ពីនេះ ពីនោះ
សម្បត្តិជាតិ៖ រដ្ឋនិងរាស្ត្រ ត្រូវខំប្រឹងច្នៃជាប្រយោជន៍ ជាងការស្ដាយសម្បត្តិដែលនៅក្នុងដៃជាតិដទៃ
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ភ្នំពេញ៖ ប្រទេសមានប្រជាជនតិច មិនមែនជាបញ្ហា តែបញ្ហាប្រទេសមានអ្នកចេះដឹងតិច តែមិនត្រូវបានគេលើកតម្កើង នឹងប្រើប្រាស់ដើម្បីប្រយោជន៍ជាតិ។ រីឯ ប្រទេសជាតិមានសម្បត្តិធម្មជាតិមិនបានប្រើប្រាស់ដើម្បីចំណូលជាតិគឺ រឹតតែជារឿងគួរឲ្យស្ដាយ។ យ៉ាងណា កាន់តែគួរស្ដាយទៅទៀត គឺនៅពេលសម្បត្តិទាំងនោះ ត្រូវបានប្រើជាប្រយោជន៍សម្រាប់តែមនុស្សមួយក្រុម ហើយម្ចាស់ប្រទេសនៅតែមិនបានទទួលផលលាភដដែល។ 
មាតុភូមិកម្ពុជា មានសម្បត្តិភោគផលធម្មជាតិ ស្ថានតំបន់អំណោយទាន គ្រប់បែបយ៉ាងមិនចាញ់ប្រទេសទាំងឡាយនៅលើសកលលោក។ កម្ពុជា មានទាំងឆ្នេរខ្សាច់ សមុទ្រ ទន្លេ បឹងបួរ ព្រៃភ្នំក្រមថ្ម រ៉ែ ដីកសិកម្ម ដែលពលរដ្ឋកម្ពុជាអាចប្រើប្រាស់សម្រាប់សម្រួលដល់វិស័យសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារ សេដ្ឋកិច្ចជាតិបានយ៉ាងស្រួល ហើយនាំឲ្យជីវភាពប្រជាជនរស់នៅយ៉ាងស្រួល ។
ក្រៅពីធម្មជាតិ កម្ពុជាក៏មានសម្បត្តិ វប្បធម៌ អរិយធម៌ ប្រាង្គប្រាសាទដ៏យូរលង់ ដែលដូនតា ខិតខំកសាង ថែរក្សា ទុកឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយ។ បន្ថែមពីនេះ កម្ពុជានៅមាន ច្រកចេញចូលតាមផ្លូវទឹក ផ្លូវអាកាស ផ្លូវដែក ផ្លូវគោក សម្រាប់ជាមធ្យោបាយដ៏សំខាន់ក្នុងការធ្វើដំណើរ ទំនាក់ទំនងផ្លូវសេដ្ឋកិច្ច និងផ្លូវសង្គមទាំងក្នុងរង្វង់ជាតិ និងអន្តរជាតិ។ កត្តានេះយុវជន ប្រជាពលរដ្ឋ អ្នកសិក្សា ថ្នាក់ដឹកនាំ មន្ត្រីរាជាការ ឈ្មួញ មានឱកាសអាចធ្វើឲ្យចរន្តសេដ្ឋកិច្ចជាតិ មានដំណើការកាន់តែប្រសើរ។
ការលើកឡើងទាំងឡាយខាងលើ គឺចង់មានន័យថា កម្ពុជាមិនខ្វះទេ មធ្យោបាយកែខៃអ្វីដែលខ្លួនមាន ឲ្យទៅជាប្រយោជន៍ដល់ជាតិ ដល់ប្រជាពលរដ្ឋ។ កត្តានេះ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន គេឃើញថា រដ្ឋ និងប្រជាពលរដ្ឋ មានការយល់ដឹងច្រើន ហើយក៏ចូលរួមកែច្នៃរបស់ទ្រព្យទាំងនោះបានជាប្រយោជន៍មួយភាគធំ ដើម្បីសម្រួលដល់វិស័យសេដ្ឋកិច្ច និងជីវភាពប្រជាជន។
ប៉ុន្តែសួរថាពលរដ្ឋខ្មែរ បានទទួលផលលាភពីសម្បត្តិទាំងនោះ ប្រកបដោយសមធម៌ ឬយ៉ាងណាមិនទាន់មានអំណះអំណាងពិតប្រាកដ។ ព្រោះថា រូបភាពខ្លះ ម្ចាស់ប្រទេសជាច្រើនដេកអត់ ខណៈដែលជនមួយក្រុមកំពុងសប្បាយជាមួយធនធានទាំងនោះ។ បញ្ហាមួយនេះ គឺជារឿងដែលគួរឲ្យសោកស្ដាយ។
ដោយឡែករឿងមួយដែលប្រជាជនខ្មែរបច្ចុប្បន្ននៅមិនអស់ចិត្ត នោះគឺអារម្មណ៍នឹកស្ដាយ របស់ដែលខ្លួនបានបាត់បង់ទៅលើដៃប្រទេសដទៃ ដូចជាខេត្តនានានៅកម្ពុជាក្រោម នៅប្រទសថៃ និងដីកោះជាដើម ដែលត្រូវបានគេធ្វើការអភិវឌ្ឍ និងទាញប្រយោជន៍បានយ៉ាងច្រើន ពីសម្បត្តិទាំងនោះ។ ព្រោះតែឃើញបែបនេះ ប្រជាជនខ្មែរតែងតែនឹកស្ដាយ នឹងចង់បានរបស់ទ្រព្យទាំងនោះមកជាកម្មសិទ្ធជាតិវិញជាដើម។
ជាការពិត ការនឹកស្ដាយទ្រព្យសម្បត្តិខ្លួនដែលបាត់បង់បែបនេះ គឺមិនមែនជាកំហុសនោះទេ ព្រោះវាធ្លាប់ជាសម្បត្តិរបស់ខ្លួន ហើយជាសម្បត្តិដែលដូនតា បានខិតខំការពារថែរក្សារាប់ពាន់ឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែវានឹងក្លាយជាកំហុស នៅពេលដែលម្នាក់ៗ នៅតែស្ដាយសម្បត្តិដែលធ្លាក់ទៅលើដៃអ្នកដទៃ ហើយស្ទើរគ្មានសង្ឃឹមថា នឹងទទួលបានវិញ។ ហើយបែរជាមិនព្យាយាមកែខៃអ្វីដែលខ្លួនមានឲ្យទៅជាប្រយោជន៍។
ត្រង់ចំណុចហើយ ដែលកូនចៅខ្មែរជំនាន់ក្រោយ ត្រូវប្ដូរផ្នត់គំនិត ដែលតែងតែសោកស្ដាយរបស់ដែលបាត់បង់ និងរបៀបគិតតែទៅលើអ្វីដែលមិនអាចធ្វើបាន ឲ្យមកធ្វើការពិចារណា រៀបចំ អភិវឌ្ឍន៍ ថែរក្សា និងទាញយកប្រយោជន៍ពីអ្វីដែលខ្លួនមានទើបជារឿងប្រសើរ។ រាស្ត្រគ្រប់រូប ត្រូវចូលរួមជាមួយរដ្ឋ ដើម្បីក្លាយជាផ្នែកមួយលើកស្ទួយសង្គម។ ចំណែករដ្ឋ ត្រូវព្យាយាមបង្ហាញពីតម្លាភាព របស់ខ្លួនក្នុងការបែងចែកផលលាភផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចដល់ប្រជាពលរដ្ឋ។ បន្ថែមពីនេះ រដ្ឋ ត្រូវតែព្យាយាមអភិវឌ្ឍន៍ ទៅលើអ្វីដែលខ្លួនមាន ឲ្យមានប្រសិទ្ធភាព និងធានាឲ្យបានថាប្រយោជន៍មិនធ្លាក់ទៅលើក្រុមមនុស្សតែមួយក្រុម។
ស្របពេលជាមួយគ្នានេះប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរគ្រប់រូប ត្រូវមានការអប់រំ ដើម្បីបណ្ដុះសីលធម៌ គុណធម៌ ចំណេះ ជំនាញវិទ្យាសាស្ត្រពិត ការយល់ដឹងពីច្បាប់ ក្នុងគោលបំណង ធានាឲ្យបាន ថាជាពលរដ្ឋថ្លៃថ្នូរ ដែលជាកម្លាំងសំខាន់ ក្នុងការអភិវឌ្ឍប្រទេសជាតិ អភិរក្ស និងអភិវឌ្ឍន៍ ធនធានធម្មជាតិ សម្បត្តិវប្បធម៌ប្រពៃណីដ៏បវររបស់ជាតិ៕
មាតុភូមិកម្ពុជា មានសម្បត្តិភោគផលធម្មជាតិ ស្ថានតំបន់អំណោយទាន គ្រប់បែបយ៉ាងមិនចាញ់ប្រទេសទាំងឡាយនៅលើសកលលោក។ កម្ពុជា មានទាំងឆ្នេរខ្សាច់ សមុទ្រ ទន្លេ បឹងបួរ ព្រៃភ្នំក្រមថ្ម រ៉ែ ដីកសិកម្ម ដែលពលរដ្ឋកម្ពុជាអាចប្រើប្រាស់សម្រាប់សម្រួលដល់វិស័យសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារ សេដ្ឋកិច្ចជាតិបានយ៉ាងស្រួល ហើយនាំឲ្យជីវភាពប្រជាជនរស់នៅយ៉ាងស្រួល ។
ក្រៅពីធម្មជាតិ កម្ពុជាក៏មានសម្បត្តិ វប្បធម៌ អរិយធម៌ ប្រាង្គប្រាសាទដ៏យូរលង់ ដែលដូនតា ខិតខំកសាង ថែរក្សា ទុកឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយ។ បន្ថែមពីនេះ កម្ពុជានៅមាន ច្រកចេញចូលតាមផ្លូវទឹក ផ្លូវអាកាស ផ្លូវដែក ផ្លូវគោក សម្រាប់ជាមធ្យោបាយដ៏សំខាន់ក្នុងការធ្វើដំណើរ ទំនាក់ទំនងផ្លូវសេដ្ឋកិច្ច និងផ្លូវសង្គមទាំងក្នុងរង្វង់ជាតិ និងអន្តរជាតិ។ កត្តានេះយុវជន ប្រជាពលរដ្ឋ អ្នកសិក្សា ថ្នាក់ដឹកនាំ មន្ត្រីរាជាការ ឈ្មួញ មានឱកាសអាចធ្វើឲ្យចរន្តសេដ្ឋកិច្ចជាតិ មានដំណើការកាន់តែប្រសើរ។
ការលើកឡើងទាំងឡាយខាងលើ គឺចង់មានន័យថា កម្ពុជាមិនខ្វះទេ មធ្យោបាយកែខៃអ្វីដែលខ្លួនមាន ឲ្យទៅជាប្រយោជន៍ដល់ជាតិ ដល់ប្រជាពលរដ្ឋ។ កត្តានេះ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន គេឃើញថា រដ្ឋ និងប្រជាពលរដ្ឋ មានការយល់ដឹងច្រើន ហើយក៏ចូលរួមកែច្នៃរបស់ទ្រព្យទាំងនោះបានជាប្រយោជន៍មួយភាគធំ ដើម្បីសម្រួលដល់វិស័យសេដ្ឋកិច្ច និងជីវភាពប្រជាជន។
ប៉ុន្តែសួរថាពលរដ្ឋខ្មែរ បានទទួលផលលាភពីសម្បត្តិទាំងនោះ ប្រកបដោយសមធម៌ ឬយ៉ាងណាមិនទាន់មានអំណះអំណាងពិតប្រាកដ។ ព្រោះថា រូបភាពខ្លះ ម្ចាស់ប្រទេសជាច្រើនដេកអត់ ខណៈដែលជនមួយក្រុមកំពុងសប្បាយជាមួយធនធានទាំងនោះ។ បញ្ហាមួយនេះ គឺជារឿងដែលគួរឲ្យសោកស្ដាយ។
ដោយឡែករឿងមួយដែលប្រជាជនខ្មែរបច្ចុប្បន្ននៅមិនអស់ចិត្ត នោះគឺអារម្មណ៍នឹកស្ដាយ របស់ដែលខ្លួនបានបាត់បង់ទៅលើដៃប្រទេសដទៃ ដូចជាខេត្តនានានៅកម្ពុជាក្រោម នៅប្រទសថៃ និងដីកោះជាដើម ដែលត្រូវបានគេធ្វើការអភិវឌ្ឍ និងទាញប្រយោជន៍បានយ៉ាងច្រើន ពីសម្បត្តិទាំងនោះ។ ព្រោះតែឃើញបែបនេះ ប្រជាជនខ្មែរតែងតែនឹកស្ដាយ នឹងចង់បានរបស់ទ្រព្យទាំងនោះមកជាកម្មសិទ្ធជាតិវិញជាដើម។
ជាការពិត ការនឹកស្ដាយទ្រព្យសម្បត្តិខ្លួនដែលបាត់បង់បែបនេះ គឺមិនមែនជាកំហុសនោះទេ ព្រោះវាធ្លាប់ជាសម្បត្តិរបស់ខ្លួន ហើយជាសម្បត្តិដែលដូនតា បានខិតខំការពារថែរក្សារាប់ពាន់ឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែវានឹងក្លាយជាកំហុស នៅពេលដែលម្នាក់ៗ នៅតែស្ដាយសម្បត្តិដែលធ្លាក់ទៅលើដៃអ្នកដទៃ ហើយស្ទើរគ្មានសង្ឃឹមថា នឹងទទួលបានវិញ។ ហើយបែរជាមិនព្យាយាមកែខៃអ្វីដែលខ្លួនមានឲ្យទៅជាប្រយោជន៍។
ត្រង់ចំណុចហើយ ដែលកូនចៅខ្មែរជំនាន់ក្រោយ ត្រូវប្ដូរផ្នត់គំនិត ដែលតែងតែសោកស្ដាយរបស់ដែលបាត់បង់ និងរបៀបគិតតែទៅលើអ្វីដែលមិនអាចធ្វើបាន ឲ្យមកធ្វើការពិចារណា រៀបចំ អភិវឌ្ឍន៍ ថែរក្សា និងទាញយកប្រយោជន៍ពីអ្វីដែលខ្លួនមានទើបជារឿងប្រសើរ។ រាស្ត្រគ្រប់រូប ត្រូវចូលរួមជាមួយរដ្ឋ ដើម្បីក្លាយជាផ្នែកមួយលើកស្ទួយសង្គម។ ចំណែករដ្ឋ ត្រូវព្យាយាមបង្ហាញពីតម្លាភាព របស់ខ្លួនក្នុងការបែងចែកផលលាភផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចដល់ប្រជាពលរដ្ឋ។ បន្ថែមពីនេះ រដ្ឋ ត្រូវតែព្យាយាមអភិវឌ្ឍន៍ ទៅលើអ្វីដែលខ្លួនមាន ឲ្យមានប្រសិទ្ធភាព និងធានាឲ្យបានថាប្រយោជន៍មិនធ្លាក់ទៅលើក្រុមមនុស្សតែមួយក្រុម។
ស្របពេលជាមួយគ្នានេះប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរគ្រប់រូប ត្រូវមានការអប់រំ ដើម្បីបណ្ដុះសីលធម៌ គុណធម៌ ចំណេះ ជំនាញវិទ្យាសាស្ត្រពិត ការយល់ដឹងពីច្បាប់ ក្នុងគោលបំណង ធានាឲ្យបាន ថាជាពលរដ្ឋថ្លៃថ្នូរ ដែលជាកម្លាំងសំខាន់ ក្នុងការអភិវឌ្ឍប្រទេសជាតិ អភិរក្ស និងអភិវឌ្ឍន៍ ធនធានធម្មជាតិ សម្បត្តិវប្បធម៌ប្រពៃណីដ៏បវររបស់ជាតិ៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
