Turbulence ជាចលនាខ្យល់មិនស្ថប់ដែលបណ្តាលមកពីការផ្លាស់ប្តូរនៃល្បឿនខ្យល់ និងទិសដៅដូចជាចរន្តយន្តហោះ ព្យុះផ្គររន្ទះ និងព្រឹត្តិការណ៍អាកាសធាតុផ្សេងទៀត។ វាអាចមានភាពខុសប្លែកគ្នាអាស្រ័យលើរយៈកម្ពស់ និងល្បឿនខ្យល់។

 

ជាការពិត បាតុភូត Turbulence មិនត្រឹមតែជាប់ទាក់ទងនឹងអាកាសធាតុប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏អាចកើតឡើងនៅពេលដែលមេឃស្ងប់ស្ងាត់ ដែលគេអាចមើលមិនឃើញទាំងភ្នែក និងរ៉ាដាអាកាសធាតុ។

 

បាតុភូត Turbulence ចែកជា៤កម្រិតដូចជា ស្រាល មធ្យម ខ្លាំង និងធ្ងន់ធ្ងរ។ យោងតាមទីភ្នាក់ងារអាកាសធាតុជាតិអាម៉េរិក ក្នុងលក្ខខណ្ឌបាតុភូត Turbulence កម្រិតខ្លាំង អាកាសយានិកអាចបាត់បង់ការគ្រប់គ្រងលើយន្តហោះ ហើយថែមទាំងអាចបណ្តាលឱ្យខូចខាតរចនាសម្ព័ន្ធយន្តហោះទៀតផង។

 

 

នៅលើជើងហោះហើរអន្តរជាតិដែលហោះតាមម៉ោងកំណត់ អត្រានៃការស្លាប់ដោយផ្ទាល់ ដែលបណ្តាលមកពីបាតុភូត Turbulence គឺកម្រមានណាស់។ ជាធម្មតា អ្នកបើកយន្តហោះអាចផ្តល់ការព្រមានជាមុនអំពីកម្រិតនៃបាតុភូត Turbulence ហើយត្រូវធានាថា គ្រប់អ្នកដំណើរនៅលើយន្តហោះបានពាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់ការពារ។

 

ចំណែកនៅលើយន្តហោះឯកជន ឬពាណិជ្ជកម្មខ្នាតតូច ការរងរបួសធ្ងន់ធ្ងរ ឬការស្លាប់បានកើតឡើងញឹកញាប់ជាងមុន។ ក្រុមប្រឹក្សាសុវត្ថិភាពដឹកជញ្ជូនជាតិអាម៉េរិក បានកត់ត្រាការរងរបួសច្រើនជាង ១០០នាក់ និងការស្លាប់រាប់សិបនាក់ ក្នុងរយៈពេលត្រឹមតែជាងមួយទសវត្សរ៍ប៉ុណ្ណោះ នៅលើជើងហោះហើរក្នុងស្រុក ទោះបីជាការស្លាប់ភាគច្រើនកើតឡើង នៅពេលជួបបាតុភូត Turbulence បណ្តាលឱ្យមានយន្តហោះធ្លាក់ក៏ដោយ។

 

ចំណែកនៅលើយន្តហោះប្រភេទធំៗ បាតុភូត Turbulence អាចបង្កហានិភ័យដល់ការរបួសក្បាល ឬរបួសផ្សេងទៀតពីការប៉ះទង្គិចនិងកាប៊ីន ប្រសិនបើមិនពាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់សុវត្ថិភាព ឬបុកប៉ះដោយកំទេចកំទីហោះហើរ។ 

 

ការស្រាវជ្រាវថ្មីៗនេះបង្ហាញថា បាតុភូត Turbulence ដែលកើតឡើងពីខ្យល់កំពុងកើនឡើងខ្លាំង ហើយការផ្លាស់ប្តូរនេះដោយសារតែការប្រែប្រួលអាកាសធាតុ ជាពិសេសការកើនឡើងនៃការបញ្ចេញកាបូនឌីអុកស៊ីតដែលប៉ះពាល់ដល់ចរន្តខ្យល់។

 

លោក Paul Williams សាស្ត្រាចារ្យផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្របរិយាកាសនៅសាកលវិទ្យាល័យ Reading ក្នុងប្រទេសអង់គ្លេសបានសិក្សាពីបាតុភូត Turbulence អស់រយៈពេលជាងមួយទសវត្សរ៍។ ការស្រាវជ្រាវរបស់លោករកឃើញថា បាតុភូត Turbulence បណ្តាលពីខ្យល់កើតឡើងជាញឹកញាប់បំផុតនៅរយៈកម្ពស់ខ្ពស់ និងក្នុងរដូវរងា ហើយអាចកើន ៣ដងនៅចុងសតវត្សនេះ។ លោកថា បាតុភូត Turbulence ប្រភេទនេះកំពុងកើនឡើងនៅជុំវិញពិភពលោកនៅគ្រប់កម្ពស់ហោះហើរទាំងអស់។

 

 

អ្នកឧតុនិយមពឹងផ្អែកលើវិធីសាស្រ្តផ្សេងៗគ្នាតាមរយៈ ផ្កាយរណប និងប្រព័ន្ធរ៉ាដា ដើម្បីពិនិត្យការព្យាករអាកាសចរណ៍លម្អិតអំពីលក្ខខណ្ឌនានាដូចជា ផ្នែកខាងមុខត្រជាក់ ល្បឿនខ្យល់ ព្យុះផ្គររន្ទះ និងបាតុភូត Turbulence ។ ពួកគេអាចសម្គាល់ទីតាំង និងពេលវេលាដែលមានការរំខានទំនងជាកើតឡើង។

 

លោកស្រី Jennifer Stroozas អ្នកជំនាញឧតុនិយមនៅទីភ្នាក់ងារអាកាសធាតុជាតិអាម៉េរិកបាននិយាយថា បាតុភូត Turbulence បណ្តាលពីខ្យល់ គឺជាប្រភេទដែលពិបាកព្យាករបំផុត ។

 

យ៉ាងណាមិញ ដោយប្រើការព្យាករខាងលើ បន្ថែមពីលើការណែនាំពីអ្នកត្រួតពិនិត្យចរាចរណ៍ផ្លូវអាកាស អ្នកបើកយន្តហោះគ៏អាចព្យាយាមធ្វើដំណើរជុំវិញតំបន់ដែលមានបាតុភូត Turbulence ដោយលៃតម្រូវកម្ពស់ដើម្បីស្វែងរកការធ្វើដំណើរដែលលរលូនបំផុត។ នេះមានន័យថាការហោះហើរអាចខ្ពស់ ឬទាបជាងរយៈកម្ពស់ដែលបានព្យាករណ៍។ 

 

លោក Robert Sumwalt អតីតប្រធានក្រុមប្រឹក្សាសុវត្ថិភាពដឹកជញ្ជូនជាតិអាម៉េរិក បច្ចុប្ប្នជាប្រធានមជ្ឈមណ្ឌលសុវត្ថិភាពអាកាសចរណ៍ថ្មីនៅសាកលវិទ្យាល័យ Embry-Riddle Aeronautical បានសង្កត់ធ្ងន់ថា វាមិនអាចទៅរួចទេក្នុងការទប់ស្កាត់ ឬព្យាករណ៍រាល់ភាពចលាចលនៅពេលដែលមានខ្យល់បក់បោកខ្លាំង។

 

 

បាតុភូត Turbulence ពិតជាបង្កឱ្យមានសភាពច្របូកច្របល់ និងរងរបួសខ្លះសម្រាប់អ្នកដំណើរនៅលើជើងហោះហើរ ប៉ុន្តែហានិភ័យនៃការរងរបួសធ្ងន់ធ្ងរដល់អ្នកដំណើរ ឬអាក្រក់ជាងនេះ គឺកម្រមានណាស់។ 

 

ដោយសារតែយន្តហោះត្រូវបានរចនាឡើង ដើម្បីទប់ទល់នឹងស្ថានភាពដ៏អាក្រក់ទាំងនេះ វាកម្រណាស់សម្រាប់យន្តហោះពាណិជ្ជកម្មធំៗដែលទទួលរងការខូចខាតរចនាសម្ព័ន្ធពីបាតុភូត Turbulence។

 

យ៉ាងណាមិញ បាតុភូត Turbulence អាចបណ្តាលឱ្យអ្នកដំណើរ និងសមាជិកនាវិកត្រូវធ្លាក់ពីលើកៅអីធ្វើឱ្យមានរបួសធ្ងន់ធ្ងរដូចជាបាក់ឆ្អឹង និងហូរឈាមប្រសិនបើមិនបានពាក់ក់ខ្សែក្រវ៉ាត់ ។ អ្នកជំនាញជាច្រើនបានសង្កត់ធ្ងន់ថា ការអង្គុយ និងពាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់សុវត្ថិភាពអំឡុងពេលហោះហើរ គឺជាមធ្យោបាយដ៏ល្អបំផុតក្នុងការកាត់បន្ថយហានិភ័យ។

 

យ៉ាងណាក៏ដោយ វាហាក់ដូចជាមិនពិតទាល់តែសោះ រហូតដល់ព្រឹត្តិការណ៍សោកនាដកម្មនៅលើជើងហោះហើរ SQ321 របស់ Singapore Airlines កាលពីថ្ងៃទី២១ ខែឧសភា កន្លងទៅនេះ ដែលបណ្តាលឲ្យអ្នកដំណើរជនជាតិអង់គ្លេសម្នាក់ស្លាប់ និងរបួសជាច្រើននាក់។ រឿងស្រដៀងគ្នានេះបានកើតឡើងក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៧ នៅលើជើងហោះហើររបស់ក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍ United Airlines ពីទីក្រុងតូក្យូទៅកាន់ទីក្រុងហូណូលូលូ៕