ជាតិ
បទសម្ភាសន៍
អ្នកនិពន្ធ ស៊ុំ ពិសិទ្ធ មានជំហរផ្សព្វផ្សាយពីទឹកដីខ្មែរនៅគ្រប់ស្នាដៃរបស់ខ្លួន
×![]()
ដោយ: ប៉ូ សាគុន
ភ្នំពេញ៖ ជាអ្នកនិពន្ធសេណារីយ៉ូភាពយន្ត និងជាអ្នកនិពន្ធប្រលោមលោកមួយរូប លោក ស៊ុំ ពិសិទ្ធ ដែលមាននាមអ្នកនិពន្ធថា ស៊ុំ សុរិយ បានតាំងចិត្តយ៉ាងមុតមាំថា គ្រប់ស្នាដៃរបស់លោកបានចូលរួមផ្សព្វផ្សាយពីទឹកដីខ្មែរ និងមានរសនិយមជាខ្មែរ។ ការប្រកាន់មាំបែបនេះ បានធ្វើឱ្យអ្នកនិពន្ធវ័យជិត៣០ឆ្នាំរូបនេះ បាត់បង់ឱកាសប្រមូលប្រាក់មិនតិចឡើយ។ តែទោះជាយ៉ាងណា គំនិតខាងលើនេះមិនមែនមានតែលោកតែម្នាក់ឯងនោះឡើយ ពោលគឺក៏មានអ្នកនិពន្ធមួយចំនួនទៀតដែរ ដែលតែងតែមិនទទួលបានការលើកទឹកចិត្ត។ ទោះបីមានឧបសគ្គយ៉ាងណាក៏ដោយ តែលោក ស៊ុំ ពិសិទ្ធ នៅតែមានសុទិដ្ឋិនិយមជានិច្ច ថាឧត្តមគតិរបស់ខ្លួន នឹងអាចសម្ញែងលើវិថីតែងនិពន្ធនៅថ្ងៃណាមួយ។
ដើម្បីជ្រាបច្បាស់ពីដំណើរជីវិតលើនាវាតែងនិពន្ធរបស់លោក ស៊ុំ ពិសិទ្ធ ថាយ៉ាងណានោះ តទៅនេះសូមស្ដាប់បទយកការណ៍ដែលរៀបរៀងដោយកញ្ញា ប៉ូ សាគុន ដូចតទៅ៖
«ខ្ញុំគឺជាអ្នកនិពន្ធមួយរូប ដែលមិនចង់បង្ហាញអ្វីដែលជារបស់បរទេសទេ។ ខ្ញុំគិតថាយើងគួរតែបង្ហាញអ្វីដែលជារបស់ខ្មែរ ដែលយើងបង្ហាញវាមិនទាន់អស់។ ព្រោះខ្ញុំជាអ្នកជនបទស្រាប់ អ៊ីចឹងនៅពេលដែលភ្លៀងធ្លាក់ស្រែចម្ការស្រស់ស្អាតបែបណា ទម្លាប់ប្រជាជនខ្មែរនៅពេលដែលភ្លៀងធ្លាក់គាត់ទៅធ្វើអ្វីខ្លះ? គាត់ទៅកាប់ភ្លឺស្រែ គាត់ទៅធ្វើស្រែ រកត្រី រកក្ដាម រកខ្យង ហេតុអីក៏យើងមិនបង្កើតការចងចាំរបស់ប្រជាជន យើង ឱ្យវាផ្អែមល្ហែមដូចជារឿងផ្សេងៗ? ខ្ញុំនៅតែគិតថា យើងអាចធ្វើបាន គ្រាន់តែយើងមិនធ្វើ យើងគិតថាអ្វីដែលជារបស់យើងវាមិនមានតម្លៃ»។ នេះជាការអះអាងរបស់បុរស សម្បុរស្រអែមរាងខ្ពស់ ដែលមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តតាកែវក្នុងស្រុកព្រៃកប្បាស។
បុរសរូបនេះបានព្យាយាមសិក្សាវិធីសាស្ត្រទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់ទស្សនិកជន ពីភាពយន្តបរទេស ដើម្បីធ្វើឱ្យសាច់រឿងរបស់ខ្លួន ដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកទស្សនា ដោយលោកបានបញ្ជាក់ដូច្នេះ៖«ពេលដែលខ្ញុំសរសេររឿងគឺប្រាកដណាស់ថាត្រូវតែជួយផ្សព្វផ្សាយអ្វីមួយពីប្រទេសខ្មែរ។ ដូចឥឡូវនេះខ្ញុំនិពន្ធប្រលោកលោកពីរឿង គឺរឿង “វីរនារីខ្លាចខ្មោច”របស់ខ្ញុំ ភាគច្រើនវាមានបែបបទជារឿងកូរ៉េ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំចង់យកពីរឿងកូរ៉េ? ខ្ញុំមិនលាក់បាំងទេ ដោយសារខ្ញុំគិតថា រឿងកូរ៉េគឺបង្កើតមនុស្សឱ្យមានអារម្មណ៍សន្តិភាព។ តួយ៉ាងមានរឿង “បំណុលផ្ទះជំពាក់ស្នេហ៍” គេបង្កើតឱ្យមនុស្សពីរនាក់នៅផ្ទះជាមួយគ្នា គឺ លី យ៉ុងចេ និងហាន់ ជីអ៊ុន។ តែគេបង្កើតរូបភាពនៅក្នុងផ្ទះហ្នឹង វាស្អាតរហូតដល់យើងមើលរឿងហ្នឹងហើយ យើងចង់ជិះយន្តហោះទៅលេងផ្ទះហ្នឹងម្ដង ដើម្បីឱ្យដឹងថាផ្ទះរបស់ លី យ៉ុងចេ និងហាន់ ជីអ៊ុន ផ្ទះរបស់គេយ៉ាងម៉េច? អ៊ីចឹងវាមិនមែនជាការលួចទេ ប៉ុន្ដែវាជាការប្រើអារម្មណ៍ តែខ្ញុំច្នៃឱ្យវាចេញជារសជាតិរបស់ខ្មែរ»។
លោកបញ្ជាក់បន្ថែមពីគុណតម្លៃដែលមាន នៅក្នុងស្នាដៃរបស់ខ្លួន ទាំងសម្ដីមួយៗ ហើយម៉ឺងម៉ាត់៖«តើ ”វីរនារីខ្លាចខ្មោច” របស់ខ្ញុំបានជួយអ្វីខ្លះទៅដល់ប្រទេសខ្មែរ? គឺរឿងហ្នឹងទាក់ទងនឹងការធ្វើដំណើរពីភ្នំពេញ ទៅខេត្តរតនគិរី និងមណ្ឌលគិរី។ គឺនិយាយពីដំណើរកម្សាន្តរបស់ក្មេងស្រីម្នាក់ដែលខ្លាចខ្មោច ហើយគាត់បានជួបតួប្រុសម្នាក់ ដែលជាតួកុនសម័យមុន។ អ៊ីចឹងគាត់ឃើញគេ គាត់មានអារម្មណ៍ស្រឡាញ់ តែគាត់មិនបង្ហាញអ្វីដែលវាប្រាសចាកពីស្ត្រីខ្មែរទេ។ នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំគិតថាខ្ញុំបានចូលរួម ក្នុងការធ្វើឱ្យមនុស្សស្រីខ្មែរមានតម្លៃ។ ទីពីរប្រាកដណាស់ថា ខ្ញុំនឹងបង្ហាញឱ្យគេឃើញពីតំបន់រមណីយដ្នាន របស់ប្រទេសខ្មែរ។ ដូចជាតំបន់កាចាញ បឹងយក្សឡោម គឺខ្ញុំចូលរួមបង្ហាញឱ្យភ្ញៀវទេសចរដឹងថា ខ្មែរមានអ្វីដែលអ្នកមិនដឹង ដូច្នេះសូមអ្នកចូលមកទស្សនាប្រទេសខ្មែរមក»។
អង្គុយលើផ្ទាំងថ្មធំមួយដែលគេរៀបជាកៅអី នៅក្រោមម្លប់ឈើត្រឈឹងត្រឈៃ នៃបរិវេណសួនកម្សានមួយក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ អ្នកនិពន្ធរូបនេះ ផ្ដោតរសនិយមក្នុងស្នាដៃរបស់ខ្លួន ជារបៀបរស់នៅបែបសាមញ្ញ ដែលបង្ហាញពីអត្តសញ្ញាណខ្មែរ៖«ខ្ញុំឧទាហរណ៍ថា ការជួបជុំរវាងខ្ញុំនិងប្អូនឯង ញ៉ាំអ្វីជាមួយគ្នាយើងស្រឡាញ់គ្នា។ បើសិនជាភាពទាន់សម័យ ប្អូនឯងហើយនឹងខ្ញុំ ត្រូវទៅញ៉ាំប៊ឺហ្គឺហើយ ឬក៏ទៅញ៉ាំភេសជ្ជៈណា ដែលមានតម្លៃថ្លៃ។ អូនឯងទៅអង្គុយនៅសណ្ឋាគារលំដាប់ផ្កាយ៥ លើកំពូលមានផ្កាយរះពេញមេឃ។ ប៉ុន្តែអាចថាខ្ញុំមិនទាន់សម័យក៏បាន ខ្ញុំចង់បានបែបនេះវិញ ចុះបើការជួបជុំនោះ គឺជាការជួបជុំនៅកន្លែងណាដែលវាជា រមណីយដ្ឋានរបស់ខ្មែរ ការញ៉ាំប៊ឺហ្គឺ ការញ៉ាំភេសជ្ជៈដែលមានតម្លៃថ្លៃ បកមកជាការញ៉ាំទឹកដូង។ ភេសជ្ជៈអ្វីមួយដែលជារបស់ខ្មែរ។ ភេសជ្ជៈច្នៃពីផ្លែត្នោត។ ហ្នឹងយើងផ្សព្វផ្សាយពីរបស់យើង។ យើងអាចទៅជួបជុំគ្នានៅសហគមន៍ ញ៉ាំនំបញ្ចុករបស់ខ្មែរ សម្លរបស់ខ្មែរ ហេតុអ្វីយើងធ្វើមិនបាន»?
ទោះជាយ៉ាងណាអ្វីដែលលោកចង់បាន វាមិនត្រូវបានផលិតករលើកទឹកចិត្តឡើយ៖«ក្នុងនាមខ្ញុំជាអ្នកនិពន្ធ កន្លែងខ្លះខ្ញុំចង់បង្ហាញក្នុងភាពយន្តរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែផលិតកររបស់ខ្ញុំគាត់មិនព្រម រំលងបានប៉ុន្មានខែថៃគេធ្វើអាហ្នឹង មនុស្សខ្មែរភ្លូកទឹកភ្លូកដឹទៅមើល ហើយដៀលគេថាខ្មែរមិនគាំទ្ររបស់ខ្មែរ សួរថាតើអ្នកបានធ្វើបែបហ្នឹងឬនៅ? ថៃគេយកទៅធ្វើ កុំបន្ទោសគេ ទំនៀមទម្លាប់សាសនាគេ វាសឹងតែដូចយើងមួយរយភាគរយ។ យើងមិនអាចថាគេចម្លងពីយើងបានទេ តែយើងមិនដឹងថាខ្លួនឯងជាអ្វីផងហ្នឹង? ឈុតមង្គលការ តើចំណាយលុយអស់ប៉ុន្មាន នៅពេលដែលអ្នកស្លៀកផាមួងចងក្បិន ឬក៏ព្រះថោងតោងស្បៃនាងនាគ ហេតុអ្វីអ្នកមិនជួលសំអាងការយកមកថត ហេតុអ្វីក៏អ្នកចំណាយលុយជួលរ៉ូបស ហើយបោះផ្កាហ្នឹងមកធ្វើអី»?
និយាយក្នុងទឹកសម្ដីហាក់មានអារម្មណ៍មួហ្មងបន្តិច អ្នកនិពន្ធរូបនេះពេលខ្លះហាក់អស់សង្ឃឹមនឹងវិថីតែងនិពន្ធនេះដែរ៖«ខ្ញុំជាអ្នកនិពន្ធ ការលំបាករបស់ខ្ញុំទី១គឺខ្ញុំមិនមានសិទ្ធិពេញលេញក្នុងការបញ្ចេញសមត្ថភាពខ្លួនឯង បើសិនជាខ្ញុំមិនមែនជាចាងហ្វាងផលិត។ មានរឿងអ្វីមិនល្អគេបន្ទោសតែអ្នកនិពន្ធទេ ប៉ុន្តែដឹងថាអ្នកនិពន្ធមានសម្ពាធបែបណាអត់? បើសិនជាយើងជឿថាអ្នកនិពន្ធហ្នឹងគាត់ល្អ យើងជួលគាត់ទៅធ្វើការ សូមយើងឱ្យតម្លៃទៅលើស្នាដៃគាត់។ មិនមែនជួលគាត់ យកមកបម្រើតាមខួរក្បាលរបស់យើងទេ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបរាជ័យការងារសិល្បៈជាច្រើនដងមក ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំលែងចង់ឱ្យគេស្គាល់ខ្ញុំ វាអាចជារោគចិត្តមួយ ខ្ញុំលែងចង់អួតពីអ្វីដែលជារបស់ខ្ញុំទៀត ពីព្រោះវាអត់ប្រយោជន៍ ខ្ញុំប្រើវាលែងកើត អ៊ីចឹងខ្ញុំសុំធ្វើតែបន្តិចបន្តួចសម្រាប់ខ្លួនឯង»។
ទោះជាយ៉ាងណាការតែងនិពន្ធអត្ថបទភាពយន្ត លោក ពិសិទ្ធ បានសម្រាកខ្លះសិនមែន ប៉ុន្តែការនិពន្ធប្រលោមលោក គឺលោកនៅតែបន្ត ហើយបន្តទៅតាមអ្វីដែលលោកយល់ថាវាបានជួយដល់សង្គមខ្មែររបស់លោក៖«ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំទើបតែបោះពុម្ពសៀវភៅមួយចំណងជើងទៀត គឺ “ឃុននារីអនុស្សា” គឺតំបន់របស់ខ្ញុំ មានហូលមួយឈ្មោះហូលឃុននារី។ រឿង ឃុននារី គឺខ្ញុំប្រឌិតខ្លះលាយឡំ អ៊ីចឹងហូលឃុននារីនៅពេលបច្ចុប្បន្ន មិនមានទៀតទេ។ គេឈប់យកមកធ្វើដោយសារតែមនុស្សឥឡូវ ចូលចិត្តស្លៀកអ្វីដែលទាន់សម័យ។ អ៊ីចឹងអ្នកច្នៃគោម គឺគេច្នៃគោមថ្មីៗមក អាគោមចាស់ហ្នឹង គេទុកហើយ។ ខ្ញុំសែនស្ដាយឃុននារីនោះខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំក៏គិតថាតើបើយើងធ្វើរឿងមួយ ដែលកាស់កកាយពីហូលឃុននារីនោះមក ប្រជាជនខ្មែរនឹងបានដឹងពីរបៀបក្នុងការផលិតហូលខ្មែរ»។
ទំនងជាបានតាមដានស្នាដៃភាពយន្តច្រើន លោក ស៊ុំ ពិសិទ្ធ បានសង្កេតឃើញថាភាពយន្តខ្មែរបរាជ័យ ក្នុងការបង្ហាញពីអ្វីដែលជាអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន ក៏ព្រោះតែអ្នកដឹកនាំខ្វះសិល្បៈក្នុងការរំលេចឱ្យវាមានភាពលេចធ្លោ៖«ដូចជារឿងអ្វីមួយគេនិយាយពីរនាត យើងយកមកក៏ដោយ តែយើងមិនបានដុសខាត់ឱ្យវាលេចធ្លោ សួរថាអ្នកមើលគេស្រឡាញ់រនាត ឬក៏ស្រឡាញ់ឃឹម ឬចាប៉ីហ្នឹងអត់? គេអត់ស្រឡាញ់ទេ។ ការដុសខាត់ហ្នឹងគឺការកែច្នៃឱ្យរបស់ទាំងអស់ហ្នឹងវាទំនើបកម្មឡើង។ ដូចជាកាលពីឆ្នាំមុនហ្នឹងថៃគេលេងរឿង បុព្វេសន្និវាស ខ្មែរមួយៗស្លៀកឈុតបុព្វេសន្និវាស តាមការកេត ហេតុអ្វីបានជាឈុតបុរាណ គ្រាន់តែស្លៀកស្បៃហើយហ្នឹងស្លៀកសារ៉ុងធម្មតាហ្នឹង បែរជាមនុស្សស្លៀកតាម? គឺគេដុសខាត់ គេប្រើសិល្បៈរបស់គេធ្វើឱ្យឈុតនោះ យើងចង់ស្លៀកតាមតែម្ដង។ ហេតុអ្វីយើងមិនអាចធ្វើបាន? មកពីយើងមិនមានសិល្បៈក្នុងការធ្វើវា»។
បុរសមកពីខេត្តតាកែវរូបនេះ បានប្រាប់ពីការយល់ឃើញរបស់ខ្លួន ក្នុងការផលិតភាពយន្តដូច្នេះ៖«អ្វីដែលខ្ញុំចង់ឱ្យមហាជន និងផលិតករម្ចាស់ស្ថាប័ន ម្ចាស់ទូរទស្សន៍ ម្ចាស់ផលិតកម្ម និងគ្រប់អង្គភាពសិល្បៈដឹង ខ្ញុំសុំឱ្យគាត់ជ្រើសរើសសិល្បករ ដែលគាត់ជាអ្នកសិល្បៈពិតៗ បើមិនមែនជាអ្នកសិល្បៈ គាត់មិនអាចធ្វើឱ្យសមិទ្ធផលសិល្បៈ ចេញមកពោរពេញដោយសិល្បៈទេ។ បើសិនជាយើងមិនមែនជាអ្នកសិល្បៈ យើងទៅរៀនកុនពីបរទេស ពីចិន កូរ៉េ អាមេរិក ក៏ដោយ អ្នកបានតែបច្ចេកទេសរបស់គេមកទេ តែអារម្មណ៍សិល្បៈរបស់អ្នកគឺគ្មាន»។
នៅតែមានសុទិដ្ឋិនិយមជានិច្ច នូវអ្វីដែលលោកចង់បង្ហាញ ពីសម្បត្តិវប្បធម៌របស់ជាតិទៅក្នុងភាពយន្ត បើទោះជាមានផលិតករមួយចំនួនថា វាមិនអាចទៅរួច ហើយលោកពន្យល់ដូច្នេះ៖«ផលិតករភាគច្រើនគាត់នៅតែនិយាយថា គាត់ពិបាកក្នុងការសរសេររឿង ពេលដែលរដ្ឋាភិបាលគាត់មិនលូកដៃក្នុងការជួយ។ នៅពេលដែលពួកគាត់ចង់បង្ហាញពីល្ខោនខោល ផ្សព្វផ្សាយពីរបាំព្រះរាជទ្រព្យ ពីល្ខោនបាសាក់។ អ្នកខ្លះគាត់ថា ប៉ះមិនបានទេ ក្រសួងនឹងប្រតិកម្ម។ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែគិតថា រាជរដ្ឋាភិបាលមិនបានឃាត់យើងមិនឱ្យធ្វើទេ តែយើងមានភាពវ័យឆ្លាតប៉ុន្មាន ដើម្បីធ្វើ។ បើយើងធ្វើខុស គឺគេប្រតិកម្មហើយ យើងបានប្រភព នៃការធ្វើហ្នឹងច្បាស់ហើយឬនៅ? បើយើងបានប្រភពច្បាស់ រដ្ឋាភិបាលគាត់មិនធ្វើអ្វីយើងទេ ហើយក្រសួងពាក់ព័ន្ធក៏មិនមកចាប់កំហុសយើងដែរ»។
រំឭកពីជីវិតគ្រាដំបូងនៃការឈានជើងឡើង លើនាវាតែងនិពន្ធ លោក ពិសិទ្ធ ហៅ សុរិយ ត្រូវបានគ្រួសារបង្ខំឱ្យរៀនជំនាញដែលខ្លួនមិនចេះ និងមិនស្រឡាញ់ទាល់តែសោះ៖«ជីវិតនៅវិទ្យាល័យរបស់ខ្ញុំ គឺខ្ញុំសរសេររឿងបាន២រឿង។ បន្ទាប់មកខ្ញុំចេញពីវិទ្យាល័យ ខ្ញុំមករៀននៅភ្នំពេញ ហើយខ្ញុំមិនធ្វើអ្វីក្រៅពីការស្វែងរកការងារ ជាអ្នកនិពន្ធទេ។ អ្នកផ្ទះរបស់ខ្ញុំ មិនឱ្យខ្ញុំរៀនអក្សរសាស្ត្រខ្មែរទេ ព្រោះគាត់មិនចង់ឱ្យខ្ញុំក្លាយជាអ្នកនិពន្ធ។ ខ្ញុំត្រូវរៀនសេដ្ឋកិច្ច ជាមុខវិជ្ជាដែលខ្ញុំមិនចេះ ហើយមិនចង់ទៀត ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវរៀន ដោយសារតែខ្ញុំបំពេញបំណងរបស់អ្នកផ្ទះខ្ញុំ។ បានឱកាសខ្ញុំបានទៅលួចរៀន នៅសមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរ ខ្ញុំទៅរៀនវគ្គបណ្ដុះបណ្ដាលរយៈពេលខ្លីរយៈពេល៣ខែ ប៉ុន្តែនៅទីនោះខ្ញុំបានស្គាល់ពីក្បួននៃការសរសេរកំណាព្យ អ្វីជាប្រលោមលោក ហើយដឹងតិចតួចបំផុតពីការសរសេរកុន»។
ខណៈពេលមិនទាន់មានចំណេះនឹងជំនាញច្បាស់ លោកបានឈានជើងចូលវិថីតែងនិពន្ធ ហើយវាធ្វើឱ្យលោកឈឺចិត្តមិនតិចនោះឡើយ។ «ខ្ញុំដើរដោយខ្លួនឯងទាំងឆោតល្ងង់ ធ្វើឱ្យការចងចាំរបស់ខ្ញុំមិនល្អទេ។ ខ្ញុំធ្លាប់ត្រូវបានគេបោកប្រាស់ខ្ញុំ ឱ្យទៅធ្វើស្នាដៃបែបនេះបែបនោះ ខ្ញុំមិនបានលុយ ខ្ញុំចំណាយពេលអត់ប្រយោជន៍ ពេលខ្លះខ្ញុំត្រូបានគេមើលងាយ នៅពេលដែលខ្ញុំចូលទៅក្នុងក្រុមរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែជាសំណាងល្អ នៅឆ្នាំ២០១២ ខ្ញុំបានចូលធ្វើការនៅក្នុងមណ្ឌលព័ត៌មានស្ត្រីកម្ពុជា»។
ទោះជាយ៉ាងណាការបានចូលធ្វើការក្នុងមណ្ឌលព័ត៌មានស្ត្រីកម្ពុជា បានជួយលោកឱ្យចេះសរសេរល្ខោនវិទ្យុ ស្ពត និងការនិពន្ធអត្ថបទព័ត៌មានបានច្រើនគួរសម។ ក្រោយចេញពីមណ្ឌលព័ត៌មានស្ត្រីកម្ពុជា ដើម្បីស្វែងរកបទពិសោធបន្ថែម លោកបានទៅធ្វើការក្នុងផលិតកម្មក្នុងស្រុកមួយចំនួន ដែលនៅទីនោះ បានផ្ដល់ឱ្យលោកនូវជំនាញផលិតភាពយន្ត ក៏ដូចជាបទពិសោធជីវិតទាំងល្អនិងមិនល្អផងដែរ។ «នៅទីនោះ ខ្ញុំបានរៀនពីវិធីសាស្ត្រសរសេរកុនច្រើនមែនទែន ទាំងកុនភាគ និងកុនបញ្ចាំងនៅរោងកុន និងរៀងខ្លី។ អ្វីដែលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមស្គាល់ខ្លួនឯងទៀត គឺខ្ញុំជាអ្នកនិពន្ធរបស់ខ្មែរ ខ្ញុំជាអ្នកនិពន្ធដែលមានគំនិតបុរាណ ចាស់ទុំ សិល្បៈ វប្បធម៌ និងសាសនា គឺខ្ញុំចាប់ផ្ដើមតាំងចិត្តខ្លួនឯង។ ដោយសារតែយើងជាអ្នកនិពន្ធ យើងត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់ថា យើងជាអ្នកនិពន្ធរបស់ទឹកដីណា ប្រទេសខ្មែរធ្លាប់កាន់ព្រហ្មញ្ញ ព្រះពុទ្ធសាសនា ទំនៀមទម្លាប់អ្វីខ្លះ ការសំពះ ការប្រើប្រាស់ពាក្យសម្ដី និងរូបារម្មណ៍របស់មនុស្សខ្មែរ»។
ក្រោយពីទំនោរគំនិតមិនស្របគ្នា លោក ពិសិទ្ធ ក៏បានបញ្ឈប់ដំណើរជីវិតការងារដែលធ្វើដើម្បីតែប្រាក់នេះ មកធ្វើជាអ្នកនិពន្ធឯករាជ្យវិញម្ដង។ តែការជ្រើសរើសនេះ ក៏បានធ្វើឱ្យលោកវេទនាមិនតិចដែរ។ «ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមជីវិតជាអ្នកនិពន្ធឯករាជ្យម្នាក់ តែវាបានធ្វើឱ្យខ្ញុំស្គាល់ពីជីវិតជាអ្នកនិពន្ធឯករាជ្យ ថាវាលំបាកប៉ុណ្ណា នៅពេលដែលយើងមិនមានទីផ្សារច្រើន គឺមានវិប្បតិសេដ្ឋកិច្ចធ្ងន់ធ្ងរបំផុត។ បើទោះជាខ្ញុំធ្លាប់ចូលក្នុងផលិតកម្ម២ ទៅ៣ ទៅហើយក៏ដោយ ប៉ុន្តែឈ្មោះរបស់ខ្ញុំ នៅមិនទាន់ល្បីទេ។ នៅក្នុងសង្គមខ្មែរភាគច្រើន បើទោះបីជាបុគ្គលហ្នឹងមិនសូវពូកែក៏ដោយ ប៉ុន្តែបើបុគ្គលហ្នឹងមានឈ្មោះល្បីហើយ គឺមនុស្សចូលចិត្តណាស់ ជាពិសេសដៃគូផលិត។ បើខ្ញុំមិនទៅរកគេក៏គេមករកខ្ញុំដែរ ហើយបើទោះស្នាដៃខ្ញុំមិនល្អមើលក៏ដោយ ក៏គេយកខ្ញុំដែរ»។
ទោះជាយ៉ាងណា អ្នកនិពន្ធរូបនេះ នៅតែមានក្ដីស្រមៃ លើវិថីតែងនិពន្ធដដែល។ «ក្ដីស្រមៃរបស់ខ្ញុំទៅថ្ងៃអនាគត គឺខ្ញុំចង់បានឱកាសផ្សព្វផ្សាយ ពីសិល្បៈវប្បធម៌ខ្មែរ នៅក្នុងរឿងកុនរបស់ខ្មែរ។ ក្ដីស្រមៃរបស់ខ្ញុំ គឺខ្ញុំចង់ឱ្យរឿងកុនខ្មែរ ត្រូវបានគេមើល និងកោតសរសើរដូចគ្នា។ យើងបម្រើប្រជាជនយើង នៅក្នុងស្រុកសិន ចាំយើងបម្រើអារម្មណ៍ប្រជាជនគេផ្សេង។ បើរឿងរបស់យើង ខ្មែរយើងមើលមិនចូលផង យើងឱ្យបរទេសមើលធ្វើអី ប៉ុន្តែបើរឿងយើងល្បីក្នុងស្រុកខ្មែរ ប្រាដកជាល្បីធ្លាយដល់បរទេសហើយ»៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ប្រេសិត»មានន័យដូចម្តេច?
5 ថ្ងៃ
