នៅព្រឹកថ្ងៃពុធនេះ បើទោះបីជាអ្នកពិសាកាហ្វេដទៃទៀតនាំគ្នាជជែកពីរឿងវីរុស កូរ៉ូណា និងEBA គ្រប់គ្នាក៏ដោយ ក៏ សំណាង និងសុធី បែរជានាំគ្នាជជែកគ្នារឿងសង្គមមួយចំនួនដែលទាក់ទងទៅនឹងការអញ្ជើញឲ្យចូលរួមកម្មវិធីច្រើនជ្រុលពេក។ ប្រធានបទសង្គមដែល សំណាង និងសុធី លើកឡើង គឺចំពេលវេលាដែលមានពិធីបុណ្យផ្សេងៗកើតឡើងព្រមពេលជាមួយគ្នា។
សុធីរ៖ សេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារកំពុងតែដុនដាប ដោយសារវីរុស កូរ៉ូណា ផង អាចដោយសារ EBA ផង។ ព្រមពេលជាមួយគ្នា គេហៅបុណ្យការផង ឡើងផ្ទះផង ខួបកំណើតផង បុណ្យសង្សារផងសម្ពោធក្រុមហ៊ុនផង។ អញចង់ដាច់ខ្យល់ហើយសម្លាញ់។ ចុះអ្ហែងវិញ?
សំណាង៖ អ្ហែងមានមុខមានមាត់ គេហៅអ៊ីចឹងហើយ។ អញអត់សូវមាននរណាហៅទេ ព្រោះ អញអត់មានតំណែងធំដុំណា៎!
សុធីរ៖ អានេះ ឌឺអញទៀតហើយ អាឌឺ!
សំណាង៖ អញមានឌឺណា៎អ្ហា!។ អើសម្លាញ់! អញនិយាយលេងជាមួយអ្ហែងតើ។ តាមពិត អញក៏ត្រូវគេហៅដែរ។ តែមិនសូវច្រើនដូចអ្ហែងទេ។
សុធីរ៖ (ខឹងខ្លាំង)។ បើហៅបុណ្យ ឬការ ដូចជា មិនអីទេ។ តែអាឡើងផ្ទះ ខួបកំណើត…….។ ខួបកំណើតកូន បន្ទាប់មកចៅទៀត…អញធុញណាស់។ ធុញហើយអស់លុយទៀត។ ស្ទះចរាចរណ៍ ឡានស៊ីសាំងច្រើន។ បើបុណ្យប្រពៃណី អាពាហ៍ពិពាហ៍ អញមិនថាអីទេ ព្រោះវាជារឿងម្តងម្នាក់ៗ និងជាកាតព្វកិច្ចសង្គម។
សំណាង៖ អ្ហែងនិយាយត្រូវ។ អ្នកខ្លះ បង្កើតកម្មវិធីមួយចំនួនដែលអត់ប្រយោជន៍ ហើយចេះតែហៅគេ(មិនសូវរាប់អានគ្នា)អត់គិតសូម្បីបន្តិច។ គួរកាត់បន្ថយខ្លះហើយលោកព្រះ!។
សុធីរ៖ (រអ៊ូបន្ត)។ អា សំណាង!។ អញបញ្ជាក់ប្រាប់អ្ហែងម្តងទៀត។ បើជាពិធីបុណ្យប្រពៃណីរបស់ខ្មែរអញអត់ខឹងទេ។ តែជាកម្មវិធីអត់ប្រយោជន៍ រំខានពេលវេលាណា៎។
សំណាង៖ អា សុធីរ អញយល់អារម្មណ៍អ្ហែង។ អញដឹងថា ប្រាក់ខែអ្ហែងតិចតួចដូចអញអ៊ីចឹងដែរ។ បី បួន ប្រាំរយដុល្លារហ្នឹង ចាយម៉េចគ្រាន់។ ណាមួយថ្លៃម្ហូប ណាមួយថ្លៃសាលាកូន ណាមួយថ្លៃកូនឈឺ ខ្លួនឯងឈឺ។ល។
នៅថ្ងៃនេះ សម្លាញ់ទាំងពីរនាក់ពិសាកាហ្វេបណ្តើរ ជជែកគ្នាបណ្តើរទាំងអារម្មណ៍កម្សត់។ កម្សត់ ក៏ព្រោះតែ ជីវភាពពួកគេមិនសូវធូធារ។ តែតម្រូវការ និងអម្រែកសង្គមធ្ងន់ធ្ងរពេក៕