ពីនេះ ពីនោះ
អារីស្ដូត៖ គុណធម៌សំខាន់គឺគុណធម៌បញ្ញា និងសីលគុណធម៌
× មិនថានៅក្នុងសម័យណានោះទេ បញ្ញត្តិ គុណធម៌ គឺជាចំនុចស្នូលសម្រាប់អ្នកក្លាហាន និងអ្នកប្រាជ្ញបណ្ឌិត ដែលតែងតែយកមកធ្វើជាមាគ៌ាដើម្បីកសាងកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងកិត្តិយសរបស់ខ្លួន។ ព្រោះតែគុណធម៌ គឺជាធម៌មួយដែលនាំឱ្យមានភាពសុខចម្រើន និងបរិសុទ្ធដោយសេចក្ដីល្អ។ គុណធម៌ ជាកម្លាំងចលកនៃការគិតពិចារណាអំពីសេរីភាព ឯករាជ្យ ការគ្រប់គ្រង ដឹកនាំ ចាត់ចែងទៅតាមឧត្ដមគតិរបស់បុគ្គល។ ក្នុងន័យថា កាលណាឧត្ដមគតិល្អរបស់បុគ្គល មានច្បាស់លាស់វានឹងក្លាយជា គុណធម៌មួយ។ សម្រាប់លោកអារីស្តូត លោកបានបែងចែកគុណធម៌ជាពីរក្រុម គឺគុណធម៌បញ្ញា និងសីលគុណធម៌។ តើគុណធម៌ទាំងពីរនេះមានន័យយ៉ាងណា?
ពាក្យថា គុណធម៌បញ្ញា ដែលលោកអារីស្ដូតបានលើកឡើងនេះ គឺជាគុណធម៌មួយដែលសមត្ថភាពបញ្ញារបស់បុគ្គល អាចរិះគិតកាន់តែល្អឡើង មានមូលដ្ឋាននៃការសិក្សាច្បាស់លាស់ ដើម្បីសាងពុទ្ធិ ដែលមានលក្ខណៈសច្ចៈ ត្រឹមត្រូវ នាំទៅរកការប្រុងប្រយ័ត្ន គតិវិញ្ញូ និងបញ្ញា។
រីឯសីលគុណធម៌ គឺជាគុណធម៌ ដែលមាននៅក្នុងទម្លាប់របស់បុគ្គល ដែលមានលទ្ធភាពគ្របសង្កត់លើប្រតិកម្មនៃវិចារណញ្ញាណ និងក្នុងទម្លាប់ប្រព្រឹត្ដសមរម្យ ត្រឹមត្រូវ បើទោះបីជាស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយ។ សីលគុណធម៌នេះ ជាយាន្តមួយដែលនាំសកម្មភាពរបស់បុគ្គល ទៅរកសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ។
ជារួមមនុស្សម្នាក់គឺចាំបាច់ត្រូវតែមានគុណធម៌ទាំងពីរនេះដើម្បីក្លាយខ្លួនជាបុគ្គលដែលប្រពៃ ដែលមានកិត្តយស មានតម្លៃ មានលក្ខណៈជាមនុស្សពិត មនុស្សពេញលេញក្នុងនាមជាស័ព្ទមនុស្ស។ ការយកមាគ៌ាគុណធម៌ជាថ្នាលដឹកនាំជីវិត តែងតែជួយឲ្យឆន្ទៈរបស់អ្នកស្ថិតនៅក្នុងភាពស្ងប់សុខ ទោះជាមានឧបសគ្គអ្វីក៏ដោយ ក៏វាអាចគ្របសង្កត់ចិត្ដ ធ្វើឱ្យយើងស្ថិតនៅក្នុងភាពសុខុដុមខាងក្នុងខ្លួនរបស់អ្នកដែរ។ ហើយប្រសិនបើបុគ្គលម្នាក់មានតែគុណធម៌បញ្ញា ហើយគ្មានសីលគុណធម៌ ក៏មិនអាចក្លាយជាមនុស្សមានតម្លៃបានទាំងស្រុងនោះដែរ។ ហេតុនេះបុគ្គលគ្រប់រូបគួរណាស់ត្រូវកសាងគុណធម៌ទាំងនេះឲ្យមាននៅក្នុងខ្លួនជានិច្ច៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com