អតីតនិស្សិតផ្នែកស្ថាបត្យកម្ម ពីសហរដ្ឋអាមេរិក លោក តាំងសុចិត្តវិទូពន្យល់ថា ស្ថាបត្យកម្មសម័យកាលបុរាណ មានរចនាបថ មានការច្នៃប្រឌិត ដែលភាគច្រើនជាប្រភេទប្រាង្គប្រាសាទ គឺមានភាពអស្ចារ្យ និងមានលក្ខណៈអត្តសញ្ញាណជាតិ ហើយផ្សាភ្ជាប់ជាមួយនឹងព្រហ្មសាសនា។ ឯ ស្ថាបត្យកម្មសម័យកណ្តាល ការសាងសង់វត្តអារាមមានក្បួនខ្នាតច្បាស់លាស់ គ្រាន់តែសំណង់ភាគច្រើន ផ្តោតលើព្រះពុទ្ធសាសនា។
 

ចំណែក ស្ថាបត្យកម្មសម័យអាណានិគមនិយមបារាំង សំណង់ភាគច្រើនជាប្រភេទការិយាល័យ សម្រាប់ធ្វើការ ជាប្រភេទលំនៅស្ថាន តែក៏មានអត្តសញ្ញាណមួយបែបដែរ។ ចំពោះ ស្ថាបត្យកម្មសម័យទំនើបជាសំណង់ដែលស្រដៀងនឹងសម័យបារាំងដែរ ដែលកែច្នៃដោយ ស្ថាបត្យករខ្មែរជំនាន់ ទសវត្សរ៍ ទី ៦០ និង ៧០។ សម័យកាលនោះ ដ្បិតថាមានភាពទំនើប តែបានផ្សាភ្ជាប់នឹងវប្បធម៌របស់ខ្មែរយើង និងមានឬសគល់ច្បាល់លាស់ផងដែរ។ ឮ
 

ដោយឡែក ស្ថាបត្យកម្មសម័យបច្ចុប្បន្ន មានសំណង់ច្រើនប្រភេទ  ពិសេសប្រភេទអគារខ្ពស់ៗ ហើយការវិវត្តន៍ក្នុងផ្នែកស្ថាបត្យកម្មនាពេលបច្ចុប្បន្ន វាមានភាពរួមបញ្ចូលគ្នាច្រើនឱ្យទៅជាលក្ខណៈសាកល។ ជាមួយគ្នានេះក៏មានការជះឥទ្ធិពលពីបរទេសលើផ្នែកនេះ ព្រមទាំងលំហូរចូលនៃវិស្វករមកពីក្រៅប្រទេសផងដែរ។ ប្រភេទសំណង់ ក៏ខុសពីសំណង់មុនៗដែរៗ ។

 

ក្នុងបទសម្ភាសជាមួយសារព័ត៌មានថ្មីៗ អ្នកជំនាញផ្នែកស្ថាបត្យកម្មរូបនេះ បានលើកឡើងជាទស្សនៈផ្ទាល់ខ្លួនដូច្នេះ៖  « សម្រាប់ខ្ញុំគិតថា សំណង់ស្នាដៃស្ថាបត្យកម្ម គឺជាមរតក ជាភស្ត័តាង ដែលអាចឱ្យយើងពិនិត្យ ពិចារណា វាស់វែងរកអាយុកាល និងធ្វើការសិក្សាស្រាវជ្រាវពីវប្បធម៌នៃសង្គមជាតិមួយ។ ដោយឡែកកម្ពុជា សង្គមខ្មែរយើង បើយើងមើលមកតាំងពី ស.វ ទី១ នៃគ្រឹះសករាជ រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន យើងឃើញថាផ្នែកស្ថាបត្យកម្មក្នុងសង្គមខ្មែរយើងមានការបែងចែកមិនក្រោម ៥ សម័យកាលទេ ឬ ប្រភេទក្នុងជំនាញអភិវឌ្ឍន៍ស្ថាបត្យកម្ម»៕