ស៊ីម៉ងត៍គឺជាសារធាតុពិសេសម្យ៉ាងដែលប្រជាជនជុំវិញពិភពលោករាប់ពាន់លាននាក់ប្រើប្រាស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃសម្រាប់សង់សំណង់តូចធំរ។ វាក៏ជាធនធានដែលមានប្រជាប្រិយភាពជាងគេដែរបន្ទាប់ពីទឹកសាប។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលមនុស្សភាគច្រើនមិនដឹងគឺ ស៊ីម៉ងត៍គឺជាសារធាតុមួយដែលបញ្ចេញឧស្ម័នកាបូនឌីអុកស៊ីតច្រើនជាងគេមួយដែរ។
យោងតាមសារព័ត៌មានអង់គ្លេស BBC ទីភ្នាក់ងារស្រាវជ្រាវ Catham House ដែលមានទីតាំងនៅទីក្រុងឡុដ៏ប្រទេសអង់គ្លេសបានបញ្ចាក់ថា ស៊ីម៉ងត៍ជាសារធាតុមួយបានបញ្ចេញឧស្ម័នកាបូនឌីអុកស៊ីតប្រមាណ៨ភាគរយ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងបរិមាណសរុបក្នុងពិភពលោក។
ការបញ្ចេញកាបូនឌីអុកស៊ីតដោយការហោះហើរផ្លូវអាកាសមានត្រឹម ២.៥ភាគរយប៉ុណ្ណោះ បើប្រៀបធៀបទៅការធ្វើកសិកម្មទូទាំងពិភពលោកដែលបញ្ចញឧស្ម័នកាបូនិចដល់១២ ភាគរយ។ ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តី បើមើលពីផលវិជ្ជមាន ស៊ីម៉ងត៍នៅតែជាសារធាតុមួយដែលមានតម្លៃធូរថ្លៃ ងាយស្រួលក្នុងការផលិត ងាយស្រួលក្នុងការផ្សំ និងមានលក្ខណៈរឹងមាំសម្រាប់សំណង់គ្រប់ប្រភេទទៅតាមការចង់បាន។
បរិមាណក្នុងការប្រើប្រាស់ស៊ីម៉ងត៍តាមការដា្ឋនសំណង់ទូទាំងពិភពលោកបានរីកលូតលាស់ជាង៣០ដងបើប្រៀបទៅនឹងការប្រើប្រាស់នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៥០។ ចាប់ពីឆ្នាំ២០១១ដល់ឆ្នាំ២០១៣ ប្រទេសចិនបានប្រើប្រាស់ស៊ីម៉ងត៍របស់ខ្លួនច្រើនជាសហរដ្ឋអាមេរិកក្នុងសតវត្សទី២០កន្លងមកទៅទៀត។
សម្រាប់អ្នកស្រាវជ្រាវមួយចំនួនបានព្យាករថា ប្រទេសនៅតាមតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ និងនៅទ្វីបអាហ្វ្រិកនឹងក្លាយទៅជាកន្លែងដែលប្រើប្រាស់ស៊ីម៉ងត៍ច្រើនជាងគេក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លីខាងមុខនេះ។ មូលហេតុសំខាន់គឺដោយដារការលូតលាស់នៃការសាងសង់ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធដូចជា ផ្លូវថ្នល់ ស្ពាន អគារ និងជាពិសេសលំនៅដ្ឋានរបស់ប្រជាជន។
បើតាមការស្រាវជ្រាវរបស់បុរាណវិទូមួយចំនួន ស៊ីម៉ងត៍មិនមែនជាសារធាតុដែលគេទើបតែរកឃើញក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នកាលនេះទេ។ តាមពិតទៅស៊ីម៉ងត៍ត្រូវបានមនុស្សប្រើប្រាស់ជាង ៨០០០ ឆ្នាំមកហើយនៅតាមស្ថាបត្យកម្មបុរាណដូចជានៅប្រទេសស៊ីរី និង ហ្ស៊កដានីជាដើម។
ប៉ុន្តែស៊ីម៉ងត៍ក្នុងពេលបន្ចុប្បន្ននេះត្រូវបានអ្នកបច្ចេកទេសលាយសារធាតុគីមីពិសេសមួយចំនួនដើម្បីបង្កើនគុណភាព។ ដោយសារតែបញ្ហាទាំងអស់នេះទើបអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមួយចំនួនបានរិះរកគំនិតនិងបច្ចេកទេសក្នុងការផលិតស៊ីម៉ងត៍ដែលមានគុណល្អ តម្លៃសមរម្យ និងមិនបង្កផលប៉ះពាល់ច្រើនដល់បរិស្ថាន។
យ៉ាងណាក្តី ការផ្លាស់ប្តូរបច្ចេកវិទ្យាក្នុងការផលិតស៊ីម៉ងមួយនេះមិនងាយមានឥទ្ធិពលខ្ពស់លើការសាងសង់នោះឡើយ។ រឿងរ៉ាវទាំងអស់នេះនៅតែជាការព្រួយបារម្ភចំពោះអ្នកជំនាញខាងបរិស្ថាន ក្នុងការកាត់បន្ថយឧស្ម័នកាបូនឌីអុកស៊ីតតាមគោលដៅកំណត់ឆ្នាំ២០៥០៕