បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍
និស្សិតក្រីក្រ តន់ រតនា ជិះកង់តែមួយតាំងពីវិទ្យាល័យដល់មហាវិទ្យាល័យ ហើយរៀនពូកែ
×![]()
ជិត ៦ ឆ្នាំមកហើយ ដែលយុវជន តន់ រតនា ជិះកង់មួយតម្លៃ ៦០ ដុល្លារ ដើម្បីទៅសាលារៀន។ រតនា ជិះកង់ចាស់នោះ តាំងពីរៀននៅវិទ្យាល័យ រហូតដល់បច្ចុប្បន្នរៀននៅមហាវិទ្យាល័យឆ្នាំទី ៤ ។ និស្សិតរូបនេះ ជិះកង់ចាស់ ដោយសារគ្មានថវិកាទិញកង់ថ្មី ឬទិញម៉ូតូជិះ។ ប៉ុន្តែថ្វីបើក្រីក្រក្តី និស្សិតមកពីតំបន់ជិតព្រំដែនកម្ពុជា-វៀតណាមរូបនេះ បានខិតខំប្រឹងរៀនរហូតដល់ក្លាយជាសិស្សពូកែនៅក្នុងថ្នាក់ និងមានក្តីស្រមៃចង់ធ្វើជាអភិបាលខេត្តនាពេលអនាគត។
នៅឆ្នាំ ២០១៣ បន្ទាប់ពីប្រឡងជាប់មធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិ យុវជន តន់ រតនា បានចាកចេញពីខេត្តស្វាយរៀង មកបន្តការសិក្សានៅរាជធានីភ្នំពេញ។ រតនា បានជិះរថយន្តឈ្នួលមកភ្នំពេញ ជាមួយនឹងកង់ចាស់របស់ខ្លួន ដែលជិះទៅរៀនកាលនៅវិទ្យាល័យ ដើម្បីយកមកធ្វើជាយានជំនិះដឹកខ្លួនទៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យបន្តទៀត។
មានដើមកំណើតនៅជិតព្រំដែនកម្ពុជា-វៀតណាម ស្ថិតក្នុងឃុំចន្ទ្រា ស្រុកចន្ទ្រា ខេត្តស្វាយរៀង រតនា បានរម្លឹកពីអនុស្សាវរីយ៍របស់ខ្លួនជាមួយកង់តម្លៃ ៦០ ដុល្លារ កាលខ្លួនរៀនថ្នាក់ទី ១១ ថា ទម្រាំតែទិញបានកង់នេះជិះ យុវជនរូបនេះ បានខំសន្សំលុយទិញជាច្រើនខែ ដោយលុយទាំងនោះ បានមកពីការដើរច្រូតស្រូវគេយកលុយ។ «ខ្ញុំមានអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើន ដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន កាលនៅរៀនវិទ្យាល័យ។ កាលនោះ នារដូវវស្សាផ្លូវមានដីស្អិតទឹកពេញផ្លូវពិបាកធ្វើដំណើរ និងពេលខ្លះទៀតធ្វើដំណើរមិនបាន ដែលតម្រូវឲ្យខ្ញុំលីកង់លើស្មាឆ្លងកាត់ផ្លូវទាំងថ្ងៃក្តៅ ពេលខ្លះទាំងភ្លៀងក៏មាន ជាមួយមិត្តភក្តិរៀនថ្នាក់ជាមួយគ្នា»។ រតនា រម្លឹកអនុស្សាវរីយ៍បែបនេះ មុននឹងបន្តបរិយាយពីបញ្ហាប្រឈមរបស់ខ្លួនដែលបន្តជិះកង់ចាស់នៅថ្នាក់មហាវិទ្យាល័យ។
តាមពិតទៅ និស្សិតខ្មែរដែលជិះកង់ទៅសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ មានច្រើន។ អ្នកខ្លះជិះកង់ទៅរៀនមិនមែនដោយសារគ្រួសារក្រីក្រ ឬគ្មានលុយនោះទេ តែដោយសារចំណង់ចំណូលចិត្ត និងដើម្បីរក្សាសុវត្ថិភាព។ និស្សិតមួយចំនួនទៀត ជិះកង់តម្លៃដល់រាប់ពាន់ដុល្លារ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍រឿង យុវជន រតនា ដោយសារនិស្សិតរូបនេះ យកកង់ដែលខ្លួនជិះកាលពីរៀននៅវិទ្យាល័យ មកជិះ ដើម្បីបន្តសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ ពីព្រោះជីវភាពគ្រួសារក្រីក្រ គ្មានលុយទិញកង់ផ្សេងទៀត ឬម៉ូតូជិះ។
តន់ រតនា ដែលជាកូនទី ៧ ក្នុងចំណោមបងប្អូនទាំង ៩ នាក់ នៃគ្រួសារកសិករ ដែលកំព្រាម្តាយ រៀបរាប់ថា ជីវិតជាសិស្សក្រីក្រជិះកង់កញ្ចាស់ មករៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ត្រូវគេមើលងាយ និងសើចចំអកជារឿយៗ។ និស្សិតសម្បុរខ្មៅស្រអែមរូបនេះ ថ្លែងដូច្នេះថា៖«ខ្ញុំមានតែកង់មួយ ហើយកង់ហ្នឹងមានតាំងពីវិទ្យាល័យម្លេះ ហើយខ្ញុំយកមកជិះដល់សព្វថ្ងៃ។ ពេលខ្លះត្រូវគេសើចចំអក ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនខ្វល់ និងមិនខ្មាសគេទេធ្វើម្តេច លទ្ធភាពរបស់ខ្ញុំមានប៉ុណ្ណឹង។ ខ្ញុំសប្បាយនឹងអ្វីដែលខ្ញុំមានប៉ុណ្ណឹងចុះ។ បើសិនខ្ញុំទៅឈឺចាប់ វាមិនបានផលប្រយោជន៍អ្វីមកខ្ញុំទេ ផ្ទុយទៅវិញធ្វើឲ្យខ្ញុំបាក់ទឹកចិត្ត។ សំខាន់ខ្ញុំមានបាយញ៉ាំអាចរស់បានហើយ។ ខ្ញុំមានតែខាំមាត់សង្កត់ចិត្តដើម្បីវិជ្ជា និងប្រែការឈឺចាប់មកជាការខំប្រឹង»។
ខំប្រឹងរៀនរហូតបានលទ្ធផលលេខ ១ នៅក្នុងថា្នក់
រតនា និយាយថា ខ្លួនអាចមានលទ្ធភាពរៀនបន្តនៅមហាវិទ្យាល័យ ដោយសារជាប់អាហារូបករណ៍មុខវិជ្ជារដ្ឋបាលសាធារណៈនៅសកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទនីតិសាស្ត្រនិងវិទ្យសាស្ត្រសេដ្ឋកិច្ច។ និស្សិតរូបនេះ លើកឡើងថា ដំបូងឡើយ ដោយសារខ្លួនជានិស្សិតមកពីស្រែចូលក្រុងមានការលំបាក់ក្នុងការរៀនសូត្រឲ្យទាន់សិស្សដទៃទៀត ពីព្រោះថា សិស្សថ្នាក់អាហារូបករណ៍សម្បូរនិស្សិតពូកែៗ ហើយបញ្ហាចម្បងគឺខ្លួនមិនចេះភាសាអង់គ្លេស។ «ខ្ញុំមិនចេះភាសាអង់គ្លេសទើបធ្វើឲ្យខ្ញុំត្រូវខំរត់ផង លូនផង ដើម្បីរៀនឲ្យទាន់គេ»។ រតនា រម្លឹកដូច្នេះ ក៏បន្តនិយាយយ៉ាងនេះថា៖«ខ្ញុំនៅតែខំព្យាយាមរហូតដល់កើនបន្តិចម្តងៗ ។ នៅឆ្នាំទី៣ ខ្ញុំបានជាប់បានចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ ហើយឆ្នាំទី៤ ខ្ញុំក៍បានសរសេរសារណាដូចបំណង»។
និស្សិតវ័យ ២៣ ឆ្នាំរូបនេះ ខំប្រឹងរៀនសូត្រ ដោយចង់សម្រេចក្តីស្រមៃធ្វើជាអភិបាលខេត្តនាពេលអនាគត។ រតនា ពន្យល់ហេតុផលដែលជំរុញឲ្យខ្លួនចង់ធ្វើអភិបាលខេត្តព្រោះលោកធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការលំបាកនៅពេលដែលទៅធ្វើលិខិតស្នាមផ្សេងៗពីមន្ត្រីសាធារណៈម្តងៗ។ និស្សិតកូនកសិកររូបនេះ បញ្ជាក់យ៉ាងនេះថា៖«គេឃើញយើងក្រអ៊ីចឹង គេហាក់មិនចង់ផ្តល់សេវាឲ្យយើង និងមានភាពយឺតយ៉ាងដោយសារយើងមិនមានលុយឲ្យគេ។ ខ្ញុំខឹង ចង់កែទម្លាប់មិនល្អនេះ បើខ្ញុំបានធ្វើជាអភិបាលខេត្ត»។ ជំហានបន្ទាប់ទៀត និស្សិតជិះកង់កញ្ចាស់រូបនេះ ត្រូវបញ្ចប់ ការសរសេរសារណា និងត្រៀមខ្លួនប្រឡងចូលក្របខណ្ឌរដ្ឋតាមក្រសួងផ្សេងៗ ជាពិសេសសាលាភូមិន្ទរដ្ឋបាល ដើម្បីសម្រេចគោលដៅទៅថ្ងៃអនាគត។
យុវជនមកពីស្រុកចន្ទ្រារូបនេះ នៅតែបន្តនិយាយពីកង់របស់ខ្លួន ដោយថ្លែងថា កង់ចាស់របស់លោក មិនត្រឹមតែជាយានជំនិះសម្រាប់ដឹកលោកទៅសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យទេ តែវាក៏បានដឹករតនា ទៅធ្វើការងារ ជាពិសេសការងារស្ម័គ្រចិត្តជួយសង្គម។ និស្សិតឆ្នាំទី ៤ ផ្នែករដ្ឋបាលសាធារណៈរូបនេះ ធ្លាប់ធ្វើការជាអ្នកលក់កាហ្វេ និងធ្វើការងារស្ម័គ្រចិត្តជួយសង្គម។ «ខ្ញុំមានវា(កង់) ទើបខ្ញុំបានមកដល់ថ្ងៃនេះ។ វាបាននៅជាមួយខ្ញុំតាំងពីរៀនថ្នាក់វិទ្យាល័យមកម្លេះ ។ ខ្ញុំចាត់ទុកវាជាសំណព្វចិត្តរបស់ខ្ញុំ»។ តន់ រតនា រៀបរាប់យ៉ាងនេះ ក៏បញ្ជាក់ចុងក្រោយថា បើលោកមានម៉ូតូជិះនៅពេលខាងមុខ នឹងរក្សាកង់នេះទុកជាអនុស្សាវរីយ៍ជារៀងរហូត៕
នៅឆ្នាំ ២០១៣ បន្ទាប់ពីប្រឡងជាប់មធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិ យុវជន តន់ រតនា បានចាកចេញពីខេត្តស្វាយរៀង មកបន្តការសិក្សានៅរាជធានីភ្នំពេញ។ រតនា បានជិះរថយន្តឈ្នួលមកភ្នំពេញ ជាមួយនឹងកង់ចាស់របស់ខ្លួន ដែលជិះទៅរៀនកាលនៅវិទ្យាល័យ ដើម្បីយកមកធ្វើជាយានជំនិះដឹកខ្លួនទៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យបន្តទៀត។
មានដើមកំណើតនៅជិតព្រំដែនកម្ពុជា-វៀតណាម ស្ថិតក្នុងឃុំចន្ទ្រា ស្រុកចន្ទ្រា ខេត្តស្វាយរៀង រតនា បានរម្លឹកពីអនុស្សាវរីយ៍របស់ខ្លួនជាមួយកង់តម្លៃ ៦០ ដុល្លារ កាលខ្លួនរៀនថ្នាក់ទី ១១ ថា ទម្រាំតែទិញបានកង់នេះជិះ យុវជនរូបនេះ បានខំសន្សំលុយទិញជាច្រើនខែ ដោយលុយទាំងនោះ បានមកពីការដើរច្រូតស្រូវគេយកលុយ។ «ខ្ញុំមានអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើន ដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន កាលនៅរៀនវិទ្យាល័យ។ កាលនោះ នារដូវវស្សាផ្លូវមានដីស្អិតទឹកពេញផ្លូវពិបាកធ្វើដំណើរ និងពេលខ្លះទៀតធ្វើដំណើរមិនបាន ដែលតម្រូវឲ្យខ្ញុំលីកង់លើស្មាឆ្លងកាត់ផ្លូវទាំងថ្ងៃក្តៅ ពេលខ្លះទាំងភ្លៀងក៏មាន ជាមួយមិត្តភក្តិរៀនថ្នាក់ជាមួយគ្នា»។ រតនា រម្លឹកអនុស្សាវរីយ៍បែបនេះ មុននឹងបន្តបរិយាយពីបញ្ហាប្រឈមរបស់ខ្លួនដែលបន្តជិះកង់ចាស់នៅថ្នាក់មហាវិទ្យាល័យ។
តាមពិតទៅ និស្សិតខ្មែរដែលជិះកង់ទៅសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ មានច្រើន។ អ្នកខ្លះជិះកង់ទៅរៀនមិនមែនដោយសារគ្រួសារក្រីក្រ ឬគ្មានលុយនោះទេ តែដោយសារចំណង់ចំណូលចិត្ត និងដើម្បីរក្សាសុវត្ថិភាព។ និស្សិតមួយចំនួនទៀត ជិះកង់តម្លៃដល់រាប់ពាន់ដុល្លារ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍រឿង យុវជន រតនា ដោយសារនិស្សិតរូបនេះ យកកង់ដែលខ្លួនជិះកាលពីរៀននៅវិទ្យាល័យ មកជិះ ដើម្បីបន្តសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ ពីព្រោះជីវភាពគ្រួសារក្រីក្រ គ្មានលុយទិញកង់ផ្សេងទៀត ឬម៉ូតូជិះ។
តន់ រតនា ដែលជាកូនទី ៧ ក្នុងចំណោមបងប្អូនទាំង ៩ នាក់ នៃគ្រួសារកសិករ ដែលកំព្រាម្តាយ រៀបរាប់ថា ជីវិតជាសិស្សក្រីក្រជិះកង់កញ្ចាស់ មករៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ត្រូវគេមើលងាយ និងសើចចំអកជារឿយៗ។ និស្សិតសម្បុរខ្មៅស្រអែមរូបនេះ ថ្លែងដូច្នេះថា៖«ខ្ញុំមានតែកង់មួយ ហើយកង់ហ្នឹងមានតាំងពីវិទ្យាល័យម្លេះ ហើយខ្ញុំយកមកជិះដល់សព្វថ្ងៃ។ ពេលខ្លះត្រូវគេសើចចំអក ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនខ្វល់ និងមិនខ្មាសគេទេធ្វើម្តេច លទ្ធភាពរបស់ខ្ញុំមានប៉ុណ្ណឹង។ ខ្ញុំសប្បាយនឹងអ្វីដែលខ្ញុំមានប៉ុណ្ណឹងចុះ។ បើសិនខ្ញុំទៅឈឺចាប់ វាមិនបានផលប្រយោជន៍អ្វីមកខ្ញុំទេ ផ្ទុយទៅវិញធ្វើឲ្យខ្ញុំបាក់ទឹកចិត្ត។ សំខាន់ខ្ញុំមានបាយញ៉ាំអាចរស់បានហើយ។ ខ្ញុំមានតែខាំមាត់សង្កត់ចិត្តដើម្បីវិជ្ជា និងប្រែការឈឺចាប់មកជាការខំប្រឹង»។
ខំប្រឹងរៀនរហូតបានលទ្ធផលលេខ ១ នៅក្នុងថា្នក់
រតនា និយាយថា ខ្លួនអាចមានលទ្ធភាពរៀនបន្តនៅមហាវិទ្យាល័យ ដោយសារជាប់អាហារូបករណ៍មុខវិជ្ជារដ្ឋបាលសាធារណៈនៅសកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទនីតិសាស្ត្រនិងវិទ្យសាស្ត្រសេដ្ឋកិច្ច។ និស្សិតរូបនេះ លើកឡើងថា ដំបូងឡើយ ដោយសារខ្លួនជានិស្សិតមកពីស្រែចូលក្រុងមានការលំបាក់ក្នុងការរៀនសូត្រឲ្យទាន់សិស្សដទៃទៀត ពីព្រោះថា សិស្សថ្នាក់អាហារូបករណ៍សម្បូរនិស្សិតពូកែៗ ហើយបញ្ហាចម្បងគឺខ្លួនមិនចេះភាសាអង់គ្លេស។ «ខ្ញុំមិនចេះភាសាអង់គ្លេសទើបធ្វើឲ្យខ្ញុំត្រូវខំរត់ផង លូនផង ដើម្បីរៀនឲ្យទាន់គេ»។ រតនា រម្លឹកដូច្នេះ ក៏បន្តនិយាយយ៉ាងនេះថា៖«ខ្ញុំនៅតែខំព្យាយាមរហូតដល់កើនបន្តិចម្តងៗ ។ នៅឆ្នាំទី៣ ខ្ញុំបានជាប់បានចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ ហើយឆ្នាំទី៤ ខ្ញុំក៍បានសរសេរសារណាដូចបំណង»។
និស្សិតវ័យ ២៣ ឆ្នាំរូបនេះ ខំប្រឹងរៀនសូត្រ ដោយចង់សម្រេចក្តីស្រមៃធ្វើជាអភិបាលខេត្តនាពេលអនាគត។ រតនា ពន្យល់ហេតុផលដែលជំរុញឲ្យខ្លួនចង់ធ្វើអភិបាលខេត្តព្រោះលោកធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការលំបាកនៅពេលដែលទៅធ្វើលិខិតស្នាមផ្សេងៗពីមន្ត្រីសាធារណៈម្តងៗ។ និស្សិតកូនកសិកររូបនេះ បញ្ជាក់យ៉ាងនេះថា៖«គេឃើញយើងក្រអ៊ីចឹង គេហាក់មិនចង់ផ្តល់សេវាឲ្យយើង និងមានភាពយឺតយ៉ាងដោយសារយើងមិនមានលុយឲ្យគេ។ ខ្ញុំខឹង ចង់កែទម្លាប់មិនល្អនេះ បើខ្ញុំបានធ្វើជាអភិបាលខេត្ត»។ ជំហានបន្ទាប់ទៀត និស្សិតជិះកង់កញ្ចាស់រូបនេះ ត្រូវបញ្ចប់ ការសរសេរសារណា និងត្រៀមខ្លួនប្រឡងចូលក្របខណ្ឌរដ្ឋតាមក្រសួងផ្សេងៗ ជាពិសេសសាលាភូមិន្ទរដ្ឋបាល ដើម្បីសម្រេចគោលដៅទៅថ្ងៃអនាគត។
យុវជនមកពីស្រុកចន្ទ្រារូបនេះ នៅតែបន្តនិយាយពីកង់របស់ខ្លួន ដោយថ្លែងថា កង់ចាស់របស់លោក មិនត្រឹមតែជាយានជំនិះសម្រាប់ដឹកលោកទៅសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យទេ តែវាក៏បានដឹករតនា ទៅធ្វើការងារ ជាពិសេសការងារស្ម័គ្រចិត្តជួយសង្គម។ និស្សិតឆ្នាំទី ៤ ផ្នែករដ្ឋបាលសាធារណៈរូបនេះ ធ្លាប់ធ្វើការជាអ្នកលក់កាហ្វេ និងធ្វើការងារស្ម័គ្រចិត្តជួយសង្គម។ «ខ្ញុំមានវា(កង់) ទើបខ្ញុំបានមកដល់ថ្ងៃនេះ។ វាបាននៅជាមួយខ្ញុំតាំងពីរៀនថ្នាក់វិទ្យាល័យមកម្លេះ ។ ខ្ញុំចាត់ទុកវាជាសំណព្វចិត្តរបស់ខ្ញុំ»។ តន់ រតនា រៀបរាប់យ៉ាងនេះ ក៏បញ្ជាក់ចុងក្រោយថា បើលោកមានម៉ូតូជិះនៅពេលខាងមុខ នឹងរក្សាកង់នេះទុកជាអនុស្សាវរីយ៍ជារៀងរហូត៕
Tag:
តន់ រតនា
សិក្សា
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
