រដូវភ្ជុំជាឱកាសសម្រាប់អ្នកគ្មានមុខរបរអាចរកប្រាក់ចំណូលបន្ថែម

ជាតិ

បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍

រដូវភ្ជុំជាឱកាសសម្រាប់អ្នកគ្មានមុខរបរអាចរកប្រាក់ចំណូលបន្ថែម

08, Oct 2018 , 10:39 pm

រូបភាព

ដោយ: ប៉ូ សាគុន

ភ្នំពេញ៖ រយៈពេល១៥ថ្ងៃក្នុងអំឡុងពិធីបុណ្យកាន់បិណ្ឌភ្ជុំបិណ្ឌ ជាឱកាសដ៏ល្អមួយសម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋណាដែលចង់រកប្រាក់ចំណូលបន្ថែម ឬអ្នកដែលមិនមានមុរបរច្បាស់លាស់ អាចឆ្លៀតពេលរកប្រាក់តាមរបៀបរបស់ខ្លួន។ របរទិញប្រាក់រៀលថ្មីៗដើម្បីទុកដូរឱ្យអ្នកទៅវត្ត ការដាក់កន្លែងមើលស្បែកជើងឱ្យពុទ្ធបរិស័ទចូលក្នុងសាលាឆាន់ និងការចាំដកជើងធូបឱ្យទូលាយ ដើម្បីកុំឱ្យរលាកដៃអ្នកដោតធូប គឺសុទ្ធតែជាវិធីសាស្ត្ររកប្រាក់ក្នុងរដូវភ្ជុំរបស់ជនមួយចំនួន។

ដើម្បីជ្រាប់ច្បាស់សូមស្ដាប់បទយកការណ៍ដែលរៀបរៀងដោយកញ្ញា ប៉ូ សាគុន ដូចតទៅ៖

**audio2**

នៅខ្លោងទ្វារក៏ដូចជានៅក្នុងបរិវេណវត្ត មានបុរសនិងស្ត្រីវ័យកណ្ដាលជាច្រើននាក់ ក្នុងដៃកាន់ក្រដាស់ប្រាក់៥០០រៀលនិង១០០រៀលជាច្រើនដុំ សម្រាប់ទុកដូរឱ្យអ្នកដែលចង់ទទួលសេវានេះ។

ជាអ្នកដូរក្រដាស់ប្រាក់រៀល ដើម្បីឱ្យពុទ្ធបរិស័ទដែលចូលវត្តក្នុងរដូវកាន់បិណ្ឌភ្ជុំបិណ្ឌ លោក សុខ សាវន់ ខំស្កាត់ពីខេត្តព្រៃវែង មកភ្នំពេញដើម្បីប្រកបរបរនេះ។ កាយវិការរៀងចម្លែកចិត្តបន្តិច ពេលដែលឃើញខ្ញុំចូលទៅសួរពីរការដូរប្រាក់របស់គាត់លោក សាវន់ ឆ្លើយតបទាំងសម្ដីមួយៗថា លោកចាប់អាជីពនេះយូរឆ្នាំមកហើយ។ ដើម្បីរកប្រាក់ចំណូលបន្ថែម ពីរបរកសិកម្មរបស់ខ្លួន បុរសមកពីស្រុកកំពង់ត្របែករូបនេះ បានប្រកបរបរប្ដូរប្រាក់រៀល ដែលក្នុង៨,០០០រៀល លោកយកចំណេញ២,០០០រៀល។ របរតាមរដូវនេះមិនអាចរកចំណូលបានទៀងនោះទេ បានន័យថាបើមានអ្នកទៅវត្តច្រើនហើយគេទទួលសេវានេះច្រើនទៀតនោះ ក៏អាចរកប្រាក់បានច្រើនដែរ។

មកពីស្រុកកំណើតជាមួយប្រពន្ធ និងអ្នកភូមិជាមួយគ្នា៨នាក់ផ្សេងទៀតលោក សាវន់ អាចរកចំណូលបានប្រមាណ២ម៉ឺនរៀលនៅថ្ងៃធម្មតា ហើយនៅថ្ងៃសៅរ៍និងថ្ងៃអាទិត្យបានប្រមាណ៦០,០០០រៀលក្នុងមួយថ្ងៃ។ កម្ពស់ប្រមាណជិត២ម៉ែត្រ សម្បុរស្រអែម អ្នកមកពីខេត្តព្រៃវែងរូបនេះ ត្អូញត្អែរថា រដូវកាន់បិណ្ឌភ្ជុំបិណ្យឆ្នាំនេះ លោករកចំណូលមិនសូវបានដូចឆ្នាំមុនៗឡើយ។ ព្រោះតែរកចំណូលមិនសូវបាននេះហើយ ទើបលោកត្រូវបង្ខំចិត្តទៅស្រុកវិញមុនថ្ងៃកំណត់ ទោះតែបានប្រាក់ប្រមាណ៤០ម៉ឺនរៀលក្ដី។ «មកតែរដូវភ្ជុំទេ មួយឆ្នាំមកម្ដង។ ថ្ងៃណាដាច់ៗ ម្សិលមិញបានតែ២០ម៉ឺនអីវិន ថ្ងៃសៅរ៍អាទិត្យបាន ៥០ម៉ឺន ចំណេញបាន៦ម៉ឺន។ បានតែថ្ងៃសៅរ៍និងថ្ងៃអាទិត្យដែរហ្នឹង»។ នេះជាការត្អូញត្អែររបស់លោក សាវន់។

ងាកមកអ្នកយាមស្បែកជើងនៅតាមជណ្ដើរសាលាឆាន់វិញម្ដង។ នៅចម្ងាយប្រមាណ១៥ម៉ែត្រ ពីកន្លែងផ្ញើស្បែកជើង មានក្មេងៗវ័យប្រមាណ៩ទៅ១០ឆ្នាំ បានដើរស្វែងរកអ្នកដែលមានបំណងចូលសាលាឆាន់ ហើយបញ្ចុះបញ្ចូលអ្នកទាំងនោះ ឱ្យផ្ញើស្បែកជើងកន្លែងរបស់គេ។ យ៉ាងយោចណាស់ កន្លែងផ្ញើស្បែកជើងនៅខាងមុខសាលាឆាន់ក្នុងវត្តសន្សំកុសល មានជាង១០កន្លែង។ ម្ចាស់កន្ទេល ឬទៃ ដែលដាក់សម្ភាល់កន្លែងផ្ញើស្បែកជើងរបស់ខ្លួនទាំងនោះ មានចាប់ពីអាយុ៩ឆ្នាំដល់ជាង៥០ឆ្នាំ។

ខុសពីនៅស្រុកស្រែជនបទ ដែលពុទ្ធបរិស័ទ ទៅវត្តទុកស្បែកជើងចោលគ្មានអ្នកមើល ប៉ុន្តែវត្តនៅភ្នំពេញភាគច្រើន មានកន្លែងទទួលផ្ញើស្បែកជើងជាច្រើនកន្លែង។ គ្រាន់តែដើរដល់កាំជណ្ដើរសាលាឆាន់ភ្លាម សំឡេងហៅឱ្យផ្ញើស្បែកជើងរបស់ក្រុមអ្នកមើលស្បែកជើង លាន់យ៉ាងទ្រហឹង។

ទីតាំងដាក់ស្បែកជើងដែលមានទៃព័ណ៌សទំហំប្រមាណ១ម៉ែត្របួនជ្រុង គឺជាកម្មសិទ្ធរបស់អ្នកស្រី គង់ សម្រិត។ ត្រូវឈរនៅចំកណ្ដាលថ្ងៃក្ដៅ ក្នុងផ្ទៃមុខខ្មៅនិងក្រហមផងនោះ ម៉ោងប្រមាណ១០ព្រឹក អ្នកស្រីសម្រិត ព្យាយាមហៅគេឱ្យផ្ញើស្បែកជើងនៅកន្លែងរបស់ខ្លួន ដោយសម្ដីពីរោះ។ គ្រាន់តែភ្ញៀវដាក់ជើងលើកម្រាលរបស់ខ្លួនក្នុងបំណងផ្ញើ ស្រីវ័យ៥៣ឆ្នាំរូបនេះ យកដៃទៅកាន់ស្បែកជើង ទាំងដែលគេមិនទាន់ដោះរួច។ ក្នុងមួយថ្ងៃអាចរកប្រាក់ចំណូលបានប្រមាណ ២០,០០០រៀលទៅ៣០,០០០ រៀល អាស្រ័យលើអ្នកផ្ញើច្រើន អ្នកស្រី គង់ សម្រិត មិនបានទាមទារប្រាក់ពីអ្នកផ្ញើឡើយ បានន័យថាគេឱ្យតាមសទ្ធា។ អ្នកស្រី សម្រិត បញ្ជាក់បន្ថែម៖« ជួនបានច្រើនជួនបានតិច អាស្រ័យតែគេឱ្យដែរហ្នឹង។ ថ្ងៃធម្មតាខ្ញុំលៀងចានតាមរោងការនិងរោងបុណ្យ»។

ចំណែកវិធីរកប្រាក់មួយបែបទៀតនោះគឺ ការចាំដកធូបដែលពេញក្រាស់ពេក ចេញពីផើង ដើម្បីកុំឱ្យអ្នកដោតពិបាកឬរលាកដៃ។ កន្លែងដោតធូបប្រមាណជា៦កន្លែងនៅជុំវិញសាលាឆាន់ ក្នុងវត្តសន្សំកុសល ក្នុងមួយកន្លែងយ៉ាងហោតណាស់មានក្មេង៣នាក់ចាំដកជើងធូប។

ក្នុងដៃកាន់ឈើប្រវែងជាងកន្លះម៉ែត្រ ដើម្បីឈររង់ចាំអ្នកមកដោតធូបក្នុងផើងរបស់ខ្លួន កុមារា ទេព វណ្ឌី ត្រូវយកឈើរបស់គេទៅកៀសឬគោះធូប ដើម្បីឱ្យជ្រុះកម្ទេចផេះ បង្ការរលាកដៃអ្នកដោតធូប។ ព្រោះតែឃើញក្មេងៗវ័យស្របាលគ្នាធ្វើបែបនេះបានប្រាក់ ហើយខ្លួនចង់បានដែរ វណ្ឌី ក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើបែបនេះកាលពីឆ្នាំមុន។

ក្នុងមួយព្រឹកកុមារារូបនេះ ទទួលបានប្រាក់ពីការកៀសធូបប្រមាណ ៤,០០០ទៅ១០,០០០ រៀល។ ពេលខ្លះបាន១០០រៀល ឬ ៥០០រៀល ហើយពេលខ្លះ ក៏គេមិនបានឱ្យប្រាក់ទៅវណ្ឌីដែរ ក្រោមហេតុផលថាគ្មានប្រាក់។ ក្រោយម៉ោង១១ព្រឹក ក្មេងប្រុសអាយុ៩ឆ្នាំដែលមកពីខេត្តកំពត និងមានម្ដាយជាអ្នករើសអេតចាយរូបនេះ ក៏បានយកបាយនិងម្ហូបដែលសល់ពីចង្ហាន់ព្រះសង្ឃ យកទៅផ្ទះផងដែរ។ នេះជាសម្ដីរបស់ វណ្ឌី៖« ខ្លះគេអត់ឱ្យខ្លះគេឱ្យ។ខ្លះគេឱ្យ២០០ ខ្លះ៥០០ ខ្លះឱ្យ១,០០០ចែកគ្នា។ មួយថ្ងៃបាន៥,០០០ទៅ១០,០០០អីហ្នឹង តែត្រូវនៅដល់ម៉ោង១២។ ថ្ងៃខ្ញុំយកម្ហូបបាយទៅហូបនៅផ្ទះ»៕