ពីនេះ ពីនោះ
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ទម្លាប់ឬអាចថាវប្បធម៌ខ្មែរ តែកាលណាទៅសួរសុខទុក្ខញាតិមិត្ត បងប្អូន តែងតែ មានអ្វីមួយទៅផ្ញើឬហៅថារបស់កំដរដៃតាមចំនួនតិចឬច្រើន។ ការដែលធ្វើបែបនេះ គឺដើម្បីបង្កើនទំនាក់ទំនង។ ប៉ុន្តែបើនិយាយពីមន្ត្រីនិងរាស្ត្រ នោះគឺគេហៅថាជាអំណោយ។
ការនាំយករបស់ផ្ញើ ឬហៅថារបស់កំដរដៃនេះ បើនាំយកមកក្នុងគោលដៅ និងបំណងល្អមិនមែនជាបញ្ហានោះទេ។ ជាពិសេស ដូចជាករណីមន្ត្រី ទៅជួបរាស្ត្រ នាំយកសម្ភារប្រើប្រាស់ គ្រឿងបរិភោគ និងឱសថនានា ដើម្បីចែកជូនប្រជាពលរដ្ឋដែលមានជីវភាពខ្វះខាត គឺបង្ហាញពីការយកចិត្តទុកដាក់។ ទៅលេងសាច់ញាតិ មានរបស់ផ្ញើបញ្ហាពីការចង់ពង្រឹងចំណងទំនាក់ទំនង។ រាប់អានគ្នាមានរបស់ផ្ញើគ្នាបង្ហាញពីភាពស្និតស្នាល។ សកម្មភាពទាំងនេះ គឺល្អសម្រាប់មនុស្សនៅក្នុងសង្គម។
ប៉ុន្តែ របស់កំដរដៃមួយចំនួន មិនបានយកទៅក្នុងនៃវិជ្ជមានឡើយ គឺយកមកក្នុងគោលបំណងទិញទឹកចិត្តទៅវិញ។ មនុស្សមួយចំនួន ដើម្បីបំភ័ន្តរូបភាពពីការចោទថា ស៊ីសំណូក ពុករលួយ ក៏ប្រើរូបភាពជាអំណោយ ជារបស់កំដរដៃជំនួយទៅវិញ។ រូបភាពនេះ ត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ស្ទើរជាទូទៅ។ បន្ថែមពីនេះ ជនទាំងនោះតែងអះអាងថា ទាំងនោះគឺជាទឹកចិត្តរបស់គេដែលចង់ជួយ។ ជាការពិតគោលបំណងល្អមិនជាបញ្ហា ប៉ុន្តែបើជារូបភាពមួយដែលគេហៅថា «ឲ្យរបស់ស្រណោះដៃ» នោះទើបជាបញ្ហា។ អំណោយ ការសម្បទានទ្រព្យសម្បត្តិ ក្នុងគោលដៅបម្រើឲ្យផែនការសកម្មភាព គោលនយោបាយ ណាមួយ ជាទង្វើមួយដែលមិនអាចធ្វើឲ្យសង្គមចម្រើនទៅមុខបានលឿននោះទេ។
ជាការពិតនៅលើលើពិភពលោក កុំថាឡើយប្រទេសក្រីក្រ សូម្បីមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ច ក៏ ប្រហែលមានដូចគ្នារូបភាពក្នុងការ ចែកអំណោយ ប៉ុន្តែអំណោយទាំងនោះគឺភាគច្រើនគឺមានបុព្វហេតុត្រឹមត្រូវ។ ប៉ុន្តែក្នុងសង្គមខ្មែរ រូបភាពខ្លះនៃអំពើទាំងនោះគឺគ្រាន់តែជា «ទម្លាប់ឲ្យត្រី តែមិនបង្រៀនឲ្យចេះស្ទូចត្រី»តែប៉ុណ្ណោះ នោះគឺជារបៀបគិតរបស់មន្ត្រីមួយចំនួនក្នុងសង្គមបច្ចុប្បន្ន។
ជារួមមក ការលើកឡើងអាចមានលក្ខណៈវិនិច្ឆ័យខ្លះមិនត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែល័ក្ខខ័ណ្ឌខ្លះ មនុស្សនៅក្នុងសង្គមនេះត្រូវតែហ៊ានទទួលស្គាល់ការពិត ថាការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួនមានទិសដៅបែបនោះឬយ៉ាងណា? បើសួរមួយសំណួរទៀតថា តើអាចទេសកម្មភាពទាំងនេះ គឺចាអំពើពុករលួយដោយចំហរ តែគេមើលមិនដឹង?
ការនាំយករបស់ផ្ញើ ឬហៅថារបស់កំដរដៃនេះ បើនាំយកមកក្នុងគោលដៅ និងបំណងល្អមិនមែនជាបញ្ហានោះទេ។ ជាពិសេស ដូចជាករណីមន្ត្រី ទៅជួបរាស្ត្រ នាំយកសម្ភារប្រើប្រាស់ គ្រឿងបរិភោគ និងឱសថនានា ដើម្បីចែកជូនប្រជាពលរដ្ឋដែលមានជីវភាពខ្វះខាត គឺបង្ហាញពីការយកចិត្តទុកដាក់។ ទៅលេងសាច់ញាតិ មានរបស់ផ្ញើបញ្ហាពីការចង់ពង្រឹងចំណងទំនាក់ទំនង។ រាប់អានគ្នាមានរបស់ផ្ញើគ្នាបង្ហាញពីភាពស្និតស្នាល។ សកម្មភាពទាំងនេះ គឺល្អសម្រាប់មនុស្សនៅក្នុងសង្គម។
ប៉ុន្តែ របស់កំដរដៃមួយចំនួន មិនបានយកទៅក្នុងនៃវិជ្ជមានឡើយ គឺយកមកក្នុងគោលបំណងទិញទឹកចិត្តទៅវិញ។ មនុស្សមួយចំនួន ដើម្បីបំភ័ន្តរូបភាពពីការចោទថា ស៊ីសំណូក ពុករលួយ ក៏ប្រើរូបភាពជាអំណោយ ជារបស់កំដរដៃជំនួយទៅវិញ។ រូបភាពនេះ ត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ស្ទើរជាទូទៅ។ បន្ថែមពីនេះ ជនទាំងនោះតែងអះអាងថា ទាំងនោះគឺជាទឹកចិត្តរបស់គេដែលចង់ជួយ។ ជាការពិតគោលបំណងល្អមិនជាបញ្ហា ប៉ុន្តែបើជារូបភាពមួយដែលគេហៅថា «ឲ្យរបស់ស្រណោះដៃ» នោះទើបជាបញ្ហា។ អំណោយ ការសម្បទានទ្រព្យសម្បត្តិ ក្នុងគោលដៅបម្រើឲ្យផែនការសកម្មភាព គោលនយោបាយ ណាមួយ ជាទង្វើមួយដែលមិនអាចធ្វើឲ្យសង្គមចម្រើនទៅមុខបានលឿននោះទេ។
ជាការពិតនៅលើលើពិភពលោក កុំថាឡើយប្រទេសក្រីក្រ សូម្បីមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ច ក៏ ប្រហែលមានដូចគ្នារូបភាពក្នុងការ ចែកអំណោយ ប៉ុន្តែអំណោយទាំងនោះគឺភាគច្រើនគឺមានបុព្វហេតុត្រឹមត្រូវ។ ប៉ុន្តែក្នុងសង្គមខ្មែរ រូបភាពខ្លះនៃអំពើទាំងនោះគឺគ្រាន់តែជា «ទម្លាប់ឲ្យត្រី តែមិនបង្រៀនឲ្យចេះស្ទូចត្រី»តែប៉ុណ្ណោះ នោះគឺជារបៀបគិតរបស់មន្ត្រីមួយចំនួនក្នុងសង្គមបច្ចុប្បន្ន។
ជារួមមក ការលើកឡើងអាចមានលក្ខណៈវិនិច្ឆ័យខ្លះមិនត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែល័ក្ខខ័ណ្ឌខ្លះ មនុស្សនៅក្នុងសង្គមនេះត្រូវតែហ៊ានទទួលស្គាល់ការពិត ថាការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួនមានទិសដៅបែបនោះឬយ៉ាងណា? បើសួរមួយសំណួរទៀតថា តើអាចទេសកម្មភាពទាំងនេះ គឺចាអំពើពុករលួយដោយចំហរ តែគេមើលមិនដឹង?
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
