សំណាង៖ អា សុធី ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះ អញលឺគេនិយាយគ្រប់គ្នាពីរឿងដែលក្រុមប្រឹក្សាពិគ្រោះយោបល់គ្រោងស្នើសុំយកថវិកានៅសល់ក្នុងគម្រោងទៅទិញរថយន្តដើម្បីប្រើប្រាស់រួមគ្នាក្នុងសមាជិកក្រុមប្រឹក្សា។ រឿងពិតវាយ៉ាងម៉េចដែរអ្ហា អា សុធី? 

 

សុធី៖ អញអត់ច្បាស់ទេ អា សំណាង។ អានេះ សួរអញដូចអញដឹងគ្រប់រឿងអ៊ីចឹង។ អញគ្រាន់តែលឺតាមគេតាមឯងថា ក្រុមប្រឹក្សានេះមានកញ្ចប់ថវិកាសម្រាប់ប្រើប្រាស់ប្រចាំឆ្នាំ តែពួកគេចាយមិនអស់ ដូច្នេះ ពួកគេគ្រោងស្នើសុំទៅរដ្ឋាភិបាលដើម្បីយកកញ្ចប់ថវិកានៅសេសសល់ទៅទិញឡានជិះដើម្បីធ្វើការក្នុងហេតុផលដើម្បីបម្រើសេវា ឬផលប្រយោជន៍សង្គមណា អា សំណាង។ 

 

សំណាង៖ ផលប្រយោជន៍ទៀតហើយ អា សុធី។ ពាក្យនេះ អញលឺឡើងធុញហើយអាពាក្យជួយសង្គមនេះ។ អ្ហែងគិតថា ជួយមែនអត់? 

 

 

សុធី៖ អញម៉េចដឹងអ្ហា អា សំណាង។ អានេះ ចេះតែសួរហ្មង។ អញថា តាមគេតើ! ចុះអ្ហែងគិតម៉េច? 

 

 

សំណាង៖ អញលឺគេរិះគន់គ្រប់គ្នាគ្រាន់តែលឺក្រុមប្រឹក្សាចង់ទិញឡាននោះ។ អ្នករិះគន់ដែលអញលឺនឹងត្រចៀក ផ្តល់យោបល់ថា គួរទុកថវិកាដែលសល់នោះសង់ស្ពានវិញប្រសើរជាង ព្រោះភ្នំពេញមានទន្លេច្រើន តែខ្វះស្ពានឆ្លងច្រើនណាស់។ សង់ស្ពានច្រើន ជួយរំដោះចរាចរណ៍ និងជួយសេដ្ឋកិច្ចថ្នាក់មូលដ្ឋាន ណា អា សុធី។ 

 

សុធី៖ អញក៏គាំទ្រគំនិតសង់ស្ពានដែរណា អា សំណាង។ 

 

 

នៅព្រឹកនេះ សំឡាញ់ទាំងពីរនាក់បែកគ្នានៅម៉ោង៩ព្រឹក ហើយអ្នកទាំងពីរសន្យាជួបគ្នានៅថ្ងៃស្អែក៕