តស៊ូទាំងត្រដាបត្រដួសជិត៣០ឆ្នាំតែលោក អៀម ថៃ មិនតូចចិត្តនឹងជីវិតឡើយ

ជាតិ

បទសម្ភាសន៍

តស៊ូទាំងត្រដាបត្រដួសជិត៣០ឆ្នាំតែលោក អៀម ថៃ មិនតូចចិត្តនឹងជីវិតឡើយ

18, May 2019 , 8:29 am

រូបភាព

ដោយ: ប៉ូ សាគុន

ភ្នំពេញ៖ ខំតស៊ូប្រកបមុខរបរខ្លួនឯងផង ធ្វើការឱ្យគេផង ធ្វើអំពើរល្អផង ស្រាល្បែង និងគ្រឿងញៀនក៏មិនប្រព្រិត្ត តែជីវិតរបស់លោក អៀម ថៃ នៅតែឆ្លងមិនផុតពីក្ដីវេទនា អស់រយៈពេលជិត៣០ឆ្នាំមកហើយ។ ទោះជាត្រដាបត្រដួសយ៉ាងណាក្ដី តែលោក ថៃ មិនតូចចិត្តនឹងក្បូនជីវិតនេះឡើង។

ដើម្បីដឹងពីដំណើរជីវិតរបស់លោក អៀម ថៃ ហើយថាហេតុអ្វីបានជាលោកមិនតូចចិត្តនឹងជីវិតដ៏លំបាកនេះ សូមស្ដាប់ជីវព័ត៌មានដែលរៀបរៀងដោយកញ្ញា ប៉ូ សាគុន ដូចតទៅ៖

ម៉ោងប្រមាណជិត៨យប់ ភាពស្រស់ស្អាតរបស់បន្លែផ្កាខាត់ណា ដែលដោតយ៉ាងមានរបៀប ពេញចម្រឹងដែកទាំងសងខាង រែកដោយដងរែកឫស្សី បានលំអរបុរសកំសត់ក្នុងសម្លៀកបំពាក់ទទឹកជោក នាំចិត្តអ្នកដំណើរទាំងជិះកង់ម៉ូតូឡាន ផ្ដោតអារម្មណ៍លើ។

អង្គុយសម្រាកក្នុងសភាពហេវហត់អស់កម្លាំង ក្រោមដើមឈើក្បែរភ្លើងស្ដុបតូចមួយ តាមបណ្ដោយមហាវិថីព្រះសីហនុ ជិតបណ្ណាគារអន្តរជាតិ IBC នោះគឺលោក អៀម ថៃ។

ទ្រទ្រង់ជីវភាពដោយការលក់បន្លែផ្កាខាត់ណា លោក អៀម ថៃ ត្រូវរែកផ្កានេះដើរលក់ ចម្ងាយផ្លូវប្រមាណ២៥គីឡូម៉ែត្រជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ព្រោះដើរច្រើនពេក ធ្វើឱ្យអ្នកប្រកបរបរប្រើកម្លាំងខ្លាំងរូបនេះឈឺសន្លាក់ជើងខ្លះដែរ ដូច្នេះហើយលោកត្រូវទទួលទានអាហារណាដែលមានត្រីតូចៗ តាមការណែនាំរបស់បុរសម្នាក់។ លោកបញ្ជាក់ទាំងទឹកមុនស្រពោន៖«ពីផ្សារបឹងកេងកងទៅផ្សារអូឡាំពិក ជួនកាលទៅទួលទំពូង ជួនទៅផ្សារថ្មី គិតទៅមួយថ្ងៃខ្ញុំដើរប្រហែល២៥គីឡូម៉ែត្រ។ ជង្គង់របស់ខ្ញុំហ្នឹងឱនងើបៗលាន់ប្រិបៗ ហើយខ្ញុំមិនហ៊ានហូបចំណីអ្វីដែលខុសពីគេប្រាប់ទេ។ គេឱ្យទំពារឆ្អឹងត្រីតូចៗឱ្យហ្មត់ បានជំនួយឆ្អឹង។ គាត់ហ្នឹងជាពេទ្យ គាត់ទៅហាត់ប្រាណ គាត់ទិញខ្ញុំហើយ គាត់ប្រាប់ថាឱ្យហូបតែត្រីតូចៗ ហើយនឹងស្ងោរស៊ុបខ្មងគោ»។

ត្រូវដើរលក់ជ្រៀតជ្រកតាមផ្លូវតូចធំក្នុងក្រុងភ្នំពេញឱ្យតែលក់ដាច់ ពេលខ្លះបុរសកម្សត់ដែលទទួលបន្ទុកចិញ្ចឹមម្ដាយចាស់ ប្រពន្ធ និងកូនតូចផងនោះ បានក្ដីអាណិតពីសប្បុរសជនជួយទិញបន្លែយកទាំងអស់ដែរ។ លោកនិយាយទាំងសប្បាយចិត្ត ៖«ជួនកាលគេឃើញច្រើន គេជួយទិញទាំងអស់ដែរ ហើយមួយថ្ងៃហ្នឹងបានចំណេញ១២ម៉ឺន។ បែបហ្នឹង២ឆ្នាំឬ៣ឆ្នាំទើបមានម្ដង»។

ខំលក់ភេសជ្ជៈនៅផ្ទះបានប្រាក់ចំណេញតិចតួច ប្រពន្ធរបស់លោក ថៃ ក៏បានជួយរំលែកបន្ទុកនេះខ្លះដែរ។ មួយអំរែកទម្ងន់៤០គីឡូក្រាមលោក ថៃ ត្រូវរែកលក់រយៈពេល៣ថ្ងៃទើបអស់ ដោយទទួលបានប្រាក់ចំណេញប្រមាណ១០ម៉ឺនរៀល ៖«ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំលក់ភេសជ្ជៈនៅផ្ទះជួល មួយកែវ៥០០ទៅ១,០០០ មួយថ្ងៃចំណេញបាន៥,០០០ទៅ៧,០០០រៀលអីហ្នឹង។ មួយអំរែកនេះបើអស់ចំណេញបាន១០ម៉ឺន តែលក់៣ថ្ងៃឯណោះ។ ថ្ងៃនេះលក់តាំងពីព្រឹកទើបដាច់ម្ខាង៣គីឡូក្រាម»។

ត្រូវរែកធ្ងន់ លក់យូរថ្ងៃទើបអស់ បុរសសម្បុរខ្មៅស្រអាប់រូបនេះ ធ្លាប់ដាក់បន្លែតែគ្រប់លក់មួយថ្ងៃដែរ តែមិនមានអ្នកទិញឡើយ។ និយាយស្រពពេលដៃក្ដិចស្លឹកបន្លែ ខណៈពេលអ្នកដំណើរទាំងឡាយផ្ដោតអារម្មណ៍លើលោក៖«ខ្ញុំធ្លាប់យកមកលក់គ្រប់តែមួយថ្ងៃដែរ តែគេមិនទិញ។ បើខ្ញុំលក់ជិតអស់នៅសល់តែបន្តិច ខ្ញុំរែកពីអូរឫស្សីដល់បឹងកេងកងវិញមិនដាច់ទេ គេឃើញពេញបែបនេះបានគេទិញ។ ថ្ងៃមុនខ្ញុំបណ្ដើរកង់ ក៏គេមិនទិញ គេឱ្យខ្ញុំសាច់កម្ម ទាល់តែវេទនាខ្លួន»។

អង្គុយចាក់ទឹកចេញពីដបទឹកសុទ្ធស្រោចលើក្បាល នាម៉ោងប្រមាណ៨យប់ដែលជាវេលាគ្មានព្រះអាទិត្យតែលោក ថៃ នៅតែក្ដៅ ជាពិសេសគឺក្ដៅក្បាល ហើយលោកតែងតែធ្វើបែបនេះ ៖ ថ្ងៃមិញខ្ញុំក្ដៅក្បាលណាស់ចង់ដង្ហក់ ទាល់តែអ៊ីចឹងបានគេទិញ។ ទេពតាព្រះរាជទានឱ្យខ្ញុំរងកម្ម គ្រាន់តែខ្ញុំបណ្ដើរកង់ក៏មិនជួយទិញ គ្រាន់តែខ្ញុំលក់រៀងស្បើយបន្តិចក៏មិនជួយទិញ នៅរៀងស្រាលក៏គេមិនជួយទិញ»។

ប្រាប់អ្នកទិញពីតម្លៃរបស់បន្លែ ក្នុងសម្លៀកបំពាក់អាវរហែកលាយឡំដោយអាចម៍សង្កើចយ៉ាងក្រាស់ ខោជាប់ដីក្នុងសភាពមិនសូវគាប់ភ្នែក ហើយផ្កាខាត់ណាក៏ជាំដោយអន្លើនិងមានដង្កូវខ្លះផង តែភ្ញៀវព្រមទិញតាមតម្លៃកំណត់ ដោយមិនតមួយម៉ាត់។ លោកបញ្ជាក់ស្របពេលលក់បន្លែឱ្យភ្ញៀវ៖«គេមិនដែលតថ្ងៃទេ។ សល់ប្រាក់អាប់ឱ្យវិញក៏មិនយក ឱ្យបន្លែថែមក៏មិនយកដែរ»។

ថ្វីដ្បិតមើលរូបរាងនិងជីវិតអ្នកលក់បន្ថែរូបនេះ ហាក់រខេករខាកយ៉ាងណាក្ដី តែលោកមិនដែលឮគេស្ដីមើលងាយលោកឡើយ តែបែរជាមានអ្នកសរសើរទៅវិញ ៖«ដូចជា៧០ភារយគេសរសើរ។ អ្នកខ្លះចុះពីលើឡានមកឱ្យប្រាក់៥ដុល្លារដល់ខ្ញុំ។ គាត់ថាគាត់ក៏ធ្លាប់ក្រដែរ គាត់ប្រាប់ថាមិនឱ្យខ្ញុំឈប់លក់ទេ ហ្នឹងចិត្តគាត់ថាកុំឱ្យខ្ញុំសុំគេ កុំឱ្យខ្ញុំលួចគេ»។

មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ លោកក៏ឧស្សាហ៍ទទួលបានអាហារពីសប្បុរសជនដែរ ៖«ជួនកាលខ្ញុំរៀបហូបចំណីហើយ បងប្អូនយើងគាត់ទៅទិញយកមកឱ្យខ្ញុំភ្លាម។ ជួនកាលមិនបានហូបរបស់ខ្លួនឯងផង។ តែព្រឹកមិញខ្ញុំហូបរបស់ខ្លួនឯង។ ខ្ញុំនិយាយបែបនេះមិនមែនខ្ញុំចង់បានទៀតទេណា តម្រូវការរបស់ខ្ញុំតែត្រីតូចៗទេ»។

ទោះបីមានអ្នកអាណិតសណ្ដោសប្រណីលោកយ៉ាងណាក្ដី តែក៏មានថ្ងៃដែលលោកលក់មិនដាច់ រហូតខូចបន្លែខាតដែរ ៖«ខ្ញុំលក់ធ្លាប់ខាត បានតែ១០ម៉ឺន ឬ១២ម៉ឺនរួចខ្លួនវិញ។ នៅសល់ឱ្យប្រពន្ធជ្រក់លក់ឱ្យអ្នករោងចក្រមួយថង់ប្រាំរយ ហើយខ្លះខូចបោះចោលទៅ»។

ថាលក់បន្លែតែមួយមុខពិបាករកចំណូលធ្វើឱ្យជីវភាពធូធារ លោកខំទៅធ្វើសំណង់នៅពេលព្រឹក ហើយថ្ងៃឡើងដើរលក់បន្លែទៀត នៅតែមិនអាចជួយបាន។ ប្ដូរមុខរបរច្រើនលើក ក្រែងបានកាក់កបនឹងគេ ប៉ុន្តែមិនដូច្នោះឡើយ ៖«លក់យូរទៅអស់ដើមអស់ចុង ក៏ទៅធ្វើសំណង់វិញបានប្រាក់ប្រហែល៣០ម៉ឺន ចង់មកលក់វិញក្រែងបានប្រសើរជាង។ ជីវភាពខ្សត់ខ្ញុំចេះតែចង់ដូរមុខរបរ»។

ព្យាយាមម្ដងហើយម្ដងទៀតទៅធ្វើការឱ្យគេ ក៏លោកនៅតែមិនអាចទ្រាំទ្របាន ៖«ខ្ញុំធ្វើសន្តិសុខបានពីរដងហើយ តែខ្ញុំទ្រាំអត់ធ្មត់នឹងគេប្រើមិនបាន គ្រាន់តែងក់បន្តិចក៏មិនបាន សូម្បីធ្វើសំណង់លាយស៊ីម៉ង់ឱ្យគេយឺតក៏មិនបាន ដូច្នេះខ្ញុំចេះតែទ្រាំមិនបាន ចេះតែចង់ដូរមុខរបរ»។

រំឭកពីជីវភាពកាលសម័យរដ្ឋកម្ពុជាមុនធ្លាក់ខ្លួនដូចសព្វថ្ងៃ កម្មករសំណង់រូបនេះ ថាខ្លួនធ្លាប់ជាទាហានរត់ចោលជួរ ព្រោះគោរពកាតព្វកិច្ចមិនបាន ៖«ខ្ញុំបម្រើទ័ពមិនបានចប់ចុងចប់ដើម គេហៅថាទាហានរត់ចោលជួរ ហើយខ្ញុំមិនហ៊ានចូលស្រុកដីហ្នឹងក៏គេដកយកវិញទៅ។ ខ្ញុំមិនខឹងគេទេ ព្រោះខ្ញុំគោរពកាតព្វកិច្ចហ្នឹងមិនបាន គេមិនចាប់យើងហ្នឹងល្អពេកហើយ។ បានតែសេចក្ដីសុខប៉ុណ្ណឹងខ្ញុំយកពេកហើយមិនតូចចិត្តទេ»។

ក្រោយមកលោករកស៊ីលក់អូសដឹកតាមរត់ភ្លើងលក់ចុះឡើងខេត្តបាត់ដំបងនិងភ្នំពេញ ទម្រាំមានលទ្ធភាពខ្លះជួលផ្ទះ ៖«ខ្ញុំលក់ឧសលើទូរទេះភ្លើងប្រហែល១០ឆ្នាំ។ ដឹងទៅលក់បាត់ដំបងនិងភ្នំពេញចុះឡើងៗហ្នឹង។ កូនឈឺពោះលើរទេះភ្លើង១ ទៅកើតនៅបាត់ដំបងឯណោះ។ ដល់តែឆ្នាំ៩០ជាងទើបបានមកជួលផ្ទះគេ»។

ដាក់ចុះតែមិនដុះឡើង បែរជាកាន់តែដុនដាប តែលោក អៀម ថៃ មិនបានតូចចិត្តនឹងជីវិតនេះឡើយ ៖«ខ្ញុំមិនតូចចិត្តនឹងជីវិតខ្ញុំទេ។ ហើយខ្ញុំប៉ុណ្ណឹងចាំបាច់ទៅត្អូញអី ខ្ញុំឃើញអ្នកដើររើសសំរាមគេពិបាកជាងខ្ញុំទៀត អន់ជាងខ្ញុំទៀត។ ខ្ញុំថាខ្លួនឯងលក់ប៉ុណ្ណឹងគ្រាន់ចិញ្ចឹមជីវិតបានទាំងត្រដរក៏ដោយ ចុះមើលគ្នាវែកសំរាមរើសអាហារមកហូបម្ដេចគ្នាមិនថាអី»។

ខំរកណាស់ដែរ តែមិនកប បុរសដែលតែងមានក្ដីសង្ឃឹមក្នុងជីវិតរូបនេះ យល់ថានេះជាផលអកុសលដែលលោកបានធ្វើពីជាតិមុន ៖«ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ នេះជាទំនាយតាំងពីជាតិមុន ដែលខ្ញុំសាងមកមិនល្អហើយ បានជារហូតមកដល់នេះ៣០ឆ្នាំហើយនៅតែដដែល។ ហើយបើខ្ញុំខុសឆ្គងបន្តិចបន្ទួច ត្រឹមពីរឬ៣ឆ្នាំខ្ញុំខំរកណាស់ដែរ សមតែមានហើយតែនៅដដែល»។

ទោះបីជាមនុស្សក្នុងសម័យបច្ចេកវិទ្យានេះ មិនសូវជឿលើបុណ្យបាបពីជាតិមុនក្ដី តែលោក ថៃបានពិចារណាអស់ជាង២០ឆ្នាំមកហើយ ក៏បានព្យាយាមពុះពារព្យុះភ្លៀងគ្រប់បែបយ៉ាងហើយ ដែរនៅតែមិនលូត។ លោកអះអាងទាំងភ្នែកសំឡឹងទៅឡានទំនើបៗលើដងផ្លូវរង់ចាំភ្លើងខៀវនៅក្បែរនោះ ៖«ខ្ញុំខំធ្វើសំណង់ផង មកលក់ផង ប្រាប់កូនចៅឱ្យខំរកទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ម្ដេចបានក្រុមគ្រួសារខ្ញុំទាំងអស់មិនមានអ្នកណាមានម្នាក់សោះអ៊ីចឹង? យើងមិនមានអ្នកចេះជក់គ្រឿងងញៀនទៀតណា ម្ដេចបានអ៊ីចឹង? អ្នកខ្លះគេមិនប្រឹងផង កើតមករកមានស្រួលៗម្ល៉េះ?

សូម្បីតែស្រាល្បែងបារីនិងគ្រឿងញៀនក៏លោកមិនប្រព្រឹត្តដែរ ព្រោះលោកគិតថានេះជាអំពើឆោតល្ងង់ ៖ស្រា បារី កាហ្វេ ខ្ញុំមិនប្រព្រឹត្តទេ។ កាលពីនៅកំលោះឆ្នាំ៧៩ មកឆ្នាំ៨២ខ្ញុំប្រព្រឹត្ត។
តែដល់ឆ្នាំ៨២ហ្នឹងខ្ញុំឃើញគេហូបស្រា រករឿងប្រពន្ធកូន ខាតទាំងសុខភាពខាតទាំងប្រាក់ ខ្ញុំផ្ដាច់បានទាំងអស់។ ខ្ញុំគិតថាមនុស្សយើងមិនគួរណាល្ងង់ទៅជក់បារី ផឹកស្រា ផឹកកាហ្វេធ្វើអ្វីទៅ។ របស់ទាំងនេះសុទ្ធតែជាគ្រឿងញៀនតើ៕