អន្តរជាតិ
×![]()
ទោះរយៈពេល ២៦ឆ្នាំ ក្រោយព្រឹត្តិការណ៍តក់ស្លុតសម្លាប់រង្គាលក្រុមបាតុករនៅក្នុងទីលានធានអានមេនក៏ដោយ សម្រាប់ចិនបញ្ហាបង្ក្រាបបាតុករនេះនៅតែជារឿងរស៊ើបសម្រាប់មេដឹកនាំចិន។ រដ្ឋាភិបាលនិងបក្សកម្មុយនីស្តចិនប្រាកដណាស់ មិនចង់លឺការលើកឡើងបញ្ហាសម្លាប់រង្គាលនៅធានអានមេនឡើយ ហើយរាល់ឆ្នាំគ្មានប្រជាជនណាអាចប្រារព្ធខួបរំលឹកឬកាន់ទុក្ខចំពោះអ្នកស្លាប់ដែរ។ រដ្ឋាភិបាល ចិនព្យាយាមធ្វើសព្វគ្រប់ដើម្បីលុបបំបាត់ការយល់ឃើញថាចិនអនុវត្តគោលនយោបាយព្រៃផ្សៃប្រឆាំងប្រជាជនខ្លួន និងបំបាត់ចោលប្រវត្តិសាស្ត្រអាក្រក់នេះមិនឲ្យក្មេងជំនាន់ក្រោយដឹងលឺឡើយ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ពិភពលោក និងប្រជាជនចិនមួយចំនួន ដែលបាត់បង់ក្រុមគ្រួសារនៅតែបន្តទាមទារឲ្យមានការបញ្ចប់និទណ្ឌភាព និងមានទទួលខុសត្រូវចំពោះការរំលោភសិទ្ធិមនុស្សធ្ងន់ធ្ងរនេះដដែរ។
សូមស្តាប់ការបកស្រាយរបស់លោក សៅ ផលនិស្ស័យ៖
ឲ្យតែជិតដល់ថ្ងៃរំលឹកខួបនៃការសម្លាប់រង្គាលក្រុមបាតុករនៅទីលានធានអានមេនឆ្នាំ ១៩៨៩ ក្រុមសកម្មជនសិទ្ធិមនុស្ស បញ្ញាវ័ន្តក្រៅស្រុក តំណាងប្រជាជនចាប់ផ្តើមធ្វើសកម្មភាពដើម្បីរំលឹកដល់ការស្លាប់របស់ក្រុមបាតុករគាំទ្រប្រជាធិបតេយ្យ និងទាមទារឲ្យមានការទទួលខុសត្រូវចំពោះការសម្លាប់ប្រជាជនខ្លួនកន្លងមកនោះ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ អាជ្ញាធរចិនក៏មិនព្រងើយកន្តើយដែរ រៀងរាល់ឆ្នាំឲ្យតែជិតដល់ថ្ងៃខួប ៣ និង៤ មិថុនា ពួកគេចាប់ផ្តើមចេញប្រតិបត្តិការចាប់ខ្លួន និងហាមឃាត់រាល់ការជួបជុំគ្នាជាសាធារណដើម្បីរំលឹកថ្ងៃសម្លាប់រង្គាលនេះដែរ។ ប៉ុន្មានថ្ងៃមុន ក្រុមសកម្មជនសិទ្ធិមនុស្សជាច្រើននាក់ត្រូវបានអាជ្ញាធរចិនកោះហៅ និងឃុំខ្លួនផង ហើយអាជ្ញាធរបានដាក់បម្រាមចំពោះការប្រារព្ធខួបធានអានមេនជាសាធារណផងដែរ។យ៉ាងណាក៏ដោយ ២៦ឆ្នាំកន្លងផុតទៅហើយក៏ពិតមែន ការបាញ់ប្រហារនិងជាន់សម្លាប់មនុស្សស្រស់ៗគ្មានញញើតរបស់កងទ័ពចិនស្ថិតក្រោមការបញ្ជារបស់បក្សកុម្មុយនីស្ត នៅតែដក់ជាប់ក្នុងខួរក្បាលប្រជាជនចិន ជាពិសេសចាស់ៗដែលមានកូន ក្មួយ ឬបងប្អូនស្លាប់បាត់បង់ជីវិតក្នុងចលនាបាតុកម្មនោះបន្តទាមទារឲ្យរដ្ឋាភិបាលចិនបច្ចុប្បន្នទទួលខុសត្រូវចំពោះបញ្ហាឧក្រិដ្ឋកម្មនេះ។
១. ប្រជាជនចិនទាមទាររកយុត្តិធម៌កណ្តាលទឹកដីនិទណ្ឌភាព
ប្រជាជនចិនមួយចំនួនបានតស៊ូរាប់ឆ្នាំ ដើម្បីដាក់សម្ពាធឲ្យអាជ្ញាធរចិនទទួលសុខត្រូវទង្វើអាក្រក់របស់ខ្លួន។ បើទោះជាក្តីសង្ឃឹមមានតិចតួច និងប្រឈមគ្រោះថ្នាក់ក្តី ក៏ពួកគេនៅតែបន្តសកម្មភាពរបស់ខ្លួន និងព្យាយាមរំលឹករឿងរ៉ាវនេះឲ្យប្រជាជនជំនាន់ក្រោយបានដឹងដដែល។ អ្វីដែលគួរឲ្យភ្ងាក់ផ្អើល កាលពីដើមសប្តាហ៍នេះ ស្ត្រីវ័យចំណាស់ម្នាក់បានបញ្ជាក់ថា គាត់បានតស៊ូ ២៦ឆ្នាំមកហើយដើម្បីរកយុត្តិធម៌។ ស្ត្រីរូបនេះបន្តធ្វើយុទ្ធនាការជាមួយប្រជាជននិងសកម្មជនដទៃទៀតទាមទារឲ្យរដ្ឋាភិបាលក្រុងប៉េកាំងទទួលកំហុសរបស់ខ្លួនដែលសម្លាប់រង្គាលប្រជាជនខ្លួនឯង ដូចដែលជប៉ុនត្រូវទទួលខុសត្រូវទង្វើព្រៃផ្សៃរបស់ខ្លួនប្រព្រឹត្តកន្លងមកក្នុងសម័យសង្គ្រាមលោក។
យ៉ាងណាក៏ដោយ បញ្ហានិទណ្ឌភាពគ្រប់ទីកន្លែងកើតឡើងនៅលើទឹកដីមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចលំដាប់លេខឹ២ចិននេះ ហើយគ្មានឡើយការទទួលខុសត្រូវចំពោះអ្នកស្លាប់ក្រោមបុព្វហេតុប្រជាធិបតេយ្យនេះ។ គេមិនមានសង្ឃឹមទាល់តែសោះថា ចិននឹងស្ម័គ្រចិនទទួលខុសត្រូវ ចំពោះរឿងអាស្រូវដែលធ្វើឲ្យចិនស្អុយឈ្មោះពេញពិភពលោកឡើយ។
២.ចិនប្រឹងប្រែងលុបបំបាត់ទង្វើឧក្រិដ្ឋនៅធានអានមេន
សហគមន៍អន្តរជាតិទាំងមូលបានថ្កោលទោសលើរដ្ឋាភិបាលចិន ដែលបានសម្រេចប្រើប្រាស់អំពើហិង្សាយ៉ាងសាហាវឃោរឃៅប្រឆាំងនឹងប្រជាជនខ្លួន ។ បណ្តាប្រទេសលោកខាងលិច មានអឺរ៉ុប និងអាមេរិក រួមទាំងបណ្តាប្រទេសនៅអាស៊ី នាំគ្នារិះគន់លើប្រទេសចិនដូចគ្នា ហើយមានប្រទេសខ្លះដូចជាអាមេរិកបានសម្រេចដាក់ទណ្ឌកម្មប្រឆាំងចិនផងដែរ។ ជានិច្ចជាកាលរដ្ឋាភិបាលចិនបញ្ជាក់ថា ការធ្វើបែបនេះគឺដើម្បីរក្សាស្ថេរភាព និងវិបុលភាពប្រទេសជាតិ ជាពិសេសគឺប្រឆាំងនឹងលោកខាងលិចដែលព្យាយាមរៀបចំធ្វើអោយប្រទេសចិនចុះខ្សោយ និងបែកបាក់គ្នានោះ។ ចិនចោទភ្នាក់ងារ CIA អាមេរិកថាជាអ្នកជួយគាំទ្រ និងជ្រោមជ្រែងចលនាបាតុកម្ម។
តាំងពីកើតរឿងដល់បច្ចុប្បន្នរដ្ឋាភិបាលក្រុងប៉េកាំងព្យាយាមកែប្រែស្ថានការណ៍ និងធ្វើយ៉ាងការពារកុំអោយមានការបាត់បង់ជំនឿចិត្តលើបក្សកុម្មុយនីស្ត។ ចិន ព្យាយាមធ្វើកំណែទម្រង់ កំចាត់អំពើពុករលួយ រក្សាកំណើនសេដ្ឋកិច្ចដើម្បីធ្វើអោយជីវភាពរស់នៅរបស់ប្រជាជនកាន់តែល្អប្រសើរ ផ្តល់សេរីភាពឯកជន តែហាមដាច់ខាតរិះគន់បក្ស។ ដើម្បីលុបការចងចាំទាំងឡាយណាជុំវិញឧក្រិដ្ឋកម្មនេះ ចិនបានរឹតត្បិតសេរីភាពសារព័ត៌មាន សេរីភាពបញ្ចេញមតិ តាមប្រព័ន្ធទំនាក់ទំនងសង្គម ហាមមិនអោយមានការជជែកពីភាក្សាពីព្រឹត្តិការណ៍ ថ្ងៃ ៤ មិថុនា ឬប្រារព្ធទិវារំលឹកខួបជាដើមនោះ។
៣. តើការសម្លាប់រង្គាលធានអានមេនកើតឡើងដូចម្តេច?
ថ្ងៃសម្លាប់រង្គាលនៃទីលាន Tiananmen ដោយអាជ្ញាធរចិនកើតមានឡើង បន្ទាប់ពីមានចលនាគាំទ្ររបបប្រជាធិបតេយ្យចេញផុសផុលក្នុងទីក្រុងប៉េកាំង និងបណ្តាទីក្រុងជាច្រើនទូទាំងប្រទេសចិន។ ដឹងស្រាប់ហើយឆ្នាំ ១៩៨៩ ចលនាបាតុកម្មប្រឆាំងនឹងរបបកុម្មុយនីស្ត និងការដឹកនាំដោយបក្សកុម្មុយនីស្តមួយនោះ កើតឡើងក៏ដោយសារតែមានការជះឥទ្ធិពលពីការចុះខ្សោយរៀបនឹងដួលរលំនៃរបបកុម្មុយនីស្តនៅតំបន់អឺរ៉ុប ការដួលរលំនៃជញ្ជាំងប៊ែកឡាំង ហើយមានសហភាពសូវៀតចុះខ្សោយទៅៗទៀតនោះ។ ចលនាបាតុកម្មនេះមុនដំបូងឡើយគឺកើតឡើងនៅខែឧសភា ហើយមានអ្នកចូលរួមរហូតដល់ជិត ១លាននាក់ បន្តធ្វើបាតុកម្ម នៅតាមដងវិថីនានា ដែលអូសបន្លាយរយៈពេលជាងបីសប្តាហ៍។គោលដៅនៃបាតុកម្មគឺដើម្បីដាក់សម្ពាធអោយមេដឹកនាំគណបក្សកុម្មុយនីស្តចិនលាលែងពីតំណែង និងធ្វើកំណែទម្រង់នយោបាយទទួលយកលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យវិញ។
ឆ្លើយតបបញ្ហានេះ មេដឹកនាំចិនកាលនោះលោក តេង ស៊ាវពីង បានប្រកាសដាក់ប្រទេសស្ថិតក្រោមច្បាប់អាជ្ញាសឹក និងពង្រាយទ័ពចន្លោះ២សែន ទៅ៣សែននាក់នៅក្នុងទីក្រុង រួមមានទាំងរថក្រោះ និងឧទ្ធម្ភាគចក្រជាច្រើនគ្រឿងថែមទៀតផង។ ក្រោយមកនៅល្ងាចថ្ងៃ ៣មិថុនា ក្រុមទាហានសម្រេចប្រើអាវុធបាញ់លើក្រុមបាតុករដែលគ្មានអាវុធ និងប្រើរថក្រោះជាន់កម្ទេចលើតង់ដែលសិស្សនិស្សិតដែលជាបាតុករកំពុងសម្រាកនៅក្នុងនោះ។ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃ ៤ ឳពុកម្តាយជនរងគ្រោះក៏ទទួលរងការវាយប្រហារពីក្រុមទាហានទៀតខណៈពួកគេកំពុងដើរតាមដងផ្លូវរកមើលកូនខ្លួនដែលរងរបួស ឬស្លាប់នោះ។ គួររំលឹកថា ក្រោយមានព្រឹត្តិការណ៍នេះ ខាងកាកបាទក្រហមអន្តជាតិចិនបញ្ជាក់ថាមានមនុស្ស យ៉ាងហោចណាស់១០០០នាក់បានស្លាប់ និងប្រមាណ ១ម៉ឺននាក់ត្រូវបានចាប់ខ្លួន៕
សូមស្តាប់ការបកស្រាយរបស់លោក សៅ ផលនិស្ស័យ៖
ឲ្យតែជិតដល់ថ្ងៃរំលឹកខួបនៃការសម្លាប់រង្គាលក្រុមបាតុករនៅទីលានធានអានមេនឆ្នាំ ១៩៨៩ ក្រុមសកម្មជនសិទ្ធិមនុស្ស បញ្ញាវ័ន្តក្រៅស្រុក តំណាងប្រជាជនចាប់ផ្តើមធ្វើសកម្មភាពដើម្បីរំលឹកដល់ការស្លាប់របស់ក្រុមបាតុករគាំទ្រប្រជាធិបតេយ្យ និងទាមទារឲ្យមានការទទួលខុសត្រូវចំពោះការសម្លាប់ប្រជាជនខ្លួនកន្លងមកនោះ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ អាជ្ញាធរចិនក៏មិនព្រងើយកន្តើយដែរ រៀងរាល់ឆ្នាំឲ្យតែជិតដល់ថ្ងៃខួប ៣ និង៤ មិថុនា ពួកគេចាប់ផ្តើមចេញប្រតិបត្តិការចាប់ខ្លួន និងហាមឃាត់រាល់ការជួបជុំគ្នាជាសាធារណដើម្បីរំលឹកថ្ងៃសម្លាប់រង្គាលនេះដែរ។ ប៉ុន្មានថ្ងៃមុន ក្រុមសកម្មជនសិទ្ធិមនុស្សជាច្រើននាក់ត្រូវបានអាជ្ញាធរចិនកោះហៅ និងឃុំខ្លួនផង ហើយអាជ្ញាធរបានដាក់បម្រាមចំពោះការប្រារព្ធខួបធានអានមេនជាសាធារណផងដែរ។យ៉ាងណាក៏ដោយ ២៦ឆ្នាំកន្លងផុតទៅហើយក៏ពិតមែន ការបាញ់ប្រហារនិងជាន់សម្លាប់មនុស្សស្រស់ៗគ្មានញញើតរបស់កងទ័ពចិនស្ថិតក្រោមការបញ្ជារបស់បក្សកុម្មុយនីស្ត នៅតែដក់ជាប់ក្នុងខួរក្បាលប្រជាជនចិន ជាពិសេសចាស់ៗដែលមានកូន ក្មួយ ឬបងប្អូនស្លាប់បាត់បង់ជីវិតក្នុងចលនាបាតុកម្មនោះបន្តទាមទារឲ្យរដ្ឋាភិបាលចិនបច្ចុប្បន្នទទួលខុសត្រូវចំពោះបញ្ហាឧក្រិដ្ឋកម្មនេះ។
១. ប្រជាជនចិនទាមទាររកយុត្តិធម៌កណ្តាលទឹកដីនិទណ្ឌភាព
ប្រជាជនចិនមួយចំនួនបានតស៊ូរាប់ឆ្នាំ ដើម្បីដាក់សម្ពាធឲ្យអាជ្ញាធរចិនទទួលសុខត្រូវទង្វើអាក្រក់របស់ខ្លួន។ បើទោះជាក្តីសង្ឃឹមមានតិចតួច និងប្រឈមគ្រោះថ្នាក់ក្តី ក៏ពួកគេនៅតែបន្តសកម្មភាពរបស់ខ្លួន និងព្យាយាមរំលឹករឿងរ៉ាវនេះឲ្យប្រជាជនជំនាន់ក្រោយបានដឹងដដែល។ អ្វីដែលគួរឲ្យភ្ងាក់ផ្អើល កាលពីដើមសប្តាហ៍នេះ ស្ត្រីវ័យចំណាស់ម្នាក់បានបញ្ជាក់ថា គាត់បានតស៊ូ ២៦ឆ្នាំមកហើយដើម្បីរកយុត្តិធម៌។ ស្ត្រីរូបនេះបន្តធ្វើយុទ្ធនាការជាមួយប្រជាជននិងសកម្មជនដទៃទៀតទាមទារឲ្យរដ្ឋាភិបាលក្រុងប៉េកាំងទទួលកំហុសរបស់ខ្លួនដែលសម្លាប់រង្គាលប្រជាជនខ្លួនឯង ដូចដែលជប៉ុនត្រូវទទួលខុសត្រូវទង្វើព្រៃផ្សៃរបស់ខ្លួនប្រព្រឹត្តកន្លងមកក្នុងសម័យសង្គ្រាមលោក។
យ៉ាងណាក៏ដោយ បញ្ហានិទណ្ឌភាពគ្រប់ទីកន្លែងកើតឡើងនៅលើទឹកដីមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចលំដាប់លេខឹ២ចិននេះ ហើយគ្មានឡើយការទទួលខុសត្រូវចំពោះអ្នកស្លាប់ក្រោមបុព្វហេតុប្រជាធិបតេយ្យនេះ។ គេមិនមានសង្ឃឹមទាល់តែសោះថា ចិននឹងស្ម័គ្រចិនទទួលខុសត្រូវ ចំពោះរឿងអាស្រូវដែលធ្វើឲ្យចិនស្អុយឈ្មោះពេញពិភពលោកឡើយ។
២.ចិនប្រឹងប្រែងលុបបំបាត់ទង្វើឧក្រិដ្ឋនៅធានអានមេន
សហគមន៍អន្តរជាតិទាំងមូលបានថ្កោលទោសលើរដ្ឋាភិបាលចិន ដែលបានសម្រេចប្រើប្រាស់អំពើហិង្សាយ៉ាងសាហាវឃោរឃៅប្រឆាំងនឹងប្រជាជនខ្លួន ។ បណ្តាប្រទេសលោកខាងលិច មានអឺរ៉ុប និងអាមេរិក រួមទាំងបណ្តាប្រទេសនៅអាស៊ី នាំគ្នារិះគន់លើប្រទេសចិនដូចគ្នា ហើយមានប្រទេសខ្លះដូចជាអាមេរិកបានសម្រេចដាក់ទណ្ឌកម្មប្រឆាំងចិនផងដែរ។ ជានិច្ចជាកាលរដ្ឋាភិបាលចិនបញ្ជាក់ថា ការធ្វើបែបនេះគឺដើម្បីរក្សាស្ថេរភាព និងវិបុលភាពប្រទេសជាតិ ជាពិសេសគឺប្រឆាំងនឹងលោកខាងលិចដែលព្យាយាមរៀបចំធ្វើអោយប្រទេសចិនចុះខ្សោយ និងបែកបាក់គ្នានោះ។ ចិនចោទភ្នាក់ងារ CIA អាមេរិកថាជាអ្នកជួយគាំទ្រ និងជ្រោមជ្រែងចលនាបាតុកម្ម។
តាំងពីកើតរឿងដល់បច្ចុប្បន្នរដ្ឋាភិបាលក្រុងប៉េកាំងព្យាយាមកែប្រែស្ថានការណ៍ និងធ្វើយ៉ាងការពារកុំអោយមានការបាត់បង់ជំនឿចិត្តលើបក្សកុម្មុយនីស្ត។ ចិន ព្យាយាមធ្វើកំណែទម្រង់ កំចាត់អំពើពុករលួយ រក្សាកំណើនសេដ្ឋកិច្ចដើម្បីធ្វើអោយជីវភាពរស់នៅរបស់ប្រជាជនកាន់តែល្អប្រសើរ ផ្តល់សេរីភាពឯកជន តែហាមដាច់ខាតរិះគន់បក្ស។ ដើម្បីលុបការចងចាំទាំងឡាយណាជុំវិញឧក្រិដ្ឋកម្មនេះ ចិនបានរឹតត្បិតសេរីភាពសារព័ត៌មាន សេរីភាពបញ្ចេញមតិ តាមប្រព័ន្ធទំនាក់ទំនងសង្គម ហាមមិនអោយមានការជជែកពីភាក្សាពីព្រឹត្តិការណ៍ ថ្ងៃ ៤ មិថុនា ឬប្រារព្ធទិវារំលឹកខួបជាដើមនោះ។
៣. តើការសម្លាប់រង្គាលធានអានមេនកើតឡើងដូចម្តេច?
ថ្ងៃសម្លាប់រង្គាលនៃទីលាន Tiananmen ដោយអាជ្ញាធរចិនកើតមានឡើង បន្ទាប់ពីមានចលនាគាំទ្ររបបប្រជាធិបតេយ្យចេញផុសផុលក្នុងទីក្រុងប៉េកាំង និងបណ្តាទីក្រុងជាច្រើនទូទាំងប្រទេសចិន។ ដឹងស្រាប់ហើយឆ្នាំ ១៩៨៩ ចលនាបាតុកម្មប្រឆាំងនឹងរបបកុម្មុយនីស្ត និងការដឹកនាំដោយបក្សកុម្មុយនីស្តមួយនោះ កើតឡើងក៏ដោយសារតែមានការជះឥទ្ធិពលពីការចុះខ្សោយរៀបនឹងដួលរលំនៃរបបកុម្មុយនីស្តនៅតំបន់អឺរ៉ុប ការដួលរលំនៃជញ្ជាំងប៊ែកឡាំង ហើយមានសហភាពសូវៀតចុះខ្សោយទៅៗទៀតនោះ។ ចលនាបាតុកម្មនេះមុនដំបូងឡើយគឺកើតឡើងនៅខែឧសភា ហើយមានអ្នកចូលរួមរហូតដល់ជិត ១លាននាក់ បន្តធ្វើបាតុកម្ម នៅតាមដងវិថីនានា ដែលអូសបន្លាយរយៈពេលជាងបីសប្តាហ៍។គោលដៅនៃបាតុកម្មគឺដើម្បីដាក់សម្ពាធអោយមេដឹកនាំគណបក្សកុម្មុយនីស្តចិនលាលែងពីតំណែង និងធ្វើកំណែទម្រង់នយោបាយទទួលយកលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យវិញ។
ឆ្លើយតបបញ្ហានេះ មេដឹកនាំចិនកាលនោះលោក តេង ស៊ាវពីង បានប្រកាសដាក់ប្រទេសស្ថិតក្រោមច្បាប់អាជ្ញាសឹក និងពង្រាយទ័ពចន្លោះ២សែន ទៅ៣សែននាក់នៅក្នុងទីក្រុង រួមមានទាំងរថក្រោះ និងឧទ្ធម្ភាគចក្រជាច្រើនគ្រឿងថែមទៀតផង។ ក្រោយមកនៅល្ងាចថ្ងៃ ៣មិថុនា ក្រុមទាហានសម្រេចប្រើអាវុធបាញ់លើក្រុមបាតុករដែលគ្មានអាវុធ និងប្រើរថក្រោះជាន់កម្ទេចលើតង់ដែលសិស្សនិស្សិតដែលជាបាតុករកំពុងសម្រាកនៅក្នុងនោះ។ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃ ៤ ឳពុកម្តាយជនរងគ្រោះក៏ទទួលរងការវាយប្រហារពីក្រុមទាហានទៀតខណៈពួកគេកំពុងដើរតាមដងផ្លូវរកមើលកូនខ្លួនដែលរងរបួស ឬស្លាប់នោះ។ គួររំលឹកថា ក្រោយមានព្រឹត្តិការណ៍នេះ ខាងកាកបាទក្រហមអន្តជាតិចិនបញ្ជាក់ថាមានមនុស្ស យ៉ាងហោចណាស់១០០០នាក់បានស្លាប់ និងប្រមាណ ១ម៉ឺននាក់ត្រូវបានចាប់ខ្លួន៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
