លោកយាយ ប៉ាង ផល អាយុ៨៣ឆ្នាំ ថ្លឹងគីឡូ ដើម្បីចៅស្រីបានរៀន

ជាតិ

បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍

លោកយាយ ប៉ាង ផល អាយុ៨៣ឆ្នាំ ថ្លឹងគីឡូ ដើម្បីចៅស្រីបានរៀន

31, Jan 2016 , 9:24 am

រូបភាព

ដោយ:

ភ្នំពេញ៖ ខុសពីចាស់ជរាដទៃទៀត ដែលទទួលបានការថែទាំពីកូនចៅ លោកយាយ ប៉ាង ផល មិនបានកាន់ចានស្រាក់ទៅវត្តនៃជីវិតចុងក្រោយរបស់គាត់ឡើយ។ អាយុ៨៣ឆ្នាំ លោកយាយនៅតែគ្មានពេលសម្រាក។ ហើយត្រូវដើររកប្រាក់ដើម្បីចិញ្ចឹមក្រពះដែលកំពុងតែស្រេកឃ្លាន និងចៅស្រីឲ្យបានរៀនសូត្រនឹងគេ។

គួរឲ្យសង្វេកណាស់ សម្រាប់លោកយាយ ប៉ាង ផល ដែលមានវ័យចាស់ជរាទៅហើយនោះ នៅតែបន្តរស់ទាំងត្រដរ ជាមួយនឹងភាពក្រីក្រលំបាក។ ចិញ្ចឹមចៅស្រី គឺជាមូលហេតុដែល លោកយាយបានខិតខំប្រកបរបរថ្លឹងគីឡូ សម្រាប់បានប្រាក់បន្តិចបន្តួច ដើម្បីដូរបាយហូប និងឲ្យចៅបានទៅរៀន។ មានស្រុកកំណើតនៅភូមិថ្នំ ឃុំក្រសាំង ស្រុកអង្គស្នួល ខេត្តកណ្តាល ចំងាយប្រហែល៣០គីឡូមែត្រពីរាជធានីភ្នំពេញ។ លោកយាយ ប៉ាង ផល អស់កម្លាំងកាយប៉ុន្តែ កម្លាំងចិត្តរបស់លោកយាយនៅតែបន្តរកប្រាក់ ដោយមានឧបករណ៍ថ្លឹងគីឡូ ដើម្បីជួលដោយបានប្រាក់បន្តិចបន្តួច និងបានកម្រៃពីអំពើសប្បុរសធម៌ពីប្រជាជន។

ស្បែកជ្រួញ កាយស្គមរីងរៃ ដំណើរញញាក់ញញ័រ ស្ទើរដួលទៅហើយនោះ លោកយាយនៅតែតស៊ូចិញ្ចឹមចៅស្រីម្នាក់ តាំងពីម្តាយរបស់នាងស្លាប់នៅពេលសម្រាលកូន។ មកដល់ពេលនេះ លោកយាយបានចិញ្ចឹមចៅស្រីរយៈពេល១៦ឆ្នាំហើយៗ ចៅស្រីរបស់លោកស្រីកំពុង រៀនថ្នាក់វិទ្យាល័យ។ ធ្មេញបាក់ស្ទើរតែទាំងអស់ និយាយលែងច្បាស់ទៅហើយ លោកយាយ ប៉ាង ផល បានបញ្ជាក់ថា៖ «ខ្ញុំរកបានមួយថ្ងៃ១ម៉ឺនទៅ២ម៉ឺនរៀល តែខ្ញុំឲ្យចៅមួយថ្ងៃ៥ពាន់ទៅ១ម៉ឺនរៀល។ ខ្ញុំចេញពីផ្ទះ ពីព្រលឹម ហើយត្រូវដើរជុំវិញភ្នំពេញ នឹងត្រូវត្រឡប់មកផ្ទះនៅពេលល្ងាច»។ ដោយសារការអាណិតអាសូរពីម្ចាស់ផ្ទះ ដែលស្ថិតនៅទល់មុខក្រសួងការពារជាតិ នៅតំបន់បឹងកក់ លោកយាយបានរស់នៅទីនោះជាច្រើនឆ្នាំ ដោយមិនបង់ថ្លៃផ្ទះ។ មានកូនបួននាក់ ប៉ុន្តែ ពួកគេខ្លះបានស្លាប់ និងខ្លះទៀតមានជីវភាពក្រីក្រលំបាក ទើបបណ្តាលឲ្យលោកយាយ ដែលមានសភាពចាស់ទ្រុឌទ្រោមទៅហើយនោះ នៅតែស្វែងប្រាក់ដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត ទាំងខ្លួនគ្មានកម្លាំងកាយគ្រប់គ្រាន់។

ពេលខ្លះអត់បាយ អត់ទឹក ព្រោះតែគ្មាននរណាមកថ្លឹងគីឡូ គឺជាអ្វីដែលលោកយាយបានរៀបរាប់ទាំងទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់។ មានជីវិតត្រូវតែតស៊ូ ជាអ្វីដែលលោកយាយនៅបន្តរស់នៅជាមួយចៅ។ ចៅស្រីដែលជាបេះដូងរបស់លោកយាយ បានធ្វើឲ្យចាស់ជរារូបនេះ បន្តប្រឹងប្រែងទាំងខ្លួនដើរ ដេក ឈរ អង្គុយ ស្ទើរលែងកើតទៅហើយនោះ។ ស្ពាយការបូបផង កាន់ឧបករណ៍ថ្លឹងគីឡូផង លោកយាយបាននិយាយដោយដៃញ័រស្ទើរកាន់អ្វីលែងជាប់ថា៖ «ខ្ញុំសប្បាយចិត្ត ពេលឃើញចៅខ្ញុំបានទៅរៀន ព្រោះអាណិតវា វាកើតមកម៉ែវាបានស្លាប់បាត់ហើយ។ បើអត់មានចៅ ខ្ញុំមិនដឹងខំធ្វើអីទេ»។

នៅប្រទេសជឿនលឿនមួយចំនួន ចាស់ជរាត្រូវបានយកចិត្តទុកដាក់ ដោយមានប្រាក់ចូលនិវត្តន៍ និងមានមជ្ឈមណ្ឌលថែទាំចាស់ៗ ដែលធ្វើឲ្យពួកគាត់ទាំងនោះ មិនចាំបាច់ដើរសុំទាន ឬប្រកបរបរនៅពេលដែលពួកគាត់អស់កម្លាំងពលំ។ ដោយឡែក នៅប្រទេសកម្ពុជា គេសង្កេតឃើញថា ចាស់ជរាដែលគ្មានទីពឹងជាច្រើន បានដើរសុំទាន និង ប្រកបមុខរបរទៅតាមលទ្ធភាពរបស់ពួកគាត់។ ចាស់ៗខ្លះ ត្រូវស្លាប់នៅតាមដងផ្លូវដោយសារគ្មានចំណីហូបគ្រប់គ្រាន់។ ខ្លះទៀតស្លាប់ដោយសារជំងឺ និងគ្មានកន្លែងស្នាក់នៅសមរម្យ។ រីឯចំណែកចាស់ៗមួយចំនួនទៀត ត្រូវដេកចាំស្លាប់ ដោយសារអស់កម្លាំងទៅរកប្រាក់លែងបាន។

ចាស់ៗដែលគ្មានទីពឹង កាលពីពួកគាត់នៅមានកម្លាំង គឺពួកគាត់បានធ្វើការងារជាច្រើន ដើម្បីបង់ពន្ធជូនរដ្ឋ ប៉ុន្តែផ្ទុយមកវិញ នៅពេលពួកគាត់អស់កម្លាំងធ្វើការងារលែងកើត បែរជារដ្ឋបោះបង់ពួកគាត់ចោលទៅវិញ៕