ទោះបីជា ពាក្យ «បាថ, បាត, បាត្រ, និងបាទ» មានសូរសព្ទដូចគ្នា ប៉ុន្តែអត្ថន័យ និងការប្រើប្រាស់ រវាងពាក្យទាំងនេះខុសគ្នា។ បើតាមវចនានុក្រម សម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត ពាក្យ «បាថ» មានន័យថាការរៀន, ការថ្លែងរឿង, រឿងរាវ, បាលី។
ពាក្យ«បាត» សំដៅទៅប៉ែកខាងក្រោមនៃជម្រៅ ដូចជាបាតបឹង, បាតទន្លេ, បាតសមុទ្រ,បាតខ្ទះ, បាតឆ្នាំង បាតដី។ ពាក្យ«បាត»នេះក៏សំដៅលើដៃ និងជើង គឺបាតជើង និងបាតដៃដែរ ហើយបាត ក្នុងន័យម្យ៉ាងទៀតថា សម្រាប់សម្គាល់លើ គូទ។ ឧទាហរណ៍៖ ឫសដូងបាត។
ចំណែកឯពាក្យ «បាត្រ» ភាជនៈធ្វើដោយដែក ឬដី មានរាងជ្រៅក្រឡូមសម្រាប់បព្វជិតក្នុងសាសនាប្រើការទទួលចង្ហាន់។ បាត្រដែក, បាត្រដី, គ្របបាត្រ, ស្លោកបាត្រ, ជើងបាត្រ។ល។ ឯពាក្យ «បាទ»នេះ មានន័យថា ជាពាក្យសម្រាប់បុរសឆ្លើយ។ ខ្ញុំបាទឈ្មោះ ខ។ ខ្ញុំ ខ្លួនខ្ញុំ ជាពាក្យសម្រាប់មន្ត្រីស័ក្តិតូច ឬរាស្ត្រប្រជា និយាយទៅរកសេនាបតី, រដ្ឋមន្ត្រី៕