ជាតិ
វីដេអូ
×![]()
ដោយ: ខន ចំប៉ា
ភ្នំពេញ៖ អ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ ជាស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិចពូនង(ព្នង) ដ៏គំរូម្នាក់សម្រាប់យុវជនជនជាតិដើមតិច ជាពិសេសក្មេងស្រី។ សម្រាប់យុវជនជនជាតិដើមភាគតិច ពួកគេ បានយកអ្នកស្រី ម៉ាណេ ជាគំរូនៅក្នុងការតស៊ូតសិក្សារៀនសូត្រឲ្យបានខ្ពស់ និងការបណ្តុះភាពជាអ្នកដឹកនាំនៅក្នុងចំណោមយុវជន។ អ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ គឺជាបុគ្គលដ៏សកម្មមួយរូបដែរ ដែលបានជំរុញ និងលើកតម្កើងប្រពៃណី និងអត្តសញ្ញាណរបស់ជនជាតិដើមភាគតិច។ 
អ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ ជាជនជាតិដើមភាគតិចពូនងម្នាក់ដែលមានភាពលេចធ្លោ នៅក្នុងចំណោមជនជាតិដើមភាគតិច និងនៅក្នុងសង្គមទូទៅផង។ បច្ចុប្បន្នអ្នកស្រីជាប្រធានក្រុមប្រឹក្សាភិបាលអង្គការជនជាតិដើមភាគតិច និងប្រធានក្រុមប្រឹក្សានៅអង្គការអន្តរជាតិធំៗមួយចំ នួននៅកម្ពុជាផង។ អ្នកស្រី ម៉ាណេ ក៏មានមុខតំណែងនៅក្នុងអង្គការសហប្រជាជាតិផងដែរ។
មានសំដីសំដៅមួយៗ និងច្បាស់លាស់ អ្នកស្រី ម៉ាណេ កើតនៅក្នុងខេត្តមណ្ឌលគិរី នៅក្នុងគ្រួសារក្រីក្រលំបាក។ អ្នកស្រី ជាកូនទី៣ ក្នុងចំណោម បងប្អូនប្រុសស្រី៦នាក់ ដែលមានតែម្តាយ និងជីដូនប៉ុណ្ណោះ ដែលជាអ្នករកចំណូលផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ ខណៈដែលឪពុករបស់អ្នកស្រី មានគ្រួសារថ្មីទៀត។
ពាក់អាវពណ៌ស ដែលមានប៉ាកឌិនតាមរបៀបជនជាតិដើមភាគតិច និងស្លៀកខោខូវប៊ូយជើងវែង អ្នកស្រី ម៉ាណេ ដែលបច្ចុប្បន្នមានវ័យ៣៩ឆ្នាំ នៅតែចង់ចាំមិនភ្លេចពីភាពលំបិន និងវីរភាពរបស់ម្តាយ និងជីដូន។ អ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ បន្តរំឭកកុមារភាពរបស់ខ្លួនក្នុងទឹកមុខស្រពោនដូច្នេះ៖«ស្ថានភាពគ្រួសារតាំងពីខ្ញុំដឹងក្តីមក គឺមានការលំបាកមែនទែន។ ពេលខ្លះយើងរកបាយញ៉ាំអត់មានទេ។ យើងញ៉ាំទំពាំង បន្លែអីហ្នឹងស្លជំនួសបាយ។ ខ្ញុំទៅជញ្ជាត់ត្រី ដាក់សន្ទូច ដាក់ទ្រូអ៊ីចឹងទៅ។ ពេលខ្លះខ្ញុំញ៉ាំពោតជំនួសបាយ។ ជួលកាលយើងបានស្រូវមក លាយបុកជាមួយគ្នាអ៊ីចឹង។ យើងចិញ្ចឹមមាន់ ចិញ្ចឹមជ្រូក ហើយដំបូលផ្ទះពេលភ្លៀងមកសាចចូល រកតែភួយដណ្តប់អី ក៏មិនមានគ្រប់គ្រាន់ដែរ»។
ខំរៀនឲ្យខ្ពស់ព្រោះចង់ជួយគ្រួសារ និងសង្គម
អ្នកស្រី ម៉ាណេ មានឫកពាស្ងប់ស្ងាត់ និងម៉ត់ចត់នឹងការងារ។ មានសម្បុរស្រអែម សក់ពណ៌ខ្មៅវែងអន្លាយ អ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ បានអះអាងថាខ្លួនជាអ្នកស្រឡាញ់ការសិក្សារៀនសូត្រម្នាក់ តែដោយស្ថានភាពគ្រួសារក្រពេក អ្នកស្រី ម៉ាណេ រៀនមិនសូវបានជាប់លាប់ឡើយ និងធ្លាប់បោះបង់ការសិក្សាម្តង ជាពីរដង។ ការណ៍នេះ បានធ្វើឲ្យម្តាយរបស់អ្នកស្រី មិនសប្បាយចិត្ត និងតែងតែជំរុញឲ្យអ្នកស្រីបន្តរៀនឲ្យបានខ្ពស់ និងចប់ចុងចប់ដើម។
ពីបន្ទប់ធ្វើការរបស់ខ្លួន ស្ថិតនៅជាន់ទី១ នៃអគារអង្គការជនជាតិដើមភាគតិច ក្នុងសង្កាត់ទួលទំពូង អ្នកស្រី ម៉ាណេ រំឭកសម្តីម្តារបស់ខ្លួន៖«ខ្ញុំបានម្តាយ គាត់ជំរុញខ្លាំងមែនទែន គាត់ថាគាត់អត់មានអីឲ្យទេ គាត់មានតែការអប់រំ។ ពេលដែលខ្ញុំរៀន ខ្ញុំឈប់ពីរ បីដង …ម្តាយខ្ញុំគាត់និយាយថា បើខ្ញុំអត់រៀន គាត់អត់ទទួលខុសត្រូវចំពោះអនាគតទេ»។
សម្តីរបស់ម្តាយ គឺជាកត្តាជំរុញចិត្តឲ្យអ្នកស្រី ម៉ាណេ ខិតខំរៀនរហូតបានបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់ទី៩ នៅអំឡុងឆ្នាំ១៩៩៩។ បន្ទាប់មកអ្នកស្រី បន្តសិក្សាយកក្របខណ្ឌគ្រូបង្រៀនរយៈពេល២ឆ្នាំទៀត នៅក្នុងខេត្តស្ទឹងត្រែង។ ធ្វើជាគ្រូបង្រៀននៅស្រុកកំណើតបានមួយរយៈ អ្នកស្រី ក៏មានសំណាងបានទទួលការឧបត្ថម្ភការសិក្សារយៈពេល១ឆ្នាំ ពីទេសចរបរទេស២នាក់ ឲ្យអ្នកស្រីមករៀនធ្វើការងារនៅភ្នំពេញ ក្នុងផ្នែករដ្ឋបាល ហិរញ្ញវត្ថុ សិក្សាកុំព្យូរទ័រ និងភាសាអង់គ្លេសផងដែរ។ ក្រោយមកទៀត អ្នកស្រី ក៏បានបោះបង់ក្របខណ្ឌគ្រូបង្រៀន ដើម្បីទទួលយកឱកាសសិក្សាបរិញ្ញាបត្រច្បាប់ នៅសកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទនីតិសាស្ត្រ និងវិទ្យាសាស្ត្រសេដ្ឋកិច្ច រាជធានីភ្នំពេញ។ កាលនោះ អ្នកស្រី ម៉ាណេ បានប្រាក់កម្ចីអាហារូបករណ៍ពីអង្គការមួយ និងអាហារូបករណ៍៥០%ភាគរយរយៈពេល៤ឆ្នាំ។
អ្នកស្រីរៀបរាប់ថា មុននឹងអ្នកស្រីសម្រេចចិត្តបោះបង់ក្របខណ្ឌគ្រូបង្រៀន ហើយមកបន្តការសិក្សានៅភ្នំពេញ ជីដូន និងញាតិមិត្តមិនសូវពេញចិត្តឡើយ។ ប៉ុន្តែដោយបានពិភាក្សាយ៉ាងល្អិតល្អន់ជាមួយម្តាយ ហើយបានយល់ច្បាស់ពីគុណតម្លៃនៃការសិក្សា អ្នកស្រី ក៏ផ្តល់ឱកាសឲ្យខ្លួនឯងម្តងទៀត ដើម្បីទទួលយកចំណេះដឹងឲ្យបានកាន់តែទូលាយ។
ការសម្រេចចិត្តដ៏តានតឹងនេះហើយ ដែលបានធ្វើឲ្យអ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ ក្លាយជាស្ត្រីជនជាតិភាគតិចពូនងដំបូងគេដែលបានរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យ និងបានក្លាយជាគំរូដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់ស្ត្រីជនជាតិដើមផ្សេងទៀត ឲ្យខិតខំរៀនសូត្រឲ្យបានខ្ពស់ដែរ។
អ្នកស្រី ម៉ាណេ ជាបុគ្គលគំរូក្នុងកែវភ្នែកយុវជនជនជាតិដើមភាគតិច
មានឱកាសចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ក៏ជារឿងមិននឹកស្មានដល់ សម្រាប់ស្ត្រីជនជាតិភាគតិចជំនាន់នោះ។ ហើយរឿងដែលធ្វើឲ្យជនជាតិដើមភាគតិចពូនងរូបនេះ កាន់តែរំភើប និងមានមោទកភាពទៀតនោះ គឺបានធ្វើការក្នុងអង្គការសហប្រជាជាតិក្នុងតួនាទីខ្ពស់ និងជាសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាភិបាលរបស់បណ្តាអង្គការអន្តរជាតិធំៗនៅកម្ពុជាផង។ អ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ រៀបរាប់ដូច្នេះ៖ «យើងមិននឹកស្មានថា យើងជាជនជាតិដើមភាគតិចជាស្ត្រី ហើយមានឱកាសបានរៀនមហាវិទ្យាល័យ។ យើងមានឱកាសធ្វើការក្នុងអង្គការសហប្រជាជាតិ ក្នុងតួនាទីមួយគ្រាន់បើដែរ។ ខ្ញុំអាចមានលទ្ធភាពទៅអង្គុយជាសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាភិបាលនៅអង្គការធំៗ។ នេះជាមោទកភាពសម្រាប់ខ្លួនឯង និងអ្នកជុំវិញខ្លួនដែលជំរុញឲ្យយើងមានថ្ងៃនេះដែរ»។
ជាស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិចពូនងដំបូងគេដែលរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យ និងក្នុងនាមអ្នកដែលបានមកសិក្សានៅរាជធានីភ្នំពេញមុនគេ អ្នកស្រី ម៉ាណេ មិនព្រងើយកន្តើយនឹងសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចរបស់ខ្លួនឡើយ។ អ្នកស្រី ចង់ឃើញ ជនជាតិដើមភាគតិចដទៃទៀត បានទទួលការអប់រំខ្ពស់ដូចខ្លួនដែរ។ ដូច្នេះហើយបានជា នៅអំឡុងឆ្នាំ២០១៤ អ្នកស្រី និង ជន ជាតិ ដើមភាគតិចប្រមាណ១០នាក់ទៀត បានរួមគ្នា បង្កើតអង្គការជនជាតិភាគតិច ដើម្បីជួយត្រួសត្រាយផ្លូវសម្រាប់យុវជនជនជាតិដើមភាគតិច ឲ្យទទួលបានការសិក្សាអប់រំ និងជួយ ស្វែងរកដំណោះស្រាយការលំបាកផ្សេងៗសម្រាប់យុវជនជនជាតិភាគតិចផងដែរ។ ក្រៅពីនេះ អង្គការជនជាតិដើមភាគតិច ក៏បានខ្នះខ្នែង ជួយជ្រោមជ្រែងប្រពៃណី វប្បធម៌ និងអត្តសញ្ញាណជនជាតិភាគតិច ឲ្យមានជីវិតរស់រានបន្តទៅជំនាន់ក្រោយផងដែរ។
ដ្បិតតែមិនហ៊ានអះអាងដោយផ្ទាល់មាត់ខ្លួនឯងថា អ្នកស្រីបាន និងកំពុងដើរតួនាទីជាបុគ្គលគំរូ សម្រាប់យុវជន និងស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិចដទៃទៀត ប៉ុន្តែអ្នកស្រី បានដឹងថា នៅក្នុងក្រសែភ្នែកជនជាតិដើមភាគតិចដទៃទៀត គេបានចាត់ទុកអ្នកស្រី ថាជាជនគំរូរួចទៅហើយ។ «ខ្ញុំមិនហ៊ានថាជាគំរូទេ គ្រាន់តែអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើ មិនមានទិសដៅថាត្រូវតែឲ្យគេធ្វើតាមទេ តែអ្វីដែលខ្ញុំដឹងច្បាស់ គឺខ្ញុំត្រូវតែធ្វើជួយកិច្ចការជនជាតិដើមភាគតិច។ កិច្ចការងារផ្សេងៗ គឺខ្ញុំជាក្រុមប្រឹក្សាភិបាលក្នុងអង្គការផ្សេងៗ។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំទៅរួមចំណែកផង និងរៀនសូត្រផង។ អ៊ីចឹងកិច្ចការងារទាំងអស់ហ្នឹង ដែលពេលខ្លះគេថាយើងបានបង្ហាញផ្លូវ យើងបានធ្វើជាគំរូគេ ឲ្យចូលរួមក្នុងកិច្ចការងារសង្គម ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំការងារជនជាតិដើមភាគតិចជាដើម។ នេះជាការយល់ឃើញរបស់មិត្តភក្តិ ក្រុមការងារបងប្អូនៗយុវជន។ អ្នកខ្លះគាត់បានលើកឡើងថា ដោយសារឃើញខ្ញុំរៀនទៅបានការងារធ្វើ អ៊ីចឹងគាត់ខំប្រឹងតាម»។ នេះជាការរៀបរាបរាប់អ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ។
ស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិច មានភាពជាដឹកនាំ តែនៅខ្វះឱកាស
ប្រឡូកក្នុងកិច្ចការងារជាមួយសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិច ប្រមាណ២០ឆ្នាំ អ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ មើលឃើញថា ស្ត្រីជនជាតិភាគតិច មានភាពជាអ្នកដឹកនាំច្រើន ប៉ុន្តែពួកគាត់នៅ ខ្វះឱកាស និងការជំរុញពីសង្គម ទន្ទឹមនឹងចំណេះដឹងរបស់ជនជាតិភាគតិចខ្លួនឯង នៅមានកម្រិតផងនោះ។ ម្យ៉ាងទៀតអ្នកស្រី ក៏មិនបានមើលឃើញថា មានស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិចច្រើននៅឡើយទាំងនៅក្នុងសហគមន៍ និងនៅក្នុងអង្គភាពរដ្ឋ ដែលស្ថិតក្នុងតួនាទីជាអ្នកសម្រេចចិត្ត។ អ្នកស្រី ម៉ាណេ លើកឡើងថា៖«បញ្ហាជនជាតិដើមភាគតិចនៅក្នុងការគ្រប់គ្រងដឹកនាំសហគមន៍ តាមប្រពៃណីក៏ដោយ ភាគច្រើនបុរសនៅតែជាអ្នកសម្រេចចិត្ត ហើយស្ត្រីមិនមាននៅក្នុងរចនាសម្ព័ន្ធហ្នឹង។ កន្លែងហ្នឹងជាគម្លាតដែលយើងមើលឃើញ»។
បើទោះបីជាមើលឃើញពីគម្លាតគ្នាឆ្ងាយ ប៉ុន្តែអ្នកស្រី ម៉ាណេ នៅតែមានសេចក្តីសង្ឃឹមថា ទៅថ្ងៃអនាគត នឹងមានស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិចកាន់តែច្រើន ចូលរួមក្នុងកិច្ចការងារដឹកនាំក្នុងស្ថាប័នរដ្ឋ ហើយស្ថិតនៅក្នុងតួនាទីមួយដែលមានសិទ្ធិសម្រេចចិត្តបាន។ ជាមួយគ្នានេះ គាត់ក៏ទទូចឲ្យស្ត្រីខ្លួនឯងត្រូវក្លាហាន មុះមុត អត់ធ្មត់ ដើម្បីជម្នះការលំបាកទាំងឡាយឲ្យ បាន តាមរយៈការខិតខំរៀនសូត្រ និងខិតខំកសាងភាពជាអ្នកដឹកនាំផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីមាន លទ្ធភាពជួយគ្រួសារ និងសហគមន៍ខ្លួនវិញ៕
អ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ ជាជនជាតិដើមភាគតិចពូនងម្នាក់ដែលមានភាពលេចធ្លោ នៅក្នុងចំណោមជនជាតិដើមភាគតិច និងនៅក្នុងសង្គមទូទៅផង។ បច្ចុប្បន្នអ្នកស្រីជាប្រធានក្រុមប្រឹក្សាភិបាលអង្គការជនជាតិដើមភាគតិច និងប្រធានក្រុមប្រឹក្សានៅអង្គការអន្តរជាតិធំៗមួយចំ នួននៅកម្ពុជាផង។ អ្នកស្រី ម៉ាណេ ក៏មានមុខតំណែងនៅក្នុងអង្គការសហប្រជាជាតិផងដែរ។
មានសំដីសំដៅមួយៗ និងច្បាស់លាស់ អ្នកស្រី ម៉ាណេ កើតនៅក្នុងខេត្តមណ្ឌលគិរី នៅក្នុងគ្រួសារក្រីក្រលំបាក។ អ្នកស្រី ជាកូនទី៣ ក្នុងចំណោម បងប្អូនប្រុសស្រី៦នាក់ ដែលមានតែម្តាយ និងជីដូនប៉ុណ្ណោះ ដែលជាអ្នករកចំណូលផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ ខណៈដែលឪពុករបស់អ្នកស្រី មានគ្រួសារថ្មីទៀត។
ពាក់អាវពណ៌ស ដែលមានប៉ាកឌិនតាមរបៀបជនជាតិដើមភាគតិច និងស្លៀកខោខូវប៊ូយជើងវែង អ្នកស្រី ម៉ាណេ ដែលបច្ចុប្បន្នមានវ័យ៣៩ឆ្នាំ នៅតែចង់ចាំមិនភ្លេចពីភាពលំបិន និងវីរភាពរបស់ម្តាយ និងជីដូន។ អ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ បន្តរំឭកកុមារភាពរបស់ខ្លួនក្នុងទឹកមុខស្រពោនដូច្នេះ៖«ស្ថានភាពគ្រួសារតាំងពីខ្ញុំដឹងក្តីមក គឺមានការលំបាកមែនទែន។ ពេលខ្លះយើងរកបាយញ៉ាំអត់មានទេ។ យើងញ៉ាំទំពាំង បន្លែអីហ្នឹងស្លជំនួសបាយ។ ខ្ញុំទៅជញ្ជាត់ត្រី ដាក់សន្ទូច ដាក់ទ្រូអ៊ីចឹងទៅ។ ពេលខ្លះខ្ញុំញ៉ាំពោតជំនួសបាយ។ ជួលកាលយើងបានស្រូវមក លាយបុកជាមួយគ្នាអ៊ីចឹង។ យើងចិញ្ចឹមមាន់ ចិញ្ចឹមជ្រូក ហើយដំបូលផ្ទះពេលភ្លៀងមកសាចចូល រកតែភួយដណ្តប់អី ក៏មិនមានគ្រប់គ្រាន់ដែរ»។
ខំរៀនឲ្យខ្ពស់ព្រោះចង់ជួយគ្រួសារ និងសង្គម
អ្នកស្រី ម៉ាណេ មានឫកពាស្ងប់ស្ងាត់ និងម៉ត់ចត់នឹងការងារ។ មានសម្បុរស្រអែម សក់ពណ៌ខ្មៅវែងអន្លាយ អ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ បានអះអាងថាខ្លួនជាអ្នកស្រឡាញ់ការសិក្សារៀនសូត្រម្នាក់ តែដោយស្ថានភាពគ្រួសារក្រពេក អ្នកស្រី ម៉ាណេ រៀនមិនសូវបានជាប់លាប់ឡើយ និងធ្លាប់បោះបង់ការសិក្សាម្តង ជាពីរដង។ ការណ៍នេះ បានធ្វើឲ្យម្តាយរបស់អ្នកស្រី មិនសប្បាយចិត្ត និងតែងតែជំរុញឲ្យអ្នកស្រីបន្តរៀនឲ្យបានខ្ពស់ និងចប់ចុងចប់ដើម។
ពីបន្ទប់ធ្វើការរបស់ខ្លួន ស្ថិតនៅជាន់ទី១ នៃអគារអង្គការជនជាតិដើមភាគតិច ក្នុងសង្កាត់ទួលទំពូង អ្នកស្រី ម៉ាណេ រំឭកសម្តីម្តារបស់ខ្លួន៖«ខ្ញុំបានម្តាយ គាត់ជំរុញខ្លាំងមែនទែន គាត់ថាគាត់អត់មានអីឲ្យទេ គាត់មានតែការអប់រំ។ ពេលដែលខ្ញុំរៀន ខ្ញុំឈប់ពីរ បីដង …ម្តាយខ្ញុំគាត់និយាយថា បើខ្ញុំអត់រៀន គាត់អត់ទទួលខុសត្រូវចំពោះអនាគតទេ»។
សម្តីរបស់ម្តាយ គឺជាកត្តាជំរុញចិត្តឲ្យអ្នកស្រី ម៉ាណេ ខិតខំរៀនរហូតបានបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់ទី៩ នៅអំឡុងឆ្នាំ១៩៩៩។ បន្ទាប់មកអ្នកស្រី បន្តសិក្សាយកក្របខណ្ឌគ្រូបង្រៀនរយៈពេល២ឆ្នាំទៀត នៅក្នុងខេត្តស្ទឹងត្រែង។ ធ្វើជាគ្រូបង្រៀននៅស្រុកកំណើតបានមួយរយៈ អ្នកស្រី ក៏មានសំណាងបានទទួលការឧបត្ថម្ភការសិក្សារយៈពេល១ឆ្នាំ ពីទេសចរបរទេស២នាក់ ឲ្យអ្នកស្រីមករៀនធ្វើការងារនៅភ្នំពេញ ក្នុងផ្នែករដ្ឋបាល ហិរញ្ញវត្ថុ សិក្សាកុំព្យូរទ័រ និងភាសាអង់គ្លេសផងដែរ។ ក្រោយមកទៀត អ្នកស្រី ក៏បានបោះបង់ក្របខណ្ឌគ្រូបង្រៀន ដើម្បីទទួលយកឱកាសសិក្សាបរិញ្ញាបត្រច្បាប់ នៅសកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទនីតិសាស្ត្រ និងវិទ្យាសាស្ត្រសេដ្ឋកិច្ច រាជធានីភ្នំពេញ។ កាលនោះ អ្នកស្រី ម៉ាណេ បានប្រាក់កម្ចីអាហារូបករណ៍ពីអង្គការមួយ និងអាហារូបករណ៍៥០%ភាគរយរយៈពេល៤ឆ្នាំ។
អ្នកស្រីរៀបរាប់ថា មុននឹងអ្នកស្រីសម្រេចចិត្តបោះបង់ក្របខណ្ឌគ្រូបង្រៀន ហើយមកបន្តការសិក្សានៅភ្នំពេញ ជីដូន និងញាតិមិត្តមិនសូវពេញចិត្តឡើយ។ ប៉ុន្តែដោយបានពិភាក្សាយ៉ាងល្អិតល្អន់ជាមួយម្តាយ ហើយបានយល់ច្បាស់ពីគុណតម្លៃនៃការសិក្សា អ្នកស្រី ក៏ផ្តល់ឱកាសឲ្យខ្លួនឯងម្តងទៀត ដើម្បីទទួលយកចំណេះដឹងឲ្យបានកាន់តែទូលាយ។
ការសម្រេចចិត្តដ៏តានតឹងនេះហើយ ដែលបានធ្វើឲ្យអ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ ក្លាយជាស្ត្រីជនជាតិភាគតិចពូនងដំបូងគេដែលបានរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យ និងបានក្លាយជាគំរូដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់ស្ត្រីជនជាតិដើមផ្សេងទៀត ឲ្យខិតខំរៀនសូត្រឲ្យបានខ្ពស់ដែរ។
អ្នកស្រី ម៉ាណេ ជាបុគ្គលគំរូក្នុងកែវភ្នែកយុវជនជនជាតិដើមភាគតិច
មានឱកាសចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ក៏ជារឿងមិននឹកស្មានដល់ សម្រាប់ស្ត្រីជនជាតិភាគតិចជំនាន់នោះ។ ហើយរឿងដែលធ្វើឲ្យជនជាតិដើមភាគតិចពូនងរូបនេះ កាន់តែរំភើប និងមានមោទកភាពទៀតនោះ គឺបានធ្វើការក្នុងអង្គការសហប្រជាជាតិក្នុងតួនាទីខ្ពស់ និងជាសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាភិបាលរបស់បណ្តាអង្គការអន្តរជាតិធំៗនៅកម្ពុជាផង។ អ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ រៀបរាប់ដូច្នេះ៖ «យើងមិននឹកស្មានថា យើងជាជនជាតិដើមភាគតិចជាស្ត្រី ហើយមានឱកាសបានរៀនមហាវិទ្យាល័យ។ យើងមានឱកាសធ្វើការក្នុងអង្គការសហប្រជាជាតិ ក្នុងតួនាទីមួយគ្រាន់បើដែរ។ ខ្ញុំអាចមានលទ្ធភាពទៅអង្គុយជាសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាភិបាលនៅអង្គការធំៗ។ នេះជាមោទកភាពសម្រាប់ខ្លួនឯង និងអ្នកជុំវិញខ្លួនដែលជំរុញឲ្យយើងមានថ្ងៃនេះដែរ»។
ជាស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិចពូនងដំបូងគេដែលរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យ និងក្នុងនាមអ្នកដែលបានមកសិក្សានៅរាជធានីភ្នំពេញមុនគេ អ្នកស្រី ម៉ាណេ មិនព្រងើយកន្តើយនឹងសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចរបស់ខ្លួនឡើយ។ អ្នកស្រី ចង់ឃើញ ជនជាតិដើមភាគតិចដទៃទៀត បានទទួលការអប់រំខ្ពស់ដូចខ្លួនដែរ។ ដូច្នេះហើយបានជា នៅអំឡុងឆ្នាំ២០១៤ អ្នកស្រី និង ជន ជាតិ ដើមភាគតិចប្រមាណ១០នាក់ទៀត បានរួមគ្នា បង្កើតអង្គការជនជាតិភាគតិច ដើម្បីជួយត្រួសត្រាយផ្លូវសម្រាប់យុវជនជនជាតិដើមភាគតិច ឲ្យទទួលបានការសិក្សាអប់រំ និងជួយ ស្វែងរកដំណោះស្រាយការលំបាកផ្សេងៗសម្រាប់យុវជនជនជាតិភាគតិចផងដែរ។ ក្រៅពីនេះ អង្គការជនជាតិដើមភាគតិច ក៏បានខ្នះខ្នែង ជួយជ្រោមជ្រែងប្រពៃណី វប្បធម៌ និងអត្តសញ្ញាណជនជាតិភាគតិច ឲ្យមានជីវិតរស់រានបន្តទៅជំនាន់ក្រោយផងដែរ។
ដ្បិតតែមិនហ៊ានអះអាងដោយផ្ទាល់មាត់ខ្លួនឯងថា អ្នកស្រីបាន និងកំពុងដើរតួនាទីជាបុគ្គលគំរូ សម្រាប់យុវជន និងស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិចដទៃទៀត ប៉ុន្តែអ្នកស្រី បានដឹងថា នៅក្នុងក្រសែភ្នែកជនជាតិដើមភាគតិចដទៃទៀត គេបានចាត់ទុកអ្នកស្រី ថាជាជនគំរូរួចទៅហើយ។ «ខ្ញុំមិនហ៊ានថាជាគំរូទេ គ្រាន់តែអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើ មិនមានទិសដៅថាត្រូវតែឲ្យគេធ្វើតាមទេ តែអ្វីដែលខ្ញុំដឹងច្បាស់ គឺខ្ញុំត្រូវតែធ្វើជួយកិច្ចការជនជាតិដើមភាគតិច។ កិច្ចការងារផ្សេងៗ គឺខ្ញុំជាក្រុមប្រឹក្សាភិបាលក្នុងអង្គការផ្សេងៗ។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំទៅរួមចំណែកផង និងរៀនសូត្រផង។ អ៊ីចឹងកិច្ចការងារទាំងអស់ហ្នឹង ដែលពេលខ្លះគេថាយើងបានបង្ហាញផ្លូវ យើងបានធ្វើជាគំរូគេ ឲ្យចូលរួមក្នុងកិច្ចការងារសង្គម ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំការងារជនជាតិដើមភាគតិចជាដើម។ នេះជាការយល់ឃើញរបស់មិត្តភក្តិ ក្រុមការងារបងប្អូនៗយុវជន។ អ្នកខ្លះគាត់បានលើកឡើងថា ដោយសារឃើញខ្ញុំរៀនទៅបានការងារធ្វើ អ៊ីចឹងគាត់ខំប្រឹងតាម»។ នេះជាការរៀបរាបរាប់អ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ។
ស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិច មានភាពជាដឹកនាំ តែនៅខ្វះឱកាស
ប្រឡូកក្នុងកិច្ចការងារជាមួយសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិច ប្រមាណ២០ឆ្នាំ អ្នកស្រី យុន ម៉ាណេ មើលឃើញថា ស្ត្រីជនជាតិភាគតិច មានភាពជាអ្នកដឹកនាំច្រើន ប៉ុន្តែពួកគាត់នៅ ខ្វះឱកាស និងការជំរុញពីសង្គម ទន្ទឹមនឹងចំណេះដឹងរបស់ជនជាតិភាគតិចខ្លួនឯង នៅមានកម្រិតផងនោះ។ ម្យ៉ាងទៀតអ្នកស្រី ក៏មិនបានមើលឃើញថា មានស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិចច្រើននៅឡើយទាំងនៅក្នុងសហគមន៍ និងនៅក្នុងអង្គភាពរដ្ឋ ដែលស្ថិតក្នុងតួនាទីជាអ្នកសម្រេចចិត្ត។ អ្នកស្រី ម៉ាណេ លើកឡើងថា៖«បញ្ហាជនជាតិដើមភាគតិចនៅក្នុងការគ្រប់គ្រងដឹកនាំសហគមន៍ តាមប្រពៃណីក៏ដោយ ភាគច្រើនបុរសនៅតែជាអ្នកសម្រេចចិត្ត ហើយស្ត្រីមិនមាននៅក្នុងរចនាសម្ព័ន្ធហ្នឹង។ កន្លែងហ្នឹងជាគម្លាតដែលយើងមើលឃើញ»។
បើទោះបីជាមើលឃើញពីគម្លាតគ្នាឆ្ងាយ ប៉ុន្តែអ្នកស្រី ម៉ាណេ នៅតែមានសេចក្តីសង្ឃឹមថា ទៅថ្ងៃអនាគត នឹងមានស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិចកាន់តែច្រើន ចូលរួមក្នុងកិច្ចការងារដឹកនាំក្នុងស្ថាប័នរដ្ឋ ហើយស្ថិតនៅក្នុងតួនាទីមួយដែលមានសិទ្ធិសម្រេចចិត្តបាន។ ជាមួយគ្នានេះ គាត់ក៏ទទូចឲ្យស្ត្រីខ្លួនឯងត្រូវក្លាហាន មុះមុត អត់ធ្មត់ ដើម្បីជម្នះការលំបាកទាំងឡាយឲ្យ បាន តាមរយៈការខិតខំរៀនសូត្រ និងខិតខំកសាងភាពជាអ្នកដឹកនាំផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីមាន លទ្ធភាពជួយគ្រួសារ និងសហគមន៍ខ្លួនវិញ៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ប្រេសិត»មានន័យដូចម្តេច?
4 ថ្ងៃ
