កិច្ចប្រជុំបន្ថែមស្តីពីការប្រែប្រួលអាកាសធាតុបានបញ្ចប់ទៅដោយភាពចម្រូងចម្រាស និងជាប់គាំងនៅចុងសប្តាហ៍នេះនាក្រុងបាងកក។ ប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍចោទប្រកាន់ថា ប្រទេសអ្នកមានជាពិសេសអាមេរិកព្យាយាមធ្វើឲ្យការចរចាជាប់គាំងជាពិសេសលើលក្ខខណ្ឌផ្គត់ផ្គង់ហិរញ្ញវត្ថុដល់ប្រទេសក្រីក្រដោះស្រាយបញ្ហាប្រែប្រួលអាកាសធាតុ។
បញ្ហាចម្រូងចម្រាស និងខ្វែងគំនិតគ្នាខ្លាំងដែលកើតឡើងក្នុងកិច្ចប្រជុំពិសេសនាក្រុងបាងកកនោះគឺ រឿងហិរញ្ញវត្ថុដែលត្រូវប្រើប្រាស់សម្រាប់គាំទ្រប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍដោះស្រាយផលប៉ះពាល់ពីការប្រែប្រួលអាកាសធាតុ។
អនុលោមតាមកិច្ចព្រមព្រៀងអាកាសធាតុក្រុងប៉ារីសឆ្នាំ ២០១៥ ប្រទេសអភិវឌ្ឍត្រូវប្រមែរប្រមូលថវិកាឲ្យបាន ១០០ ពាន់លានដុល្លារក្នុងមួយឆ្នាំចាប់ពីឆ្នាំ ២០២០ ដើម្បីជួយប្រទេសក្រីក្រដោះស្រាយបញ្ហាប្រែប្រួលអាកាសធាតុ។ បើគ្មានថវិកានេះ ការអនុវត្តកិច្ចព្រមព្រៀងអាកាសធាតុដែលជាកិច្ចព្រមព្រៀងប្រវត្តិសាស្ត្រ និងការប្តេជ្ញាចិត្តដោះស្រាយបញ្ហាប្រែប្រួលអាកាសធាតុមិនអាចសម្រេចជោគជ័យឡើយ។
ប៉ុន្តែចំណុចប្រទាំងប្រទើសបំផុតនោះគឺ កិច្ចព្រមព្រៀងនេះមិនបានចែងកំណត់ច្បាស់លាស់ទេថា ហិរញ្ញវត្ថុ ១០០ពាន់លានដុល្លារនោះត្រូវគ្រប់គ្រងដោយរបៀបណា ឬត្រូវផ្តល់ឲ្យប្រទេសទាំងនោះដោយរបៀបណា ហើយវាអាចត្រូវផ្តល់ឲ្យក្រោមរូបភាពជាកម្ចី ឬយ៉ាងដូចម្តេចទេ។ បញ្ហាមួយទៀតគឺ គេមិនទាន់អាចកំណត់ច្បាស់ថា តើប្រទេសទទួលហិរញ្ញវត្ថុនោះត្រូវមានតម្លាភាពកម្រិតណាឡើយក្នុងការអនុវត្តសកម្មភាពរបស់ខ្លួនដោះស្រាយបញ្ហាប្រែប្រួលអាកាសធាតុ។
បើតាមការចុះផ្សាយរបស់សារព័ត៌មានអូស្ត្រាលី The Australian សហរដ្ឋអាមេរិកដែលបានប្រកាសដកខ្លួនចេញពីកិច្ចព្រមព្រៀងក្រុងប៉ារីសទៅហើយនោះ ត្រូវប្រតិភូអាហ្រិ្វកចោទប្រកាន់ថា បានព្យាយាមបំពុលកិច្ចពិភាក្សានៅក្រុងប៉ាងកកដោយមិនបង្ហាញជំហរច្បាស់លាស់លើវិធានការគ្រប់គ្រង់ហិរញ្ញវត្ថុ។ អូស្ត្រាលី ជប៉ុន និងសហភាពអឺរ៉ុបក៏មានជំហរស្រដៀងនឹងអាមេរិកដែរជុំវិញបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុដ៏ចម្រូងចម្រាសនេះ។
លោក Harjeet Singh តំណាងឲ្យអង្គការ ActionAid International បានអះអាងថា កិច្ចព្រមព្រៀងក្រុងប៉ារីសកំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពគ្រោះថ្នាក់ ដោយសារប្រទេសអ្នកមាន និងអភិវឌ្ឍលេបសម្តីខ្លួន និងបដិសេធបញ្ជាក់ឲ្យបានច្បាស់លាស់ពីទំហំហិរញ្ញវត្ថុដែលគេត្រៀមផ្តល់ឲ្យប្រទេសក្រីក្រ។
សកម្មជនអាកាសធាតុរូបនេះបានសង្កត់ធ្ងន់ដូច្នេះថា៖« ក្រុមប្រទេសអ្នកមានដឹកនាំដោយអាមេរិក អូស្ត្រាលី ជប៉ុន និងសហភាពអឺរ៉ុបបដិសេធបង្ហាញទំហំហិរញ្ញវត្ថុដែលគេនឹងផ្តល់ឲ្យប្រទេសក្រីក្រី និងកំណត់ថា ហិរញ្ញវត្ថុទាំងនោះត្រូវផ្តល់ឲ្យក្នុងរូបភាពរបៀបណាផង។ បើសិនជាពួកគេនៅបន្តរក្សាជំហរបែបនេះ និងនៅបរាជ័យក្នុងបន្ធូរបន្ថយលក្ខខណ្ឌ សន្ធិសញ្ញាដែលយើងមានប្រហែលជានឹងដួលរលំ»។
ចំណែកអ្នកវិភាគគោលនយោបាយអង្គការ Oxfam លោកស្រី Tracy Carty មើលឃើញកិច្ចព្រមព្រៀងប៉ារីសនេះស្ថិតក្នុងស្ថានភាពគ្រោះថ្នាក់ដូចគ្នាដែរ។ លោកស្រីជឿជាក់ថា បើសិនប្រទេសអ្នកមានទាំងនោះមិនប្រឹងប្រែងបញ្ចប់ភាពជាប់គាំងនេះត្រឹមពេលសន្និសីទអង្គការសហប្រជាជាតិស្តីពីការប្រែប្រួលអាកាសធាតុលើកទី ២៤ ចាប់ផ្តើមនៅប៉ូឡូញទេ បញ្ហាធំនឹងកើតឡើងមិនខាន។
តាមពិតទៅ កិច្ចប្រជុំបន្ទាន់នៅក្រុងបាងកកត្រូវរៀបចំឡើងក្នុងខែនេះគឺដើម្បីជំរុញបញ្ចប់ការចរចាបង្កើតសៀវភៅណែនាំ (Rule Book) ស្តីពីការអនុវត្ត និងត្រួតពិនិត្យកិច្ចព្រមព្រៀងអាកាសធាតុឆ្នាំ ២០១៥ មុនសន្និសីទអង្គការសហប្រជាជាតិស្តីពីការប្រែប្រួលអាកាសធាតុលើកទី ២៤ ចាប់ផ្តើមឡើងនៅក្រុង Katowice ប្រទេសប៉ូឡូញចុងឆ្នាំនេះ។
ទាក់ទិននឹងហិរញ្ញវត្ថុនេះផងដែរ កាលពីខែឧសភាកន្លងទៅ អង្គការ Oxfam បានបញ្ចេញរបាយការណ៍មួយដែលបង្ហាញថា ប្រទេសអ្នកមានមិនអាចសម្រេចការសន្យារបស់ខ្លួនដោយផ្តល់ហិរញ្ញវត្ថុ ១០០ ពាន់លានដុល្លារនៅឆ្នាំ ២០២០ ឡើយ។ របាយការណ៍នេះកត់សម្គាល់ថា ចន្លោះពីឆ្នាំ ២០១៥-២០១៦ ប្រទេសអភិវឌ្ឍបានផ្តល់ហិរញ្ញវត្ថុ ទំហំត្រឹម ៤៨ ពាន់លានដុល្លារប៉ុណ្ណោះ ដែលជិតស្មើនឹង ៥០ភាគរយនៃទំហំហិរញ្ញវត្ថុសរុបប៉ុណ្ណោះ។
សូមបញ្ជាក់ថា ហិរញ្ញវត្ថុ ១០០ពាន់លានដុល្លារដែលជាចំណុចស្នូលនៃកិច្ចព្រមព្រៀងអាកាសធាតុក្រុងប៉ារីសនឹងត្រូវផ្តល់ឲ្យបណ្តាប្រទេសក្រីក្រដើម្បីជំរុញការកាត់បន្ថយការបញ្ចេញឧស្ម័នកាបូនិច និងធានាបាននូវការអនុវត្តគោលនយោបាយដោះស្រាយបញ្ហាជាពិសេសគាំទ្រសហគមន៍ងាយរងគ្រោះដោយសារការប្រែប្រួលអាកាសធាតុនេះផង។ គោលដៅសំខាន់គឺ កម្រិតសីតុណ្ហភាពពិភពលោកកុំឲ្យកើនឡើងហួស ១,៥ អង្សាសេ (ច្រើនបំផុត ២ អង្សាសេ) ត្រឹមឆ្នាំ ២១០០៕