អំពី​ការ​ប្រើ​ព្យញ្ជនៈ ឍ នេះ ក្នុងភាសាសំស្ក្រឹត វចនានុក្រមខ្មែរសម្តេច ជួន ណាត បញ្ជាក់ថា ឃើញមានប្រើជា ដើមពាក្យ ឬ មេពាក្យ ខ្លះ តែមានតិចណាស់; ខាងភាសាបាលី មិនប្រទះឃើញមានប្រើ, បើដាក់រៀងត្រង់កណ្ដាលឬត្រង់ខាងចុងនៃអក្សរឯទៀតនោះ ឃើញមានប្រើក្រែល។ ឯភាសាខ្មែរយើង មិនមានពាក្យប្រើសោះឡើយ; តែក្នុងទីនេះ យើងយកភាសាសំស្ក្រឹត ៤ ពាក្យមករៀបរៀង, បើទោះបីមិនត្រូវការប្រើ, ក៏ជាប្រយោជន៍ឱ្យអក្សរ ឍ មានពាក្យខ្លះ កុំឲ្យទទេសោះ ។

 

មេពាក្យ​ដែលប្រើ​ព្យញ្ជនៈ «ឍ» មាន​ដូចជា «ឍាមរា»៖ ក្ងាន, ហង្ស។ «ឍាល» ៖ ស្គរធំ; ខែល។  «ឍាលិន»៖ អ្នកមានខែល, អ្នកកាន់ខែល, ទាហានខែល គឺអ្នកចម្បាំងខែលដែលវេលាចូលច្បាំងកាន់ខែលសម្រាប់រារាំងគ្រឿងសស្ត្រាវុធនៃបច្ចាមិត្រ មិនឱ្យប៉ះពាល់ត្រូវខ្លួន និង «ឍុណ្ឍិ»៖ ព្រះគ្នេស។  

 

ពាក្យត្រង់កណ្តាល ឬត្រង់ខាងចុង មានដូចជា ទុតិយាសាឍ​, បឋមសាឍ, លិឍ, អាសាឍ, អាឍ្យចរ ជាដើម។ រីឯពាក្យដែលប្រើ​ជើង «ឍ» មានដូចជា ពិពឌ្ឍសច្ចា, វឌ្ឍនាការ, វឌ្ឍនៈ, វយ​វឌ្ឍនាការ, វុឌ្ឍាចារ្យ, វិវឌ្ឍន៍, អភិវឌ្ឍ, ឧបឌ្ឍ ជាដើម៕