សៀមរាប៖ អស់រយៈពេល២៧ឆ្នាំមកហើយ ដែលលោក ភាវ សុខ វ័យ៦៧ឆ្នាំ ចាប់របរធ្វើរទេះគោតាំងលម្អតាមផ្ទះ ឬតាមសណ្ឋាគារ។ ភ្ញៀវទេសចរជាតិ និងអន្ដរជាតិ ក៏និយមទិញរទេះគោរបស់លោក សុខ ទុកជាវត្ថុអនុស្សាវរីយផងដែរ។ ដ្បិតរបរធ្វើរទេះគោ បានផ្តល់ប្រាក់ចំណូលសមរម្យ ក៏ប៉ុន្តែក្មេងៗជំនាន់ក្រោយមិនសូវអ្នកចង់ធ្វើរបរនេះនោះទេ ពួកគេចូលចិត្តធ្វើការនៅទីក្រុង ជាបុគ្គលិកសណ្ឋាគារ មគ្គុទេសក៍ និងការងារផ្សេងៗដែលអាចនឹងបានចំណូលជាងការធ្វើសិប្បកម្ម។ លោក ភាវ សុខ ដែលមានកូនដល់ទៅ៨នាក់ ក៏បារម្ភបាត់បង់របរដែលសល់ពីបុរាណមួយនេះដែរ ខណៈដែលកូនៗរបស់ខ្លួន ក៏ងាកទៅធ្វើការផ្សេងៗ និងមានគ្រួសារ បែកផ្ទះរៀងខ្លួនហើយនោះ។
សូមស្ដាប់បទយកការណ៍ ដែលរៀបចំដោយអ្នកនាង អ៊ីសា រ៉ហានី នៃសារព័ត៌មានថ្មីៗដូចតទៅ៖
ភូមិរហាល មានភូមិសាស្ដ្រចន្លោះខាងជើងប្រាសាទបន្ទាយក្ដី រហូតដល់ប៉ែកខាងជើងស្រះស្រង់។ ប្រជាជនភាគច្រើនមានរបរធ្វើការនៅទីក្រុងដូចជា ជាបុគ្គលិកតាមសណ្ឋាគារ ភោជនីយដ្ឋាន ជាកម្មករសំណង់ មួយចំនួនទៀតលក់ដូរតាមប្រាសាទ និងមួយចំនួនទៀត ធ្វើសិប្បកម្ម។ សិប្បកម្មទាំងនោះមានដូចជា រទេះគោ គ្រឿងភ្លេង មានស្គរ ឈើច្រត់ ពូថៅ កាំបិត រហាត់ទឹក តុ គ្រែ ទូ។ល។
លោក ភាវ សុខ ជាចាស់ទុំម្នាក់ក្នុងភូមិ ដែលចាប់អាជីពជាអ្នកធ្វើរទេះគោ។ រទេះគោដែលលោក សុខ ផលិត ជាប្រភេទរទេះខ្នាតតូច សម្រាប់ដាក់តាំងលម្អតាមផ្ទះ សណ្ឋាគារ ឬភោជនីយដ្ឋាននានា។ លោកចាប់របរនេះ២៧ឆ្នាំមកហើយ ពោលគឺតាំងពីអំឡុងឆ្នាំ១៩៩៣មកម្ល៉េះ។ លោកប្រាប់ថា ពេលនោះលោកបានរៀនតពីបងប្អូន ដោយសារមិនមានរបរអ្វីធ្វើនឹងគេក្រោយពីធ្វើស្រែរួច។
រំឮកទៅពេលមុន លោក សុខ ធ្វើរទេះគោតូចៗ ដែលមានអ្នកទិញធំនៅទីក្រុងសៀមរាប។ ក្នុងមួយឈុត លោកអាចលក់បានទឹកប្រាក់៧ដុល្លារ ដែលពេលនោះធ្វើឱ្យលោកមានចំណូលសមរម្យ ក្នុងគ្រួសារដែលមានកូន៨នាក់។ ដោយសារកាក់កបនឹងរបរនេះ ពិសេសជារបរនៅតែផ្ទះ លោកក៏បន្ដចាប់ជំនាញនេះ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។
មានវ័យ៦៧ឆ្នាំ លោក សុខ នៅមានកម្លាំងមាំក្នុងការច្រៀក កាត់ និងខាត់ឈើ នៃគ្រឿងបង្គំនានាដែលលោកធ្វើរទេះគោពីដៃ ដោយគ្មានការប្រើគ្រឿងម៉ាស៊ីនឡើយ។ រទេះគោរបស់លោក សុខ គឺធ្វើពីឈើគ្រញូងសុទ្ធសាធ។ ចំណែកគោ ធ្វើពីឈើចម្រុះ។ ដោយមិនមានពេលគ្រប់គ្រាន់ ណាមួយត្រូវធ្វើតែម្នាក់ឯងលោក សុខ ត្រូវទិញគោពីអ្នកភូមិដទៃ សម្រាប់ដាក់បង្គ្រប់មួយសម្រាប់ៗ។ ក្នុងមួយសម្រាប់លោកអាចលក់បានតម្លៃ ១២០ដុល្លារឡើងទៅ តាមទំហំរទេះតូចឬធំ។
លោក សុខ ចាប់ផ្តើមធ្វើរទេះគោខ្នាតតូច តាំងសម័យអ៊ុនតាក់ និងឈានដល់ធ្វើខ្នាតធំ ពីឆ្នាំ២០០០មក។ លោកបញ្ជាក់ថា ខ្នាតធំអាចរកលុយបានច្រើនជាងរទេះតូចៗ ហើយគេនិយមទិញទៅតាំងនៅក្នុងផ្ទះ ឬតាមសណ្ឋាគារធំៗ។ ក្នុងអាជីពនេះ លោក សុខ ប្រាប់ថា ធ្វើឱ្យគ្រួសារលោកមានចំណូលបានធូរធារសមរម្យ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ លោកប្រាប់ថា របរនេះក៏ពឹងលើភ្ញៀវទេសចរ ឬអ្នកដំណើរដែរ បើគ្មានអ្នកទាំងនោះទេ លោកក៏មិនអាចធ្វើរទេះគោលក់បានដែរ។
រំឮកពីការរៀនធ្វើរទេះគោដំបូង លោក សុខ រៀបរាប់ថា លោករៀនសូត្របន្ដពីប្អូនថ្លៃដែលចាប់អាជីពនេះមុនលោក។ ក្នុងមួយថ្ងៃៗលោកអង្គុយអារ បិត គិតពីរបៀបធ្វើទាំងនោះ ដែលហាក់មានការលំបាកជាខ្លាំងសម្រាប់រូបលោក។ មិនយូរប៉ុន្មាន ដោយសារការតាំងចិត្ត និងមានទេពកោសល្យពីកំណើតផង លោក សុខ អាចចេះជាប់ជំនាញនេះបានយ៉ាងលឿន និងកែច្នៃធ្វើរទេះគោតាមបែបផែនផ្សេងៗបានដោយខ្លួនឯងថែមទៀត។
អង្គុយរៀបរាប់នៅក្នុងរោងសិប្បកម្មក្បែរផ្ទះ លោក សុខ ដែលចូលចិត្តព្រលែងខ្លួនទទេ និងមានស្បែកជ្រៀវជ្រួញដោយកន្លែងទៅហើយ ប្រាប់ទៀតថា ក្រៅពីរទេះគោ លោកក៏អាចធ្វើកាំបិតបន្ទោះ និងចង្កឹះ សម្រាប់លក់ផងដែរ។ កាំបិទបន្ទោះមានធ្វើពីឈើ និងដែក ហើយគ្រឿងធ្វើពីឈើ គឺភ្ញៀវចូលចិត្តទិញ ព្រោះងាយស្រួលដាក់តាមខ្លួន ឬទិញដាក់ទៅតាមប្រទេសពួកគេ។ កាំបិទមួយលោកអាចលក់បានតម្លៃ១០ដុល្លារ ដែលត្រូវចំណាយពេលធ្វើចន្លោះ៣ថ្ងៃ។ ចំណែកចង្កឹះ ដែលធ្វើពីឈើគ្រញូងដូចគ្នា ក៏ធ្វើមិនឈ្នះអ្នកទិញដែរ។ គេចូលចិត្តទិញសម្រាប់ដាក់លម្អ ឬប្រើប្រាស់ ដោយសារមានភាពស្រស់ស្អាតនៃគ្រឿងឈើ ក៏ដូចជាជួយលើកស្ទួយស្នាដៃបុរាណ ពិសេសសិប្បកម្មធ្វើពីដៃរបស់លោក សុខ ដែលនៅសល់មិនច្រើនប៉ុន្មានទេ។
ដ្បិតថា ខេត្តសៀមរាបកំពុងជួបប្រទះគ្មានភ្ញៀវទេសចរ បង្កឡើងដោយសារជំងឺកូវីដ-១៩យ៉ាងណាក្ដី តែលោក សុខ នៅតែបន្តផលិតគ្រឿងរទេះគោ និងរបស់របរផ្សងៗ ព្រោះលោកយល់ថា គ្រឿងទាំងនោះ មិនមានការខូចខាតនោះទេ។ លោកផលិត ដើម្បីត្រៀមបំពេញតម្រូវការទីផ្សារ នៅពេលភ្ញៀវចាប់មានឡើងវិញ។
ដោយសារធ្វើពីដៃ លោក សុខ ត្រូវចំណាយពេលមួយខែ ក្នុងការធ្វើរទេះគោមួយ។ លោករៀបរាប់ថា ដោយសារគ្មានកូនជួយធ្វើ ព្រោះពួកគេមានការងារនៅទីក្រុង និងបែកគ្រួសាររៀងៗខ្លួន ដូច្នេះលោកមិនហ៊ានទិញគ្រឿងម៉ាស៊ីនទាំងនោះទុកចោលទេ ណាមួយលោកកាន់តែចាស់ គ្មានកម្លាំងកំហែងកាន់ម៉ាស៊ីនទាំងនោះទេ។
ជាចាស់ទុំ និងចេះធ្វើសិប្បកម្មរទេះគោ ដែលជាទំនៀមពីបុរាណ លោក សុខ បង្ហាញការព្រួយបារម្ភជាខ្លាំង នៅពេលក្មេងជំនាន់ក្រោយៗ ហាក់មិនសូវអើពើនឹងជំនាញមួយនេះ។ លោកយល់ថា ចង់ឱ្យមានអ្នកបន្តធ្វើជំនាញនេះ ទៅថ្ងៃក្រោយទៀត មិនចង់ឱ្យបាត់បង់ទេ តែលោកក៏មិនហ៊ានបង្ខំក្មេងៗទាំងនោះឱ្យធ្វើដែរ ដ្បិតការងារនេះត្រូវមានភាពអត់ធ្មត់ និងហត់នឿយជាជាងការងារទីក្រុងនាពេលបច្ចុប្បន្ន៕