សត្វសមុទ្រប្រាំប្រភេទនេះបន្តស្លាប់ដោយសារសម្រាមប្លាស្ទិក

សង្គមអន្តរជាតិ

អន្តរជាតិ

សត្វសមុទ្រប្រាំប្រភេទនេះបន្តស្លាប់ដោយសារសម្រាមប្លាស្ទិក

05, May 2019 , 11:00 am

រូបភាព

ដោយ: គី ចំណា

ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ប្លាស្ទិករាប់ពាន់តោន បានបំពេញតម្រូវការរបស់មនុស្សនៅគ្រប់ទីកន្លែង។ ដោយសារតែភាពធន់ មិនងាយខូច និងមានតម្លៃធូរថ្លៃ ទើបទីផ្សាររូបធាតុមួយនេះមានភាពមមាញឹកខ្លាំង។ ប៉ុន្តែតម្រូវខ្លាំងបែបនេះបណ្តាលឲ្យសត្វសមុទ្រជាច្រើនស្លាប់ដែរ។

ទិន្នន័យមួយ ដែលបានដកស្រង់ចេញពីគេហទំព័រ onegreenplanet.org បង្ហាញថា ក្នុងមួយឆ្នាំៗ មនុស្ស ប្រើប្រាស់ប្លាស្ទិកក្នុងបរិមាណ ៣០០លានតោន។ ប្លាស្ទិកភាគច្រើនដែលអណ្តែតក្នុងសមុទ្រ ខ្លះមានទំហំតូចៗ ដែលភ្នែកមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ។ គេហៅវាថា «មីក្រូប្លាស្ទិក»។ មីក្រូប្លាស្ទិកនេះ កើតឡើងនៅពេលដែលប្លាស្ទិកធំៗ រងការកកិតជាមួយនឹងដី ខ្យល់ និងទឹក បង្កឲ្យវាបែកទៅជាបំណែកៗតូច។ តែវាក៏នៅតែបង្កភាពគ្រោះថ្នាក់ដល់សត្វដែលរស់នៅក្នុងប្រភពទឹកជាច្រើនផងដែរ។

ទាក់ទិននឹងផលវិបាករបស់ប្លាស្ទិកដែលមនុស្សបោះចោលនេះ សាកលវិទ្យាល័យ Plymouth បានបញ្ជាក់នៅក្នុងសិក្សារបស់ខ្លួនថា សត្វក្នុងសមុទ្រជាង៧០០ប្រភេទ ទទួលរងផលប៉ះពាល់ជាច្រើនដោយសារសំណល់ប្លាស្ទិកនេះ។ ក្នុងនោះ សត្វចំនួនប្រាំប្រភេទ អាចនឹងត្រូវផុតពូជ ប្រសិនការបោះចោលប្លាស្ទិកពុំត្រូវទប់ស្កាត់ទេនោះ។

អណ្តើក៖ សត្វមួយនេះងាយច្រឡំរវាងអាហារ និងប្លាស្ទិកណាស់។ ដោយសារតែការអណ្តែតរបស់ប្លាស្ទិកក្នុងទឹក ចលនានេះមានភាពស្រដៀងគ្នាជាមួយនឹងចលនារបស់សត្វដែលជាចំណីសត្វអណ្តើកដែរ។ សារធាតុទាំងនេះមិនរលាយក្នុងក្រពះរបស់វានោះទេ ដែលក្នុងរយៈពេលមួយអាចធ្វើឲ្យវាស្លាប់បាន។

តោសមុទ្រ និងភេ៖ ពេលខ្លះ ប្លាស្ទិកធំៗ ឬវែងៗក៏អាចទាក់សត្វទាំងនោះបានដូចជាសំណាញ់ ឬមងដែរ។ ការសិក្សារយៈពេល៨ឆ្នាំមួយដែលបានធ្វើឡើងនៅតាមបណ្តោយឆ្នេររដ្ឋអាឡាស្កា និង British Columbia ទៅលើតោសមុទ្រប្រភេទ Steller បានកត់ត្រាថា តោសមុទ្រប្រភេទនេះជាង ៣៨៨ បានជំពាក់ជាមួយនឹងប្លាស្ទិកប្រៀបដូចជាសំណាញ់នេះ។ ហេតុការណ៍នេះ អាចធ្វើឲ្យវាឆ្លងជំងឺផ្សេងៗនានា ឬអាចស្លាប់បាន។

បក្សីសមុទ្រ៖ បក្សីមួយចំនួនរស់បានដោយពឹងផ្អែកលើការចាប់ត្រីជាចំណីនៅតាមផ្ទៃសមុទ្រ។ តែផ្ទៃសមុទ្រក៏ជាកន្លែងមួយដែលសម្បូរទៅដោយប្លាស្ទិកដែលអណ្តែតផងដែរ។ នៅពេលដែលពួកវាប្រមាញ់ត្រី ពួកវាមិនអាចជៀសពីវត្តមានប្លាស្ទិកបានទេ។ ៩៨ភាគរយនៃបក្សីទឹកម្យ៉ាងដែលមានឈ្មោះថា Albatross មានវត្តមានប្លាស្ទិកនៅក្នុងប្រព័ន្ធរំលាយអាហាររបស់ពួកវា។

ត្រីទូទៅ៖ ត្រីដកដង្ហើមតាមស្រកីនៅក្នុងទឹក។ នៅក្នុងទឹក បរិមាណមីក្រូប្លាស្ទិកដែលបានរៀបរាប់ខាងលើកំពុងតែមានកំណើតកើនឡើង បានន័យថាមីក្រូប្លាស្ទិកអាចជ្រាបចូលខ្លួនត្រីដោយស្រកីបាន។ ត្រីជាអាហារមួយយ៉ាងសំខាន់របស់មនុស្ស។ ដូចនេះ អាហាររបស់មនុស្សក៏កំពុងតែមានភាពកខ្វក់ទៅៗដែរ។

បាឡែន និងដុលហ្វីន៖ យើងឃើញមានពត៌មានជាច្រើនបង្ហាញពីត្រីខ្មោចត្រីបាឡែន អណ្តែតនៅតាមឆ្នេរ ហើយនៅក្នុងពោះរបស់វាពោរពេញទៅដោយបរិមាណប្លាស្ចិច។ ក្រុម Cetaceans ដែលជាក្រុមថនិកសត្វក្នុងទឹកមានដូចជា បាឡែនមានមាត់ធំៗណាស់។ ពួកវាមិនអាចដឹកពីប្លាស្ចិចដែលហូរចូលនៅពេលដែលវាស៊ីចំណីទេ។ ប្រៀបដូចបីជា មនុស្សម្នាក់ហូបបបរមួយចានគោម ដែលសម្បូរទៅដោយគ្រាប់គ្រួសរឹងៗ ល្អិតៗ។ វាមិនមែនងាយស្រួលនោះទេ។ ប្លាស្ទិក ទាំងនេះ អាចទៅធ្វើឲ្យក្រពះ និងពោះវៀនរបស់ពួកវារហែកបាន។ ២២ភាគរយនៃក្រុមសត្វ Cetaceans កំពុងតែរងគ្រោះក្នុងកម្រិតមួយធ្ងន់ធ្ងរ៕