ជាតិ
បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍
ទីធ្លាខាងមុខសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្ណំពេញ រូបថត៖ រ៉ឹម ភារី
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ភ្នំពេញ៖ ក្រោយវេចបង្វិចពីតំបន់ជនបទដាច់ស្រយាល មកជាន់ទឹកដីភ្នំពេញ ដើម្បីបន្តការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ និស្សិតឆ្នាំទី១ជាច្រើន បានត្អូញត្អែរពីបញ្ហាមួយចំនួនដែលពួកគេបារម្ភ និងត្រូវប្រឈមមុខ។ កបញ្ហាប្រឈមនោះ មិនមែនរឿងលុយកាក់ទេ ប៉ុន្តែជាបញ្ហាសន្តិសុខ ចរាចរណ៍ ការបំពុល និងការសម្របខ្លួនរស់នៅក្នុងបន្ទប់ជួលដ៏តូចចង្អៀតនៅរាជធានីភ្នំពេញ។
កញ្ញា ប្លឹ នីត មានស្រុកកំណើតនៅខេត្តព្រះវិហារ បាននិយាយថា នាងមិនទាន់សម្របខ្លួនជាមួយមជ្ឈដ្ឋានរស់នៅនៅភ្នំពេញនៅឡើយ។ ធ្លាប់តែរស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយ ដែលជាហេតុធ្វើឲ្យនិស្សិតឆ្នាំទី១ជំនាញភូមិវិទ្យា នៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញរូបនេះ មិនទាន់ទម្លាប់ខ្លួនរស់នៅភ្នំពេញដោយពឹងលើខ្លួនឯងបាន។ ប្លឹ នីត រម្លឹកថា ពេលនាងមកដល់ភ្នំពេញដំបូង នាងមានអារម្មណ៍នឹកផ្ទះខ្លាំង និងចង់ត្រឡប់ ទៅស្រុកកំណើតវិញទៀតផង។
ពាក់អាវសដៃវែង ទឺនុយជាមួយសំពត់ខ្មៅក្រោមជង្គង់ នាងបានបន្តរអ៊ូរទាំពីបញ្ហាបន្ទប់ជួល និងភ័យខ្លាចចំពោះចរាចរណ៍នៅភ្នំពេញដែរ។ កញ្ញា ប្លឹ នីត និយាយថា៖«ខ្ញុំលំបាករកផ្ទះជួលណាស់ ព្រោះមិនសូវស្គាល់គេ។ ណាមួយឡានម៉ូតូច្រើន ខ្ញុំក៏ពិបាកឆ្លងផ្លូវ ព្រោះខ្លាចឡានម៉ូតូបុក»។
ក្រៅពីបញ្ហាចរាចរណ៍ និងការសម្របខ្លួនជាមួយអ្នករស់នៅភ្នំពេញ យុវនិស្សិតវ័យ១៨ឆ្នាំរូបនេះ ក៏តែងតែបារម្ភពីសន្តិសុខផ្ទាល់ខ្លួនផងដែរ។ នាងរៀបរាប់ថា៖«ម៉ែខ្ញុំ តេ(ហៅទូរសព្ទ)មកខ្ញុំញឹកញាប់ណាស់ ព្រោះគាត់បារម្ភពីសុវត្ថិភាពរបស់ខ្ញុំ។ នៅភ្នំពេញ គួរឲ្យភ័យខ្លាចណាស់ ព្រោះថា សម្បូរចោរ និងមនុស្សអាក្រក់ច្រើន»។
រាជធានីភ្នំពេញ មានទំហំតូចមែន បើប្រៀបធៀបជាមួយរាជធានីបាងកក រដ្ឋធានីហូជីមិញ ឬទីក្រុងនៃប្រទេសជឿនលឿនមួយចំនួនក្តី ប៉ុន្តែ រាជធានីរបស់ខ្មែរមួយនេះ ក៏មានទំហំធំធេងសម្រាប់អ្នកជនបទ ដែលទើបស្គាល់ភ្នំពេញជាលើកដំបូងផងដែរ។
កញ្ញា ម៉ាន់ រ៉ានី និស្សិតឆ្នាំ១ ជំនាញសង្គមវិជ្ជា នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ បានរៀបរាប់ថា នាងមិនហ៊ានមកភ្នំពេញម្នាក់ឯងឡើយ ពីព្រោះនាងមិនដែលស្គាល់ភ្នំពេញទាល់តែសោះ។ ពេលមកភ្នំពេញដំបូង ឪពុកម្តាយបានជូននាងមក និងជួយរកផ្ទះជួល ព្រមទាំងជូនទៅដាក់ពាក្យចូលរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យផង។
យុវតី២០ឆ្នាំ សម្បុរសណ្តែកបាយរូបនេះក៏មិនហ៊ានឆ្លងផ្លូវ ខណៈនៅភ្នំពេញមានចរាចរណ៍មមាញឹក ដែលខុសគ្នាស្រឡះពីខេត្តព្រះវិហារ ជាស្រុកកំណើតរបស់ខ្លួន។ ដៃឱបកាបូបស្ពាយដាក់លើភ្នៅរបស់ខ្លួន រ៉ានី បាននិយាយយ៉ាងដូច្នេះថា៖«ដំបូង ពេលឆ្លងផ្លូវម្តងៗ ខ្ញុំចុះបណ្តើរកង់ អត់ហ៊ានជិះទេ ព្រោះខ្លាចឡានម៉ូតូប៉ះ»។
មិនសូវខុសគ្នាឡើយ កញ្ញា ឈុំ ពិសី និស្សិតឆ្នាំទី១ ជំនាញគីមីវិទ្យា នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ ក៏បារម្ភ និងភ័យខ្លាចពីបញ្ហាសន្តិសុខផ្ទាល់ខ្លួនផងដែរ។ នៅភ្នំពេញ ដែលមានចរាចរណ៍កកស្ទះ និងមាន ខ្សល់បំពុលខ្លាំង ព្រមទាំងស្ថានភាពរស់នៅបន្ទប់ជួលមិនសូវល្អប្រសើរផងនោះ បានជំរុញឲ្យកូនទី២ក្នុងចំណោមប្អូន៥នាក់ នៃគ្រួសារមួយនៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំងរូបនេះ ឧស្សាហ៍ធ្វើដំណើរទៅស្រុកកំណើត។ ពិសី និយាយបន្តថា ដំបូងឡើយ នាងមានអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់ណាស់ ព្រោះនាងមិនបានហូបអាហារគ្រប់គ្រាន់ ដូចនៅផ្ទះស្រុកកំណើតរបស់ខ្លួន។ ម្យ៉ាងនាងរអ៊ូថា ម្ចាស់បន្ទប់ជួល ក៏មិនសូវរាក់ទាក់ជាមួយនាង ខណៈដែលម្តុំត្រពាំងឈូកដែលជាសម្បុកគ្រឿងញៀន និងសម្បូរក្មេងស្ទាវ កំពុងបង្កការភ័យខ្លាចដល់និស្សិតវ័យ១៨ឆ្នាំរូបនេះ ដែលជួលបន្ទប់ជួលនៅទីនោះ។
ពិសីនិយាយថា៖«ពេលចូលបន្ទប់ភ្លាម ខ្ញុំតែងចាក់គន្លឹះភ្លាម ព្រោះខ្លាចស្ទាវៗជាច្រើននៅខាងមុខបន្ទប់។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែខ្លាចពួកគេមកគោះទ្វារបន្ទប់របស់ខ្ញុំ និងខ្លាចបាត់កង់ផងដែរ ព្រោះកង់អត់មានកិបសំបុត្រផង»។
លោក ប៉ែន សុខា និស្សិតឆ្នាំទី១នៃសាកលវិទ្យាល័យជាតិគ្រប់គ្រង ក៏បានបង្ហាញអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចចំពោះអំពើចោរកម្មនៅរាជភ្នំពេញ ដែលលោកឧស្សាហ៍ឃើញជាញឹកញាប់ដែរ។ លោកនិយាយថា៖«មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ មកភ្នំពេញមិនបានប៉ុន្មានផង ចោរលួចទូរសព្ទ។ ហើយថ្ងៃមុនពេលខ្ញុំកំពុងជិះកង់មកសាលា ឃើញចោរឆក់កាបូបស្ត្រីម្នាក់នៅតាមផ្លូវទៀត។ ដល់ពេលឃើញចឹង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនល្អសោះ ព្រោះខ្លាចវាកើតឡើងលើរូបខ្ញុំនៅថ្ងៃណាមួយ»។
អង្គុយលើស្មៅសួនមុខខ្លោងទ្វារសាកលវិទ្យាល័យរបស់ខ្លួន សុខា ដែលនិយាយបណ្តើរ ដៃយកកាបូបស្ពាយមកជិតខ្លួនបណ្តើរថា រូបគេវង្វេងផ្លូវមកសាលារៀនម្តង ពេលមកភ្នំពេញដំបូង។ ពេលមកទីក្រុងដំបូង សុខាក៏មិនសូវហ៊ានឆ្លងផ្លូវឡើយ ដ្បិតនៅភ្នំពេញមានចរាចរណ៍មមាញឹកខ្លាំងនោះ។ និស្សិតវ័យ១៨ឆ្នាំ សម្បុរសណ្តែកបាយរូបនេះ ក៏បារម្ភពីសុវត្ថិភាពខ្លះដែរ ពីព្រោះផ្លូវចូលផ្ទះជួលនៅម្តុំជ្រោយចង្វារដែលខ្លួនកំពុងស្នាក់នៅ គ្មានភ្លើងបំភ្លឺ តូចចង្អៀត និងស្ងប់ស្ងាត់។
ទាក់ទងនឹងបញ្ហានេះ លោក ស៊ិន គង់ សាស្ត្រាចារ្យជំនាញទស្សនវិជ្ជា នៅសាកលវិទ្យាល័យបញ្ញាសាស្ត្រកម្ពុជា បានអត្ថាធិប្បាយថា ក្នុងមួយឆ្នាំៗ ជាមធ្យមមាននិស្សិតខ្មែរទូទាំងប្រទេស ប្រមាណ២០ម៉ឺននាក់ បានមកបន្តការសិក្សាថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ ឬជំនាញនៅតំបន់ទីប្រជុំជន ជាពិសេសនៅរាជធានីភ្នំពេញ ខណៈនិស្សិតដែលបញ្ចប់ការសិក្សាមិនសូវត្រឡប់ទៅធ្វើការនៅស្រុកកំណើតវិញ គឺជាមូលហេតុធ្វើឲ្យមានកំណើននិស្សិតកាន់តែច្រើននៅទីក្រុង និងទីប្រជុំជនសំខាន់ៗ។
លោក ស៊ិន គង់ និយាយថា៖«រដ្ឋបានបង្កើតអន្តេវាសិកដ្ឋានដែរ ប៉ុន្តែមួយឆ្នាំ អន្តេវាសិកដ្ឋានរបស់រដ្ឋ អាចទទួលនិស្សិតបានមិនដល់១ម៉ឺននាក់ផង។ ហេតុនេះហើយ ទើបនិស្សិតភាគច្រើនត្រូវបង្ខំចិត្តរស់នៅបន្ទប់ជួលដែលមិនសមរម្យ និងប្រឈមនឹងបញ្ហាសុវត្ថិភាព»។
ក្រៅពីដោះស្រាយបញ្ហាអន្តេវាសិកដ្ឋាន លោក ស៊ិន គង់ បានបន្ថែមថា រដ្ឋគួរដោះស្រាយបញ្ហាចរាចរណ៍ និងការពារសន្តិសុខជូនពួកគេ ពីព្រោះពួកគេជាអ្នកចំណូលថ្មីដែលត្រូវការពារ និងត្រូវចិត្តទុកដាក់ ដើម្បីឲ្យពួកគេមកបន្តការសិក្សាដោយគ្មានការភ័យខ្លាច។ លោកពន្យល់យ៉ាងដូច្នេះថា៖«រដ្ឋគួររៀបចំផ្លូវថ្មើរជើងឲ្យស្រួល កុំឲ្យច្របូកច្របល់មិនដឹងឯណាផ្លូវម៉ូតូ ឡាន និងមនុស្សដើរ។ ក្រៅពីនេះ រដ្ឋគួរពង្រឹងអនុវត្តន៍គោលនយោបាយភូមិឃុំមានសុវត្ថិភាព ដើម្បីការពារពួកគេ ព្រោះបើនិស្សិតរស់នៅដោយការភ័យខ្លាច និងបារម្ភពីសុវត្ថិភាព វានឹងប៉ះពាល់ដល់ការសិក្សារបស់ពួកគេ»។
លោកបន្តថា និស្សិតខ្លួនឯង គួរចេះសម្របខ្លួនជាបរិយាកាសថ្មី ស្វែងយល់ពីបរិបថនៃការរស់នៅទីកន្លែងថ្មី និងចេះសហការណ៍ល្អជាមួយអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាននៅពេលខ្លួនជួបបញ្ហា ដើម្បីសុត្ថិភាព និងមានសន្តិសុខក្នុងការរស់នៅ ព្រមទាំងមានឱកាសផ្តោតលើការស្រូបយកជំនាញដែលខ្លួនកំពុងសិក្សាឲ្យទទួលបានជោគជ័យ៕
កញ្ញា ប្លឹ នីត មានស្រុកកំណើតនៅខេត្តព្រះវិហារ បាននិយាយថា នាងមិនទាន់សម្របខ្លួនជាមួយមជ្ឈដ្ឋានរស់នៅនៅភ្នំពេញនៅឡើយ។ ធ្លាប់តែរស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយ ដែលជាហេតុធ្វើឲ្យនិស្សិតឆ្នាំទី១ជំនាញភូមិវិទ្យា នៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញរូបនេះ មិនទាន់ទម្លាប់ខ្លួនរស់នៅភ្នំពេញដោយពឹងលើខ្លួនឯងបាន។ ប្លឹ នីត រម្លឹកថា ពេលនាងមកដល់ភ្នំពេញដំបូង នាងមានអារម្មណ៍នឹកផ្ទះខ្លាំង និងចង់ត្រឡប់ ទៅស្រុកកំណើតវិញទៀតផង។
ពាក់អាវសដៃវែង ទឺនុយជាមួយសំពត់ខ្មៅក្រោមជង្គង់ នាងបានបន្តរអ៊ូរទាំពីបញ្ហាបន្ទប់ជួល និងភ័យខ្លាចចំពោះចរាចរណ៍នៅភ្នំពេញដែរ។ កញ្ញា ប្លឹ នីត និយាយថា៖«ខ្ញុំលំបាករកផ្ទះជួលណាស់ ព្រោះមិនសូវស្គាល់គេ។ ណាមួយឡានម៉ូតូច្រើន ខ្ញុំក៏ពិបាកឆ្លងផ្លូវ ព្រោះខ្លាចឡានម៉ូតូបុក»។
ក្រៅពីបញ្ហាចរាចរណ៍ និងការសម្របខ្លួនជាមួយអ្នករស់នៅភ្នំពេញ យុវនិស្សិតវ័យ១៨ឆ្នាំរូបនេះ ក៏តែងតែបារម្ភពីសន្តិសុខផ្ទាល់ខ្លួនផងដែរ។ នាងរៀបរាប់ថា៖«ម៉ែខ្ញុំ តេ(ហៅទូរសព្ទ)មកខ្ញុំញឹកញាប់ណាស់ ព្រោះគាត់បារម្ភពីសុវត្ថិភាពរបស់ខ្ញុំ។ នៅភ្នំពេញ គួរឲ្យភ័យខ្លាចណាស់ ព្រោះថា សម្បូរចោរ និងមនុស្សអាក្រក់ច្រើន»។
រាជធានីភ្នំពេញ មានទំហំតូចមែន បើប្រៀបធៀបជាមួយរាជធានីបាងកក រដ្ឋធានីហូជីមិញ ឬទីក្រុងនៃប្រទេសជឿនលឿនមួយចំនួនក្តី ប៉ុន្តែ រាជធានីរបស់ខ្មែរមួយនេះ ក៏មានទំហំធំធេងសម្រាប់អ្នកជនបទ ដែលទើបស្គាល់ភ្នំពេញជាលើកដំបូងផងដែរ។
កញ្ញា ម៉ាន់ រ៉ានី និស្សិតឆ្នាំ១ ជំនាញសង្គមវិជ្ជា នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ បានរៀបរាប់ថា នាងមិនហ៊ានមកភ្នំពេញម្នាក់ឯងឡើយ ពីព្រោះនាងមិនដែលស្គាល់ភ្នំពេញទាល់តែសោះ។ ពេលមកភ្នំពេញដំបូង ឪពុកម្តាយបានជូននាងមក និងជួយរកផ្ទះជួល ព្រមទាំងជូនទៅដាក់ពាក្យចូលរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យផង។
យុវតី២០ឆ្នាំ សម្បុរសណ្តែកបាយរូបនេះក៏មិនហ៊ានឆ្លងផ្លូវ ខណៈនៅភ្នំពេញមានចរាចរណ៍មមាញឹក ដែលខុសគ្នាស្រឡះពីខេត្តព្រះវិហារ ជាស្រុកកំណើតរបស់ខ្លួន។ ដៃឱបកាបូបស្ពាយដាក់លើភ្នៅរបស់ខ្លួន រ៉ានី បាននិយាយយ៉ាងដូច្នេះថា៖«ដំបូង ពេលឆ្លងផ្លូវម្តងៗ ខ្ញុំចុះបណ្តើរកង់ អត់ហ៊ានជិះទេ ព្រោះខ្លាចឡានម៉ូតូប៉ះ»។
មិនសូវខុសគ្នាឡើយ កញ្ញា ឈុំ ពិសី និស្សិតឆ្នាំទី១ ជំនាញគីមីវិទ្យា នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ ក៏បារម្ភ និងភ័យខ្លាចពីបញ្ហាសន្តិសុខផ្ទាល់ខ្លួនផងដែរ។ នៅភ្នំពេញ ដែលមានចរាចរណ៍កកស្ទះ និងមាន ខ្សល់បំពុលខ្លាំង ព្រមទាំងស្ថានភាពរស់នៅបន្ទប់ជួលមិនសូវល្អប្រសើរផងនោះ បានជំរុញឲ្យកូនទី២ក្នុងចំណោមប្អូន៥នាក់ នៃគ្រួសារមួយនៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំងរូបនេះ ឧស្សាហ៍ធ្វើដំណើរទៅស្រុកកំណើត។ ពិសី និយាយបន្តថា ដំបូងឡើយ នាងមានអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់ណាស់ ព្រោះនាងមិនបានហូបអាហារគ្រប់គ្រាន់ ដូចនៅផ្ទះស្រុកកំណើតរបស់ខ្លួន។ ម្យ៉ាងនាងរអ៊ូថា ម្ចាស់បន្ទប់ជួល ក៏មិនសូវរាក់ទាក់ជាមួយនាង ខណៈដែលម្តុំត្រពាំងឈូកដែលជាសម្បុកគ្រឿងញៀន និងសម្បូរក្មេងស្ទាវ កំពុងបង្កការភ័យខ្លាចដល់និស្សិតវ័យ១៨ឆ្នាំរូបនេះ ដែលជួលបន្ទប់ជួលនៅទីនោះ។
ពិសីនិយាយថា៖«ពេលចូលបន្ទប់ភ្លាម ខ្ញុំតែងចាក់គន្លឹះភ្លាម ព្រោះខ្លាចស្ទាវៗជាច្រើននៅខាងមុខបន្ទប់។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែខ្លាចពួកគេមកគោះទ្វារបន្ទប់របស់ខ្ញុំ និងខ្លាចបាត់កង់ផងដែរ ព្រោះកង់អត់មានកិបសំបុត្រផង»។
លោក ប៉ែន សុខា និស្សិតឆ្នាំទី១នៃសាកលវិទ្យាល័យជាតិគ្រប់គ្រង ក៏បានបង្ហាញអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចចំពោះអំពើចោរកម្មនៅរាជភ្នំពេញ ដែលលោកឧស្សាហ៍ឃើញជាញឹកញាប់ដែរ។ លោកនិយាយថា៖«មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ មកភ្នំពេញមិនបានប៉ុន្មានផង ចោរលួចទូរសព្ទ។ ហើយថ្ងៃមុនពេលខ្ញុំកំពុងជិះកង់មកសាលា ឃើញចោរឆក់កាបូបស្ត្រីម្នាក់នៅតាមផ្លូវទៀត។ ដល់ពេលឃើញចឹង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនល្អសោះ ព្រោះខ្លាចវាកើតឡើងលើរូបខ្ញុំនៅថ្ងៃណាមួយ»។
អង្គុយលើស្មៅសួនមុខខ្លោងទ្វារសាកលវិទ្យាល័យរបស់ខ្លួន សុខា ដែលនិយាយបណ្តើរ ដៃយកកាបូបស្ពាយមកជិតខ្លួនបណ្តើរថា រូបគេវង្វេងផ្លូវមកសាលារៀនម្តង ពេលមកភ្នំពេញដំបូង។ ពេលមកទីក្រុងដំបូង សុខាក៏មិនសូវហ៊ានឆ្លងផ្លូវឡើយ ដ្បិតនៅភ្នំពេញមានចរាចរណ៍មមាញឹកខ្លាំងនោះ។ និស្សិតវ័យ១៨ឆ្នាំ សម្បុរសណ្តែកបាយរូបនេះ ក៏បារម្ភពីសុវត្ថិភាពខ្លះដែរ ពីព្រោះផ្លូវចូលផ្ទះជួលនៅម្តុំជ្រោយចង្វារដែលខ្លួនកំពុងស្នាក់នៅ គ្មានភ្លើងបំភ្លឺ តូចចង្អៀត និងស្ងប់ស្ងាត់។
ទាក់ទងនឹងបញ្ហានេះ លោក ស៊ិន គង់ សាស្ត្រាចារ្យជំនាញទស្សនវិជ្ជា នៅសាកលវិទ្យាល័យបញ្ញាសាស្ត្រកម្ពុជា បានអត្ថាធិប្បាយថា ក្នុងមួយឆ្នាំៗ ជាមធ្យមមាននិស្សិតខ្មែរទូទាំងប្រទេស ប្រមាណ២០ម៉ឺននាក់ បានមកបន្តការសិក្សាថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ ឬជំនាញនៅតំបន់ទីប្រជុំជន ជាពិសេសនៅរាជធានីភ្នំពេញ ខណៈនិស្សិតដែលបញ្ចប់ការសិក្សាមិនសូវត្រឡប់ទៅធ្វើការនៅស្រុកកំណើតវិញ គឺជាមូលហេតុធ្វើឲ្យមានកំណើននិស្សិតកាន់តែច្រើននៅទីក្រុង និងទីប្រជុំជនសំខាន់ៗ។
លោក ស៊ិន គង់ និយាយថា៖«រដ្ឋបានបង្កើតអន្តេវាសិកដ្ឋានដែរ ប៉ុន្តែមួយឆ្នាំ អន្តេវាសិកដ្ឋានរបស់រដ្ឋ អាចទទួលនិស្សិតបានមិនដល់១ម៉ឺននាក់ផង។ ហេតុនេះហើយ ទើបនិស្សិតភាគច្រើនត្រូវបង្ខំចិត្តរស់នៅបន្ទប់ជួលដែលមិនសមរម្យ និងប្រឈមនឹងបញ្ហាសុវត្ថិភាព»។
ក្រៅពីដោះស្រាយបញ្ហាអន្តេវាសិកដ្ឋាន លោក ស៊ិន គង់ បានបន្ថែមថា រដ្ឋគួរដោះស្រាយបញ្ហាចរាចរណ៍ និងការពារសន្តិសុខជូនពួកគេ ពីព្រោះពួកគេជាអ្នកចំណូលថ្មីដែលត្រូវការពារ និងត្រូវចិត្តទុកដាក់ ដើម្បីឲ្យពួកគេមកបន្តការសិក្សាដោយគ្មានការភ័យខ្លាច។ លោកពន្យល់យ៉ាងដូច្នេះថា៖«រដ្ឋគួររៀបចំផ្លូវថ្មើរជើងឲ្យស្រួល កុំឲ្យច្របូកច្របល់មិនដឹងឯណាផ្លូវម៉ូតូ ឡាន និងមនុស្សដើរ។ ក្រៅពីនេះ រដ្ឋគួរពង្រឹងអនុវត្តន៍គោលនយោបាយភូមិឃុំមានសុវត្ថិភាព ដើម្បីការពារពួកគេ ព្រោះបើនិស្សិតរស់នៅដោយការភ័យខ្លាច និងបារម្ភពីសុវត្ថិភាព វានឹងប៉ះពាល់ដល់ការសិក្សារបស់ពួកគេ»។
លោកបន្តថា និស្សិតខ្លួនឯង គួរចេះសម្របខ្លួនជាបរិយាកាសថ្មី ស្វែងយល់ពីបរិបថនៃការរស់នៅទីកន្លែងថ្មី និងចេះសហការណ៍ល្អជាមួយអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាននៅពេលខ្លួនជួបបញ្ហា ដើម្បីសុត្ថិភាព និងមានសន្តិសុខក្នុងការរស់នៅ ព្រមទាំងមានឱកាសផ្តោតលើការស្រូបយកជំនាញដែលខ្លួនកំពុងសិក្សាឲ្យទទួលបានជោគជ័យ៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
