ពាក្យទាំងបី កោត, កោដ្ឋ និងកោដិ មានសូរដូចគ្នា ប៉ុន្តែមានន័យខុសគ្នាទាំងស្រុង។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សមួយចំនួនប្រើប្រាស់មិនបានត្រឹមត្រូវនោះឡើយ ដោយសរសេរច្រឡូកច្រឡំគ្នាទៅវិញទៅមក។
សារព័ត៌មានថ្មីៗ សូមលើកយកពាក្យទាំងនេះ មកពន្យល់ដាច់ដោយឡែកដូចខាងក្រោម៖
១. «កោត» ជាកិរិយាសព្ទ ដែលមានន័យថា ស្ញែង, ស្ងើច។ គួរកោតគេដែរ។ ប៉ុន្តែពាក្យនេះ ក៏មានន័យថា ខ្លាច, ញញើត ផងដែរ ដោយច្រើននិយាយនាំមុខពាក្យក្រែង, ញញើត, ខ្លាច, ខាម។ កោតក្រែង, កោតញញើត, កោតខ្លាច, កោតខាម ។
នាមសព្ទ «កំណោត» មានន័យថា ការកោត, សេចក្តីកោត។ ខ្ញុំមានកំណោតច្រើនចំពោះឧបាយកលរបស់អ្នក ។
២. «កោដិ» ចេញពីសំសង្ក្រឹត-បាលី ដែលសំដៅលើចំនួន១០លាន។ បកោដិឈ្មោះបកតិសំខ្យាថ្នាក់ខ្ពស់ចំនួនមួយរយសែនកោដិ ( មានសូន្យ ១៤ ) ។ ពាក្យ បកតិសំខ្យា គឺជាការរាប់ចំនួនរាយ (លេខរាយ)៖ រាយ ដប់ រយ ពាន់ ម៉ឺន សែន លាន កោដិ....។
៣. «កោដ្ឋ» មានន័យថាជង្រុក, របស់សម្រាប់ដាក់សព, ដាក់ធាតុ ។ បើតាមការពន្យល់ក្នុងវចនានុក្រម ពាក្យនេះ ក៏ជាឈ្មោះឈើមួយប្រភេទប្រើជាថ្នាំ ផងដែរ។
«បរមកោដ្ឋ» ព្រះបរមនាមនៃព្រះបាទសម្ដេចព្រះហរិរក្សរាមា ... (ព្រះអង្គដួង) ជាព្រះវររាជបិតានៃព្រះបាទសម្ដេចព្រះនរោត្តម ... និងព្រះបាទសម្ដេចព្រះសិរីសុវត្ថិ (ស៊ីសុវត្ថិ) . . . ក្នុងកម្ពុជរដ្ឋ។ «បរមរតនកោដ្ឋ» ជាព្រះបរមនាមនៃព្រះករុណាព្រះបាទសម្តេចព្រះ នរោត្តម សីហនុ ព្រះមហាវីរក្សត្រ ព្រះវររាជបិតា ឯក រាជ្យ បូរណភាពទឹកដី និងឯកភាពជាតិខ្មែរ៕