នៅក្នុងភាសាខ្មែរ ពេលខ្លះ អក្សរ «វ» អាចផ្លាស់ប្តូរទៅជា អក្សរ «ព» បាន។ ពាក្យនោះ នៅមានអត្ថន័យដើមដដែល ទោះបំលែងអក្សរ «វ» ទៅជាអក្សរ «ព» ក៏ដោយ។
តាមពិតទៅ «វិធី» និង «ពិធី» មានន័យ បែបធ្វើ, បែបរបៀប, របៀបកិច្ចការ; ក្រឹតិកា ដូចគ្នា។ តែបើសំដៅលើរបៀប ឬបែបផែននៃកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើ វចនានុក្រម តម្រូវឲ្យសរសេរថា «កម្មវិធី» ដូចជាកម្មវិធីបុណ្យជាដើម។ រីឯពាក្យ «ពិធី» មិនប្រើបុព្វបទ «កម្ម» នោះទេ ដូចជា រៀបពិធីធ្វើបុណ្យ, តាំងពិធីបួងសួងទេវតា; រៀបបូជាតាមពិធីព្រាហ្មណ៍ ។ ពិធីវេយ្យាករណ៍ បែបរបៀបក្នុងវេយ្យាករណ៍ ។ ព្រះរាជពិធី របៀបកិច្ចការធ្វើបុណ្យឬការមង្គលនីមួយក្នុងព្រះរាជដំណាក់ឬក្នុងព្រះបរមរាជវាំង ។
ក្រៅពីពាក្យនេះក៏មាន ពាក្យ ទេវី ឬ ទេពី, ទេវតា ឬ ទេពតា, វង្ស ឬ ពង្ស, វានរ ឬ ពានរ, វានរី ឬ ពានរី, វិធី ឬ ពិធី, វិធុរ ឬ ពិធុរ, វិន័យ ឬ ពិន័យ, វិឃាត ឬ ពិឃាត, វិចិត្រ ឬ ពិចិត្រ, វិជ័យ ឬ ពិជ័យ, វិសាខ ឬ ពិសាខ, វិសាល ឬ ពិសាល, វិរុទ្ធ ឬ ពិរុទ្ធ, វិសុទ្ធិ ឬ ពិសុទ្ធិ, វិសិដ្ឋ ឬ ពិសិដ្ឋ, វិសេស ឬ ពិសេស, វិស្ណុ ឬ ពិស្ណុ, វិរោធ ឬ ពិរោធ ។ល។
ទោះពាក្យខាងលើ អាចសរសេរបានពីរបែប ពោលគឺ មួយ ប្រើអក្សរ «វ» ហើយមួយទៀត ប្រើអក្សរ «ព» ក៏ដោយ តែពាក្យទាំងនោះ នៅរក្សាអត្ថន័យតែមួយ។ ជាក់ស្តែង ដូចជាពាក្យ វង្ស ឬ ពង្ស នៅតែមានអត្ថន័យដូចគ្នាថា «ត្រកូល, ពូជ, អម្បូរ»។ ពាក្យ វង្ស ឬ ពង្ស មិនបានប្រែប្រួលអត្ថន័យ ដោយសារតែការសរសេរខុសគ្នានោះទេ៕