ពីនេះ ពីនោះ
«អ»នៅខាងដើម តែងបង្ហាញនូវ «ការបដិសេធ»
× «អ»ជាព្យញ្ជនៈទី៣៣ ចុងក្រោយគេបង្អស់ តែពាក្យដែលផ្តើមដោយ «អ»តែងមានន័យថា ជាពាក្យបដិសេធ។ «អ»ជានិបាតសព្ទ សម្រាប់ភ្ជាប់ពីខាងដើមនៃពាក្យដទៃ ដែលជាភាសាសំស្ត្រឹត និងបាលីដែលមានសេចក្តីថា មិនមែន,ពុំ, ឥត។
ពាក្យដែលមាន «អ» នៅខាងដើមមានដូចជា៖ អកតញ្ញូ(អ្នកមិនដឹងឧបការគុណដែលគេបានធ្វើហើយ), អសុភ(ដែលមិនល្អ), អវិជ្ជា(សេចក្តីល្ងង់), អគតិ(ពុំគួរប្រព្រឹត្ត), អយុត្តិធម៌(ការប្រព្រឹត្តទៅមិនតាមគន្លងធម៌ ឬច្បាប់), អសិរី(អ្នកឥតបុណ្យ), អកាល(ដែលមិនគួរ), អកុសល(សេចក្តីអាក្រក់), អកប្បិយ(មិនត្រូវទំនង), អកតវេទិតា(អ្នកមិនតបគុណ), អគារវៈ(ការមិនគោរព), អគារវទោស(ការមិនគោរព), អគាធ(ដែលពុំអាចស្ទង់បាន), អគោចរ(ទីដែលមិនគួរទៅ),អឃោស(សូរសព្ទមិនកងរំពង),អចលនៈ(ការមិនកក្រើក), អចិត្ត(ល្ងង់ខ្លៅ), អចិន្តា(ការនឹកមិនឃើញ), អចេស្តា(ដំណើរទន់ខ្សោយ), អភ័ព្វ(ដែលមិនគួរ), អមិត្ត(សត្រូវ), អនិច្ច ឬអនិច្ចា(មិនទៀង), អនិយម(មិនប្រាកដ)។ល។
បើនិបាតសព្ទ «អ» ភ្ជាប់ជាមួយស្រៈនៅខាងដើម ត្រូវផ្លាស់ពី ន ឬអ ជាអន ឬអនន្ត(ទីបំផុត), អនាគត(ដែលមិនទាន់មកដល់), អនេក(ដែលមិនមែនតែមួយ)។ នេះបើផ្អែកលើវចនានុក្រមសម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com