ការទទួលទាន ឬបរិភោគអ្វីមួយ គឺជាសិទ្ធិសេរីភាព ដ៏ពេញលេញបំផុត ដែលមនុស្សគ្រប់រូប ត្រូវតែទទួលបាន។ ប៉ុន្តែសិទ្ធិសេរីភាពទាំងនោះ បើកាលណា ប៉ះពាល់ដល់អ្នកដទៃ វាត្រូវតែមានការ គ្រប់គ្រងដោយច្បាប់។ ទោះជាយ៉ាងណា ចំពោះមនុស្ស ដែលមានកម្រិតវប្បធម៌ខ្ពស់ និងមានមនុស្សធម៌ គេពុំដែលបណ្ដោយឱ្យសិទ្ធិរបស់ខ្លួន ទៅបង្កបញ្ហា ឬគ្រោះថ្នាក់ដល់អ្នកដទៃឡើយ។
 

វិលមកការទទួលទានទឹកស្រវឹងវិញ ខ្ញុំហ៊ាននិយាយថា អ្នកចូលចិត្តទទួលទានស្រា ឬគ្រឿងស្រវឹង ហួសប្រមាណ គឺជាមនុស្សពោរពេញដោយការប្រមាថ ។ ពួកគេប្រមាថទាំងអាយុជីវិតខ្លួនឯង អាយុជីវិតអ្នកដទៃ បំផ្លាញសុភមង្គលគ្រួសាររបស់អ្នកដទៃ និងបំផ្លាញសេដ្ឋកិច្ចជាតិផង។ 
 

ជនប្រមឹកមួយចំនួន បានពង្រាត់ ម្ដាយ ឪពុក កូន ជីដូន ជីតា និងសាច់ញាតិ ជាទីស្រឡាញ់ របស់អ្នកដទៃ នៅលើដងផ្លូវ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ និងច្រើនរយនាក់មកហើយ។ រូបភាពទាំងនេះ មិនដឹងថា នឹងបន្តដល់ពេលណា​ទៀតឡើយ។ 

 

តើយើងគួរតែស្អប់គ្រឿងស្រវឹង ឬស្អប់មនុស្ស ដែលផឹកគ្រឿងស្រវឹង? ខ្ញុំនិយាយនេះ ពុំមែនមានចេតនា ញុះញង់ឱ្យមានការរើសអើង ឬស្អប់ខ្ពើមគ្នាឡើយ។ ជាធម្មតាប្រទេសជាតិ អនុវត្តនៅរបបទីផ្សារសេរី ដូច្នេះការប្រកួតប្រជែងផលិតផល ជាពិសេសភេសជ្ជៈគ្រប់ប្រភេទ រួមទាំងផលិតផលគ្រឿងស្រវឹងដ៏សម្បូរបែប វារមែងតែងតែកើតមាននូវរូបភាពទាក់ទាញ ដើម្បីការគាំទ្រផលិតផលរបស់ពួកគេ។
 

ប៉ុន្តែសួរថា តើគួរឱ្យបន្តមានរូបភាពទាក់ទាញបែបនេះ? ឬក៏ត្រូវដោះស្រាយជាបន្ទាន់? ចម្លើយនោះ គឺត្រូវដោះស្រាយបញ្ហាជាបន្ទាន់ ព្រោះយើងម្នាក់ៗប្រាកដជាមិនចង់ឃើញអ្នកដទៃ ឬសាច់ញាតិយើង ជួបគ្រោះថ្នាក់លើដងផ្លូវ ដោយសារស្ថានភាពស្រវឹងឡើយ។ ដូច្នេះដំណោះស្រាយ ដ៏មានប្រសិទ្ធភាពនោះ ទាល់តែមានការប្ដេជ្ញាចិត្ត ពីពលរដ្ឋទាំងអស់គ្នា។ 
 

មកដល់ដំណាក់កាលនេះ យើងមិនអាចដាក់បន្ទុក ទៅលើតែជន ឬក្រុម ឬភាគីណាមួយបានទេ។ ប៉ុន្តែវាត្រូវការ ការចូលរួមទាំងអស់គ្នា ពីក្រសួង និងពីស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធនានា ជាចាំបាច់។ 
 

ជាញឹកញយ គេតែងសង្កេតឃើញថា រាល់ពេលមានពិធីជួបជុំ ដោយមានការប្រើប្រាស់គ្រឿងស្រវឹង មិត្តភ័ក្ដិក្នុងកម្មវិធី តែងជំរុញឱ្យមិត្តរបស់ពួកគេ ទទួលទានស្រាលើសកម្រិត រហូតពួកគេគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងលែងបាន។
 

មិត្តខ្លះ ពោលពាក្យពន្យុះ ឬឌឺដងថា «បើហ្អែងផឹកអន់បែបនេះ កុំផឹកជាមួយអញ» , «ហ្អែង ផឹកស៊ីខ្លាចប្រពន្ធមែន?» , «យូរៗ ជួបគ្នាម្ដង ផឹកមិនស្រវឹង មិនចូលផ្ទះ» …ជាដើម។ ពាក្យទាំងនេះ បានជំរុញទឹកចិត្តឱ្យអ្នកទទួលទានគ្រឿងស្រវឹងទាំងនោះ កាន់តែមានភាពក្លាហាន ចង់ឈ្នះ ចង់ចាញ់គ្នា រហូតដល់ស្រវឹងជោគជាំរៀងៗខ្លួន។
 

«កាន់តែស្រវឹង កាន់តែក្លាហាន»! អ្នកខ្លះ ឃើញភ្នំ ចាត់ទុកដូចដុំដី! អ្នកខ្លះឃើញដំរី ចាត់ទុកដូចស្រមោច ក៏មាន។ ម្ល៉ោះហើយ វាក៏ជាមូលហេតុ ដែលមនុស្សស្រវឹង បាត់បង់ម្ចាស់ការលើខ្លួន​ឯង ហើយអ្នកខ្លះទៀត ហ៊ានបើកបរលឿនហួសប្រមាណ រហូតដល់ជ្រុលបុកគ្នាស្លាប់លើដងផ្លូវ។ ជនដែលបានបង្កគ្រោះថ្នាក់ នៅតាមដងផ្លូវកន្លងមក ក្រោមស្ថានភាពស្រវឹង គឺសុទ្ធសឹងជាជន ពោរពេញដោយក្ដីប្រមាថនៅក្នុងខ្លួន។



ដូច្នេះវាត្រូវការចូលរួមទាំងអស់គ្នា ដោយផ្ដើមចេញពីបុគ្គលខ្លួនឯង និងមនុស្សជុំវិញខ្លួន។ ហើយដំណោះស្រាយនោះ គឺងាយៗទេ ! រាល់ពេលទៅកម្មវិធីជួបជុំណាមួយ មនុស្សគ្រប់រូប ត្រូវមានការគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងខ្ពស់ ដោយមិនត្រូវយកទំនាក់ទំនងមិត្តភាព ឬឥទ្ធិពលអំណាចខ្លួន បង្ខំឱ្យនរណាម្នាក់ ផឹកស្រវឹងជោគជាំ រហូតបាត់បង់ម្ចាស់ការនោះទេ ព្រោះវាអាចបង្ករគ្រោះថ្នាក់ជាយថាហេតុណាមួយ ដល់រូបគេ ដូចជា គ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍តាមដងផ្លូវ, ដាច់សរសៃឈាមភ្លាមៗ ឬជំងឺផ្សេងៗជាដើម។
 

ចំណែកបុគ្គលខ្លួន ក៏ត្រូវគិតពិចារណា និងដឹងពីសមត្ថភាពខ្លួនឯង នៃការសេពគ្រឿងស្រវឹងដែរ ដោយមិនត្រូវខ្លបខ្លាច ឬចាញ់ការគំរាមគេទេ។ បើដឹងថា ខ្លួនមិនអាចទទួលគ្រឿងស្រវឹងបានច្រើន ចូរកុំទៅក្បែរ ឬគេចចេញពីអ្នកពូកែផឹក, កុំចង់ឈ្នះ-ចាញ់ ជាមួយអ្នកផឹកខ្លាំង ដូចពាក្យចាស់ថា «ចាញ់ជាព្រះ ឈ្នះជាមារ»។ ម្យ៉ាងទៀតយើងសុខចិត្តឱ្យអ្នកផឹកខ្លាំង ឈ្នះចុះ ព្រោះជីវិត និងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃយើងម្នាក់ៗ មិនរស់នៅអាស្រ័យលើការពូកែសេពគ្រឿងស្រវឹងទេ។
 

ជាមួយគ្នានេះ មិត្តភក្តិ ឬមនុស្សជុំវិញខ្លួន ត្រូវចេះជួយហាមឃាត់គ្នា ពេលឃើញបុគ្គល ឬមិត្តសេពគ្រឿងស្រវឹងច្រើន ដោយមិនត្រូវប្រើពាក្យពន្យុះ ឬឌឺដងឱ្យគេផឹកសារធាតុស្រវឹង កាន់តែច្រើននោះទេ។ មិត្តភក្តិល្អ មិនអាស្រ័យលើការសេពគ្រឿងស្រវឹងខ្លាំងដូចគ្នានោះទេ។ មិត្តល្អ គឺចេះជួយទុក្ខធុរៈគ្នា និងចេះជួយផ្ដល់គំនិត និងកែតម្រូវចំណុចខ្វះខាតគ្នា ។ល។