ភ្នំពេញ៖ យុវជនខ្មែរបញ្ចេញទស្សនផ្ទុយគ្នា ចំពោះសេចក្ដីព្រាងច្បាប់សណ្ដាប់ធ្នាប់សាធារណៈ ដែលកំណត់ការស្លៀកពាក់នៅទីសាធរណៈ។ អ្នកខ្លះគាំទ្រលើសេចក្តីព្រាងច្បាប់នេះ ព្រោះជាការលើកកម្ពស់ក្រមសីលធម៌ វប្បធម៌ និងចូលរួមកាត់បន្ថយការរំលោភបំពាន។ រីឯ អ្នកមិនគាំទ្រ ដោយសារគិតថា វាបិទសិទ្ធិសេរីភាពក្នុងការស្លៀកពាក់ដែលជាជម្រើសរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ ពិសេសគឺការដាក់គំនាបដល់ស្រី្ត។
យុវជនខ្មែរមួយចំនួនដែលគាំទ្រសេចក្តីព្រាងច្បាប់ហាមស្លៀកពាក់ខើចលើខើចក្រោមនេះ អះអាងថា កម្ពុជាគួរមានច្បាប់នេះ ដើម្បីឲ្យពលរដ្ឋមានសណ្ដាប់ធ្នាប់និងក្រមសីលធម៌ល្អក្នុងសង្គម។ ក្នុងឯកសណ្ឋានជានិស្សិត កំពុងអង្គុយរំលឹកមេរៀនក្នុងហាងកាហ្វេមួយនៅម្ដុំផ្សារទួលទំពង កញ្ញា ជួង ល័យធាវី បានផ្ដល់កិច្ចសម្ភាសឲ្យសារព័ត៌មានថ្មីៗថា ការបង្កើតច្បាប់នេះ មិនមានអ្វីប៉ះពាល់ដល់កញ្ញាឡើយ ព្រោះកញ្ញាមិនមែនជាអ្នកនិយមស្លៀកពាក់ខ្លីលើខ្លីក្រោម។
កញ្ញា ជួង ល័យធាវី និង លោក សេង សំណាង ដែលជាអ្នកគាំទ្រសេចក្ដីព្រាងច្បាប់ស្ដីពីចំណាត់ស្លៀកពាក់។
កញ្ញា វ័យ២០ឆ្នាំរូបនេះ គឺជាអ្នកតាមដានព្រឹត្តិការណ៍សង្គមបាននិយាយថា ការកំណត់ការស្លៀកពាក់នៅទីសាធារណៈ គឺលើកកម្ពស់វប្បធម៌ខ្មែរដែលតែងតែអប់រំកូនចៅឲ្យស្លៀកពាក់ឲ្យបានសមរម្យ។ លើសពីនេះ គឺលើកកម្ពស់ក្រមសីលធម៌មនុស្សទូទៅក្នុងសង្គម ពិសេសនៅទីសាធារណៈ។
និស្សិតរាងតូចសម្បុរសរូបនេះថ្លែងថា៖ «បើការកំណត់ការស្លៀកពាក់នេះ ចូលជាធរមាននៃច្បាប់ គឺល្អ។ សម្រាប់ខ្ញុំអត់ប៉ះពាល់សិទ្ធិសេរីភាពនៃការស្លៀកពាក់របស់ខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំយល់ថា ការស្លៀកពាក់មិនត្រូវពាក់ខ្លីរហូតលេចលើលេចក្រោមឡើយ ព្រោះវាចូលរួមឲ្យមានករណីចាប់រំលោភ»។
ចំណែកលោក សេង សំណាង ក៏គាំទ្រនិងយល់ឃើញដូច កញ្ញា ល័យធាវីដែរ។ បើទោះបីរូបលោក មិនចិត្តចូលដោះអាវនៅទីសាធារណៈ ឬស្លៀកពាក់ដូចសេចក្ដីព្រាងច្បាប់បានចែងក្តី ក៏លោក សំណាង ស្នើឲ្យមានការបញ្ជាក់ឲ្យបានច្បាប់ថា ការពាក់ខ្លីលើខ្លីក្រោមកំណត់ត្រឹមណា ដើម្បីឲ្យគ្រប់គ្នាយល់ច្បាស់និងអនុវត្តតាមដោយគ្មានយល់ច្រឡំ ឬបកស្រាយខុស។ ចំណែកការកំណត់កន្លែងស្លៀកពាក់នោះ លោក សំណាង ថា គួរតែលើកលែងឲ្យបានច្រើន ក្រៅពីកន្លែងក្នុងវិស័យទេសចរណ៍ សិល្បៈ និងកីឡា។ ជាក់ស្ដែងដូចជា ហាងផឹកស៊ីជួបជុំសប្បាយ ដែលលោក សំណាង ចង់ឲ្យមានករណីលើកលែងបន្ថែមទៀត។
យុវជនរូបនេះ ថ្លែងថា៖ «ការកំណត់ការស្លៀកពាក់នេះ ជារឿងល្អ ព្រោះនៅទីសាធារណៈយើងមិនមែនមានតែម្នាក់ឯងឡើង ដូច្នេះមនុស្សគ្រប់រូបគួរចេះគោរពអ្នកនៅជុំវិញខ្លួន ដោយស្លៀកពាក់ឲ្យបានសមរម្យ ហើយការកំណត់នេះ ជួយលើកកម្ពស់ស្រី្តលើតម្លៃនៃការស្លៀកពាក់ឲ្យបានសមរម្យក្នុងការរស់នៅក្នុងសង្គម»។
ស្ត្រីពាក់ម៉ាសប្រឡែងលេងជាមួយសត្វព្រាប នៅក្នុងអំឡុងពេលកូវីដ១៩ នាមុខព្រះបរមរាជវាំង នៅរាជធានីភ្នំពេញ កាលពីថ្ងៃទី១៧ មេសា ២០២០ (រូបពី AFP)
និស្សិតរូបនេះ បានបញ្ជាក់បន្ថែមថា ការស្លៀកពាក់បានសមរម្យ មិនបង្ហាញកេរខ្មាស គឺរួមចំណែកកាត់បន្ថយការរំលោភបំពាន។ ក្នុងន័យនេះ លោក បានសង្កត់ធ្ងន់លើពាក្យថា៖ «រួមចំណែក គឺជាការចូលរួមបង្កឲ្យអ្នកដទៃប្រព្រឹត្តិអ្វីមួយ ហើយក៏មិនមែនមានន័យថា ភាគីដែលប្រពឹត្តិបទល្មើសបំពានផ្លូវភេទឬរំលោភ មិនខុសដែរ។ ក្នុងករណីនេះ គឺត្រូវអប់រំផ្សព្វផ្សាយឲ្យមនុស្សទាំង២ភេទយល់ដឹងពីក្រមសីលធម៌ មិនបំពានសិទ្ធិអ្នកដទៃ សណ្ដាប់ធ្នាប់ រក្សាតម្លៃរូបរាងកាយកេរខ្មាស។ ខ្ញុំគាំទ្រឲ្យមានច្បាប់នេះឡើង»។
ក្រៅពីយុវជន២រូបនេះ នៅមានយុជន៤រូបផ្សេងទៀតដែលសារព័ត៌មានថ្មីៗបានសាកសួរ គឺសុទ្ធតែគាំទ្រចំណាត់ការនៃសេចក្ដីព្រាងច្បាប់នេះ។
បើយើងសង្កេតនៅលើបណ្ដាញសង្គម ឃើញមានយុវជនខ្មែរមួយផ្នែកទៀត បានបញ្ចេញមតិមិនគាំទ្រនឹងចំណាត់ការនេះឡើយ។ យុវជនដែលមិនគាំទ្រភាគច្រើនបានសរសេរថា «រាងកាយខ្ញុំជម្រើសខ្ញុំ» និងមតិយល់ឃើញរបស់ខ្លួនគួបផ្សំបន្ថែមទៀត។ លើសពីនេះ ក្រុមយុវជនដែលមិនគាំទ្របានប្រមូលផ្ដុំគ្នាធ្វើញត្តិ ដើម្បីជំទាស់នឹងសេចក្ដីព្រាងច្បាប់ទៀតផង។
កញ្ញា Catherine Harry មិនគាំទ្រនឹងចំណាត់ការនៃសេចក្ដីព្រាងច្បាប់នេះឡើយ ដោយហៅចំណាត់ការនេះថា ការដាក់គំនាបលើស្រី្តហើយជាការដាក់បន្ទុកដល់ជនរងគ្រោះ ដែលជាអ្នករងការបៀតបៀនផ្លូវភេទទៀតផង។ យុវតីរូបនេះ បានសង្កត់ធ្ងន់ថា គ្រប់គ្នាត្រូវផ្ដល់សិទ្ធិដល់ស្រី្តនូវអ្វីដែលស្រី្តចង់ធ្វើ មិនត្រូវយកវប្បធម៌ ឬប្រពៃណីធ្វើជាលេស ដើម្បីដាក់គំនាបដល់ស្រី្តឡើយ។
កញ្ញា Catherine ជាយុវជនដែលមិនគាំទ្រសេចក្ដីព្រាងច្បាប់ស្ដីពីចំណាត់ការស្លៀកពាក់។ (រូបពីទំព័រហ្វេសប៊ុករបស់ កញ្ញា Catherine )
«យើងត្រូវផ្ដល់សិទ្ធិឲ្យស្រី្ត។ សម្រាប់ខ្ញុំមិនគាំទ្រឲ្យសេចក្ដីព្រាងច្បាប់នេះ ចូលជាធរមានឡើយ ហើយខ្ញុំឃើញស្រី្តភាគច្រើនក្នុងបណ្ដាញសង្គមក៏បានគាំទ្រច្រើនដែរ គឺមិនចង់ឲ្យមានចំណាត់ការនេះ បង្កើតចេញជាច្បាប់ឡើងនោះទេ។ យើងយល់ថា មកដល់សម័យនឹងហើយ យើងមិនអាចនិយាយថា មនុស្សអត់គួរធ្វើនេះ អត់គួរធ្វើនោះ ដោយសារតែវប្បធម៌បានទៀតទេ»។ នេះបើតាមការលើកឡើងរបស់កញ្ញា Catherine ។
ប្រសិនបើច្បាប់នេះ ចូលជាធរមាននឹងប៉ះពាល់សិទ្ធិសេរីភាពរបស់ស្រី្តគ្រប់រូប ដោយសារសេចក្ដីព្រាងច្បាប់នេះ មិនបានបញ្ជាក់ថា ការស្លៀកពាក់ខើចលើខើចក្រោម មានប្រវែងប៉ុណ្ណា គ្មានភាពច្បាស់លាស់។ ។ នេះជាការលើកឡើងរបស់កញ្ញា Catherine ដោយបានអះអាងបន្ថែមថា៖ «យ៉ាងណាក៏ដោយខ្ញុំនៅតែមិនគាំទ្រឲ្យកើតមានច្បាប់នេះទេ ព្រោះពេលមានច្បាប់នេះ ពេលស្លៀកពាក់ចេញទៅណាយើងគ្រប់គ្នាតែងតែគិតថា គួរតែស្លៀកពាក់បែបណា ខុសច្បាប់ឬទេ អ៊ឺចឹងវាប៉ះពាល់សិទ្ធិរបស់បុគ្គលគ្រប់រូប»។
ចំណែកកញ្ញា ឈឹម ស៊ីថរ ក៏ដូចជាកញ្ញា Catherine ដែរ គឺបានចូលរួមក្នុងញត្តិមិនគាំទ្រនឹងសេចក្ដីព្រាងច្បាប់ស្ដីពីការស្លៀកពាក់នៅទីសាធារណៈ។ កញ្ញា អះអាងថា ច្បាប់ដែលចេញមកគឺជួយសម្រួលដល់ការរស់នៅរបស់ពលរដ្ឋឲ្យប្រសើរឡើង ហើយការចេញច្បាប់ណាដែលប៉ះពាល់ដល់សិទ្ធិសេរីភាព កញ្ញាមិនចូលរួមគាំទ្រច្បាប់នោះឡើយ។
សម្រាប់លក្ខខណ្ឌដែលខ្លួនមើលឃើញរឹតត្បិតសេរីភាពនេះ កញ្ញា ស៊ីថរ បានបញ្ជាក់ថា៖ «សេចក្ដីព្រាងច្បាប់នេះ មានលក្ខខណ្ឌរឹត្បិតសិទ្ធិសេរីភាពរបស់ស្រី្ត។ យើងឃើញថា តើអ្វីដែលយើងនិយាយថា ខុសវប្បធម៌! យកអ្វីមកវាស់! កាលពីសម័យមុនយើង ឃើញមនុស្សសម័យនោះ អត់ពាក់អាវផង ហើយមកដល់សម័យនេះ មកបង្កើតច្បាប់លើការស្លៀកពាក់ថា លើកស្ទួយដល់ស្រី្តមិនមែនទេ នេះជាដាក់គំនាប។ ខ្លួនគាត់(ស្រី្ត) ចង់ស្លៀកពាក់ជារឿងរបស់ពួកគាត់ លើកលែងតែថា លក្ខណអាសអាភាសនឹងយើងហាមចុះ។ មិនមែនហាមជាទូទៅស្លៀកខើចលើខើចក្រោមអីនោះទេ»។
ចំពោះអ្នកមិនចូលចិត្តការស្លៀកពាក់ខើចលើខើចក្រោមមួយចំនួន បានយកវប្បធម៌មកដាក់ការពារពីមុខ ប៉ុន្តែវាមិនមែនជារឿងត្រឹមត្រូវឡើយ ព្រោះមនុស្សមានចិត្តផ្សេងគ្នា។ ដូច្នេះត្រូវទទួលយកនិងគោរពសិទ្ធិសម្រេចគ្នាទើបជាជារឿងត្រឹមត្រូវ។ នេះជាការអះអាងរបស់កញ្ញា ស៊ីថរ ដោយបន្ថែមថា រដ្ឋាភិបាលគួរតែបកស្រាយឲ្យច្បាស់ចំពោះចំណុចស្លៀកពាក់ខើចលើកខើចក្រោមខុសវប្បធម៌ និងលក្ខខណ្ឌនៃការស្លៀកពាក់នេះ ឲ្យបានច្បាស់បន្ថែមទៀត ដើម្បីកុំឲ្យក្លាយជាការរឹតត្បិតសិទ្ធិស្លៀកពាក់របស់ស្ត្រី។ សម្រាប់ កញ្ញ ស៊ីថរ នៅតែរក្សាជំហរមិនចង់ឲ្យច្បាប់នេះកើតមានដដែល។
គិតត្រឹមថ្ងៃទី២៤ សីហានេះ មានយុវជនជាង២ម៉ឺននាក់ហើយ ដែលភាគច្រើនជាស្ត្រី បានចូលរួមមិនគាំទ្រសេចក្ដីព្រាងច្បាប់ស្ត្រីពីចំណាត់ការស្លៀកពាក់ខើចលើខើចក្រោមនៅទីសាធារណៈ តាមបណ្ដាញសង្គមហ្វេសប៊ុក។
សេចក្តីព្រាងច្បាប់ស្តីពីសណ្ដាប់ធ្នាប់សាធារណៈនេះ មាន៨ជំពូក និង៤៨មាត្រា។ ត្រង់ជំពូកទី៥ មាត្រា៣៦បានចែងថា «ហាមស្លៀកពាក់ដែលប៉ះពាល់ប្រពៃណីជាតិនិងសេចក្តីថ្លៃថ្នូរនៅទីសាធារណៈ ជាអាទិ៍៖ ក-បុរសស្លៀកតែខោអត់អាវនៅទីប្រជុំជនឬស្លៀកតែខោទ្រនាប់បង្ហាញផ្នែកខ្លះនៃកេរ ភេទ។ ខ-នារីស្លៀកពាក់ខើចលើ ខើចក្រោម ឬស្លៀកពាក់ស្ដើងមើលឃើញកេរភេទឬស្លៀកពាក់បង្ហាញ ផ្នែក ខ្លះនៃកេរភេទ។ ការអនុវត្តកឋាខណ្ឌខាងលើត្រូវបានលើកលែងចំពោះតែវិស័យទេសចរណ៍ សិល្បៈ កីឡា ប្រពៃណីឬតំបន់ដែលមានការអនុញ្ញាតពីអាជ្ញាធរមានសមត្ថកិច្ច »។
កញ្ញា ឈឹម ស៊ីថរ ជាយុវជនដែលមិនគាំទ្រសេចក្ដីព្រាងច្បាប់ស្ដីពីចំណាត់ការស្លៀកពាក់។ (រូបពីទំព័រហ្វេសប៊ុករបស់កញ្ញា ស៊ីថរ)
ត្រង់ចំណុចនេះរដ្ឋលេខាធិការក្រសួងមហាផ្ទៃ លោក អ៊ុក គឹមលេខ បានបញ្ជាក់ថា ការហាមពលរដ្ឋមិនឱ្យស្លៀកពាក់ លេចលើលេចក្រោមនៅតាមទីសាធារណៈ ដែលមានចែងក្នុងសេចក្តីព្រាងច្បាប់ សណ្ដាប់ធ្នាប់សាធារណៈនេះ គឺដើម្បីរក្សាការពារតម្លៃប្រពៃណី និងវប្បធម៌ជាតិ ។ សម្រាប់លោក អ៊ុក គឹមលេខ ការតាក់តែងច្បាប់នេះ ក៏មិនមែនរឹតបន្តឹងសេរីភាពពលរដ្ឋដែរ។ ថ្លែងប្រាប់សារព័ត៌មានថ្មីៗ លោក អ៊ុក គឹមលេខ ដែលដឹកនាំរៀបចំសេចក្តីព្រាងច្បាប់នេះ បានបញ្ជាក់ថា៖«យើងបង្កើតច្បាប់នេះឡើងដើម្បីរៀបចំរបៀបរៀបរយសង្គមនិងរក្សាសេចក្តីថ្លៃថ្នូរជាតិ។ ដូច្នេះទើបយើងហាមពលរដ្ឋមិនឱ្យស្លៀកពាក់ហួសហេតុនេះ ដើម្បីឱ្យពួកគេស្លៀកពាក់ឱ្យបានសមរម្យ » ។
ធម្មតាប្រទេសមួយត្រូវតែមានច្បាប់ សម្រាប់គ្រប់គ្រង។ ប៉ុន្តែក្នុងករណីខ្លះ ក៏មិនចាំបាច់ចែងជាច្បាប់ដែរ ។ នេះជាការលើកឡើងរបស់លោក ឈត ប៊ុនថង ប្រធានផ្នែកទំនាក់ទំនងវប្បធម៌ អប់រំនិងទេសចរណ៍ នៃវិទ្យាស្ថានទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិរាជនៅបណ្ឌិត្យសភាកម្ពុជា ដោយបានបន្ថែមថា ករណីនៃការស្លៀកពាក់នេះ គួរតែត្រូវអប់រំផ្នត់គំនិតពលរដ្ឋប្រសើរជាងតាក់តែងច្បាប់ដាក់ទោសទណ្ឌឬផាកពិន័យ។
លោក ឈត ប៊ុនថង បកស្រាយដូច្នេះថា ៖«សម្រាប់ខ្ញុំ គិតថាវាហាក់ដូចជាមិនគួរឈានដល់ការចេញ ច្បាប់ទេ គ្រាន់តែការស្លៀកពាក់។ យើងអាចបណ្ដុះ យើងអាចអប់រំខាងសីលធម៌ យើងពន្យល់ប្រជាពលរដ្ឋឬកម្រិតបទបញ្ជាផ្ទៃក្នុងរឿងវិន័យតាមកន្លែងជាក់លាក់ណាមួយទៅ ឧទាហរណ៍ទាហាន ប៉ូលិស គេស្លៀកយ៉ាងម៉េច សិស្សសាលាស្លៀកយ៉ាងម៉េច គ្រូបង្រៀនស្លៀកយ៉ាងម៉េច…អីប៉ុណ្ណឹង។ ខ្ញុំគិតថា ប្រហែលជាបានហើយមិនគួរឱ្យ(ឈាន)ទៅដល់មានច្បាប់» ។
ចំណែកលោកស្រី ប៊ុន រចនា នាយកប្រតិបត្តិនៃអង្គការសិទ្ធិស្រី្ត ក្លាហាន បានសម្ដែងការព្រួយរម្ភយ៉ាងខ្លាំងចំពោះចំណាត់ការរបស់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការគ្រប់គ្រងការស្លៀកពាក់នៅកម្ពុជា ហើយលោកស្រីហៅ ចំណាត់ការនេះថា «ការរឹតត្បិតសិទ្ធិសេរីភាពរបស់ប្រជាជន»។
លោកស្រីក៏យល់ឃើញដូចលោក ប៊ុនថងដែរ គឺរឿងស្លៀកពាក់មិនចាំបាច់មានច្បាប់ឡើយ។ លោកស្រី រចនា បានថ្លែងប្រាប់សារព័ត៌មានថ្មីៗថា៖ «សេចក្ដីព្រាងច្បាប់នេះ គឺធ្វើឲ្យយើងព្រួយបារម្ភ។ ក្នុងនាមជាតំណាងឲ្យរដ្ឋាភិបាល ដែលធ្វើការដើម្បីលើកកម្ពស់សមភាពយេនឌ័រ ខ្ញុំមិនគិតថា ជម្រើសសម្លៀកបំពាក់របស់ប្រជាជនជាបញ្ហាមួយ ដែលមិនចាំបាច់ត្រូវការច្បាប់នោះទេ»។
វប្បធម៌និងទំនៀមទម្លាប់របស់កម្ពុជា ដែលគ្របដណ្តប់លើរបៀបស្លៀកពាក់ ការបរិភោគ ការនិយាយ និងសកម្មភាពប្រភេទផ្សេងទៀត គឺបានរីកចម្រើនតាមពេលវេលា។ ហើយមិនមែនជារឿងសំខាន់ទេ ដែលរដ្ឋាភិបាលគួរតែជ្រៀតជ្រែកឬគ្រប់គ្រងសេរីភាពជ្រើសរើសរបស់ប្រជាជនក្នុងការស្លៀកពាក់។ នេះជាការបន្ថែមរបស់លោកស្រី ប៊ុន រចនា។
ជំនួសឲ្យចំណាត់ការស្លៀកពាក់នេះ រដ្ឋាភិបាលគួរដោះស្រាយបញ្ហានៃការយាយីផ្លូវភេទជាសាធារណ ដែលគេកត់សម្គាល់ឃើញថា ជាបញ្ហាសណ្តាប់ធ្នាប់សាធារណៈ។ នេះបើតាមលោកស្រី រចនា ។
លោកស្រីបានបន្ថែមថា៖ «ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់សណ្តាប់ធ្នាប់សាធារណៈ ខ្ញុំសូមគាំទ្ររដ្ឋាភិបាលទាំងស្រុងប្រសិនបើបញ្ចូលបញ្ហាការយាយីផ្លូវភេទសាធារណៈទៅក្នុងច្បាប់ ដោយផ្តល់នូវនិយមន័យក៏ដូចជាការដាក់ទណ្ឌកម្មចំពោះសកម្មភាពបែបនេះ»។
លោកស្រីអះអាងថា ការបញ្ចូលបញ្ហាយាយីផ្លូវភេទនេះ គឺមានអត្ថប្រយោជន៍ច្រើនសម្រាប់ការលើកកម្ពស់សេរីភាពនិងសមភាពសង្គម ជាជាងផ្តោតលើវិធីដើម្បីគ្រប់គ្រងអ្វីដែលស្ត្រីស្លៀក។ សម្រាប់លោកស្រី រចនា តម្លៃវប្បធម៌និងទំនៀមទម្លាប់ មិនមែនផ្អែកលើសម្លៀកបំពាក់ដែលស្រី្តស្លៀកនោះទេ ។
បច្ចុប្បន្នសេចក្តីព្រាងច្បាប់ ស្តីពីសណ្ដាប់ធ្នាប់សាធារណៈនេះ កំពុងស្ថិតនៅក្នុងការស្ទង់មតិ និងកែតម្រូវបន្ថែមពីមន្ត្រីមូលដ្ឋានរាជធានី-ខេត្ត ដើម្បីប្រមូលធាតុផ្សំចូលបន្ថែម មុននឹងឈានដល់ការដាក់ប្រជុំពិគ្រោះយោបល់អន្តរក្រសួងក្រសួង សង្គមស៊ីវិល និងភាគីពាក់ព័ន្ធផ្សេងទៀត។
ត្រង់ចំណុចនេះរដ្ឋលេខាធិការក្រសួងមហាផ្ទៃ លោក អ៊ុក គឹមលេខ បានបញ្ជាក់ថា បើសិនជាខ្លឹមសារក្នុងសេចក្តីព្រាងច្បាប់ ត្រូវបានសម្រេចយល់ព្រមនោះ សេចក្តីព្រាងច្បាប់នេះ នឹងត្រូវបញ្ជូនទៅគណៈរដ្ឋមន្ត្រីពិនិត្យ មុននឹងបញ្ជូនទៅនីតិបញ្ញត្តិ។ ប៉ុន្តែបើសិនជាមានមាត្រា ឬចំណុចណា ដែលត្រូវបានបដិសេធនោះ គឺនឹងកែតម្រូវ ឬត្រូវលុបចោលវិញ។
កន្លងមកសម្ដេចនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន ក៏ធ្លាប់ហាមពលរដ្ឋស្លៀកពាក់ស៊ិចស៊ីផងដែរ ជាពិសេសអ្នករកស៊ីលក់ផលិតផលតាមអនឡាញ។ សម្ដេច ហ៊ុន សែន សង្កត់ធ្ងន់ថា ការស្លៀកពាក់ស៊ិចស៊ី ដោយបញ្ចេញកេរខ្មាសនេះ វានាំឱ្យកើតមានករណីអំពើចាប់រំលោភ ការជួញដូរផ្លូវភេទ និងជួញដូរមនុស្សជាដើម។ ក្រោយសម្ដេចប្រកាសនោះ សមត្ថកិច្ចក៏បានឃាត់ខ្លួនស្ត្រីរកស៊ីតាមអនឡាញ ដែលស្លៀកពាក់ស៊ិចស៊ី យកមកអប់រំណែនាំទៀតផង៕