ពីនេះ ពីនោះ
រូបភាពផ្នែកខាងឆ្វេងគឺកូនត្រីឆ្ពោអាយុប្រហែល ២-៣ សប្តាហ៍ និងរូបភាពខាងស្តាំគឺត្រីឆ្តោពេញវ័យ។ រូបភាព៖ ឈុត ឈាណា និង ថាច់ ផាណារ៉ា
×![]()
ត្រីឆ្តោ ជាត្រីទឹកសាប ប្រភេទមំសាសី ពោលគឺស៊ីសាច់ជាអាហារ។ ក្នុងវ័យជំទង់គេហៅថា ត្រីដៀប ពេលធំពេញវ័យហៅត្រីឆ្តោ មានឈ្មោះវិទ្យាសាស្ត្រ (Channa micropeltes) និងឈ្មោះជាភាសាអង់គ្លេស Giant snakehead។ ត្រីប្រភេទនេះ មានរស់នៅពាសពេញតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ ចាប់ពីទន្លេមេគង្គភាគខាងក្រោមក្នុងប្រទេសឡាវ «ព្រមទាំងដៃទន្លេផ្សេងៗ របស់វា ដូចជាទន្លេ សេបាំងហ្វៃ» នៅអាងទន្លេចៅប្រាយ៉ា និងទន្លេមេក្លង ក្នុងប្រទេសថៃ នៅបឹងទន្លេសាប និងតំបន់ភាគខាងត្បូងរាជធានីភ្នំពេញ ដូចខេត្តព្រៃវែង និងខេត្តតាកែវ ក្នុងប្រទេសកម្ពុជា និងនៅតំបន់ដីសណ្តទន្លេមេគង្គ ក្នុងប្រទេសវៀតណាម ។ ត្រីដៀប/ឆ្តោ មានប្រវែងដងខ្លួនអតិបរមា ១៣០ ស.ម វាចាប់កំណើតឡើងនៅតាមទន្លេរាក់ៗ វាលទំនាប តាមស្ទឹង ប្រឡាយ បឹងធំៗ ដែលមានទឹកនឹង ឬហូរយឺតៗ។ អាហារចម្បងរបស់ត្រីដៀប/ឆ្តោ គឺស៊ីត្រីផ្សេងៗ ប៉ុន្តែវាក៏ស៊ីពពួកចៃទឹក ឬសត្វល្អិតដែលរស់ក្នុងទឹកផងដែរ។ 
នៅក្នុងសង្គមខ្មែរ មានពាក្យដំណៀលមួយពោលថា៖ «ត្រីឆ្តោស៊ីកូនឯង» តើនេះជាការពិតដែរឬទេ? បើយោងទៅលើលក្ខណៈជីវសាស្ត្រខាងលើ ពុំមានចំណុចត្រង់ណាដែលថាត្រីឆ្តោស៊ីកូនវានោះទេ។ នៅក្នុងធម្មជាតិ បើយើងពិនិត្យតាមដានសកម្មភាពរបស់ត្រីឆ្តោបណ្តើរកូន នោះយើងនឹងបានឃើញថា ពេលមានឧបសគ្គអ្វីមកយាយី ត្រីឆ្តោនឹងហាមាត់ឲ្យកូនតូចៗរបស់វាចូលដើម្បីលាក់ខ្លួន។ ពេលឧបសគ្គទៅផុត វានឹងហាមាត់ឲ្យកូនវាចេញមកវិញ។ ដូច្នេះ ពាក្យដំណៀលថា «ត្រីឆ្តោស៊ីកូនឯង» នោះ ហាក់មិនច្បាស់លាស់ ជាការណ៍ពិត ឬយ៉ាងណានោះទេ។
ប៉ុន្តែ បើយើងធ្វើការអង្កតទៅលើកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមត្រីឆ្តោ គេនិយមប្រមូលទិញកូនត្រីគ្រប់ប្រភេទ ដែលគេហៅថា «ត្រីនុយ» ពីអ្នកនេសាទ ដែលប្រើប្រាស់ឧបករណ៍លូស្បៃមុងខុស ច្បាប់ដើម្បីចាប់កូនត្រីគ្រប់ប្រភេទ មិនថាជាកូនរបស់ត្រីប្រភេទណា តូច ឬធំទេ ពោលគឺកូនត្រីចម្រុះ បួករួមទាំងកូនត្រីឆ្តោខ្លួនឯងផងដែរ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ កូនតូចៗរបស់ត្រីប្រភេទកម្រជិតផុតពូជ ដូចជាត្រីគល់រាំង ដែលជាអត្តសញ្ញាណជាតិខ្មែរ និងត្រីរាជ ដែលស្ទើរតែបាត់វត្តមានទាំងស្រុងក្នុងទន្លេមេគង្គកម្ពុជាទៅហើយនោះ ក៏មានវាសនាក្លាយជា «ត្រីនុយ» នឹងគេដែរ។
ឧបករណ៍លូស្បៃមុងសម្រាប់ចាប់កូនត្រីគ្រប់ប្រភេទ។ រូបភាព៖ ឈុត ឈាណា
ក្នុងរដូវវស្សាចាប់ពីខែមិថុនា ដល់ខែតុលា ជារៀងរាល់ឆ្នាំ កូនត្រីរាប់រយប្រភេទ និងរាប់ពាន់លានក្បាល បានធ្វើចរាចរចុះមកខ្សែទឹកខាងក្រោមនៃទន្លេមេគង្គ។ កូនត្រីទាំងនោះ បានបន្តចូលទៅក្នុងតំបន់វាលទំនាបលិចទឹក ជាពិសេស ចូលទៅក្នុងបឹងទន្លេសាប ដើម្បីលូតលាស់ធំធាត់នៅទីនោះ។ តែជាអកុសល កូនត្រីក្នុងចំនួនដ៏ច្រើនលើសលប់ មិនបានទៅដល់គោលដៅ និងកូនត្រីខ្លះបានទៅដល់គោលដៅដែរ តែមិនទាន់នឹងបានធំធាត់ផង ក៏ត្រូវអ្នកនេសាទចាប់យកធ្វើជា «ត្រីនុយ» យ៉ាងគួរឲ្យសោកស្តាយជាទីបំផុត។ មិនដឹងថា កូនត្រីចំនួនប៉ុន្មានសិបតោនក្នុងមួយថ្ងៃ ដែលត្រូវចាប់ធ្វើជា «ត្រីនុយ» នៅទូទាំងប្រទេសនោះទេ។ ប្រសិនបើមិនត្រូវបានចាប់ទេ កូនត្រីទាំងនោះ អាចនឹងក្លាយទៅជាត្រីពេញវ័យតូច-ធំគ្រប់ប្រភេទតាមលក្ខណៈធម្មជាតិរបស់វា។ បើយើងធ្វើការប្រៀបធៀបតម្លៃ «ត្រីនុយ» និងត្រីធំពេញវ័យ នោះរិតតែធ្វើឲ្យយើងមានការសោកស្តាយយ៉ាងខ្លាំងជាទីបំផុត។ កូន «ត្រីនុយ» មួយគីឡូក្រាម ដែលមានកូនត្រីចម្រុះចំនួនរាប់ពាន់ក្បាល ថ្លៃតែ ១.០០០ (មួយពាន់) ទៅ ១.៥០០ (មួយពាន់ប្រាំរយ) រៀលប៉ុណ្ណោះ។ ខណៈបើទុកឲ្យវាធំពេញវ័យ តម្លៃរបស់វានឹងកើនឡើងរាប់សិបដង ទៅតាមប្រភេទត្រីតូច-ធំ។
រូបភាពខាងធ្វេង គឺកូនត្រីគល់រាំង ដែលអ្នកនេសាទចាប់ដោយលូស្បៃមុងសម្រាប់ធ្វើត្រីនុយ និងរូបភាពខាងស្តាំ គឺត្រីគល់រាំងពេញវ័យ។ រូបភាព៖ រូបភាព៖ ឈុត ឈាណា និង បណ្ឌិត ហ្សេប ហូហ្គេន
ដូច្នេះ ប្រសិនបើមានការចូលរួមពីអ្នកនេសាទទូទាំងប្រទេស លប់បំបាត់ឲ្យអស់រាល់បទល្មើសនេសាទគ្រប់ប្រភេទ ជាពិសេស ការនេសាទត្រីកូនត្រីធ្វើជា «ត្រីនុយ» នោះប្រទេសកម្ពុជា នឹងមិនខ្វះត្រីទេ សម្បូរខ្លាំងណាស់។ ដូច្នេះ ជាការជាក់ស្តែង មនុស្សទេដែលចាប់កូនត្រីឆ្តោ ឲ្យត្រីឆ្តោស៊ី តាមរយៈ «ត្រីនុយ» នេះ។ តាមពិត ទឡ្ហីករខាងលើ មិនគ្រប់ជ្រុងជ្រោយទាំងស្រុងនោះទេ គ្រាន់តែចង់បង្ហាញថា ភាគច្រើន មនុស្សទេដែលជាអ្នកចាប់កូនត្រីឆ្តោឲ្យត្រីឆ្តោស៊ី ច្រើនជាងត្រីឆ្តោស៊ីកូនរបស់វាដោយខ្លួនឯង។
កូនត្រីចម្រុះគ្រប់ប្រភេទ ចាប់ដោយឧបករណ៍លូស្បៃមុង ដែលនឹងក្លាយទៅជា «ត្រីនុយ»។ រូបភាព៖ ឈុត ឈាណា
កូនត្រីចម្រុះគ្រប់ប្រភេទ ចាប់ដោយឧបករណ៍លូស្បៃមុង ដែលនឹងក្លាយទៅជា «ត្រីនុយ»។ រូបភាព៖ ឈុត ឈាណា
ក្នុងប្រភទេសកម្ពុជា រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ដោយមានបញ្ហានៃការប្រែប្រួលអាកាសធាតុ ការទន្ទ្រានកាប់ឆ្ការ ដុតបំផ្លាញព្រៃលិចទឹក ដើម្បីយកធ្វើជាដីកសិកម្ម ការនេសាទហួសកម្រិត ការប្រើប្រាស់ឧបករណ៍ខុសច្បាប់គ្រប់ប្រភេទនៅក្នុងបឹងទន្លេសាប ជាពិសេសក្នុងរដូវត្រីពង-កូន និងធំធាត់ បានធ្វើឲ្យមច្ឆជាតិគ្រប់ប្រភេទ មាននិន្នាការធ្លាក់យ៉ាងខ្លាំង និងមានប្រភេទខ្លះ ឈានទៅផុតពូជតែម្តង៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
