ជាតិ
បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍
ជម្នះចេញពីភាពក្រីក្រ, កញ្ញា ឡៅ ដានេ ចង់មានតួនាទីជាអ្នកសាបព្រោះវប្បធម៌«សន្តិភាព» ឬជាបុគ្គលិក UN
×![]()
ខេត្តសៀមរាប (ក្រុងបាសាទ)៖ មានជំនឿលើការអប់រំថាអាចផ្លាស់ប្តូរជីវិតគ្រួសារ និងខ្លួនឯងបាន កញ្ញា ឡៅ ដានេ កើតក្នុងគ្រួសារក្រីក្រ មានដើមកំណើតនៅខេត្តសៀមរាប បេ្តជ្ញាធ្វើយ៉ាងណាឲ្យក្តីសុបិនរបស់នាងក្លាយជាការពិត។ បច្ចុប្បន្ន សុបិនរបស់នាងកំពុងឈានទៅរកការពិតជា បណ្តើរៗហើយ។ ពីក្មេងដែលមានឪពុកម្តាយជាអ្នករក និងលក់ត្រីនៅតំបន់ទន្លេសាប កញ្ញា ឡៅ ដានេ ស្ថិតក្នុងវ័យ២៥ឆ្នាំ នាពេលបច្ចុប្បន្ន បានក្លាយជាសាស្ត្រាចារ្យបង្រៀនផ្នែកភាសាអង់គ្លេស នៅឯសកលវិទ្យាល័យបញ្ញាសាស្ត្រខេត្តសៀមរាប ដែលគេតែងតែហៅម្យ៉ាងទៀតថា «ទីក្រុងប្រាសាទ»។ នាពេលអនាគត កញ្ញា ឡៅ ដានេ ចង់ក្លាយទៅជាបុគ្គលិកអង្គការសហប្រជាជាតិ ឬក៏ក្លាយជាអ្នកសាបព្រោះវប្បធម៌«សន្តិភាព» ឬក៏ជាអ្នកជំនួញ។
«កាដូសម្រាប់ជីវិតខ្ញុំ គឺសៀវភៅ។ បើនរណាចង់ទិញកាដូឲ្យខ្ញុំ អ្វីដែលខ្ញុំចង់បានជាងគេ គឺសៀវភៅ។ ខ្ញុំអានសៀវភៅច្រើនណាស់តាំងពីអាយុ១០ឆ្នាំ។ ច្បាប់ស្រី ច្បាប់ប្រុស ប្រលោមលោក…»។ នេះ គឺជាការរៀបរាប់របស់កញ្ញា ឡៅ ដានេ ដែលបច្ចុប្បន្ន កញ្ញា គឺជាគ្រូបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសនៅសកលវិទ្យាល័យបញ្ញាសាស្ត្រនៅក្នុងខេត្តសៀមរាប។ បច្ចុប្បន្ន កញ្ញាមានអាយុ២៥ឆ្នាំ ហើយទើបបញ្ចប់ការសិក្សាបរិញ្ញាបត្រកាលពីឆ្នាំ២០១៧កន្លងមកផ្នែកពាណិជ្ជកម្មព័ត៌មានវិទ្យា។
កើតក្នុងគ្រួសារក្រីក្រ ឪពុកធ្លាប់ជាអ្នករកត្រីនៅលើផ្ទៃបឹងនៃបឹងទន្លេសាប ម្តាយជាអ្នកលក់ត្រីនៅក្នុងស្រុកប្រាសាទបាគង ខេត្តសៀមរាប, កញ្ញា ដានេ ដែលជាកូនច្បងក្នុងចំណោមបងប្អូន៤នាក់ក្នុងគ្រួសារ ហាក់បីដូចជាក្មេងស្រីម្នាក់ដែលចូលចិត្តការអានតាំងពីវ័យកុមារភាពមកម្ល៉េះ។ តាំងពីនាងមានអាយុប្រមាណជា១០ឆ្នាំមកម្ល៉េះ ដៃរបស់កញ្ញាពោរពេញទៅដោយសៀវភៅរួចទៅហើយ។ នាង ដានេ ចូលចិត្តអានសៀវភៅប្រលោមលោក និងសៀវភៅបែបអប់រំរបស់អង្គការ។ ស្ថិតក្នុងទឹកមុខជឿជាក់លើការអប់រំ សម្តីមួយៗ មាត់ៗ កញ្ញា ឡៅ ដានេ បានរម្លឹកថា៖«ខ្ញុំមានសតិតាំងពីតូចមកថា ដើម្បីផ្លាស់ប្តូរគ្រួសារបាន គឺមានតែការអប់រំ»។ ការអប់រំ គឺជាការវិនិយោគយូរអង្វែង តែវាក៏ជាការវិនិយោគដែលទទួលបានផលមកវិញយូរអង្វែងដែរ។
កញ្ញា ឡៅ ដានេ ចូលចិត្តអានសៀវភៅប្រលោមលោកច្រើន។ តែរឿងបក្សីក្នុងទ្រុង បានជំរុញទឹកចិត្តកញ្ញាឲ្យកាន់តែស្រឡាញ់ការសិក្សាថែមទៀត។ ក្នុងសេចរឿងនេះ តួអង្គជានារីម្នាក់ដែលទទួលបានភាពជោគជ័យក្នុងជីវិត ព្រោះនាង បានសុខចិត្តបែកពីគ្រួសារនៅជនបទដើម្បីបន្តការសិក្សានៅរាជធានីភ្នំពេញ។ បក្សីក្នុងទ្រុង គឺសំដៅលើការសម្រេចចិត្តចាកចេញពីគ្រួសារម្នាក់ឯងទៅសិក្សានៅទីក្រុង។ តួអង្គក្នុងសេចរឿងនេះ អង្រួនស្មារតីកុមារី ឡៅ ដានេ កាលពីអាយុមិនទាន់បាន១០ឆ្នាំផង។ ប៉ុន្តែ រឿងរ៉ាវមួយទៀត ដែលធ្វើឲ្យកុមារី ដានេ កាន់តែពុះកញ្ជ្រោលក្នុងការសិក្សារដែរនោះ គឺភាពបរាជ័យនៅពេលដែលកញ្ញាកំពុងរៀននៅថ្នាក់ទី៣។ ការរៀនធ្លាក់ចំណាត់ថ្នាក់កាលនោះ គឺមែនដោយសារកុមារី ដានេ ខ្ជិលទេ។ តែដោយសារ កុមារី ដានេ ជាប់រវល់រកស៊ីដើម្បីជួយជ្រោមជ្រែងជីវភាពគ្រួសារ។
ក្នុងចំណោមសិស្ស៣១នាក់ កុមារី ដានេ ស្ថិតនៅក្នុងលេខរៀងចុងក្រោយគេ ពោល គឺ«ចុងប៉ូចគេ»។ ការបរាជ័យនេះ ត្រូវបានឪពុក និងម្តាយ ដានេ ស្តីបន្ទោស ដានេ ខ្លាំងមែនទែន។ ដោយអារម្មណ៍រម្លឹកទៅកាន់អតីតកាល កញ្ញា ដានេ និយាយយ៉ាងដូច្នេះថា៖«ឪពុកខ្ញុំ ខឹងខ្ញុំឡើងស្រក់ទឹកភ្នែក ឪពុកវាយខ្ញុំ។ ម្តាយ ក៏ខឹង។ ភាពបរាជ័យពេលនោះ ជំរុញឲ្យខ្ញុំត្រូវតែខំ ខំដោយមិនចង់ឲ្យឪពុកម្តាយខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែកដោយសារខ្ញុំទៀតឡើយ»។
សម្ដីផ្ទាល់
សម្ដីផ្ទាល់
រឿងមួយទៀត ដែលធ្វើឲ្យកុមារី ដានេ ឈឺចាប់ដែរនោះ គឺកាមាក់ងាយពីអ្នកដទៃ(អ្នកជិតខាង)។ ថ្ងៃមួយ កាលពី១៣ឆ្នាំមុន ពោល គឺកាលពី ដានេ មានអាយុ១២ឆ្នាំ គ្រួសារ ដានេ បានត្រៀមធ្វើដំណើរកម្សាន្តទៅកាន់រមណីយដ្ឋាន ភ្នំគូលេន ក្នុងខេត្តសៀមរាប។ គ្រួសារកុមារី ដានេ គ្មានថវិកាធ្វើដំណើរដោយខ្លួនឯងទេ ដូច្នេះ គ្រួសារក្រីក្រមួយនេះត្រូវបង់ប្រាក់ធ្វើដំណើរដោយរថយន្តជាមួយគ្រួសារដទៃ ដែលជាអ្នកជិតខាង នៅក្នុងភូមិជាមួយគ្នា។
ដោយសារតែភាពក្រីក្រ ឪពុកនាងចងកន្សែងដាក់ថ្នក់បាយនៅនឹងចង្កេះ ម្តាយនាងស្ពាយកន្ត្រកត្នោត រីឯ នាងវិញ កាន់ស្បោងខោអាវប្អូនៗរបស់នាង។ សម្លៀកបំពាក់គ្រួសារនាង ដានេ មិនសមគួរឡើយ ពោល គឺ«កខ្វក់»។ ពេលធ្វើដំណើរទៅដល់ផ្ទះអ្នកជិតខាងដែលគ្រួសារនាងត្រូវធ្វើដំណើរទៅជាមួយគេដោយបង់ប្រាក់នោះ ស្រាប់តែ កុមារី ដានេ ទទួលបានពាក្យមាក់ងាយពីគ្រួសារនោះមួយរំពេច។ «ពេលដែលខ្ញុំបានទៅដល់ផ្ទះនោះ ស្រាប់តែមានពាក្យមួយបន្លឺឡើងពីកូនម្នាក់នៃគ្រួសារនោះថា កូនអ្នកសុំទានបានមកដល់ហើយ។ ខ្ញុំលឺពាក្យនេះច្បាស់ ពេញត្រចៀកខ្ញុំក្រឡែត។ ខ្ញុំមើលខ្លួនឯងថា ហេតុអ្វីបានជាគេថាខ្ញុំ ជាកូនអ្នកសុំទានដូច្នេះ? នៅពេលដែលខ្ញុំមើលខ្លួនឯង ទើបដឹងថា ការស្លៀកពាក់របស់យើងដូចជាអ្នកសុំទានមែន»។ នេះ គឺជាអ្វីដែល កញ្ញា ឡៅ ដានេ រម្លឹកឡើងវិញប្រាប់អ្នកសារព័ត៌មានអេឡិចត្រូនិក Thmeythmey.com ជាមួយនឹងភាពឈឺចាប់នៅដក់ជាប់ក្នុងអារម្មណ៍ជានិច្ច។
ប្រឹងប្រែងតស៊ូដោយយកការអប់រំជាមាគ៌ា កញ្ញា ដានេ បានប្រែក្លាយ ភាពក្រីក្រ, ការឈឺចាប់ និងការមាក់ងាយឲ្យក្លាយទៅជាលទ្ធផលវិជ្ជមានដោយបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រផ្នែកពាណិជ្ជកម្មព័ត៌មានវិទ្យានៅឯសកលវិទ្យាល័យបញ្ញាសាស្ត្រក្នុងខេត្តសៀមរាបកាលពីឆ្នាំ២០១៧កន្លងមក។ ព្រមពេលជាមួយគ្នា កញ្ញាធ្លាប់ទទួលបានការសិក្សានៅសហរដ្ឋអាមេរិករយៈពេលមួយឆ្នាំ។ នៅទីនោះ កញ្ញា ដានេ បានសិក្សាផ្នែករចនា, ភាសាអង់គ្លេស និង កីឡា Yoga។ រីឯនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ កញ្ញា ឡៅ ដានេ ទទួលបានការងារជាគ្រូបណ្តុះបណ្តាលភាសាអង់គ្លេសនៅឯសកលវិទ្យាល័យបញ្ញាសាស្ត្រនៅក្នុងខេត្តសៀមរាប, ជាសកលវិទ្យាល័យដែល កញ្ញា ឡៅ ដានេ ធ្លាប់សិក្សាថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ។
សម្ដីផ្ទាល់
សម្ដីផ្ទាល់
សិក្សានៅជនបទ តែភាសាអង់គ្លេសរបស់កញ្ញា ដានេ ស្ថិតក្នុងកម្រិតអន្តរជាតិ
ជាក្មេងចង់ចេះ ចង់ដឹង កញ្ញា ឡៅ ដានេ តាំងតែពីកុមារភាពមកម្ល៉េះ មិនចេះខ្ជិលឡើយ។ ចង់ធ្វើការគ្រប់មុខ៖ ចង់អភិវឌ្ឍខ្លួនឯងផង ចង់ជួយអ្នកដទៃផង។ រៀនភាសាអង់គ្លេសពីគ្រូជារឿងពិតប្រាកដ។ តែការប្រឹងប្រែងដោយខ្លួនឯង ក៏ជារឿងចាំបាច់សម្រាប់កញ្ញាដែរ។ នៅក្នុងអំឡុងថ្នាក់ទី៦ កុមារី ដានេ ត្រូវបានលោកគ្រូអ្នកគ្រូតែងតាំងឲ្យធ្វើជាប្រធានថ្នាក់រួចទៅហើយ។ ហើយពេលខ្លះ កុមារី ដានេ ត្រូវបានលោកគ្រូអ្នកគ្រូស្នើឲ្យបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសជំនួសពួកគាត់។ «កាលនោះ ខ្ញុំមិនចេះនិយាយទេ ចេះតែអាន និងបង្រៀនប៉ុណ្ណោះ»។ នេះ គឺជារៀបរាប់របស់កញ្ញា ដានេ ដែលកញ្ញាកំពុងអង្គុយនៅក្បែរស្ទឹងសៀមរាបនៃខេត្តសៀមរាបឆ្លើយតបទៅនឹងសំណួររបស់អ្នកសារព័ត៌មានអេឡិចត្រូនិក Thmeythmey.com។
ការសិក្សាភាសាអង់គ្លេសរបស់កញ្ញា ដានេ គឺជាការសិក្សាដ៏ប្រឹងប្រែងបំផុត ពោលគឺមិនសិក្សាលំៗនោះទេ។ នាង ដានេ បន្តរៀនពីរបៀបបញ្ចេញសំឡេងឲ្យត្រឹមត្រូវ សរសេរវេយ្យាករណ៍កុំឲ្យខុស។ល។ ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសម្នាក់ កញ្ញា ដានេ បានផ្តល់យោបល់ថា ដើម្បីរៀនភាសាអង់គ្លេសឲ្យឆាប់ចេះ អ្នកសិក្សាគួរអនុវត្តវិធីសាស្ត្រចំនួនពីរ។ ទី១ គឺការសិក្សាទល់មុខជាមួយគ្រូបង្រៀន និងការសិក្សាតាមអនឡាញ។ ស្ត្រីដែលមានដើមកំណើតនៅក្នុងខេត្តសៀមរាបរូបនេះ បាននិយាយបែបកំប្លែងថា៖«បច្ចុប្បន្ននេះ លោក-អ្នកមានជីតារបស់លោក-អ្នកដែលអាចជួយលោកអ្នកបាន គឺ YouTube។ លោក-អ្នកអាចវាយ ឬស្រាវជ្រាវ រកអ្វី ក៏បានដែរ»។
សម្ភាសជាភាសាអង់គ្លេស
សម្ភាសជាភាសាអង់គ្លេស
មិនមែនចង់ពូកែតែខ្លួនឯងទេ តែកញ្ញា ឡៅ ដានេ ចង់ជួយអ្នកដទៃ និងសង្គម
រៀនមិនបានលេខ១មែន តែក៏មិនខ្សោយដែរ។ តាំងពីក្មេងមក កុមារី ដានេ ស្ថិតក្នុងចំណោមសិស្សពូកែ១០នាក់ដំបូង ឬ៥នាក់ដំបូង។ តែអ្វីដែលពិសេសសម្រាប់កញ្ញា ដានេ គឺកញ្ញាជានារីម្នាក់ចង់ជួយអ្នកដទៃ និងសង្គម។ ក្រៅពីកិច្ចការផ្ទាល់ខ្លួន កញ្ញា ឡៅ ដានេ កំពុងធ្វើការបម្រើមជ្ឈមណ្ឌលហ្វឹកហ្វឺនក្រោមតង់។ មជ្ឈមណ្ឌលនេះបង្កើតឡើងដោយក្រុមរបស់កញ្ញា ក្នុងគោលដៅជាចម្បង គឺ«បណ្តុះស្មារតីយុវជនឲ្យចេះស្រឡាញ់គ្នា ចេះឲ្យតម្លៃការងារជាក្រុម និងបណ្តុះគំនិតភាពជាអ្នកដឹកនាំ។ សម្រាប់ទស្សនៈ កញ្ញា ឡៅ ដានេ, សង្គមខ្មែរបច្ចុប្បន្នមានធនធានមនុស្សចេះជំនាញពិតប្រាកដកាន់តែច្រើនហើយ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលជាបញ្ហា គឺ ការបែកបាក់សាមគ្គីគ្នារវាងយុវជន និងយុវជន។ កញ្ញា ដានេ ថ្លែងថា៖ «ខ្ញុំមិនទាន់មានសមត្ថភាព ឬលទ្ធភាពសម្រេចកិច្ចការធំៗបានមែន។ តែខ្ញុំគិតថា ចំណុចតូចៗ, តាមសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ, ខ្ញុំនឹងអាចផ្លាស់ប្តូរសហគមន៍នៅជិតខ្ញុំ និងសង្គមជាតិទាំងមូលបាន។ តាមរយៈសក្តានុពលនៃមជ្ឈមណ្ឌលនេះ ខ្ញុំចង់ឲ្យយុវជនមានបេះដូងសន្តិភាព និងនាំទៅរកសន្តិសុខសម្រាប់សង្គមជាតិខ្មែរយើង»។
ការផ្លាស់ប្តូរគំនិតរបស់យុវជនឲ្យមកចេះសាមគ្គីគ្នា មិនមែនជារឿងសាមញ្ញឡើយ។ ប៉ុន្តែ កញ្ញា ដានេ ថា៖«ម្នាក់ផ្លាស់ប្តូរម្នាក់ ពីរនាក់ផ្លាស់ប្តូរបីនាក់ ហើយយូរៗទៅគង់តែផ្លាស់ប្តូរបានទេ។ ហើយយ៉ាងហោចណាស់ ក៏យុវជននៅក្បែរខ្ញុំ ក្នុងក្រុមខ្ញុំ និងផ្លាស់ប្តូរដោយមានបេះដូងសន្តិភាពដែរ»។ លោក ឆាយ សុភាព នាយកប្រតិបត្តិសមាគមសហគ្រិនវ័យក្មេងកម្ពុជាប្រចាំខេត្តសៀមរាប និងជាសហស្ថាបនិក«មជ្ឈមណ្ឌលហ្វឹកហ្វឺនក្រោមតង់» ដែរនោះ បានបញ្ជាក់ថា កញ្ញា ឡៅ ដានេ គឺជា«ក្មេងស្រី»ដែលចូលចិត្តជួយអ្នកដទៃ ជួយសហគមន៍ និងចូលចិត្តចែករំលែកចំណេះដឹងរបស់ខ្លួនជូនយុវជន-យុវនារីជំនាន់ក្រោយ។ «គាត់ (ដានេ) ធ្លាប់ធ្វើសកម្មភាពសង្គមរៃអង្គាសប្រាក់ដើម្បីជួយសាងសង់សាលារៀនបណ្តែតទឹកនៅក្នុងខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។ គាត់បានធ្វើកិច្ចការសង្គមច្រើនណាស់ ទោះបីគាត់ ជាក្មេងស្រីមកពីតំបន់ដាច់ស្រយាលក៏ដោយ»។ នេះ គឺជាការសង្កេតរបស់លោក ឆាយ សុភាព នាយកប្រតិបត្តិសមាគមសហគ្រិនវ័យក្មេងកម្ពុជាប្រចាំខេត្តសៀមរាប។
កញ្ញា ដានេ ចង់ក្លាយខ្លួនជាអ្នកសាបព្រោះ វប្បធម៌«សន្តិភាព…»
ក្រោយពីប្រឹងប្រែងខ្លាំងតាមរយៈការអប់រំ គ្រួសាររបស់កញ្ញា ឡៅ ដានេ មានជីវភាពប្រសើរជាងមុន ពោល គឺគ្រួសារមួយនេះបានងើបចេញពីរណ្តៅនៃភាពក្រីក្រ មកជាគ្រួសារដែលមានជីវភាពមធ្យម។ ការប្រែប្រួលជីវភាពនេះ មិនទាន់ធ្វើឲ្យ កញ្ញា ដានេ ពេញចិត្តនៅឡើយទេ។
ស្ថិតក្នុងវ័យ២៥ឆ្នាំមែន តែ កញ្ញា ឡៅ ដានេ មានមហិច្ឆតាធំ។ តើកញ្ញាចង់ក្លាយខ្លួនទៅជាអ្វីនាពេលអនាគត? ជាអ្នកនយោបាយឬ? កញ្ញា ដានេ មិនឆ្លើយទៅនឹងសំណួរចំភ្លាមទេ។ តែកញ្ញាបានបញ្ជាក់ពីគម្រោងជីវិតពិតប្រាកដរបស់នាងថា ក្នុងរយៈពេលពីពេលនេះ ទៅ៣ឆ្នាំខាងមុខទៀត កញ្ញានៅតែបំពេញការងារជាសាស្រា្តចារ្យភាសាអង់គ្លេស និងជាគ្រូបង្គោលនៅមជ្ឈមណ្ឌលហ្វឹកហ្វឺនក្រោមតង់របស់នាងដដែល។ ក្នុងរយៈពេល៥ឆ្នាំខាងមុខទៀត ដានេ ចង់មានជំនួញចំនួនបីដើម្បីផ្គត់ផ្គង់សេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារ ហើយ១០ឆ្នាំទៅមុខទៀត កញ្ញាមានបំណងចង់បំពេញការងារឲ្យស្ថាប័នអង្គការសហប្រជាជាតិ ឬក៏អាចក្លាយខ្លួនជានារីម្នាក់ដែលជាអ្នកផ្លាស់ប្តូរដ៏វិជ្ជមាន។ «ខ្ញុំមិនទាន់និយាយឲ្យច្បាស់ជាអ្វីទេ ឲ្យពិតប្រាកនៅឡើយទេ។ តែជាតួនាទីមួយដែលជាអ្នកសាបព្រោះ(វប្បធម៌)សន្តិភាព…»។ នេះ គឺជាឃ្លាបញ្ចប់របស់កញ្ញា ដានេ ក្នុងបទសម្ភាសជាមួយអ្នកសារព័ត៌មានអេឡិចត្រូនិក Thmeythmey.com៕
សម្ដីផ្ទាល់
Tag:
ជីវព័ត៌មាន
សៀមរាប
សង្គម
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
