លក្ខណៈពិសេសរបស់ភាសាខ្មែរគឺ ជើង «ត» ដូចគ្នានឹង ជើង «ដ» ដែរ។ ពាក្យដែលប្រើដោយ ជើង «ត»មានន័យខុសគ្នានឹងពាក្យដែលប្រើដោយជើង «ដ» សូម្បីតែបញ្ចេញសូរសៀងក៏ផ្សេងគ្នាដែរ។
ផ្អែកតាមវចនានុក្រមសម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត ពាក្យដែលប្រើដោយជើង «ត» មានដូចជា៖ កន្តើយ,មន្ត្រី,កិត្តិយស,កិត្តិនាម,មិត្ត,លក្ខន្តិក, ខន្តី,ប្រតិបត្តិ, បញ្ញត្តិ, ភស្តុតាង, ផ្តិតផ្តូង, ផ្តិល, ផ្តឹកៗ, កន្ត្រោង,កន្ត្រៃ។ល។
ចំណែកពាក្យដែលប្រើជើង «ដ» មានដូចជា៖ ក្ដាន់,ក្ដាប់,ក្តាម,ក្ដារខៀន, ក្ដី, ក្តាំង,ក្ដៅ,ក្ដិច,ក្ដឹប,ក្ដុងក្ដាំង, ក្ដុល, ក្ដឿង, ក្ដួល,ក្ដែងៗ, ភក្ដី,សម្ដែង,សម្ដី, ផ្តេសផ្ដាស,សណ្ដាប់,ស្ដាយ,ស្ដាំ,ស្ដុកស្តម្ភ,ទ្រឹស្ដី,សួស្ដី,ស្ដោះ,ប្ដី,ប្ដឹង,ប្ដូរ,ប្ដេជ្ញា,ផ្ដិត។ល៕