ពីនេះ ពីនោះ
×![]()
ដោយ: ម៉ៅ សុផា
នៅក្នុងលោក! តាំងពីបុរាណកាល រហូតដល់សម័យស៊ីវិល័យ មាននយោបាយវិទូច្រើនស្ទើររាប់មិនអស់ ដែលបានបង្កើតមេរៀននយោបាយ សម្រាប់អ្នកនយោបាយយកជាមាគ៌ាដឹកនាំប្រទេស ។ ទស្សនវិទូនយោបាយទាំងនោះ បានបង្កើតទ្រឹស្តី និងមាគ៌ានយោបាយទៅតាមមនោគតិក៏ដូចជាអារម្មណ៍ និងទៅតាមការយល់ដឹងប្រកបដោយការត្រិះរិះពិចារណាយ៉ាងជ្រាលជ្រៅរបស់ខ្លួនពីទិដ្ឋភាពសង្គមដែលខ្លួនរស់នៅផ្ទាល់ ។ ក្នុងចំណោមអ្នកប្រាជ្ញនយោបាយទាំងអស់ មានអ្នកប្រាជ្ញនយោបាយមួយចំនួន ត្រូវបានមនុស្សក្នុងលោក យកធ្វើជាវីរបុរស និងចងចាំមិនភ្លេច ដូចជា៖ សូក្រាត, ផ្លាតុង, អារីស្តូត, ឡៅជឺ, ខុងជឺ,នីកូឡូ ម៉ាឃីយ៉ាវ៉េលី, ហ្សង់ហ្សាក់ រូស្សូ, ចន ឡុក, ថូម៉ាស ហ៊ប់, កាល់ ម៉ាក់, វ្ល៉ាឌីមៀរ លេនីន ។ល។
បណ្តាមនោគមវិទ្យានយោបាយនៃអ្នកប្រាជ្ញទាំងនោះនីកូឡូ ម៉ាឃីយ៉ាវ៉េលី គឺជាអ្នកទ្រឹស្តីនយោបាយមួយរូបដ៏ល្បីល្បាញ ដែលគំនិតរបស់លោក ត្រូវបានអ្នកនយោបាយមិនតិចទេ យកមកអនុវត្តតាម ដើម្បីក្តោបក្តាប់អំណាច។
គំនិតលោកមួយបានបង្រៀនថា «អ្នកនយោបាយ ត្រូវចេះប្រែខ្លួនជាសត្វពីរប្រភេទ គឺសត្វសិង្ហ និងសត្វកញ្ជ្រោង» ។ ពេលខ្លះអ្នកនយោបាយ ត្រូវធ្វើជាសិង្ហ ដើម្បីបង្ហាញឫទ្វិអំណាចបង្ក្រាបអ្នកដែលប្រឆាំងនឹងខ្លួន ហើយពេលខ្លះត្រូវធ្វើជាកញ្ជ្រោង ដើម្បីស្គាល់អន្ទាក់ និងប្រើល្បិចស្វែងរកអ្នកដែលចង់ដាក់អន្ទាក់ខ្លួន ព្រោះសត្វសិង្ហមានតែឥទ្ធិពល តែមិនស្គាល់អន្ទាក់ ហើយសត្វកញ្ជ្រោងឆ្លាតមានល្បិច ស្គាល់អន្ទាក់ តែគ្មានអំណាច។ ក្នុងន័យនេះលោកចង់បង្ហាញផ្លូវថា នៅពីក្រោយមហាជន អ្នកនយោបាយ ត្រូវហ៊ានធ្វើគ្រប់យ៉ាងក្នុងការបង្ក្រាប និងកម្ទេចសត្រូវ និងគូបដិបក្ខ ដែលប្រឆាំងនឹងខ្លួន ដើម្បីក្តាប់អំណាច (ចរិតជាសត្វសិង្ហ) តែនៅពីមុខមហាជន អ្នកនយោបាយ ត្រូវចេះសម្តែងភាពទន់ភ្លន់ សុភាពរាបសា ចេះចែកអំណោយ ធ្វើដូចជាអ្នកដឹកនាំប្រកបដោយសប្បុរសធម៌ យកចិត្តអ្នករាល់គ្នា ធ្វើដូចជាខ្លួនឯងស្មោះ ហើយពេលខ្លះអ្នកនយោបាយ ចូលទៅកៀកកិតអ្នកណាម្នាក់ ធ្វើដូចជាស្រឡាញ់ចូលចិត្តអ្នកនោះ តែតាមការពិតដើម្បីស៊ើបអង្កេតក្រែងលោអ្នកនោះរៀបចំអន្ទាក់ដាក់ខ្លួន (ចរិតជាសត្វកញ្ជ្រោង)។ ឥទ្ធិពលនៃគំនិតមួយនេះ ម៉ាឃីយ៉ាវ៉េលី ហាក់ដូចជាចង់បង្ហាត់អ្នកនយោបាយ ឲ្យចេះប្រើល្បិចនយោបាយប្រជាភិថុតិ ដើម្បីគ្រប់គ្រងអំណាចយូរអង្វែង ដោយមិនខ្វល់ពីទុក្ខសោកប្រជាពលរដ្ឋ។ ទីបំផុត មាគ៌ានយោបាយប្រជាភិថុតិនេះបានទទួលជោគជ័យមែន ដោយអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកនយោបាយជាច្រើន តាំងពីជំនាន់លោក រហូតមកដល់សម័យបច្ចុប្បន្ន យកមកដឹកនាំប្រទេស ។ អ្នកនយោបាយខ្លះ កាន់កាប់អំណាចរាប់អាណត្តិ ដោយជោគជ័យ គ្មានអ្នកណាអាចផ្តួលរំលំបាន ដោយសារតែយុទ្ធសាស្ត្រ «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» នេះតែម្តង ។
ថ្ងៃនេះថ្មីៗសូមលើកយកល្បិច «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» មកវែកញែក បង្ហាញប្រិយមិត្តជនរួមជាតិ ឲ្យឃើញច្បាស់ថាតើអ្វីជា «នយោបាយប្រជាភិថុតិ»? តើ សកម្មភាព «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» មានលក្ខណៈដូចម្តេច? តើអ្នកនយោបាយប្រភេទណាចូលចិត្តប្រើ «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» ? ហើយ «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» ច្រើនកើតមាននៅប្រទេសមានស្ថានភាពដូចម្តេច? ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់បញ្ញាញាណ ក្នុងការពិចារណា និងមើលឲ្យបានស៊ីជម្រៅ ទៅលើរបៀបនៃការដឹកនាំនយោបាយ របស់អ្នកនយោបាយអេលីតគ្រប់រូប ជៀសវាងការផុងខ្លួនក្នុងអន្ទាក់ «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» ហើយយល់ច្រឡំថាជា «នយោបាយជួយសង្គ្រោះ»។
នៅពេលណាអ្នកឮពាក្យ «នយោបាយប្រជាភិថុតិ»អ្នកត្រូវយល់ពីសកម្មភាព និងគិតដល់រឿងមូយភ្លាម នោះគឺ «ការប្រើនយោបាយបោកប្រាស់ប្រជាពលរដ្ឋ ដើម្បីអំណាច និងផលប្រយោជន៍» របស់ខ្លួន គ្រួសារខ្លួន និងបក្សពួកខ្លួនដោយមិនខ្វល់ពីការឈឺចាប់របស់ប្រជាពលរដ្ឋ និងការវិនាសអន្តរាយប្រទេសជាតិ។
នយោបាយប្រជាភិថុតិ គឺជាអ្វីដែលគ្មាន តែអ្នកនយោបាយនិយាយថាមាន អ្វីដែលមិនពិត តែអ្នកនយោបាយនិយាយថាពិត អ្វីដែលជាការពិត តែត្រូវអ្នកនយោបាយបំភន្ត និងបិទបាំងភ្នែកមហាជន អ្វីដែលជាប្រយោជន៍ជាតិ តែត្រូវអ្នកនយោបាយ ទាញយកជាប្រយោជន៍បក្សខ្លួន អ្វីដែលមិនអាចធ្វើបាន តែអ្នកនយោបាយសន្យាថាអាចធ្វើបានដើម្បីទាញយកប្រជាប្រិយភាព អ្វីដែលជាការឈឺចាប់របស់ប្រជាជន ត្រូវអ្នកនយោបាយឆ្លៀតឱកាសប្រើការឈឺចាប់នោះ ដើម្បីចាប់យកការគាំទ្រពីជនរងគ្រោះទាំងនោះថែមទៀត ។
ពេលខ្លះអ្នកនយោបាយ ហ៊ានប្រើយុទ្ធសាស្ត្របង្កើតព្រឹត្តិការណ៍ដែលបណ្តាលឲ្យបាត់បង់អាយុជីវិតប្រជាជនដើម្បីប្រយោជន៍អ្វីមួយដែលខ្លួនចង់បាន (យកសពរាស្ត្រ ធ្វើស្រែ) ហើយក៏ធ្វើពើជាស្រែកយំសោកស្តាយនិងអះអាងថានឹងរកយុត្តិធម៌ជូនប្រជាជន។ នេះគេហៅថា សម្លាប់គេហើយ បានផលប្រយោជន៍ពីគេទៀត ហើយថែមទាំងទទួលបានការអរគុណ ពីមហាជន និជនរងគ្រោះផងដែរ ។ អ្វីដែលឈឺចាប់លើសពីនេះទៅទៀតនោះ គឺថាប្រជាពលរដ្ឋជាជនរងគ្រោះ បែរជាយល់ថានេះជា «នយោបាយជួយសង្គ្រោះ» ទៅវិញ។ នេះហើយគេហៅថា «នយោបាយប្រជាភិថុតិ»។
នយោបាយប្រជាភិថុតិ គឺប្រៀបដូចជាផ្ទាំងក្រណាត់«ស» សិប្បនិមិតមួយផ្ទាំង ។ យើងមើលទៅ គឺច្បាស់ណាស់ ប្រាកដជាឃើញពណ៌ស តែតាមការពិតផ្ទាំងខាងក្នុងគឺជាពណ៌ខ្មៅ។ ផ្ទាំងក្រណាត់នោះ ត្រូវបានគេប្រាប់យើងរាល់គ្នាថា ជាផ្ទាំងក្រណាត់ពណ៌សសុទ្ធ តែសច្ចភាពរូបធាតុពិតនៃផ្ទាំងក្រណាត់នោះគឺពណ៌ខ្មៅទេ គ្រាន់តែគេលាបពណ៌វាឲ្យសតែប៉ុណ្ណោះ ។ស្ថានភាពបែបនេះ មានតែអ្នកមានបញ្ញាខ្ពស់ និងអ្នករៀនសូត្រជ្រៅជ្រះមួយចំនួនតូចទេទើបអាចមើលដឹង តែមហាជនរាប់លាននាក់ត្រូវបានគេភូកកុហក។
ចំពោះ វរជននយោបាយថ្លៃថ្នូរ ប្រកបដោយសប្បុរសធម៌ ពោរពេញដោយមនោសញ្ចេតនាចំពោះជាតិមាតុភូមិ ស្រឡាញ់ប្រជាជនខ្លួនស្មើជីវិត សុខចិត្តស្លាប់ និងបរាជ័យជាដរាប ក៏មិនប្រើនយោបាយប្រជាភិថុតិដែរ ។ នយោបាយប្រជាភិថុតិ មានតែពួកអ្នកនយោបាយ មានអត្តចរិតផ្តាច់ការ ឃោរឃៅ គ្មានទសពិធរាជធម៌ ស្រឡាញ់អំណាច អាត្មានិយមពីកំណើត គិតគ្រួសារ និងបក្សពួកខ្លួន ជាងជាតិមាតុភូមិតែប៉ុណ្ណោះ ទើចអាចប្រើទ្រឹស្តី និងដើរតាមគន្លងនយោបាយប្រជាភិថុតិនេះបាន។
ជាទូទៅ លើពិភពលោក «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» ច្រើនកើតមានក្នុងប្រទេសតតិយលោក ឬប្រទេសដែល ប្រជាជនមានការអប់រំទាប ខ្វះការពិចារណា មានបញ្ញាទាបក្នុងការគិតរឿងនយោបាយ និងមិនចេះមើលសកម្មភាពស្មោះ ឬក្បត់របស់អ្នកនយោបាយ។ ម្យ៉ាងទៀត ប្រទេសជាតិដែលប្រជាជនមិនចូលចិត្តខ្វល់ខ្វាយរឿងនយោបាយ ព្រងើយកន្តើយនឹងនយោបាយ គិតតែក្រពះផ្ទាល់ខ្លួន ក៏ជាមូលហេតុចម្បងមួយ ដែលផ្តល់ឱកាសដល់អ្នកនយោបាយអមនុស្សធម៌ ប្រើប្រាស់នយោបាយប្រជាភិថុតិនេះដែរ។
ដើម្បីឲ្យប្រជាពលរដ្ឋជៀសផុតពីអន្លង់ «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» ដែលជាហេតុផ្តល់មកនូវការឈឺចាប់គ្រប់យ៉ាង និងការបាត់បង់ទឹកដី ប្រជាពលរដ្ឋខ្លួនឯងត្រូវតែចេះឈឺឆ្អាល និងចូលរួមគិតគូរយ៉ាងសកម្មក្នុងរឿងនយោបាយ និងសង្គមទាំងអស់គ្នា ។
កុំបន្ទោសអ្នកនយោបាយឲ្យសោះ ពេលអ្នកនយោបាយបោកប្រាស់ ប្រសិនបើអ្នកគិតថារឿងនយោបាយ គឺជារឿងរបស់អ្នកនយោបាយ!
បណ្តាមនោគមវិទ្យានយោបាយនៃអ្នកប្រាជ្ញទាំងនោះនីកូឡូ ម៉ាឃីយ៉ាវ៉េលី គឺជាអ្នកទ្រឹស្តីនយោបាយមួយរូបដ៏ល្បីល្បាញ ដែលគំនិតរបស់លោក ត្រូវបានអ្នកនយោបាយមិនតិចទេ យកមកអនុវត្តតាម ដើម្បីក្តោបក្តាប់អំណាច។
គំនិតលោកមួយបានបង្រៀនថា «អ្នកនយោបាយ ត្រូវចេះប្រែខ្លួនជាសត្វពីរប្រភេទ គឺសត្វសិង្ហ និងសត្វកញ្ជ្រោង» ។ ពេលខ្លះអ្នកនយោបាយ ត្រូវធ្វើជាសិង្ហ ដើម្បីបង្ហាញឫទ្វិអំណាចបង្ក្រាបអ្នកដែលប្រឆាំងនឹងខ្លួន ហើយពេលខ្លះត្រូវធ្វើជាកញ្ជ្រោង ដើម្បីស្គាល់អន្ទាក់ និងប្រើល្បិចស្វែងរកអ្នកដែលចង់ដាក់អន្ទាក់ខ្លួន ព្រោះសត្វសិង្ហមានតែឥទ្ធិពល តែមិនស្គាល់អន្ទាក់ ហើយសត្វកញ្ជ្រោងឆ្លាតមានល្បិច ស្គាល់អន្ទាក់ តែគ្មានអំណាច។ ក្នុងន័យនេះលោកចង់បង្ហាញផ្លូវថា នៅពីក្រោយមហាជន អ្នកនយោបាយ ត្រូវហ៊ានធ្វើគ្រប់យ៉ាងក្នុងការបង្ក្រាប និងកម្ទេចសត្រូវ និងគូបដិបក្ខ ដែលប្រឆាំងនឹងខ្លួន ដើម្បីក្តាប់អំណាច (ចរិតជាសត្វសិង្ហ) តែនៅពីមុខមហាជន អ្នកនយោបាយ ត្រូវចេះសម្តែងភាពទន់ភ្លន់ សុភាពរាបសា ចេះចែកអំណោយ ធ្វើដូចជាអ្នកដឹកនាំប្រកបដោយសប្បុរសធម៌ យកចិត្តអ្នករាល់គ្នា ធ្វើដូចជាខ្លួនឯងស្មោះ ហើយពេលខ្លះអ្នកនយោបាយ ចូលទៅកៀកកិតអ្នកណាម្នាក់ ធ្វើដូចជាស្រឡាញ់ចូលចិត្តអ្នកនោះ តែតាមការពិតដើម្បីស៊ើបអង្កេតក្រែងលោអ្នកនោះរៀបចំអន្ទាក់ដាក់ខ្លួន (ចរិតជាសត្វកញ្ជ្រោង)។ ឥទ្ធិពលនៃគំនិតមួយនេះ ម៉ាឃីយ៉ាវ៉េលី ហាក់ដូចជាចង់បង្ហាត់អ្នកនយោបាយ ឲ្យចេះប្រើល្បិចនយោបាយប្រជាភិថុតិ ដើម្បីគ្រប់គ្រងអំណាចយូរអង្វែង ដោយមិនខ្វល់ពីទុក្ខសោកប្រជាពលរដ្ឋ។ ទីបំផុត មាគ៌ានយោបាយប្រជាភិថុតិនេះបានទទួលជោគជ័យមែន ដោយអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកនយោបាយជាច្រើន តាំងពីជំនាន់លោក រហូតមកដល់សម័យបច្ចុប្បន្ន យកមកដឹកនាំប្រទេស ។ អ្នកនយោបាយខ្លះ កាន់កាប់អំណាចរាប់អាណត្តិ ដោយជោគជ័យ គ្មានអ្នកណាអាចផ្តួលរំលំបាន ដោយសារតែយុទ្ធសាស្ត្រ «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» នេះតែម្តង ។
ថ្ងៃនេះថ្មីៗសូមលើកយកល្បិច «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» មកវែកញែក បង្ហាញប្រិយមិត្តជនរួមជាតិ ឲ្យឃើញច្បាស់ថាតើអ្វីជា «នយោបាយប្រជាភិថុតិ»? តើ សកម្មភាព «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» មានលក្ខណៈដូចម្តេច? តើអ្នកនយោបាយប្រភេទណាចូលចិត្តប្រើ «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» ? ហើយ «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» ច្រើនកើតមាននៅប្រទេសមានស្ថានភាពដូចម្តេច? ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់បញ្ញាញាណ ក្នុងការពិចារណា និងមើលឲ្យបានស៊ីជម្រៅ ទៅលើរបៀបនៃការដឹកនាំនយោបាយ របស់អ្នកនយោបាយអេលីតគ្រប់រូប ជៀសវាងការផុងខ្លួនក្នុងអន្ទាក់ «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» ហើយយល់ច្រឡំថាជា «នយោបាយជួយសង្គ្រោះ»។
នៅពេលណាអ្នកឮពាក្យ «នយោបាយប្រជាភិថុតិ»អ្នកត្រូវយល់ពីសកម្មភាព និងគិតដល់រឿងមូយភ្លាម នោះគឺ «ការប្រើនយោបាយបោកប្រាស់ប្រជាពលរដ្ឋ ដើម្បីអំណាច និងផលប្រយោជន៍» របស់ខ្លួន គ្រួសារខ្លួន និងបក្សពួកខ្លួនដោយមិនខ្វល់ពីការឈឺចាប់របស់ប្រជាពលរដ្ឋ និងការវិនាសអន្តរាយប្រទេសជាតិ។
នយោបាយប្រជាភិថុតិ គឺជាអ្វីដែលគ្មាន តែអ្នកនយោបាយនិយាយថាមាន អ្វីដែលមិនពិត តែអ្នកនយោបាយនិយាយថាពិត អ្វីដែលជាការពិត តែត្រូវអ្នកនយោបាយបំភន្ត និងបិទបាំងភ្នែកមហាជន អ្វីដែលជាប្រយោជន៍ជាតិ តែត្រូវអ្នកនយោបាយ ទាញយកជាប្រយោជន៍បក្សខ្លួន អ្វីដែលមិនអាចធ្វើបាន តែអ្នកនយោបាយសន្យាថាអាចធ្វើបានដើម្បីទាញយកប្រជាប្រិយភាព អ្វីដែលជាការឈឺចាប់របស់ប្រជាជន ត្រូវអ្នកនយោបាយឆ្លៀតឱកាសប្រើការឈឺចាប់នោះ ដើម្បីចាប់យកការគាំទ្រពីជនរងគ្រោះទាំងនោះថែមទៀត ។
ពេលខ្លះអ្នកនយោបាយ ហ៊ានប្រើយុទ្ធសាស្ត្របង្កើតព្រឹត្តិការណ៍ដែលបណ្តាលឲ្យបាត់បង់អាយុជីវិតប្រជាជនដើម្បីប្រយោជន៍អ្វីមួយដែលខ្លួនចង់បាន (យកសពរាស្ត្រ ធ្វើស្រែ) ហើយក៏ធ្វើពើជាស្រែកយំសោកស្តាយនិងអះអាងថានឹងរកយុត្តិធម៌ជូនប្រជាជន។ នេះគេហៅថា សម្លាប់គេហើយ បានផលប្រយោជន៍ពីគេទៀត ហើយថែមទាំងទទួលបានការអរគុណ ពីមហាជន និជនរងគ្រោះផងដែរ ។ អ្វីដែលឈឺចាប់លើសពីនេះទៅទៀតនោះ គឺថាប្រជាពលរដ្ឋជាជនរងគ្រោះ បែរជាយល់ថានេះជា «នយោបាយជួយសង្គ្រោះ» ទៅវិញ។ នេះហើយគេហៅថា «នយោបាយប្រជាភិថុតិ»។
នយោបាយប្រជាភិថុតិ គឺប្រៀបដូចជាផ្ទាំងក្រណាត់«ស» សិប្បនិមិតមួយផ្ទាំង ។ យើងមើលទៅ គឺច្បាស់ណាស់ ប្រាកដជាឃើញពណ៌ស តែតាមការពិតផ្ទាំងខាងក្នុងគឺជាពណ៌ខ្មៅ។ ផ្ទាំងក្រណាត់នោះ ត្រូវបានគេប្រាប់យើងរាល់គ្នាថា ជាផ្ទាំងក្រណាត់ពណ៌សសុទ្ធ តែសច្ចភាពរូបធាតុពិតនៃផ្ទាំងក្រណាត់នោះគឺពណ៌ខ្មៅទេ គ្រាន់តែគេលាបពណ៌វាឲ្យសតែប៉ុណ្ណោះ ។ស្ថានភាពបែបនេះ មានតែអ្នកមានបញ្ញាខ្ពស់ និងអ្នករៀនសូត្រជ្រៅជ្រះមួយចំនួនតូចទេទើបអាចមើលដឹង តែមហាជនរាប់លាននាក់ត្រូវបានគេភូកកុហក។
ចំពោះ វរជននយោបាយថ្លៃថ្នូរ ប្រកបដោយសប្បុរសធម៌ ពោរពេញដោយមនោសញ្ចេតនាចំពោះជាតិមាតុភូមិ ស្រឡាញ់ប្រជាជនខ្លួនស្មើជីវិត សុខចិត្តស្លាប់ និងបរាជ័យជាដរាប ក៏មិនប្រើនយោបាយប្រជាភិថុតិដែរ ។ នយោបាយប្រជាភិថុតិ មានតែពួកអ្នកនយោបាយ មានអត្តចរិតផ្តាច់ការ ឃោរឃៅ គ្មានទសពិធរាជធម៌ ស្រឡាញ់អំណាច អាត្មានិយមពីកំណើត គិតគ្រួសារ និងបក្សពួកខ្លួន ជាងជាតិមាតុភូមិតែប៉ុណ្ណោះ ទើចអាចប្រើទ្រឹស្តី និងដើរតាមគន្លងនយោបាយប្រជាភិថុតិនេះបាន។
ជាទូទៅ លើពិភពលោក «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» ច្រើនកើតមានក្នុងប្រទេសតតិយលោក ឬប្រទេសដែល ប្រជាជនមានការអប់រំទាប ខ្វះការពិចារណា មានបញ្ញាទាបក្នុងការគិតរឿងនយោបាយ និងមិនចេះមើលសកម្មភាពស្មោះ ឬក្បត់របស់អ្នកនយោបាយ។ ម្យ៉ាងទៀត ប្រទេសជាតិដែលប្រជាជនមិនចូលចិត្តខ្វល់ខ្វាយរឿងនយោបាយ ព្រងើយកន្តើយនឹងនយោបាយ គិតតែក្រពះផ្ទាល់ខ្លួន ក៏ជាមូលហេតុចម្បងមួយ ដែលផ្តល់ឱកាសដល់អ្នកនយោបាយអមនុស្សធម៌ ប្រើប្រាស់នយោបាយប្រជាភិថុតិនេះដែរ។
ដើម្បីឲ្យប្រជាពលរដ្ឋជៀសផុតពីអន្លង់ «នយោបាយប្រជាភិថុតិ» ដែលជាហេតុផ្តល់មកនូវការឈឺចាប់គ្រប់យ៉ាង និងការបាត់បង់ទឹកដី ប្រជាពលរដ្ឋខ្លួនឯងត្រូវតែចេះឈឺឆ្អាល និងចូលរួមគិតគូរយ៉ាងសកម្មក្នុងរឿងនយោបាយ និងសង្គមទាំងអស់គ្នា ។
កុំបន្ទោសអ្នកនយោបាយឲ្យសោះ ពេលអ្នកនយោបាយបោកប្រាស់ ប្រសិនបើអ្នកគិតថារឿងនយោបាយ គឺជារឿងរបស់អ្នកនយោបាយ!
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
