អ្នកភូមិតាជ័យ ក្នុងខេត្តព្រៃវែង ចាប់របរចាក់មួកលក់ ដើម្បីគេចពីការចំណាកស្រុក

ជាតិ

បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍

អ្នកភូមិតាជ័យ ក្នុងខេត្តព្រៃវែង ចាប់របរចាក់មួកលក់ ដើម្បីគេចពីការចំណាកស្រុក

24, May 2020 , 10:59 pm

រូបភាព

ដោយ: ប៉ូ សាគុន

ព្រៃវែង៖ អ្នករស់នៅក្នុងភូមិតាជ័យ ឃុំបឹងព្រះ ស្រុកបាភ្នំ ខេត្តព្រៃវែង ភាគច្រើនចាប់របរចាក់មួកលក់ ដោយមិនជ្រើសរើសការចំណាកស្រុក។ បើទោះបីកិច្ចការនេះ ទទួលបានប្រាក់ចំណេញមិនសូវច្រើនក៏ពិតមែន តែរបរបន្ទាប់បន្សំនេះ ក៏បានជួយដោះទាល់ការចំណាយប្រចាំថ្ងៃ បានខ្លះដែរ។ យ៉ាងណាមិញ អ្នកភូមិខ្លះចាក់មួក ដើម្បីបំបាត់ភាពអផ្សុក ខ្លះដើម្បីធ្វើលំហាត់ប្រាណ ហើយអ្នកខ្លះទៀត ដើម្បីច្នៃពេលទំនេរឱ្យមានប្រយោជន៍។

តទៅនេះសូមប្រិយមិត្តអញ្ជើញស្ដាប់បទយកការណ៍ ដែលរៀបរៀងដោយ កញ្ញា ប៉ូ សាគុន នៃសារព័ត៌មានថ្មីៗដូចតទៅ៖

មានចម្ងាយផ្លូវប្រមាណជាង៩០គីឡូម៉ែត្យ ពីរាជធានីភ្នំពេញ អ្នករស់នៅក្នុងភូមិតាជ័យ ឃុំបឹងព្រះ ស្រុកបាភ្នំ ខេត្តព្រៃវែង ភាគច្រើនបានចាប់របរចាក់មួកដោយដៃ លក់ឱ្យឈ្មួញក្នុងភូមិ ដើម្បីរកប្រាក់ចំណូលបន្ថែម ពីរបរធ្វើស្រែចម្ការរបស់ខ្លួន។

នៅម៉ោងប្រមាណជា១០ព្រឹក ភូមិនេះមានសភាពស្ងាត់ ដោយយូរៗម្ដង មានម៉ូតូបើកតាមផ្លូវមួយ ហើយក៏មិនសូវមានមនុស្សដើរចុះឡើងច្រើនដែរ។ ប៉ុន្តែបើមើលទៅក្នុងផ្ទះនីមួយៗវិញ យ៉ាងហោចណាស់ ក៏មានមនុស្សម្នាក់អង្គុយចាក់មួក នៅក្រោមផ្ទះរបស់ខ្លួនដែរ។ មួកទាំងនោះ គេចាក់ពីអំបោះដែលទិញពីទីផ្សារ ឬពីតំណាងចែកចាយនៅក្នុងភូមិ ដែលមានច្រើនពណ៌។ មនុស្សម្នាក់ៗ អាចចេះចាក់មួកបានច្រើនបែប និងច្រើនទំហំ ទៅតាមតម្រូវការ។

អង្គុយលើកៅអីនៅខាងមុខផ្ទះថ្មតៀមសង់ ជាប់ដី អ្នកស្រី ហ៊ុន រ៉ាវី ចាប់របរចាក់មួកលក់ អស់រយៈពេលប្រមាណជា៥ឆ្នាំមកហើយ។ ពាក់អាវយឺតពណ៌ក្រហម បង់ករក្រមាពណ៌ខៀវ ស្ត្រីសម្បុរស្រអែមរូបនេះ មិនអាចចាក់មួកបានច្រើនឡើយក្នុងមួយថ្ងៃ ព្រោះតែរវល់ការងារផ្ទះផ្សេងៗទៀត។ អ្នកស្រី រ៉ាវី បញ្ជាក់ដូច្នេះ៖«តម្លៃលក់មួកអាស្រ័យទៅតាមម៉ូត។ ម៉ូតនេះតម្លៃបោះដុំ១១,០០០រៀល បើលក់រាយតម្លៃ២៥,០០០រៀល។ អ្នកនៅក្នុងភូមិរបស់ខ្ញុំ គាត់ប្រមូលទិញមួក យកទៅដើរលក់នៅតាមផ្សារ ហើយគាត់ឧស្សាហ៍ទៅខេត្តផ្សេងដែរ។ មួកក្មេង បើខ្ញុំខំចាក់ កុំធ្វើអ្វីសោះ មួយថ្ងៃបាន៣ដែរ។ បើមួកធំ បានតែ១ឬក៏២ទេ។ នេះយើងព្យាយាមចាក់តែមួកតែម្ដង។ បើមួកមួយទៀតបានតែ១ទេ»។

មួកអំបោះចាក់ដោយដៃ

ចំណែកអ្នកស្រី វិត ពេញ ដែលមានផ្ទះនៅចំហៀងផ្លូវម្ខាងទៀត ដោយនៅទល់មុខផ្ទះរបស់អ្នកស្រី រ៉ាវី ក៏ចាប់របរចាក់មួកដោយដៃនេះ អស់រយៈពេលប្រមាណ៣ឆ្នាំមកហើយដែរ។ ស្ត្រីមាឌមាំ សក់ខ្មៅរូបនេះ កំពុងអង្គុយចាក់មួកពណ៌ក្រហមចាស់ យ៉ាងញាប់ដៃសឹងមើលមិនទាន់ នៅលើគ្រែក្រោមផ្ទះរបស់គាត់។ ទំនេរពីកិច្ចការងារផ្ទះ និងការងារធ្វើស្រែលើផ្ទៃដីប្រហែល១ហិកតា ស្ត្រីវ័យចំណាស់រូបនេះ ឆ្លៀតចាក់មួកលក់ខ្លះ គ្រាន់បានប្រាក់ចំណូលបន្ថែម «១ថ្ងៃខ្ញុំចាក់មួកបាន១ ហើយវាមានតម្លៃ៨,០០០រៀន។ មានប៉ុន្មានម៉ូយយកប៉ុណ្ណឹង។ យកទៅលក់ឱ្យគេដល់ផ្ទះ។ ក្រៅពីចាក់មួក ខ្ញុំធ្វើការផ្ទះគ្រប់តែមុខហ្នឹង»។

អ្នកស្រី ហ៊ុន រ៉ាវី កំពុងលើកមួកដែលខ្លួនចាក់បង្ហាញអ្នកជិតខាង

រីឯស្ត្រីវ័យ៣៤ឆ្នាំមួយរូបទៀត ដែលកំពុងអង្គុយចាក់មួក លើអង្រឹងក្រោមផ្ទះរបស់ខ្លួននោះ ឈ្មោះ ហ៊ុន ថាវី។ ក្នុងមួយថ្ងៃ ស្ត្រីរូបនេះចាក់មួកមិនបានមួយផង ព្រោះមានកិច្ចការងារផ្ទះនិងស្រែចម្ការច្រើន។ ដៃចាក់មួកបណ្ដើរ អ្នកស្រី ថាវី ឆ្លៀតឆ្លើយបញ្ជាក់ប្រាប់ខ្ញុំបណ្ដើរ៖«ការងាររបស់ខ្ញុំច្រើនមុខណាស់។ មួយថ្ងៃ បើខំណាស់ បានតែពមួកពាក់កណ្ដាលហ្នឹង។ បើយើងទំនេរ មិនមានការងារច្រើនទេ មួយថ្ងៃបានមួក១ដែរ។ បើអ្នកគេចាក់លឿន មួយថ្ងៃបានមួក២»។

អ្នកស្រី វិត ពេញ កំពុងអង្គុយចាក់មួកនៅខាងក្រោមផ្ទះរបស់គាត់

តាមពិតទៅរបរចាក់មួកនេះ មិនសូវជាបានផ្ដល់ប្រាក់ចំណូលឱ្យអ្នកស្រី ហ៊ុន រ៉ាវី ច្រើនប៉ុន្មានឡើយ ប៉ុន្តែដោយមិនចង់ទុកពេលទំនេរឥតប្រយោជន៍។ យកមួកដែលបានចាក់រួច មកបង្ហាញខ្ញុំ ស្ត្រីមានកម្ពស់មិនសូវខ្ពស់រូបនេះ ថារបរចាក់មួកនេះ មិនបានប៉ះពាល់ដល់ការងារផ្សេងៗទៀត ដែលមាននៅក្នុងផ្ទះឡើយ។ «មួយថង់មានអំបោះ១០ដុំតូចៗ។ ហើយអំបោះ១០ដុំតូចៗហ្នឹង ចាក់មួកមនុស្សធំបាន៤។ តម្លៃអំបោះមួយថង់ ១៥,០០០រៀល។ មិនសូវចំណេញប៉ុន្មានទេ តែចេះតែធ្វើទៅកុំឱ្យទំនេរ។ ១ខែ បើចាក់រហូតបានប្រហែលជាង៣០ម៉ឺនរៀលដែរ»។

ដូចអ្នកស្រី រ៉ាវីដែរ អ្នកស្រី វិត ពេញ ក៏មិនសូវទទួលបានប្រាក់ចំណេញច្រើន ពីការចាក់មួកលក់នេះ ដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណា នៅពេលបច្ចុប្បន្ន ស្ត្រីវ័យ៥១ឆ្នាំរូបនេះ អះអាងថា ការអង្គុយចាក់មួករាល់ថ្ងៃនេះ អ្នកស្រីធ្វើដើម្បីការហាត់ប្រាណ និងកុំឱ្យអផ្សុកតែប៉ុណ្ណោះ។ ថ្វីដ្បិតមិនសូវចំណាយពេលច្រើន ទៅលើការងារនេះ តែប្រាក់ចំណូលដែលបានពីការចាក់មួក ក៏បានជួយស្ត្រីពាក់អាវពណ៌ខៀវ វាលក្លៀករូបនេះខ្លះដែរ«អំបោះនេះខ្ញុំទិញពីផ្ទះនៅខាងជើងនោះ គេទិញពីភ្នំពេញមក។ អំបោះ១ថង់ ខ្ញុំចាក់មួកបានតែ៣ទេ។ មិនសូវចំណេញប៉ុន្មានទេ តែទំនេរចេះតែធ្វើទៅ។ ខ្ញុំចាក់ពីម៉ោង៧ព្រឹក រហូតដល់ម៉ោង២ ចាក់រួចខ្ញុំដើរលេងហើយ។ បើខ្ញុំខំចាក់ ក្នុងមួយថ្ងៃបានមួក២ តែបើធ្វើយូរពេកខ្លាចជាប់សរសៃ។ បើអង្គុយយូរពេក បែរជាហើមពោះ អស់ប្រាក់ទៀត។ ដូច្នេះគេឱ្យធ្វើ ឱ្យមានឈប់សម្រាកខ្លះ»។

អ្នកស្រី ហ៊ុន ថាវី កំពុងអង្គុយចាក់មួកនៅខាងក្រោមផ្ទះរបស់ខ្លួន

បើទោះបីជាចេះចាក់មួកច្រើនម៉ូតក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែអ្នកស្រី ហ៊ុន ថាវី ចូលចិត្តចាក់មួកតែមួយម៉ូតតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកស្រីពន្យល់បន្ថែម៖«មួកបោះឱ្យម៉ូយបានតម្លៃ ១៥,០០០រៀល។ មួកមានច្រើនម៉ូត។ មួកតម្លៃ៨,០០០រៀលនោះផ្សេង តម្លៃ១៣,០០០រៀល និង១៤,០០០នោះផ្សេងទៀត។ ចំណែកខ្ញុំចាក់តែម៉ូតតម្លៃ១៥,០០០រៀលទេ។ ចាក់ដូចបងរបស់ខ្ញុំ ដែលមានផ្កាមាន ស្លឹកនោះ ក៏ខ្ញុំចេះដែរ តែខ្ញុំមិនចង់ចាក់»។

អង្គុយលើកៅអី ក្បែរគ្រែខាងមុខផ្ទះ ក្រោមសំយាបស័ង្កសី អ្នកស្រី រ៉ាវី ដែលមានកូន២នាក់ ថាតម្លៃមួកលក់ចេញ គឺអាស្រ័យទៅតាមគុណភាព និងតម្លៃអំបោះដែលទិញចូល ហើយស្ត្រីវ័យ៤០ឆ្នាំរូបនេះ ប្រាប់ពីការកំណត់តម្លៃបែបនេះ៖«ចាក់បាន១០ឬ២០មួក ខ្ញុំយកទៅលក់ម្ដង។ តម្លៃគេជាអ្នកដាក់។ កាលពីដំបូងឡើយ ខ្ញុំចាក់អំបោះកន្សែង នោះតម្លៃធូរថ្លៃ ១តម្លៃតែ៤,០០០រៀល ឬ៥,០០០រៀលទេ។ ដល់អំបោះថ្មីនេះ លក់ចេញថ្លៃ ដោយសារតែទិញអំបោះមកថ្លៃដែរ»។

ភ្នែកផ្ដោតទៅលើដៃដែលកំពុងចាក់មួក អ្នកស្រី វិត ពេញ ថាកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន អ្នកស្រីធ្លាប់ខំចាក់មួកនេះ រហូតមិនសូវមានពេលសម្រាកគ្រប់គ្រាន់ ព្រោះតែចង់បានប្រាក់ច្រើន។ ទោះជាយ៉ាងណា ការប្រឹងប្រែងហួសកម្លាំងកាលឆ្នាំនោះ បានផ្ដល់ផលឱ្យអ្នកស្រីនៅពេលនេះ៖«ថ្ងៃណាសម្បូរប្រាក់ចាយ ទុកមួករហូតដល់២០ទើបយកទៅលក់។ បើថ្ងៃណាមិនសូវមានប្រាក់ទេ បានតែមួក៥ខ្ញុំយកទៅលក់ហើយ។ ប្រាក់លក់មួកនេះ ខ្ញុំយកមកទិញម្ហូបរាល់ថ្ងៃ។ ពីមុនខ្ញុំកំណត់តែមាន់រងាវ ឬម៉ោង១២យប់ខ្ញុំឡើងចាក់ហើយ ដល់ភ្លឺចាក់ហើយ១។ ថ្ងៃណាចង់បានប្រាក់ ចាក់បង្ខំមួយថ្ងៃបានមួក៣។ តែឥឡូវខ្ញុំចាក់មិនសូវប្រញាប់ទេ ព្រោះឈឺចង្កេះ។ កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំចេះតែប្រឹង ដល់ឥឡូវវាចង់យ៉ាប់»។

មួកចាក់ដោយដៃ សម្រាប់មនុស្សធំប្រើ

ទោះជាយ៉ាងណា ការចាក់មួករបស់អ្នកស្រី ពេញ គឺត្រូវតម្រូវតាមចិត្តអ្នកបញ្ជាទិញ បើពុំដូចនោះទេ អ្នកស្រីមិនអាចលក់មួកដាច់ឡើយ។ អ្នកស្រីពន្យល់បន្ថែម៖«ខ្ញុំចាក់គ្រប់តែពណ៌ហ្នឹង តែពេលនេះ ខ្ញុំចាក់តែមួយពណ៌ ព្រោះគេអ្នកទិញ គេឱ្យចាក់តែពណ៌ឈាមជ្រូកសុទ្ធ។ បើគេមិនឱ្យចាក់ ទោះយើងចាក់បាន ក៏មិនដឹងជាយកទៅណា»។

ទឹកសម្ដីសុភាព ហើយរួសរាយ អ្នកស្រី ហ៊ុន រ៉ាវី រៀបរាប់ពីការងារបន្ទាប់បន្សំមួយចំនួន ដែលអ្នកស្រីធ្លាប់ធ្វើ ដើម្បីបានប្រាក់ចំណូលមកផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារបន្ថែម។ «មុនពេលចាក់មួក ខ្ញុំដេរមួក ហើយនឹងដេរខោរយ តែឥឡូវខ្ញុំឈប់ធ្វើហើយ។ ឥឡូវខ្ញុំនៅតែចាក់មួក ហើយនឹងរៀបអាវប៉ុងទេ។ មួកដេរត្រូវផ្ញើមក គេប្រញាប់ បើម៉ាស៊ីនខូច ជួនអី ដេរមិនទាន់តម្រូវការរបស់គេទេ ហើយពិបាកផ្ញើទៅ ផ្ញើមកផង ខ្ញុំក៏ឈប់ទៅ។ មានគេទិញមួកនៅក្នុងភូមិស្រាប់ ខ្ញុំក៏មកចាក់មួកវិញទៅ»។

ចំណែកស្ត្រីដែលមានស្វាមី ជាកម្មករសំណង់ ហ៊ុន ថាវី មិនដាច់ចិត្តចំណាកស្រុក ទៅធ្វើការឆ្ងាយផ្ទះ ព្រោះចង់នៅថែរក្សាកូន គ្រួសារ និងដីស្រែ ដែលមានប្រមាណជាកន្លះហិកតា។ អ្នកស្រី បានរំឭកពីគ្រាដំបូងដែលអ្នកស្រី ចាប់អារម្មណ៍មកចាក់មួកលក់ កាលពីប្រហែល៣ឆ្នាំមុន។ «មុនដំបូង អ្នកនៅផ្ទះឯលិច គេនៅភ្នំពេញ ហើយគេមកបង្រៀនចាក់មួក។ មានគេទៅរៀន តែខ្ញុំមិនទៅរៀននឹងគេទេ។ កាលនោះ ខ្ញុំដេរមួកម៉ាស៊ីន តែពេលឈប់ដេរមួក ខ្ញុំក៏ទៅចាក់មួកនឹងគេទៅ។ ក្រៅពីចាក់មួកខ្ញុំធ្វើស្រែ។ បានចាក់មួកនេះ ទើបខ្ញុំមានប្រាក់ទិញម្ហូបរាល់ថ្ងៃ»។

មួយចាក់ដោយដៃ សម្រាប់កូនក្មេងប្រើ

មិនខុសគ្នាប៉ុន្មានឡើយ អ្នកស្រី ហ៊ុន រ៉ាវី ថារបរចាក់មួកលក់នេះ អាចជួយឱ្យអ្នកស្រីផ្សំប្រាក់ ផ្ដល់ឱ្យកូនស្រីច្បង រៀននៅសកលវិទ្យាល័យ ឯរាជធានីភ្នំពេញ។«ចាក់មួកនេះ វាមិនមានបានធំដុំទេ។ តែទោះយ៉ាងណា ក៏វាមិនធ្វើឱ្យខ្ញុំខ្វះខាតដែរ។ ខ្ញុំសន្សំសំចៃ ដើម្បីទុកឱ្យកូនរៀន ក្រែងកូនមានការងារល្អធ្វើ ព្រោះខ្ញុំមិនមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះ វាហត់វាពិបា។ អ៊ីចឹងខ្ញុំខំ ដើម្បីកូន។ កូនស្រី រៀននៅសកលវិទ្យាល័យម្នាក់ កូនប្រុសរៀននៅថ្នាក់ទី៤ម្នាក់»៕