ពីនេះ ពីនោះ
តើពាក្យ«សូរធ្មេញ/ ទន្តជៈ, សូរបបូរមាត់/ឱស្ឋជៈ, សូរផ្ទុះ/សូរសន្ទះ»មានអត្ថន័យដូចម្ដេចនៅក្នុងអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ ?
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
នៅក្នុងសទ្ទានុក្រមភាសាវិទ្យា និងអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ ដែលអនុម័តដោយក្រុមប្រឹក្សាជាតិភាសាខ្មែរ បានកំណត់អត្ថន័យពាក្យ «សូរធ្មេញ/ ទន្តជៈ, សូរបបូរមាត់/ឱស្ឋជៈ, សូរផ្ទុះ/សូរសន្ទះ» ដូចខាងក្រោម៖ 
សូរធ្មេញ/ ទន្តជៈ មានន័យថា ជាសូរព្យញ្ជនៈ ដែលមានទីបន្លឺនៅត្រង់ធ្មេញ គឺចុងអណ្ដាតទល់នឹងធ្មេញ។
សូរបបូរមាត់/ឱស្ឋជៈ មានន័យថា ជាសូរព្យញ្ជនៈដែលមានទីបន្លឺនៅបបូរមាត់គឺបបូរមាត់លើនិងបបូរមាត់ក្រោមប៉ះគ្នា។
សូរផ្ទុះ/សូរសន្ទះ មានន័យថា ជាសូរព្យញ្ជនៈដែលបន្លឺឡើង ដោយមានដំណើរខ្យល់ចេញពីសួតមកប៉ះខ្លាំងនឹងគ្រឿងប្រដាប់បន្លឺសំឡេង បណ្ដាលឲ្យមានបន្ទុះ។ ព្យញ្ជនៈសូរផ្ទុះ ឬសូរស្ទះ ជាព្យញ្ជនៈដែលមានរង្វះខ្យល់កម្រិតសូន្យ។
សូរធ្មេញ/ ទន្តជៈ មានន័យថា ជាសូរព្យញ្ជនៈ ដែលមានទីបន្លឺនៅត្រង់ធ្មេញ គឺចុងអណ្ដាតទល់នឹងធ្មេញ។
សូរបបូរមាត់/ឱស្ឋជៈ មានន័យថា ជាសូរព្យញ្ជនៈដែលមានទីបន្លឺនៅបបូរមាត់គឺបបូរមាត់លើនិងបបូរមាត់ក្រោមប៉ះគ្នា។
សូរផ្ទុះ/សូរសន្ទះ មានន័យថា ជាសូរព្យញ្ជនៈដែលបន្លឺឡើង ដោយមានដំណើរខ្យល់ចេញពីសួតមកប៉ះខ្លាំងនឹងគ្រឿងប្រដាប់បន្លឺសំឡេង បណ្ដាលឲ្យមានបន្ទុះ។ ព្យញ្ជនៈសូរផ្ទុះ ឬសូរស្ទះ ជាព្យញ្ជនៈដែលមានរង្វះខ្យល់កម្រិតសូន្យ។
Tag:
ពន្យល់ពាក្យ
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
