចជាប្លែកពីសព្វដង។ អាសំណាងយកដៃឆ្វេងកាន់កែវកាហ្វេទឹកកកផឹកបណ្តើរ និងភ្នែករបស់វាសំឡឹងកញ្ចក់ទូរសព្ទឆ្លាត Iphone នៅក្នុងប្រអប់ដៃស្តាំ ដោយមានមេដៃរបស់វា ឆូតលើកញ្ចក់ទូរសព្ទទៅលើរហូត។
អាសំណាង៖ អញឆ្ងល់មនុស្សយើងសាហាវមែន! បង្កើត smart phone បង្កើត facebook ព័ត៌មានអនឡាញ Youtube អីអស់ហ្នឹង ស្អីក៏យើងដឹងដែរ…
អាសំណាងពោលមិនទាន់ចប់ប្រយោគត្រឹមត្រូវផង អាសុធីរ លូកមាត់កាត់។
អាសុធីរ៖ គិតតែស្រើបស្រាលហ្នឹងហើយ។ អ្ហែងប្រហែលមិនដឹងថា ភ្នែកនៅក្នុងពិភពលោកកំពុងត្អូញត្អែរ និងទាមទារធ្វើកូដកម្មឈប់បើកភ្នែកហើយ។
អាសំណាង៖ វាស្អីទៀតហើយអ្ហា!
អាសុធីរ៖ ស្តាប់អញ! ថ្ងៃមួយត្រចៀក ច្រមុះ មាត់ និងភ្នែក រអ៊ូថ្លែងទុក្ខរបស់ពួកវា។
ត្រចៀក ត្អូញត្អែរថា មនុស្សបង្កើនការលំបាកដល់វាច្រើនណាស់។ មនុស្សកាន់តែច្រើន សំឡេងឡានម៉ូតូក៏ច្រើន។ ពេលខ្លះ មនុស្សញាត់ប្រដាប់ស្តាប់ភ្លេងចូលណែនត្រចៀកបើកសំឡេងខ្លាំងៗ។ ចូលឡានក៏ដាក់ឧបករណ៍ចូលត្រចៀកដើម្បីនិយាយទូរសព្ទ។ ហាត់កីឡា ក៏ស្តាប់ភ្លេង។ បើពួកអាប្រុសៗវិញ យប់ចូលក្លិប ចូលខារ៉ាអូខេស្អីគេនោះដល់អធ្រាត្រ អញសឹងតែគ្មានពេលសម្រាកទេ។
មាត់ក៏ចូលមកកាត់ ហើយតបទៅត្រចៀក៖ «គ្រាន់តែសំឡេង បងឯងថាលំបាកហើយ។ ខ្ញុំជាមួយអណ្តាតឯណេះវិញទើបយ៉ាប់។ មនុស្សស៊ីផឹកប្លែកៗ និងច្រើនៗណាស់ឥឡូវ។ ខ្លាញ់ ឈាម ស្រា ប៊ីយ៊ែរ ពិសេសអាហារហិរៗ។ បើស៊ីម្ជូរវិញ គឺអំបិលម្ទេសចុចជាមួយម្ជូរ។ ខ្ញុំដូចបៀមភ្លើងអ៊ីចឹងរាល់ថ្ងៃ។ មើលទៅមានតែបងច្រមុះទេដែលស្គាល់ក្តីសុខច្រើន។ មនុស្សគេបាញ់ទឹកអប់ ឡានគេក្រអូប ហើយគេដាំផ្កាច្រើន»។
ច្រមុះខឹងតូង ហើយក៏ស្រែកដាក់ទៅអាមាត់ថា៖ «អ្ហែងនិយាយហ្នុង គឺច្រមុះអ្នកមានទ្រព្យ តែមួយក្តាប់តូចទេ។ ដីហុយ ក្លិនសំរាម លូទឹកស្អុយនៅតាមផ្លូវជាប្រចាំ។ មនុស្សភាគច្រើនជិះម៉ូតូ ជិះអាផាស្អាប់ស្អីគេនុះ អញហិតក្លិនដី ក្លិនផ្សែង ឡើងរលាករន្ធស្ទើររាល់ថ្ងៃហើយ។ ចុះបងភ្នែកវិញ? ច្រមុះ សួរទៅភ្នែកដែលមានពណ៌ក្រហម ហើយមានសើមដោយទឹកភ្នែកផង។
«យើងចង់ធ្វើកូដកម្ម ឈប់បើករហូត»។ ភ្នែកឆ្លើយទាំងស្រងូតស្រងាត់។ ច្រមុះ ត្រចៀក និងមាត់ សួរទៅភ្នែកព្រមៗគ្នាថា៖ «ទុក្ខបងឯងធ្ងន់ប៉ុណ្ណាទៅ»?
ភ្នែករៀបរាប់៖ «អាត្រចៀកឯងធុញថ្លង់ តែពេលខ្លះក៏បានកម្សាន្តអារម្មណ៍នឹងបទពីរោះ។ អាមាត់ឯង ក៏ស៊ីហិររាល់ថ្ងៃ ហើយក៏បានទំពារអាហារឆ្ញាញ់ៗដែរ។ ច្រមុះឯងក៏មានពេលនៅក្នុងម៉ាស៊ីនត្រជាក់ មានពេលស្រង់ក្លិនក្រអួប ក្លិនឈ្ងុយម្ហូបដែរ។ តែខ្ញុំវិញ? ព្រលឹមមិនទាន់ ឃើញស្គ្រីនទូរសព្ទហើយ ចូលបន្ទប់ទឹកមើលទូរសព្ទ ដល់ក្នុងឡានមនុស្សប្រើដៃម្ខាងកាន់ចង្កូត ដៃម្ខាងឆូតកញ្ចក់ទូរសព្ទ។ អ្នកជិះម៉ូតូក៏ដូចគ្នា។ ដល់កន្លែងធ្វើការ មនុស្សមើលកំព្យូទ័រផង មើលទូរសព្ទផង។ ពេលទំនេរពីការងារ គឺទូរសព្ទ។ ពេលទៅដើរលេងនៅសមុទ្រ នៅភ្នំ នៅជនបទណាក៏ដោយ គឺខ្ញុំសំឡឹងតែកញ្ចក់ទូរសព្ទ។ មនុស្សនៅទីណា នៅលើគ្រែ ក៏មិនដេក គឺសំឡឹងតែទូរសព្ទ។ បើភ្នែកក្មេងៗវិញ គឺហ្គេម និងយូធូប។ ពួកខ្ញុំស្គាល់តែកញ្ចក់ទូរសព្ទ។ ខ្ញុំចង់បបួលបងប្អូនភ្នែកគ្រប់ជាតិសាសន៍ធ្វើកូដកម្ម ឈប់បើកភ្នែក…
អាសំណាង៖ បើភ្នែកវាត្អូញត្អែរប៉ុណ្ណឹងហើយ អ្ហែងគិតចង់ប្រគល់ទូរសព្ទឆ្លាតទៅឲ្យខាងណាវិញ? មានអ្នកណាហ៊ានទទួល?
អាសុធីរ៖ អញមិនដឹងទេ។ តែបើក្រុមមនុស្សយើងបន្ថយយកភ្នែកទៅមើលទូរសព្ទ អញយល់ថា ភ្នែកអាចបន្ថយកំហឹងដែរ។ អ្ហែងយកភ្នែកទៅមើល ទេសភាព មើលសៀវភៅ ឬមើលភ្នែកគ្នាវាខ្លះទៅ ភ្នែកអាចសប្បាយចិត្តឡើងវិញ៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
