ស៊ិម គឹមអាង ចង់បង្កើតបណ្ណាល័យភូមិ ដើម្បីឱ្យកុមារក្រីក្រមានសៀវភៅអាន

ជាតិ

ស៊ិម គឹមអាង ចង់បង្កើតបណ្ណាល័យភូមិ ដើម្បីឱ្យកុមារក្រីក្រមានសៀវភៅអាន

29, Jan 2024 , 9:39 am

រូបភាព

ដោយ: ប៉ូ សាគុន

ភ្នំពេញ៖ យុវនារី ស៊ិម គឹមអាង ជាគ្រូបង្រៀនកម្រិតបឋម សិក្សានៅតំបន់ដាច់ស្រយាលមួយ នៃស្រុករតនមណ្ឌល ខេត្តបាត់ដំបង។ គ្រូបង្រៀនវ័យ២២ឆ្នាំរូបនេះ មានបំណងបង្កើតបណ្ណាល័យមួយនៅក្នុងភូមិ សម្រាប់ឱ្យកុមារដែលមានជីវភាពខ្វះខាត និងខ្វះលទ្ធភាពទៅសាលារៀន មានទីកន្លែងសម្រាប់អានសៀវភៅ។ សម្រាប់អ្នកគ្រូ ស៊ិម គឹមអាង មានបណ្ណាល័យនៅតាមភូមិ ក៏ជាមធ្យោបាយបង្ហាញគំរូនៃការសិក្សារៀនសូត្រ និងជាការជំរុញការអប់រំកុមារនៅតំបន់ដាច់ស្រយាលផងដែរ។

សូមអញ្ជើញលោកអ្នកនាងទស្សនាបទយកការណ៍ដែលរៀបចំដោយកញ្ញា ប៉ូ សាគុន នៃសារព័ត៌មានឌីជីថលថ្មីៗដូចតទៅ៖

កញ្ញា ស៊ិម គឹមអាង វ័យ២២ឆ្នាំ គឺជាអ្នកស្រុកមង្គលបុរី ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ដែលបានទៅធ្វើជាគ្រូបង្រៀនជាប់កិច្ចសន្យាថ្នាក់បឋមសិក្សា ក្នុងខេត្តបាត់ដំបង បានប្រមាណជាង២ឆ្នាំមកហើយ។ ជាកូនពៅ ក្នុងចំណោមបងប្អូន៤នាក់ គឹមអាង ធ្លាប់ធ្វើជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត ក្នុងយុទ្ធនាការ សៀវភៅមួយសហគមន៍មួយ នៅក្រុងប៉ោយប៉ែត និងធ្លាប់រៀនពីការរៀបចំរចនាសម្ព័ន្ធបណ្ណាល័យ ពីបណ្ណាល័យបញ្ញវន្ត ដើម្បីទទួលបានចំណេះដឹងទាក់ទងនឹងបណ្ណាល័យ។

យុវតីដែលចាប់អារម្មណ៍តួនាទីបណ្ណារក្ស និងការងាររៀបចំបណ្ណាល័យរូបនេះ យល់ឃើញថា បណ្ណាល័យមានតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ សម្រាប់ការបណ្ដុះធនធានមនុស្សក្នុងសង្គម។ ទៅថ្ងៃអនាគត នាងចង់បង្កើតបណ្ណាល័យតូចមួយដោយខ្លួនឯង នៅក្នុងសហគមន៍ ដូច្នេះទើបនាងខំសិក្សាឈ្វេងយល់ឱ្យបានច្បាស់ ថាសហគមន៍ ឬបណ្ណាល័យត្រូវការអ្វីខ្លះ ឬនាងត្រូវត្រៀមអ្វីខ្លះ?

ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកគ្រូវ័យក្មេងរូបនេះ ពុំមែនមានបំណងបើកបណ្ណាល័យ នៅក្នុងខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ដែលជាខេត្តកំណើតរបស់នាងឡើយ ប៉ុន្តែនាងគ្រោងបង្កើតបណ្ណាល័យភូមិ ក្នុងខេត្តបាត់ដំបង ស្រុករតនមណ្ឌល ជាស្រុកដែលនាងធ្វើការ។ ចង់បើកបណ្ណាល័យភូមិ ក្នុងភូមិដាច់ស្រយាលមួយនៃស្រុករតនមណ្ឌល ក៏ព្រោះអ្នកគ្រូមើលឃើញថា សិស្សក្នុងតំបន់នោះ បានរៀនដល់ថ្នាក់ទី១២ មានតែប្រមាណ១ ឬ២នាក់ប៉ុណ្ណោះ ក្នុងមួយភូមិ។ ចំពោះអ្នកដែលមានលទ្ធភាព ទៅរៀនដល់ថ្នាក់វិទ្យាល័យ មានត្រឹមតែ ២ ទៅ៣នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ នាងថាសិស្សពិបាកទៅរៀន ព្រោះវិទ្យាល័យនៅឆ្ងាយខ្លាំង។

«អ្នករៀនដល់វិទ្យាល័យ មានតែ២ ទៅ៣នាក់អីប៉ុណ្ណឹង។ នៅហ្នឹងជាតំបន់ជនបទ ហើយមូលហេតុដែលសំខាន់ជាងគេ សាលារៀននៅទីនោះឆ្ងាយ។ វិទ្យាល័យគឺនៅឆ្ងាយមែនទែន ខ្ញុំអត់ច្បាស់ទេថាប៉ុន្មានគីឡូ ប៉ុន្តែអាចចំណាយពេលកន្លះម៉ោង ទៅមួយម៉ោង ហ្នឹងជិះម៉ូតូ គឺឆ្ងាយមែនទែន។ ភូមិដែលខ្ញុំ ចង់បង្កើតបណ្ណាល័យនោះ នៅចុងស្រុករតនមណ្ឌល ផុតមួយភូមិទៀត ចូលដល់ខេត្តប៉ៃលិន ហើយនៅទីនោះគឺជាតំបន់ព្រៃភ្នំ មិនសូវមានផ្ទះទេ។ សព្វថ្ងៃមានគេធ្វើផ្ទះខ្លះ ប៉ុន្តែពីដើមព្រៃសុទ្ធ»។ នេះជាការបញ្ជាក់បន្ថែមរបស់ គឹមអាង។

មានម្ដាយឪពុកជាកសិករ គឹមអាង ថាសិស្សក្នុងភូមិដែលនាងទៅបង្រៀន ពុំបានចូលរៀន ភាគច្រើនមកពីជីវភាព។ នាងបន្ថែមថា កត្តាសំខាន់មួយទៀត អាចមកពីការយល់ដឹងរបស់ម្ដាយឪពុក ឬអាណាព្យាបាល ក៏អាចថាមិនមានគំរូភាពល្អៗ ទាក់ទងនឹងការសិក្សា សម្រាប់ក្មេងៗដែរ ទើបធ្វើឱ្យពួកគេមិនពុះពារទៅសាលារៀន។

«កុមារមានការខ្វះខាតខ្លាំង ហើយនៅពេលទំនេរគាត់ទៅធ្វើចម្ការ។ នៅគ្រប់រដូវកាល គឺការងារទាំងអស់។ នៅហ្នឹង ខែ១ដល់ខែ៣ គេដាំដំឡូង។ ផុតពីការប្រមូលផលដំឡូង គេដាក់ចន្ទីម្ដង។ អស់ពីចន្ទី មានផ្លែឈើផ្សេងៗទៀត តាមរដូវកាល។ មួយឆ្នាំគឺធ្វើរហូតវិលជុំ។ កុមារគាត់ទៅជួយការងារហ្នឹង។ មានន័យថាគាត់រៀនព្រឹក ហើយថ្ងៃគាត់ទៅជួយការងារ ដើម្បីបានចំណូលបន្ថែម»។

អត្រាសិស្សរៀនដល់ថ្នាក់វិទ្យាល័យ មានចំនួនតិច ហើយអត្រាសិស្សប្រឡងជាប់បាក់ឌុប កាន់តែតិច។ ដូច្នោះប្រសិនបើសិស្សជាប់បាក់ឌុប មិនបន្តការសិក្សាទៅថ្នាក់ឧត្តមសិក្សា នោះប្រាកដណាស់ថា នឹងមិនមានគំរូនៅថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ សម្រាប់ក្មេងជំនាន់ក្រោយឡើយ។ ដោយមើលឃើញបែបនេះហើយ ទើបបានជាអ្នកគ្រូវ័យក្មេង គឹមអាង ចង់ពង្រឹកការអប់រំដល់កុមារ តាមរយៈការបង្កើតបណ្ណាល័យភូមិ ឱ្យមានសៀវភៅច្រើន និងសម្បូរបែប ឱ្យកុមារចូលចិត្តអានសៀវភៅ និងបណ្ដុះគំនិតចង់រៀន។

កត្តាខាងលើនេះ ក៏ជាផ្នែកមួយជំរុញចិត្ត គឹមអាង ឱ្យខំប្រឹងប្រែងរៀនរហូតចប់បរិញ្ញាបត្របន្ទាប់មកប្រឡងចូលធ្វើជាគ្រូបង្រៀនថ្នាក់បឋមសិក្សា បង្រៀនក្នុងខេត្តបាត់ដំបង ស្រុករតនមណ្ឌល ក្នុងភូមិដាច់ស្រយាល ដែលនាងគ្រោងបើកបណ្ណាល័យនោះដែរ។

«អ្នកខ្លះទៀតចង់រៀន គាត់មិនទៅចម្ការទេ ប៉ុន្តែគាត់មិនមានលទ្ធភាពទិញសៀវភៅអាន។ សៀវភៅដែលក្មេងៗអានរាល់ថ្ងៃ មានតែសៀវភៅរដ្ឋ ដែលសម្បូរអក្សរ មិនសូវមានរូប ក្មេងៗមិនសូវចង់អាន ដូច្នេះសៀវភៅផ្សេងៗសម្រាប់កុមារអាន ឱ្យត្រូវនិងវ័យរបស់គាត់ គឺមិនមានទេ»។

គឹមអាង តែងតែចុះទៅដល់ផ្ទះអាណាព្យាបាល ជាទៀងទាត់ក្នុងមួយខែម្ដង ដើម្បីរំលឹក និងលើកទឹកចិត្ត ម្ដាយឪពុក ក៏ដូចជាអាណាព្យាបាល ឱ្យជំរុញកូនៗទៅសាលារៀន។ អ្នកគ្រូវ័យក្មេងរូបនេះថា ក្រោយខ្លួនចុះជួប គ្រួសារមួយចំនួន បានយល់ពីសារសំខាន់ នៃការសិក្សា ហើយម្ដាយឪពុក បានជួយបង្រៀនកូនៗបន្ថែម ដែលធ្វើឱ្យពួកគេមានការរីកចម្រើនជាងមុន ក្នុងការអានសៀវភៅ។ ទោះជាយ៉ាងណា គឹមអាង ថាគ្រួសារខ្លះ ម្ដាយឪពុករវល់ខ្លាំង ក៏មិនបានបង្រៀនកូនបន្ថែមដែរ។

នារីសម្បុរស្រអែមស្រស់រូបនេះ អះអាងថា សៀវភៅគឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់ នៅក្នុងជីវិតមនុស្សគ្រប់រូប ព្រោះវាមានផ្ទុកទាំងការស្រាវជ្រាវ ការកម្សាន្ត ទស្សនវិជ្ជា ការលើកទឹកចិត្ត និងបទពិសោធរបស់មនុស្សជុំវិញពិភពលោក។ សៀវភៅប្រៀបបាននឹងសម្លៀកបំពាក់ ដែលមនុស្សគ្រប់រូប ត្រូវការពាក់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដែលមិនអាចខ្វះបាន៕