មជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា យកភាពយន្តជាមធ្យោបាយបញ្ឈប់ការរើសអើងលើស្ត្រី

ជាតិ

បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍

មជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា យកភាពយន្តជាមធ្យោបាយបញ្ឈប់ការរើសអើងលើស្ត្រី

02, Feb 2020 , 9:19 pm

រូបភាព

សកម្មភាពសិក្ខាកាមចុះអនុវត្តិថតភាពយន្តផ្ទាល់(រូបពី មជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា)

ដោយ: ប៉ូ សាគុន

ភ្នំពេញ៖ ជាមជ្ឈមណ្ឌលបណ្ដុះបណ្ដាលថ្នាលផលិតភាពយន្តឯកសារដ៏មានគុណភាព និងជាទីតាំងរក្សាទុកឯកសារប្រវត្តិសាស្ត្រមួយចំនួនផងនោះ មជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា បានយកភាពយន្តឯកសារ ជាមធ្យោបាយកាត់បន្ថយ និងឈានទៅរកការបញ្ឈប់អំពើហឹង្សាលើស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិច និងក្រុមស្ត្រីដែលត្រូវបានគេរើសអើង។ ទទួលបានមូលនិធិពីគម្រោងVoiceនៃអង្គការអុកស្វាម ព្រមទាំងពីស្ថានទូតមួយចំនូនទៀត បុប្ផាណា បានសម្រេចគម្រោងរបស់ខ្លួនបានពាក់កណ្ដាលហើយ។

ដើម្បីជ្រាបពីការងាររបស់មជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា និងអង្គការដែលផ្ដល់មូលនិធិលើការលើកកម្ពស់ក្រុមមនុស្សដែលត្រូវបានគេរើសអើង សូមលោកអ្នកអញ្ជើញស្ដាប់បទយកការណ៍ដែលរៀបរៀងដោយកញ្ញា ប៉ូ សាគុន ដូចតទៅ៖

គម្រោងមួយដែលមានចំណងជើងថា “ការបន្លឺសំឡេងរបស់ស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិច និងក្រុមមនុស្សដែលត្រូវបានគេរើសអើង តាមរយៈពហុប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ” ត្រូវបានបង្កើតឡើងតាំងពីថ្ងៃទី២ ខែមករា ឆ្នាំ២០១៩ ដោយបានបណ្ដុះបណ្ដាលយុវជនចំនួន១២រូប លើជំនាញបច្ចេកទេសថត យកសំឡេង ដឹកនាំរឿង ដំឡើងរូបភាព រចនារូបភាព វិធីសាស្ត្រនៃការស្រាវជ្រាវ និងបញ្ហាសង្គមដែលទាក់ទងនឹងស្ត្រីនិងកុមារ។ គម្រោងនេះទទួលបានជោគជ័យគួរឱ្យកត់សម្ភាល់ ដោយក្រុមសិក្ខាកាមបានកំណត់ចំគោលដៅនៃបញ្ហាមកបង្ហាញ ដើម្បីរកដំណោះស្រាយ។

ក្នុងនាមជានាយកប្រតិបត្តិមជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណាលោក ជា សុភាព បានវាយតម្លៃខ្ពស់ចំពោះគុណភាពរបស់ភាពយន្តឯកសារដែលសិក្ខាកាមបានផលិត។ លោកសង្កត់ធ្ងន់ថា ភាពយន្តឯកសារគឺជាមធ្យោបាយដ៏ល្អមួយក្នុងការផ្លាស់ប្ដូរសង្គម៖«មជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា គឺជាស្ថាប័នមួយ ដែលតែងតែលើកកម្ពស់ការបណ្ដុះបណ្ដាល ការបង្កើនសមត្ថភាពយុវជន នៅក្នុងវិស័យភាពយន្ត។ យើងឃើញមានឱកាសដែលអាចជួយសង្គមបាន ដូច្នេះក្រុមរបស់ខ្ញុំបានពិភាក្សាគ្នា ថាត្រូវយកយុវជនដែលនៅក្នុងសហគមន៍មកបណ្ដុះបណ្ដាល។ ពួកគេស្គាល់ថាអ្វីជាបញ្ហា ទើបពួកគាត់ក្លាយជាអ្នកចូលរួមដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនោះ»។

លោក ជា សុភាព នាយកប្រតិបត្តិមជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា (រូបពីបុប្ផាណា)

មានគោលដៅស្របគ្នានឹងគម្រោង Voice នៃអង្គការអុកស្វាម ដែលជាគម្រោងមួយជួយលើកកម្ពស់ក្រុមមនុស្សដែលត្រូវបានគេរើសអើង បុប្ផាណា ទទួលបានមូលនិធិពីគម្រោង Voice ដើម្បីដំណើរការកម្មវិធីរបស់ខ្លួន។ «Voiceគឺជាគម្រោងមួយដែលយើងជ្រើសរើស ការផ្ដោតទៅលើការជួយគាំទ្រទៅដល់ក្រុមដែលមានសំឡេងភាគតិច និងក្រុមដែលត្រូវបានគេរើសអើងបំផុត។ យើងចង់ឱ្យគាត់មានឱកាសបញ្ចេញសំឡេង ឬក៏អ្វីដែលជាការយល់ឃើញរបស់គាត់ ដើម្បីឱ្យអ្នកពាក់ព័ន្ធទាំងអស់ ទាំងអ្នកធ្វើនិងអ្នកអនុវត្តិគោលនយោបាយ និងអ្នកពាក់ព័ន្ធដទៃទៀត អាចឆ្លើយតបទៅនឹងអ្វីដែលជាតម្រូវការរបស់ពួកគាត់»។ នេះជាការលើកឡើងរបស់អ្នកនាង ស្រី សុខា មន្ត្រីទទួលបន្ទុកកម្មវិធីVoice ។

អ្នកនាង ស្រី សុខា មន្ត្រីទទួលបន្ទុកកម្មវិធីVoice (រូបពីបុប្ផាណា)

ឆ្លើយប្រាប់សារព័ត៌មានថ្មីៗអ្នកនាង ស្រី សុខា មន្ត្រីទទួលបន្ទុកកម្មវិធីVoice នៃអង្គការអុកស្វាម ថាមានមនុស្ស៥ក្រុមដែលVoice រកឃើញថាកំពុងទទួលរងការរើសអើង៖«យើងមានការសិក្សាពីស្ថានភាពនៅស្រុកខ្មែរ ផ្អែកទៅនឹង SDG គឺយើងរកឃើញថាមាន៥ក្រុម ដែលត្រូវបានគេរើសអើងបំផុត និងងាយរងគ្រោះបំផុត។ ក្នុងនោះមានក្រុមជនពិការ ក្រុមរើសអើងនឹងអាយុ ក្នុងហ្នឹងមានក្រុមមនុស្សចាស់ និងក្រុមយុវវ័យ។ ក្រុមជនជាតិដើមភាគតិច ក្រុមអ្នកស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា អ្នកស្រឡាញ់ពីរដូចគ្នា និងក្រុមស្ត្រីដែលទទួលរងអំពើរហឹង្សានៅក្នុងគ្រួសារ ក៏ដូចជាស្ត្រីដែលប្រឈមមុខនិងការកេងប្រវ័ញ្ចផ្សេងៗ»។

អ្នកនាងបន្ថែម៖«បន្ទាប់ពីយើងបានសិក្សាពីស្ថានភាព យើងឃើញថាក្រុមនេះនៅមិនទាន់ទទួលបាន ការផ្ដល់សេវានិងការអភិវឌ្ឍផ្សេងៗ ដែលរដ្ឋាភិបាលបានដាក់ទៅទេ។ ក្រុមនេះគឺជាក្រុមដែលនៅឆ្ងាយជាងគេ ដែលមិនទាន់បានទទួលអត្ថប្រយោជន៍ និងការចូលរួមប្រើប្រាស់ ធនធាននិងការអភិវឌ្ឍបានពេញលេញនៅឡើយ។ ដូច្នេះហើយបានជា voice បង្កើតមូលនិធិនេះដើម្បីធ្វើយ៉ាងណា ជួយផ្ដល់ជាមូលនិធិឱ្យក្រុម NGO ឬក៏ក្រុមដែលគាត់ធ្វើការ ដើម្បីជាអ្នកតំណាងដល់ក្រុមទាំង៥ហ្នឹង»។

សកម្មភាពសិក្ខាកាមចុះថតភាពយន្ត(រូបពីបុប្ផាណា)

ស្ត្រីគឺជាក្រុមមួយដែលកំពុងទទួលរងការរើសអើង និងជាជនរងគ្រោះក្នុងអំពើរហឹង្សា ដូច្នោះហើយ បុប្ផាណា ទទួលបានមូលនិធិពីគម្រោង Voice រយៈពេល២ឆ្នាំ ដើម្បីផលិតភាពយន្តស្ដីពីបញ្ហាទាំងនោះ៖«កម្មវិធីនេះមានរយៈពេល២ឆ្នាំ។ ឆ្នាំទី១ គឺជាការបណ្ដុះបណ្ដាលនិងផលិតភាពយន្ត។ ឆ្នាំទី២ គឺផ្សព្វផ្សាយភាពយន្តឯកសារទាំងនោះទៅដល់សាធារណៈជន ហើយយើងបញ្ចាំងនៅតាមមហោស្រពជាតិនិងអន្តរជាតិ និងបញ្ចាំងនៅតាមមូលដ្ឋានទៀត ដើម្បីលើកកម្ពស់ការយល់ដឹងពីបញ្ហាដែលកំពុងកើតមានឡើង លើស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិច។ ឥឡូវនេះយើងកំពុងតែអនុវត្តន៍គម្រោងបន្តទៀត សម្រាប់យុវជនដែលរៀនចប់រយៈពេលមួយឆ្នាំនេះ ត្រូវចាប់គ្នាជាក្រុម ហើយលើកជាគម្រោង តែគម្រោងនោះត្រូវតែផ្ដល់ប្រយោជន៍ដល់សហគមន៍របស់គាត់។ យើងនឹងបង្កើតកញ្ចប់ថវិកាមួយ សម្រាប់អនុវត្តន៍គម្រោង»។

ដ្បិតភាពយន្តឯកសារ គឺជាមធ្យោបាយល្អមួយសម្រាប់ផ្សព្វផ្សាយ និងបញ្ជ្រាបពីទុក្ខលំបាករបស់ក្រុមស្ត្រីរងគ្រោះដោយអំពើហឹង្សាក្ដី ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណា ការណ៍នេះលោក ជា សុភាព ថាត្រូវការពេលវេលា ដើម្បីឱ្យសហគមន៍មួយផ្លាស់ប្ដូរ៖«ការកែប្រែឥរិយាបទរបស់មនុស្ស មិនមែនត្រូវចំណាយពេលមួយថ្ងៃ មួយសប្ដាហ៍ មួយខែឬមួយឆ្នាំនោះទេ ដូច្នេះហើយត្រូវការពេលវេលាយូរ។ ប៉ុន្តែយុវជនដែលចូលរួមនោះ យើងឃើញមានការកែប្រែ ហើយគាត់នឹងក្លាយជាគំរូសម្រាប់យុវជនផ្សេងទៀត។ យុវជនមិនត្រឹមតែផ្សព្វផ្សាយបន្តទៅប្រជាជនទេ គឺទៅដល់អ្នកសម្រេចចិត្តធ្វើគោលនយោបាយ ត្រូវអនុវត្តន៍ធ្វើគោលនយោបាយរបស់ខ្លួនយ៉ាងដូម្ដេច ដើម្បីសមស្របចូលរួមទប់ស្កាត់រាល់បញ្ហាប្រហែលគ្នាកុំឱ្យកើតមានឡើង»។

ស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិចកំពុងជីករកសត្វចង្រិត (រូបពីបុប្ផាណា)

ដើម្បីឱ្យកង្វល់ទាំងនេះបានឮដល់ប្រភពនៃបញ្ហា ភាពយន្តឯកសារដែលបានផលិតឡើង នឹងត្រូវយកទៅចាក់បញ្ចាំងក្នុងសហគមន៍នោះផ្ទាល់តែម្ដង។ លោក សុភាព បន្ថែម៖«ចំពោះការចាក់បញ្ចាំងភាពយន្តនេះ យើងចាក់បញ្ចាំងដោយសេរីនៅតាមសហគមន៍ ហើយនឹងបង្កើតកិច្ចសន្ទនាក្រោយពីការចាក់ភាពយន្តនេះ។ យើងឃើញមានបញ្ហាមួយចំនួនដែលកើតមានក្នុងសហគមន៍ ដូចជាបញ្ហាអំពើហឹង្សា ថាតើត្រូវមានវិធានការយ៉ាងណា? ថាតើបុរសនោះត្រូវគិតយ៉ាងម៉េច? ថាតើសហគមន៍នោះគិតយ៉ាងម៉េច? ប្រសិនបើអំពើហឹង្សាចេះតែបន្តកើតឡើង។ រហូតដល់រឿងអម្បាញ់មិញ មានបងស្រីម្នាក់គាត់ត្រូវបានប្ដីវាយ រហូតដល់គាត់ទ្រាំលែងបាន គាត់ក៏សម្រេចចិត្តផ្ដាច់ចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍»។

ការចាក់បញ្ចាំងភាពយន្តនៅតាមសហគមន៍ ក៏អាចជួយបង្ហាញពីទុក្ខកង្វល់របស់ក្រុមមនុស្សចាស់ ដែលត្រូវបានគេទុកចោលផងដែរ ហើយអ្នកនាង សុខា ពន្យល់ដូច្នេះ៖«ការផ្លាស់ប្ដូរបរិបទសង្គមយើងថ្មីៗនេះ ឃើញថាមនុស្សចាស់នៅពេលបច្ចុប្បន្ន ត្រូវបានគេទុកចោល។ ជាពិសេសនៅតាមជនបទ អ្នកខ្លះដោយសារតែជីវភាព គាត់ត្រូវចំណាកស្រុក បង្ខំចិត្តទុកឪពុកម្ដាយនៅផ្ទះ ដើម្បីឱ្យមើលកូននិងចៅរបស់គាត់។ អត្រាមនុស្សចាស់សព្វថ្ងៃនេះកំពុងតែកើនឡើងខ្ពស់ បើយើងមើលទៅលើគោលនយោបាយរាល់ថ្ងៃ គឺយើងមិនទាន់ឃើញថា មានគោលនយោបាយណាមួយ បានគិតគូរឱ្យបានដិតដល់ ទៅដល់មនុស្សចាស់ឡើយ»។

សិក្ខាកាមថតរូបជុំគ្នា(រូបពីបុប្ផាណា)

អ្នកនាង ស្រី សុខា បានលើកពីគុណតម្លៃនៃការផលិតភាពយន្តឯកសារ ដែលបុប្ផាណា បានរួមចំណែកលើកកម្ពស់សិទ្ធិស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិចថា៖«យើងចាប់អារម្មណ៍វិធីសាស្ត្រផលិតភាពយន្ត ដែលបុប្ផាណាជាអ្នកជំនាញ ដើម្បីជ្រើសរើសយុវជនពីសហគមន៍ ហើយឱ្យពួកគេត្រឡប់ទៅវិញ ដើម្បីធ្វើយ៉ាងណាចូលរួមដោះស្រាយបញ្ហាដែលកើតឡើងក្នុងសហគមន៍គាត់។ ដូច្នេះបន្ទាប់ពីរៀនចប់ គាត់មានឱកាសធ្វើឱ្យសំឡេងរបស់ក្រុមស្ត្រី ដែលប្រឈមមុខទៅនឹងអំពើហឹង្សា ក៏ដូចជាបញ្ហាជាច្រើនរបស់ស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិច មានឱកាសនិយាយអ្វីដែលជាតម្រូវការរបស់គាត់ ដើម្បីឱ្យអ្នកខាងក្រៅមួយចំនួន មានឱកាសបានចូលរួមដោះស្រាយ»។

ទោះជាយ៉ាងណាក្នុងរយៈពេល៣ឆ្នាំបន្តនៃគម្រោង Voice អ្នកនាង ស្រី សុខា បញ្ជាក់ថានឹងផ្ដល់ឱកាសដល់អង្គការឬស្ថាប័ន ដែលប្រឹងប្រែងធ្វើកិច្ចការលើការលើកកម្ពស់ក្រុមមនុស្សដែលត្រូវបានគេរើសអើង៖«សម្រាប់កម្មវិធី voice គឺយើងបន្តរយៈពេល៣ឆ្នាំទៅមុខទៀត។ យើងនឹងមើលទៅលើអង្គការដៃគូរទាំងអស់ ដែលគាត់ធ្វើការកន្លងមកហើយ ថាតើគាត់បានបង្កើតស្នាដៃនិងការធ្វើការជាមួយនឹងក្រុមងាយរងគ្រោះ មានប្រសិទ្ធភាពខ្លាំងកម្រិតណា? ហើយយើងនឹងផ្ដល់ឱកាសសាជាថ្មីឱ្យគាត់។ គាត់អាចនឹងរកវិធីសាស្ត្រអ្វីដែលថ្មី និងមានភាពច្នៃប្រឌិត ដើម្បីឱ្យអ្នកដែលអនុវត្តន៍គោលនយោបាយ បានឮនិងចូលរួមដោះស្រាយ»។

សិក្ខាកាមទទួលសញ្ញាបត្រក្រោយបញ្ចប់ការសិក្សា (រូបពីបុប្ផាណា)

លោក ជា សុភាព ថាគោលបំណងសំខាន់របស់ មជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា គឺបណ្ដុះបណ្ដាលយុវជនឱ្យចេះធ្វើការក្នុងសហគមន៍៖«យើងបង្រៀនគាត់ឱ្យចេះផលិតកុនហ្នឹង វាជារឿងសំខាន់ហើយ ប៉ុន្តែយើងត្រូវបង្រៀនគាត់ឱ្យចេះធ្វើការក្នុងសហគមន៍ ដើម្បីបង្កើតឱ្យមានផលចំណេញនៅក្នុងសហគមន៍របស់គាត់។ យើងមានចញ្ចប់ថវិកាតូចទេ ប៉ុន្តែប្រហែលជាបាន៥ទៅ៦គម្រោង។ សិស្សម្នាក់អាចបានមួយគម្រោង ឬក៏មួយក្រុមគ្នា៣នាក់អាចបានមួយគម្រោង។ ហេតុអ្វីបានជាយើងធ្វើបែបនេះ? គឺចង់ឱ្យកូនសិស្សចេះធ្វើការងារដោយខ្លួនឯង គាត់ផលិតដោយខ្លួនគាត់ ឃើញបញ្ហាដោយខ្លួនគាត់ ដូច្នេះថ្ងៃក្រោយគាត់ក្លាយជាមនុស្សដែលឈរដោយខ្លួនឯងបាន»៕