ពីនេះ ពីនោះ
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ភ្នំពេញ៖ តើវាក្លាយជាផ្នត់គំនិតមួយដែលពិបាកកែមែនឬមិនមែន? នៅពេលដែលបុគ្គលមួយចំនួន ឲ្យតម្លៃកម្រិតចេះដឹង សមត្ថភាព របស់មនុស្សដោយផ្អែកលើទ្រព្យសម្បត្តិ ឋានៈ បុណ្យសក្តិខ្ពស់នៅក្នុងសង្គម។
នៅក្នុងសង្គមបច្ចុប្បន្ន គេសង្កេតឃើញថា តម្លៃរបស់អ្នកចេះដឹងមួយចំនួន ត្រូវបានធ្លាក់ចុះព្រោះតែស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចរបស់បុគ្គល សេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារបុគ្គលអ្នកចេះដឹង មិនមានភាពធូរធារ។ បន្ថែមពីនេះ លក្ខណៈសម្បត្តិផ្នែកខាងក្រៅមិនឡូយឆាយ មិនហឺហារ មិនស៊ីវីល័យ សម្ភារប្រើប្រាស់មិនសូវទាន់សម័យ បាននាំឲ្យមានការវាយតម្លៃថា ជាមនុស្សគ្មានសមត្ថភាព ទាំងបុគ្គលនោះមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះ សមត្ថភាពច្បាស់លាស់ជាដើម។ ស្របពេល ជាមួយលក្ខខណ្ឌផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច សម្ភារនិយមនេះ អ្នកមានសមត្ថភាព មានកម្រិតពុទ្ធិជ្រៅជ្រះនោះ បែរជាមិនត្រូវបានស្វាគមន៍ដោយការឲ្យតម្លៃពិត និងគោរពពីមហាជនមួយចំនួនទៅវិញ។
បន្ថែមពីនេះ មហាជនទាំងនោះរហូតវាយតម្លៃថា «បើគាត់/នាង/វា មានសមត្ថភាព មានចំណេះដឹងមែន មិនមែននៅតែក្រនោះទេ»។ ហេតុផលនេះ វាបានក្លាយជាផ្នត់គំនិតមួយដែលមានឥទ្ធិពលលើសាធារណជនមួយចំនួន ហើយនាំឲ្យអ្នកទាំងនោះវាយតម្លៃបុគ្គលតាមរយៈលក្ខខណ្ឌខាងក្រៅដែលពួកគេបានមើលឃើញ។ ពិតណាស់ ប្រសិនបើបុគ្គលនោះគ្មានចំណេះដឹងពិតប្រាកដមែន ការវាយតម្លៃបែបនេះគឺមិនខុសនោះទេ។
ផ្ទុយមកវិញ ប្រសិនបុគ្គលមួយចំនួន មានលក្ខខណ្ឌសង្គមសេដ្ឋកិច្ចខ្ពស់ ស្ថានភាពភាពរស់នៅទំនើប របស់ប្រើប្រាស់ទំនើប និងមានតម្លៃ បុគ្គលនោះបែរជាត្រូវបានមហាជនមួយចំនួនគោរព និងឲ្យតម្លៃ ព្រមទាំងចាត់ទុកថា ជាមនុស្សមានសមត្ថភាព មានចំណេះដឹង។ ប្រការនេះ វានឹងត្រឹមត្រូវស្របតាមតថ ប្រសិនបើបុគ្គលនោះពិតជាមានចំណេះដឹង មានសមត្ថភាពពិត ប្រើប្រាស់ជំនាញពុទ្ធិក្នុងផ្លូវវិជ្ជមានដើម្បីរកទ្រព្យ។ ប៉ុន្តែ វានឹងក្លាយជាកំហុសមនសិការខ្លួនឯង ក្នុងករណី ជនមានបានទាំងនោះដើរលើផ្លូវអវិជ្ជមាន ដើម្បីប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិទាំងបុគ្គលនោះគ្មានចំណេះដឹងពិតប្រាកដ ហើយសាធារណជន បែរជានាំគ្នាគោរព និងឲ្យតម្លៃ ព្រមទាំងចាត់ទុកថា ជាអ្នកមានចំណេះដឹង។
ការលើកឡើង មិនមែនចង់ដាក់បន្ទុកទៅលើអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិស្ដុបស្ដម ថាមានកំហុសផ្នែកណាមួយឡើយ។ ប៉ុន្តែបញ្ហាសំខាន់ គឺនៅត្រង់ថា ផ្នត់គំនិតមួយដែលមិនទាន់អាចកែប្រែបាននោះគឺ របៀបវាយតម្លៃមនុស្សតាមលក្ខណៈខាងក្រៅ សេដ្ឋកិច្ចនិយម និងសម្ភារនិយមជាដើម ហើយព្រមទាំងយកលក្ខខណ្ឌទាំងនេះមកធ្វើការវាស់ស្ទង់ពីកម្រិតចំណេះដឹងបុគ្គល គឺមិនមែនជាការគិតមួយដែលត្រឹមត្រូវនោះទេ។
តើមានទេទស្សនៈថា «គ្រប់អ្នកចេះទាំងអស់ត្រូវតែក្លាយជាអ្នកមាន!», «គ្រប់អ្នកមានចំណេះទាំងអស់ត្រូវតែក្លាយជាអ្នកមានលុយ!», «គ្រប់អ្នកមានសមត្ថភាពទាំងអស់ ត្រូវតែក្លាយជាអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិស្ដុកស្ដុម!»? ច្បាស់ណាស់ គឺប្រហែលជាមិនមាននោះទេ ហើយក៏ប្រហែលជាគ្មានអ្នកហ៊ានមកអះអាងនោះដែរ។ ប៉ុន្តែធាតុពិតចំណេះដឹង គឺអាចត្រឹមនិយាយបានថា ជារបស់ម្យ៉ាងដែលអាចជួយឲ្យបុគ្គល រស់នៅគេចផុតពីភាពក្រីក្រ។ ចំណេះដឹង ធ្វើឲ្យបុគ្គលអាចរស់នៅក្នុងភាពថ្លៃថ្នូរ។ ចំណេះដឹង គឺជាជំហ៊ានដែលនាំក្លាយជាអ្នកមាន ទាំងទ្រព្យសម្បត្តិ តួនាទី កិត្តិយស និងសេចក្ដីថ្ងៃថ្នូរ។
ជារួមចំណេះដឹង មិនមែនសុទ្ធតែអាច ធ្វើឲ្យមនុស្សក្លាយជាអ្នកមានស្ដុកស្ដុមបានទេ។ ប៉ុន្តែ ក៏មិនមែនបណ្ដោយឲ្យជីវិតបុគ្គលចេះដឹងក្លាយជាមនុស្សក្រគ្មានអ្វីសោះដែរ។ ហេតុនេះ ប្រសិនបើអាច សាធារណជនមួយចំនួន គួរបញ្ឈប់ការប្រើប្រាស់ពាក្យថា «បើវា/ គាត់/ នាង ពិតជាចំណេះ មានសមត្ថភាព វាក្លាយជាអ្នកមានហើយ!»បាន ក៏គួរតែត្រូវស្វែងយល់ផលវិញ មុននិយាយពាក្យនេះ៕
នៅក្នុងសង្គមបច្ចុប្បន្ន គេសង្កេតឃើញថា តម្លៃរបស់អ្នកចេះដឹងមួយចំនួន ត្រូវបានធ្លាក់ចុះព្រោះតែស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចរបស់បុគ្គល សេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារបុគ្គលអ្នកចេះដឹង មិនមានភាពធូរធារ។ បន្ថែមពីនេះ លក្ខណៈសម្បត្តិផ្នែកខាងក្រៅមិនឡូយឆាយ មិនហឺហារ មិនស៊ីវីល័យ សម្ភារប្រើប្រាស់មិនសូវទាន់សម័យ បាននាំឲ្យមានការវាយតម្លៃថា ជាមនុស្សគ្មានសមត្ថភាព ទាំងបុគ្គលនោះមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះ សមត្ថភាពច្បាស់លាស់ជាដើម។ ស្របពេល ជាមួយលក្ខខណ្ឌផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច សម្ភារនិយមនេះ អ្នកមានសមត្ថភាព មានកម្រិតពុទ្ធិជ្រៅជ្រះនោះ បែរជាមិនត្រូវបានស្វាគមន៍ដោយការឲ្យតម្លៃពិត និងគោរពពីមហាជនមួយចំនួនទៅវិញ។
បន្ថែមពីនេះ មហាជនទាំងនោះរហូតវាយតម្លៃថា «បើគាត់/នាង/វា មានសមត្ថភាព មានចំណេះដឹងមែន មិនមែននៅតែក្រនោះទេ»។ ហេតុផលនេះ វាបានក្លាយជាផ្នត់គំនិតមួយដែលមានឥទ្ធិពលលើសាធារណជនមួយចំនួន ហើយនាំឲ្យអ្នកទាំងនោះវាយតម្លៃបុគ្គលតាមរយៈលក្ខខណ្ឌខាងក្រៅដែលពួកគេបានមើលឃើញ។ ពិតណាស់ ប្រសិនបើបុគ្គលនោះគ្មានចំណេះដឹងពិតប្រាកដមែន ការវាយតម្លៃបែបនេះគឺមិនខុសនោះទេ។
ផ្ទុយមកវិញ ប្រសិនបុគ្គលមួយចំនួន មានលក្ខខណ្ឌសង្គមសេដ្ឋកិច្ចខ្ពស់ ស្ថានភាពភាពរស់នៅទំនើប របស់ប្រើប្រាស់ទំនើប និងមានតម្លៃ បុគ្គលនោះបែរជាត្រូវបានមហាជនមួយចំនួនគោរព និងឲ្យតម្លៃ ព្រមទាំងចាត់ទុកថា ជាមនុស្សមានសមត្ថភាព មានចំណេះដឹង។ ប្រការនេះ វានឹងត្រឹមត្រូវស្របតាមតថ ប្រសិនបើបុគ្គលនោះពិតជាមានចំណេះដឹង មានសមត្ថភាពពិត ប្រើប្រាស់ជំនាញពុទ្ធិក្នុងផ្លូវវិជ្ជមានដើម្បីរកទ្រព្យ។ ប៉ុន្តែ វានឹងក្លាយជាកំហុសមនសិការខ្លួនឯង ក្នុងករណី ជនមានបានទាំងនោះដើរលើផ្លូវអវិជ្ជមាន ដើម្បីប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិទាំងបុគ្គលនោះគ្មានចំណេះដឹងពិតប្រាកដ ហើយសាធារណជន បែរជានាំគ្នាគោរព និងឲ្យតម្លៃ ព្រមទាំងចាត់ទុកថា ជាអ្នកមានចំណេះដឹង។
ការលើកឡើង មិនមែនចង់ដាក់បន្ទុកទៅលើអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិស្ដុបស្ដម ថាមានកំហុសផ្នែកណាមួយឡើយ។ ប៉ុន្តែបញ្ហាសំខាន់ គឺនៅត្រង់ថា ផ្នត់គំនិតមួយដែលមិនទាន់អាចកែប្រែបាននោះគឺ របៀបវាយតម្លៃមនុស្សតាមលក្ខណៈខាងក្រៅ សេដ្ឋកិច្ចនិយម និងសម្ភារនិយមជាដើម ហើយព្រមទាំងយកលក្ខខណ្ឌទាំងនេះមកធ្វើការវាស់ស្ទង់ពីកម្រិតចំណេះដឹងបុគ្គល គឺមិនមែនជាការគិតមួយដែលត្រឹមត្រូវនោះទេ។
តើមានទេទស្សនៈថា «គ្រប់អ្នកចេះទាំងអស់ត្រូវតែក្លាយជាអ្នកមាន!», «គ្រប់អ្នកមានចំណេះទាំងអស់ត្រូវតែក្លាយជាអ្នកមានលុយ!», «គ្រប់អ្នកមានសមត្ថភាពទាំងអស់ ត្រូវតែក្លាយជាអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិស្ដុកស្ដុម!»? ច្បាស់ណាស់ គឺប្រហែលជាមិនមាននោះទេ ហើយក៏ប្រហែលជាគ្មានអ្នកហ៊ានមកអះអាងនោះដែរ។ ប៉ុន្តែធាតុពិតចំណេះដឹង គឺអាចត្រឹមនិយាយបានថា ជារបស់ម្យ៉ាងដែលអាចជួយឲ្យបុគ្គល រស់នៅគេចផុតពីភាពក្រីក្រ។ ចំណេះដឹង ធ្វើឲ្យបុគ្គលអាចរស់នៅក្នុងភាពថ្លៃថ្នូរ។ ចំណេះដឹង គឺជាជំហ៊ានដែលនាំក្លាយជាអ្នកមាន ទាំងទ្រព្យសម្បត្តិ តួនាទី កិត្តិយស និងសេចក្ដីថ្ងៃថ្នូរ។
ជារួមចំណេះដឹង មិនមែនសុទ្ធតែអាច ធ្វើឲ្យមនុស្សក្លាយជាអ្នកមានស្ដុកស្ដុមបានទេ។ ប៉ុន្តែ ក៏មិនមែនបណ្ដោយឲ្យជីវិតបុគ្គលចេះដឹងក្លាយជាមនុស្សក្រគ្មានអ្វីសោះដែរ។ ហេតុនេះ ប្រសិនបើអាច សាធារណជនមួយចំនួន គួរបញ្ឈប់ការប្រើប្រាស់ពាក្យថា «បើវា/ គាត់/ នាង ពិតជាចំណេះ មានសមត្ថភាព វាក្លាយជាអ្នកមានហើយ!»បាន ក៏គួរតែត្រូវស្វែងយល់ផលវិញ មុននិយាយពាក្យនេះ៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ស្មើរនេះ», «ថ្មើរនេះ» និង«ថ្មារនេះ» មួយណាត្រូវ?
ភ្នំពេញ 2 ថ្ងៃ
