រវាងពាក្យទាំងអស់នេះ មិនមានន័យដូចគ្នាឡើយ ហើយការប្រើប្រាស់ក៏ខុសគ្នាដែរ។ តើពាក្យនេះមានន័យខុសគ្នាដូចម្តេច?
សម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត បានពន្យល់ ពាក្យ «បាឋ» មានន័យថា ការរៀន, ការថ្លែងរឿង, រឿងរ៉ាវ, បាលី។
ពាក្យ «បាត» បញ្ជាក់ន័យថា ជាប៉ែកខាងក្រោមនៃជម្រៅ ដូចជា បាតបឹង, បាតទន្លេ, បាតសមុទ្រ, បាតខ្ទះ, បាតឆ្នាំង, បាតដី ជាដើម។ ពាក្យ បាត ប្រើក្នុងន័យម្យ៉ាងទៀតសម្រាប់បញ្ជាក់ពីអវៈយវៈមនុស្ស គឺបាតដៃ បាតជើង, ឫសដូងបាត។
វចនានុក្រមខ្មែរក៏បានបញ្ជាក់ទៀតថា ពាក្យ«បាត» ក៏អាចប្រើក្នុងន័យសំដៅលើ អាហារដែលប្រមូលឲ្យជាដុំដាក់ក្នុងបាត្រ គឺចង្ហាន់ដាក់បាត្រឬចង្ហាន់រាប់បាត្រ (សម្រាប់បព្វជិតក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា) ចង្ហាន់បិណ្ឌបាត, អាហារបិណ្ឌបាត ។ ប្រើតាមទម្លាប់ជា កិ. ក៏បាន ដោយអានថា បិន-បាត។ លោកនិមន្តបិណ្ឌបាត, បិណ្ឌបាតមិនសូវបាន។ ចួនកាលប្រើកាត់ខ្លីតែត្រឹម បិណ្ឌ ក៏បាន។ លោកនិមន្តទៅបិណ្ឌ។
ចំពោះ ពាក្យ «បាត្រ» សម្គាល់លើ បាត្រដែក, បាត្រដី ជាភាជនៈដែលធ្វើអំពីដែក ឬដី មានរាងជ្រៅក្រឡូមសម្រាប់បព្វជិតក្នុងពុទ្ធសាសនា ប្រើជាការទទួលចង្ហាន់។ ឧទាហរណ៍៖ ស្លោកបាត្រ(ថង់សម្រាប់ច្រកបាត្រ), ជើងបាត្រ(ប្រដាប់សម្រាប់ថ្កល់បាត្រ), គ្របបាត្រ(ប្រដាប់សម្រាប់គ្របពីលើមាត់បាត្រ), ឃោគបាត្រ( ប្រដាប់ចងរឹតភ្ជាប់នឹងស្លោកបាត្រសម្រាប់ស្ពាយ)។
ចំណែកពាក្យ «បាទ» ជានិបាតសព្ទ សម្រាប់បុរសឆ្លើយ ដើម្បីបង្ហាញពីសេចក្តីគោរព។ ឧទាហរណ៍៖ ខ្ញុំបាទ! សូមអរគុណ៕