ខ្លោងទ្វារតាកាវ មានភាពទ្រុឌទ្រោមយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារកត្តាធម្មជាតិ កង្វះការថែទាំដើមឈើ បានធ្វើឱ្យរូបចម្លាក់បង្កាន់ដៃយក្ស និងទេវតាមួយចំនួនដួលរលំ។ កត្តាទាំងអស់នេះ បានធ្វើឱ្យរចនាសម្ព័ន្ធខ្លោងទ្វារមួយភាគធំ ពិសេសរូបដំរីទាំង៤ រងការខូចខាតខ្លាំង ដែលតម្រូវឲ្យមានការមើលថែ ជួសជុល និងអភិរក្ស។

 

ក្រោយសង្កេតឃើញស្ថានភាពនេះ ក្រុមអ្នកជំនាញបានចាប់ផ្តើមសិក្សាអំពីសំណង់ខ្លោងទ្វារកាលពីដើមឆ្នាំ ២០២១ និងបានចាប់ផ្តើមជួសជុលកាលពីខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០២១។ មកដល់បច្ចុប្បន្ន ក្រុមអ្នកជំនាញជួសជុលរួចរាល់ផ្នែកមួយចំនួនដូចជា តួខ្លោងទ្វារ រូបចម្លាក់បង្កាន់ដៃទាញព្រ័ត្រខាងលិច ចម្លាក់ទេវតាទាញព្រ័ត្រចំនួន៧ និងយក្សចំនួន៥។
 

ក្រៅពីនេះ ក្រុមអ្នកជំនាញសម្រេចបានការជួសជុលដំរីទាំង៤ និងមុខព្រហ្មខាងលិច ខាងជើង និងខាងកើត។ អ្នកជំនាញកំពុងបន្តជួសជុលមុខព្រហ្មខាងត្បូង ស្លាបដំបូល និងកំពូលទាំង៣ នៃខ្លោងទ្វារ។ កញ្ញា ម៉េង សុវណ្ណលីលីន ស្ថាបត្យករម្នាក់ក្នុងដំណើរការជួសជុលខ្លោងទ្វារបានប្រាប់អ្នកសារព័ត៌មានថ្មីៗ២៥ ឱ្យដឹងថា ក្រុមការងារអាចនឹងបញ្ចប់ការជួសជុលនៅ៣ខែខាងមុខ។

 

ការងារជួសជុលដើរតួយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការថែរក្សាសំណង់បេតិកភណ្ឌខ្មែរឱ្យនៅគង់វង្ស។ មុននឹងចាប់ផ្តើមបើកការដ្ឋានជួសជុលសំណង់បុរាណណាមួយ អ្នកជំនាញត្រូវសិក្សាពីសំណង់ជាមុនសិន ដើម្បីដឹងអំពីការប្រើបច្ចេកទេសជួសជុល និងចាប់ផ្តើមជួសជុលពីចំណុចណាមុន។
 

កាលពីចុងខែមេសា ឆ្នាំ២០២២ ក្រុមការងារសារព័ត៌មានថ្មីៗ២៥ បានទៅជួបសម្ភាសជាមួយ កញ្ញា ម៉េង សុវណ្ណលីលីន នៅមុខខ្លោងទ្វារតាកាវ។ ស្ថាបត្យករវ័យក្មេងរូបនេះបានឱ្យដឹងថា ការជួសជុលខ្លោងទ្វារតាកាវ ក្រុមការងារបានប្រើដែកអ៊ីណុក ដើម្បីភ្ជាប់ថ្មមួយទៅថ្មមួយ។
 

បើតាមការសិក្សារបស់អ្នកជំនាញបានសន្និដ្ឋានថា ចាស់បុរាណអាចនឹងមានការសិក្សាពីទីប្រជុំទម្ងន់ត្រឹមត្រូវ ដើម្បីសង្កត់ថ្មមួយៗឱ្យជាប់គ្នា។ ក្រៅពីនេះ អ្នកជំនាញក៏ឃើញមានស្លាកស្នាមប្រើដែកទាក់ថ្មផងដែរ ដោយដែកនោះជាប្រភេទដែកសំប៉ែត។

 

កញ្ញា លីលីន បានបញ្ជាក់ថា ក្រុមការងារនៅតែប្រើប្រាស់បច្ចេកទេសជួសជុលតាមលំនាំចាស់បុរាណ ប៉ុន្តែ ទីតាំងចាំបាច់មួយចំនួន ក្រុមការងារនឹងប្រើដែកអ៊ីណុក ដែលមិនច្រែះ ដើម្បីឱ្យទាក់ថ្មជាប់គ្នាល្អ។ ស្ថាបត្យកររូបនេះបានសង្កត់ធ្ងន់ថា៖«យើងនៅតែប្រើបច្ចេកទេសបុរាណ ប៉ុន្តែយើងយកចំណុចមួយចំនួនអភិវឌ្ឍឱ្យកាន់តែល្អ»។ 
 

ការសិក្សាពីបច្ចេកទេសពិតសំខាន់សម្រាប់ការជួសជុលសំណង់ណាមួយ ជាពិសេសសម្រាប់ស្ថាបត្យករជំនាន់ក្រោយក្នុងការរៀនសូត្របន្ថែម។ ទន្ទឹមនោះ អ្នកជំនាញសម័យក្រោយ ក៏អាចសិក្សាពីកំហុសបច្ចេកទេសខ្លះផងដែរ។ លីលីន បានលើកឡើងថា៖«យើងឃើញបច្ចេកទេសពីបុរាណ ពេលខ្លះក៏រៀងមានកំហុសបច្ចេកទេសតិចតួច ក្នុងអំឡុងពេលដែលគាត់សាងសង់ប្រាសាទ។ យើងអ្នកបច្ចេកទេសសម័យថ្មី យើងឃើញថាការធ្វើបែបនេះ វារៀងអត់សូវត្រូវបច្ចេកទេស ឬអត់សូវជាប់ យើងនឹងអភិវឌ្ឍទៅលើបច្ចេកទេសបុរាណ។ បើបច្ចេកទេសបុរាណដែលជាប់ គឺយើងរក្សាទ្រង់ទ្រាយដើមទាំងអស់»។
 

ជាក់ស្តែង ការជួសជុលប្រាសាទមួយចំនួនក្នុងតំបន់អង្គរ ក៏មានប្រើបច្ចេកទេសថ្ពក់ថ្មនេះផងដែរ។ ការប្រើប្រាស់បច្ចេកទេសនេះនឹងជួយការពារថ្មមិនឱ្យធ្លាក់ចុះ នៅទីតាំងចាំបាច់មួយចំនួន ដែលមានថ្មសង្កត់ពីលើធំជាងថ្មនៅខាងក្រោម។ បើសិនមិនប្រើបច្ចេកទេសថ្ពក់ថ្មនេះ ទៅថ្ងៃមុខថ្មដែលមានទំហំតូច អាចនឹងធ្លាក់ ដែលវាធ្វើឱ្យសំណង់មិនអាចឈរមាំមួនបានយូរ។

 

ស្ថាបត្យករវ័យក្មេងកញ្ញា លីលីន រំពឹងថាការប្រើប្រាស់បច្ចេកទេសនេះ នឹងជួយឱ្យសំណង់ នៃខ្លោងទ្វារតាកាវមានភាពរឹងមាំជាងមុនលើស ៨០០ឆ្នាំ។ កញ្ញាបានលើកឡើងថា៖«ចាស់ពីបុរាណគាត់សាងសង់ប្រាសាទក្នុងអំឡុង៨០០ឆ្នាំ រហូតមកដល់ឥឡូវ ហើយទម្រាំតែយើងប្រើថ្មដដែល ហើយប្រើដែកទាមឬថ្ពក់ទៀត អ៊ីចឹងបានន័យថា វាប្រាកដជាបានលើស ៨០០ឆ្នាំ»។

គួរបញ្ជាក់ផងដែរថា អំឡុងពេលជនជាតិបារាំងចុះមកជួសជុលប្រាសាទនៅតំបន់អង្គរ នាសតវត្សរ៍ទី១៨ ក៏មានប្រើប្រាស់បច្ចេកទេសនេះផងដែរ។ អ្នកជំនាញច្រើនប្រើបច្ចេកទេសនេះ ដើម្បីទាក់ធ្នឹម និងភ្ជាប់ថ្មមួយទៅថ្ម ឱ្យក្លាយជាសម្ព័ន្ធ។ ចំណែក សម័យបច្ចុប្បន្ន អ្នកជំនាញបានអភិវឌ្ឍបន្ថែមលើបច្ចេកទេសចាស់ ដើម្បីឱ្យសំណង់កាន់តែរឹងមាំ គង់វង្សបានយូរអង្វែង សម្រាប់កូនចៅជំនាន់ក្រោយ៕