រដូវប្រាំង ទឹកទន្លេសាបឆាប់គោក អ្នករកត្រីនៅតំបន់ចុងឃ្នៀសរអ៊ូដាច់បាយ

ជាតិ

បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍

រដូវប្រាំង ទឹកទន្លេសាបឆាប់គោក អ្នករកត្រីនៅតំបន់ចុងឃ្នៀសរអ៊ូដាច់បាយ

09, May 2020 , 6:59 pm

រូបភាព

ដោយ: អុីសា រ៉ហានី (Isa Rohany)

សៀមរាប៖ ទន្លេសាប គឺជាបឹងដ៏ធំជាងគេនៅកម្ពុជា។ បឹងនេះសម្បូរធនធានជីវៈចម្រុះជាច្រើន ដែលអាចចិញ្ចឹមប្រជាជនកម្ពុជា បានយ៉ាងងាយស្រួល។ ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ ដោយសារបម្រែបម្រួលអាកាសធាតុ កំដៅថ្ងៃក្ដៅហួតហែងខ្លាំង ពិសេសក្នុងរដូវប្រាំង ធ្វើឱ្យទន្លេសាបឆាប់គោក នៅផ្ទៃកណ្ដាលនៃទន្លេទឹកមានបរិមាណតិចតួចបំផុត។ ប្រជានេសាទដែលពឹងអាស្រ័យផលបឹងដ៏ធំនេះ បានបាត់ចំណូលប្រចាំថ្ងៃជាច្រើន នេសាទត្រីបានតិច និងពេលខ្លះរកមិនបានក៏មាន។ កត្ដានេះ ធ្វើឱ្យប្រជាពលរដ្ឋដែលរកផលទទួលទានលើការនេសាទ រអ៊ូពីការដាច់បាយនារដូវខ្សត់ត្រីនេះ។

ព័ត៌មានពិស្ដារ សូមស្ដាប់បទយកការណ៍ដែលរៀបរៀងដោយអ្នកនាង អ៊ីសា រ៉ហានី ពីខេត្តសៀមរាបដូចតទៅ៖

តំបន់ចុងឃ្នៀស មានភូមិសាស្ដ្រមួយផ្នែកធំជាប់បឹងទន្លេសាប ដែលលាតសន្ធឹងនៅផ្នែកត្បូងនៃក្រុងសៀមរាប។ ប្រជាពលរដ្ឋច្រើនគ្រួសារ បាននិងកំពុងអាស្រ័យផលលើទន្លេដ៏ធំល្វឹងល្វើយនេះ ហើយប្រជាពលរដ្ឋខេត្តសៀមរាបស្ទើរទាំងអស់ ពឹងលើទិន្នផលត្រីពីបឹងទន្លេសាប។ យ៉ាងណា គ្រោះធម្មជាតិដែលធ្វើឱ្យកំដៅភពផែនដីក្ដៅហួតហែង ធ្វើឱ្យផ្ទៃទន្លេសាបឆាប់គោក រីឯជីវៈចម្រុះក៏បាត់បង់ទៅតាមនោះដែរ។

លោក ឆាយ រ៉ូន ជាប្រជានេសាទមួយរូប រស់នៅលើផ្ទះបណ្ដែតទឹកក្នុងភូមិចុងឃ្នៀស សង្កាត់ចុងឃ្នៀស ក្រុងសៀមរាប។ លោក រ៉ូន ខានចេញទៅនេសាទជាងមួយខែមកហើយ ដោយសារកន្លែងដែលលោករកត្រី បានគោក ខះទឹក ដែលមិនអាចរកត្រីបានតទៅទៀត។ កំពុងអង្គុយជជែកជាមួយមិត្តភក្ដិ២នាក់ទៀត នៅលើផែផ្ទះបណ្ដែតទឹក វេលាម៉ោងប្រមាណជិត១០ព្រឹក លោក រ៉ូន ខ្វល់ចិត្តជាខ្លាំង ខណៈដែលរបររកត្រី ដែលជារបរស្នួលក្នុងគ្រួសារ កំពុងជួបបញ្ហា។ លោកប្រាប់ថា នារដូវប្រាំងដែលហួតហែងនេះ ទិន្នផលត្រីពិបាករកណាស់ ហើយអ្នកភូមិឯទៀត ក៏ជួបបញ្ហាដូចគ្នាដែរ។ សព្វថ្ងៃ លោក រ៉ូន ត្រូវបង្ខំចិត្តជំពាក់បំណុលម៉ូយអង្ករ សម្រាប់ទ្រទ្រង់ជីវភាពគ្រួសារ ដោយរំពឹងថា ពេលរដូវរកត្រីបាន នឹងសងបំណុលគេវិញ។

អង្គុយប្រលែងខ្លួនដោយស្លៀកតែក្រមា លោក រ៉ូន ដែលជក់បារីបណ្ដើរនិយាយទៀតថា ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ ទិន្នផលត្រីកាន់តែខ្សត់ទៅៗ មានថ្ងៃខ្លះ លោករកបានតែ១ម៉ឺនរៀល ទៅ២ម៉ឺនរៀល ហើយចំណូលនេះ មិនរួចថ្លៃសាំងទូកទេ។ ជាអ្នកនេសាទ ពឹងអាស្រ័យផលលើត្រីទន្លេសាប ព្រោះគ្រួសារលោក រ៉ូន មិនមានដីចម្ការសម្រាប់បង្កបង្កើនផលដំណាំនោះទេ។

អ្នកនេសាទម្នាក់ទៀត ដែលរស់នៅលើផ្ទះបណ្ដែតទឹក តាំងពីឆ្នាំ១៩៧៩មក លោក ម៉ី ស៊ន កំពុងអង្គុយជួសសំណាញ់ ក្រោមរោងប្រក់ក្រណាត់ស្បៃលើដីច្រាំងទន្លេមុខផែផ្ទះ។ លោក ស៊ន ក៏ចាប់អារម្មណ៍ថា ផលត្រីឆ្នាំនេះ ខ្សត់ជាងឆ្នាំទៅដែរ។ បុរសវ័យ៦១ឆ្នាំរូបនេះ ពន្យល់ថា មូលហេតុដោយសារអ្នករកត្រីកាន់តែច្រើន សម្រុកចាប់ត្រីខ្លាំងពេក ធ្វើឱ្យទិន្នផលធ្លាក់ចុះពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ លោក ស៊ន ហាក់មិនសូវខ្វល់ប៉ុន្មានទេ ដោយលោកនិយាយថា រកបានប៉ុណ្ណោដោះស្រាយប៉ុណ្ណឹង បើមិនគ្រាន់ខ្ចីប្រាក់អង្គការដោះទាល់សិន ពេលណារកបានចាំសងវិញ។

ប្រើឧបករណ៍លបសម្រាប់រកត្រី លោក ស៊ន ពន្យល់ទៀតថា ត្រីអាចត្រូវវិញ នៅពេលមានរបបទឹកភ្លៀងខ្លាំង ហើយជារៀងរាល់ឆ្នាំក្រោយចូលឆ្នាំហើយ តែងមានភ្លៀងធ្លាក់ច្រើនមេ តែឆ្នាំនេះភ្លៀងហាក់ពន្យារពេលបន្ដិច។ លោក ស៊ន និយាយក្នុងន័យសុទិដ្ឋិនិយមថា ភ្លៀងនឹងអាចធ្លាក់ឆាប់ៗ ហើយការរកត្រីរបស់លោក នឹងអាចល្អប្រសើរឡើងវិញ។

អង្គុយមើលកូនៗជួសជុលទូកមុខផែបណ្ដែតទឹក លោក ឆៃ វ៉ាន់ឈឿន ដែលស្លៀកតែក្រមា បានរអ៊ូពីអាកាសធាតុក្ដៅខ្លាំង ធ្វើឱ្យលោកពិបាក នៅលើផ្ទះដែលប្រក់ស័ង្កសីនាពេលថ្ងៃ។ និយាយដល់ការរកត្រី លោកក៏មើលឃើញដូចអ្នកដទៃទៀតដែរ។ ការនេសាទសព្វថ្ងៃ ត្រូវចេញទៅឆ្ងាយដែលមានចម្ងាយពីផ្ទះប្រមាណ១គីឡូម៉ែត្រ ហើយពេលខ្លះរកត្រីមិនបានក៏មាន។ លោកបន្ថែមថា៖« ប្រជាជនលំបាកច្រើន រាយមងមិនកើត ទឹករាក់ពេក។ ទី២ បញ្ហានេសាទសព្វថ្ងៃ ចេញទាល់តែទៅឆ្ងាយមែនទែន។ ពេលខ្លះកឿង រុញផងអ៊ីផង រហូតដល់ព្រំប្រទល់ខេត្តបាត់ដំបង អីក៏មាន»។

ដ្បិតថា ស្ថានការណ៍បែបនេះ កំពុងធ្វើឱ្យប្រជានេសាទដែលរស់នៅតំបន់ចុងឃ្នៀស មានការលំបាកពិតមែន តែលោក វ៉ាន់ឈឿន យល់ថា វាធម្មតាទៅហើយ សម្រាប់អ្នកទន្លេនារដូវប្រាំងនេះ។ លោកពន្យល់ថា ពលរដ្ឋតែងទិញអង្ករស្កុក ទុកពេលរដូវរកត្រីបាន ទុកសម្រាប់ហូបរយៈពេល២ ឬ៣ខែ ដែលខ្សត់ត្រី ទម្រាំរកត្រីបានវិញ។ ឆ្នាំមុនៗ នារដូវខ្សត់ត្រីនេះ ពលរដ្ឋខ្លះ មានរបរបើកទូកខ្នាតតូចដឹកភ្ញៀវទេសចរ ទស្សនាភូមិលិចទឹកនៅបឹងទន្លេសាប តែឆ្នាំនេះ របរនេះ ក៏រកមិនកើត ដោយសារជំងឺកូវីដ-១៩ វាយប្រហារ គ្មានភ្ញៀវទេសចរដើរកម្សាន្ត៕