ពីនេះ ពីនោះ
កំពង់លួង៖ តំបន់ទេសចរណ៍ដ៏ទាក់ទាញមួយ តែបរិស្ថានហាក់មិនត្រូវបានគេយកចិត្តទុកដាក់
រូបភាពពីលើអាកាសនៃភូមិបណ្តែតទឹកកំពង់លួង។ រូបភាព៖ ឈុត ឈាណា / អច្ឆរិយភាពនៃទន្លេមេគង្គ
×![]()
ពោធិសាត់ ៖ បឹងទន្លេសាប គឺជាបឹងទន្លេសាបធំបំផុតនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ក្នុងរដូវប្រាំង បឹងនេះបានគ្របដណ្តប់ផ្ទៃដីដល់ទៅជាង ២៥០០ គីឡូម៉ែត្រការ៉េ។ កម្ពស់ទឹកបឹងក្នុងរដូវវស្សា បានពង្រីកវិសាលភាពចំនួន៤ដង ពីជម្រៅអតិបរមា ៤ម៉ែត្រ ទៅ ១០ម៉ែត្រ។ ជីវិតនៅជុំវិញបឹង រួមទាំងប្រជាជនរស់ក្នុងតំបន់ផងដែរ ត្រូវបានប្រែប្រួលទៅតាមវដ្តតាមរដូវ។
នៅក្នុងរដូវប្រាំង ចំនួនត្រីដ៏ច្រើនលើលលប់ បានធ្វើចរាចរផ្លាស់ទីចេញពីបឹងទន្លេសាប ឆ្ពោះទៅទន្លេមេគង្គ។ ប្រជាជនរស់នៅក្នុងតំបន់ ក៏ទទួលបានផលប្រយោជន៍ពីការធ្វើចរាចរផ្លាស់ទីរបស់ត្រីប្រចាំឆ្នាំនេះ ដោយគេរស់នៅក្នុងភូមិអណ្តែតទឹក ដើម្បីធ្វើការនេសាទតែម្តង ដូចមានរូបភាពបង្ហាញខាងលើស្រាប់។
ភូមិបណ្តែតទឹកកំពង់លួង គឺជាភូមិបណ្តែតទឹកដ៏ធំមួយ នៅមាត់បឹងទន្លេសាប ស្ថិតនៅក្នុងស្រុកក្រគរ ខេត្តពោសាត់។ ការបំពុលបរិស្ថាននៅក្នុងភូមិ ហាក់ត្រូវបានគេមើលរំលង។ ក្នុងរដូវប្រាំង ទឹកបឹងទន្លេសាបនៅក្នុងតំបន់នេះ បានប្រែពណ៌ទៅជាខ្មៅកខ្វក់ និងមានក្លិនស្អុយយ៉ាងខ្លាំង មិនចាញ់ទឹកលូបឹងត្របែកនៅភ្នំពេញឡើយ។ ស្ថានភាពសុខភាពទឹកចម្ងាយ ២០០-៥០០ ម៉ែត្រពីភូមិ មានលក្ខណៈអាក្រក់ មិនអាចយកមកប្រើប្រាស់បានទេ។ អ្នកភូមិទាំងមូលត្រូវបង្ខំចិត្ត ចេញទូកចូលជ្រៅទៅក្នុងបឹងទន្លេសាប ដើម្បីដងទឹកយកប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃ។
កាកសំណល់ផ្សេងៗ និងផ្ទះចល័តរបស់អ្នកនេសាទ នៅមាត់ភូមិបណ្តែតទឹកកំពង់លួង។ រូបភាព៖ ឈុត ឈាណា / អច្ឆរិយភាពនៃទន្លេមេគង្គ
កាកសំណល់មិនងាយរលាយដ៏ច្រើនលើសលប់ ដែលផលិតឡើងពីប្លាស្ទិក មានដូចជា ថង់យួរដៃ កែវ ដបទឹកសុទ្ធ ចានស្នោ ជាពិសេស កាកសំណល់នៃឧបករណ៍នេសាទផ្សេងៗផងដែរនោះ។ល។ បានបង្ហាញខ្លួនយ៉ាងច្បាស់ និងប្រៀបបាននឹងផ្ការីកក្នុងរដូវវស្សា នៅអមផ្លូវលំមួយខ្សែ ដែលតភ្ជាប់ពីផ្លូវជាតិលេខ៥ ត្រង់ចំណុចផ្សារក្រគរ ពោធិសាត់ រហូតដល់មាត់ភូមិ ដើម្បីបង្អួតភ្ញៀវទេសចរជាតិ និងអន្តរជាតិដែលចេញចូលមិនដាច់នោះ។
កាកសំណល់ផ្សេងៗ ស្ថិតនៅក្នុងអូរមួយ តភ្ជាប់ទៅបឹងទន្លេសាប ស្ថិតនៅក្នុងភូមិបណ្តែតទឹកកំពង់លួង។ រូបភាព៖ ឈុត ឈាណា / អច្ឆរិយភាពនៃទន្លេមេគង្គ
បរិស្ថានក្នុងភូមិ ក៏ដូចជាក្នុងទឹកបឹងទន្លេសាបផងដែរ នៅក្នុងតំបន់នេះ ពោរពេញទៅដោយសំរាម។ អ្វីដែលយើងមើលឃើញ គឺនៅលើដី និងលើទឹកប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនអាចមើលឃើញដោយភ្នែកទទេ ថាមានកាកសំណល់ប៉ុន្មានសិបតោននៅក្នុងទឹកឡើយ។ នៅតាមព្រៃលិចទឹកដែលជាជម្រកពង-កូននៃមច្ឆជាតិ គេសង្កេតឃើញមានសុទ្ធតែកាកសំណល់គ្រប់ប្រភេទ ដែលត្រូវបានទឹកនាំយកទៅក្នុងរដូវវស្សានោះ បានតោងជាប់មែកឈើ មើលពីចម្ងាយទៅ ប្រៀបបាននឹងផ្ការីកខុសរដូវ។ កាកសំណល់ទាំងនេះ បើមានភើ្លងឆាបឆេះដោយចៃដន ឬដោយប្រការណាមួយនោះ វានឹងក្លាយទៅជាឆ្នួនប្រឆេះដ៏មានប្រសិទ្ធិភាព ជួយឲ្យភ្លើងព្រៃឆេះបានកាន់តែខ្លាំង និងឆាប់រហ័សថែមទៀតផង។
កាកសំណល់ឧបករណ៍នេសាទ «មង» និងថង់ប្លាស្ទិកតោងជាប់ព្រៃលិចទឹកនៅក្នុងបឹងទន្លេសាប។ រូបភាព៖ ឈុត ឈាណា / អច្ឆរិយភាពនៃទន្លេមេគង្គ
យោងតាមការស្រាវជ្រាវមួយ បានបង្ហាញថា ថង់ប្លាសិ្ទកដែលយើងប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃនេះ ត្រូវការពេលពី ១០-១០០០ ឆ្នាំ ទើបរលាយ។ ចំណែកឯដបប្លាស្ទិក ត្រូវការពេល ៤៥០ឆ្នាំ ឬលើសពីនេះ។ ចំពោះស្នោកន្ទុយបារី ត្រូវការពេល ១០-១២ឆ្នាំ ទើបរលាយ។ ខ្សែសន្ទូច ត្រូវការពេល ៦០០ឆ្នាំ ទើបរលាយ។ កៅស៊ូបាតស្បែកជើង (ប៉ាតា ឬឃ្លប់) ត្រូវការពេល ៥០-៨០ ទើបរលាយ។ កែវប្លាស្ទិកត្រូវការពេល ៥០ឆ្នាំ ទើបរលាយ។ ស្បែកជើងផលិតពីស្បែក ត្រូវការពេល ២៥-៤០ឆ្នាំ ទើបរលាយ។ ប្រអប់ក្រដាសដាក់ទឹកដោះគោ ត្រូវការពេល ១០-១២ឆ្នាំ ទើបរលាយ។ ក្តារបន្ទះ ត្រូវការពេល ១-៣ឆ្នាំ ទើបរលាយ។ កំណាត់នីឡុង ត្រូវការពេល ៣០-៤០ឆ្នាំ ទើបរលាយ។ សម្បកកំប៉ុងទឹកដោះគោផលិតពីដែក ត្រូវការពេល ៥០ឆ្នាំ ទើបរលាយ។ សម្បកកំប៉ុងផលិតពីអាលុយមីញ៉ូម ត្រូវការពេល ២០០-២៥០ឆ្នាំ ទើបរលាយ។ កាកសំណល់ថ្មពិល ត្រូវការពេល ១០០ឆ្នាំ ទើបរលាយ។ សំឡីអនាម័យរបស់ស្ត្រី ត្រូវការពេល ៥០០-៨០០ឆ្នាំ ទើបរលាយ។ កាកសំណល់ទាំងអស់នេះ មាននៅតំបន់ផ្ទះបណ្តែតទឹកកំពង់លួងទាំងមូល។ សូមបញ្ជាក់ថា ទិន្នន័យស្តីពីរយៈពេលរលាយ នៃកាកសំណល់ទាំងអស់នេះ គឺអាស្រ័យលើស្ថានភាពដី ដែលកាកសំណល់ទាំងអស់នោះស្ថិតនៅ។
កាកសំណល់ផ្សេងៗ ស្ថិតនៅក្នុងអូរមួយ តភ្ជាប់ទៅបឹងទន្លេសាប ស្ថិតនៅក្នុងភូមិបណ្តែតទឹកកំពង់លួង។ រូបភាព៖ ឈុត ឈាណា / អច្ឆរិយភាពនៃទន្លេមេគង្គ
កាកសំណល់ឧបករណ៍នេសាទដែលគេបោះបង់ចោល នៅមាត់ច្រាំងអូរមួយ តភ្ជាប់ទៅបឹងទន្លេសាប ស្ថិតនៅក្នុងភូមិបណ្តែតទឹកកំពង់លួង។ រូបភាព៖ ឈុត ឈាណា / អច្ឆរិយភាពនៃទន្លេមេគង្គ
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
