ពីនេះ ពីនោះ
វចនានុក្រមមានតែពាក្យ «ត្រប៉ែ» គ្មានពាក្យ «តាប៉ែ» ឡើយ
× តាមទម្លាប់ យើងប្រើពាក្យ «តាប៉ែ» ដើម្បីសំដៅលើការនិយាយច្រើនដដែលៗ ឥតប្រយោជន៍ ឬក៏សំដៅលើបង្អែមមួយប្រភេទដែលលាយជាមេស្រាដំបែ។ ប៉ុន្តែក្នុងវចនានុក្រមខ្មែរ សម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត មានតែការពន្យល់ពាក្យ «ត្រប៉ែ» និង «ប៉ែ» ប៉ុណ្ណោះ។
«ត្រប៉ែ» សំដៅលើឈ្មោះបង្អែមមួយប្រភេទ ច្រើនធ្វើដោយបាយដំណើបពូតជាដុំៗមានដំបែជាមេ។ ត្រប៉ែដំណើបខ្មៅ, ត្រប៉ែដំណើបស ។ រីឯពាក្យ «ដំបែ» គឺ មេស្រា ឬមេត្រប៉ែដែលគេផ្សំសូនជាដុំ ហើយហាលឲ្យស្ងួតរឹង ។
ការនិយាយដដែលៗ ឥតប្រយោជន៍ និងគួរឲ្យធុញទ្រាន់ ដែលយើងនិយមថា «តាប៉ែ» នោះ ទំនងក្លាយចេញពីពាក្យ «ប៉ែ»។ តាមវចនានុក្រម «ប៉ែ» ដែលជាកិរិយាវិសេសន៍ មានន័យថា ជជែកគ្នាអែអុកទ្រហឹង។ ជជែកគ្នាប៉ែ។ ត្អូញប៉ែ គឺគ្នាច្រើនត្អូញរញ៉៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com