ពីនេះ ពីនោះ
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ភ្នំពេញ៖ ការអប់រំ សំដៅទៅលើការមានឥទ្ធិពលលើ ការកសាងសមត្ថភាពខាងរូបកាយ អត្តចរិត បញ្ញា ស្មារតី និងសតិរបស់មនុស្ស។ ហើយការអប់រំនេះទៀតសោត ជាដំណើរការនៅក្នុងសង្គម ក្នុងនោះមានសាលារៀន និងស្ថាប័នផ្សេងៗទៀតក្នុងចេតនាផ្ដល់នូវមរតកវប្បធម៌ ពុទ្ធិ តម្លៃ និងជំនាញពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយទៀត ដោយស្ថិតនៅក្នុងទម្រង់ ជាផលិតផលផង និងជាដំណើរការផង។ ហេតុនេះ មនុស្សគ្រប់រូប មានសិទ្ធិទទួលបានការអប់រំដូចៗគ្នា ក្នុងកម្រិត និងលទ្ធភាពដែលខ្លួនអាចធ្វើបាន។ ខុងជឺ ក៏បានពោលថា «ក្នុងការអប់រំមិនគួរមានភាពខុសគ្នានៃវណ្ណៈទេ» តើមកពីមូលហេតុអ្វី?
ក្នុងនាមជាមនុស្សម្នាក់ ជាសិស្សម្នាក់តែងនាំមកជាមួយនូវបទពិសោធន៍ គំនិត វិចារណញ្ញាណ មនសិការ លទ្ធភាព សមត្ថភាព និងចំណេះដឹងរៀងៗខ្លួន។ ហើយសិស្សម្នាក់ៗមានចំណុចពិសេសរបស់គេផ្សេងៗគ្នា មានសក្ដានុពលផ្សេងៗគ្នា មិនថាតែកូនអ្នកមានឬកូនអ្នកក្រនោះទេ។ ពួកគេមានអត្ថិភាពផ្ទាល់ខ្លួនអាចអភិវឌ្ឍនខ្លួនរបស់ពួកគេតាមរយៈការទទួលបានពុទ្ធិបន្ថែមពីវិស័យអប់រំ ។
ចំណែកគ្រូបង្រៀនគឺជាភ្នាក់ងាអប់រំគឺមានតួនាទីសំខាន់ក្នុងការផ្ទេរចំណេះដឹង សម្របសម្រួល និងដឹកនាំសកម្មភាពបង្រៀន និងរៀន ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យដំណើរការណ៍នៃការអប់រំទទួលបានជោគជ័យ។ នៅក្នុងសកម្មភាពរៀន បង្រៀន គ្រូត្រូវបង្ករលក្ខណៈ រីករាយក្នុងការបង្រៀន និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះការបង្រៀន ដែលក្ដីស្រឡាញ់នោះមិនមែនជាការស្រឡាញ់បែបលម្អៀង ហើយមិនរើសអើងពូជសាសន៍ ឬវណ្ណៈជាដើម។ គ្រូមិនត្រូវស្រឡាញ់សិស្សដែលមកពីគ្រួសារអ្នកមាន ឬមានវណ្ណៈគ្រួសារខ្ពស់នៅក្នុងសង្គម ហើយមិនអើពើចំពោះសិស្សដែលមកពីវណ្ណៈទាបនៅក្នុងសង្គមនោះទេ។ព្រោះសិស្ស ទោះបីមកពីវណ្ណៈទាប ឬក៏វណ្ណៈគ្រួសារខ្ពស់នៅក្នុងសង្គមក៏ដោយ គឺពួកគេមានសមត្ថភាពខួក្បាលដូចគ្នា មានទេពកោលសល្យតាមជំនាញដូចគ្នា(អាចខ្ពស់ជាង) ។
ហេតុនេះក្នុងគោលគំនិតរបស់ ខុង ជឺ គឺចង់ធ្វើឲ្យមានសមភាពនៃការទទួលបានភាពស្មើគ្នា ក្នុងការទទួលបានការអប់រំ មិនថាអ្នកមានឬអ្នកក្រនោះទេ។ ហើយការអប់រំគឺមិនត្រូវឲ្យមានសកម្មភាពរើងអើងចំពោះសិស្សនិស្សិត ដែលមានប្រភពមកពីវណ្ណៈក្រីក្រនោះដែរ។ ទោះបីជាសិស្សមកពីណាក៏ដោយ ពួកគេត្រូវតែទទួលបានការអប់រំដូចៗគ្នា។ ហើយការរើសអើង គឺមិនមែនជាបំណងនៃការអប់រំ ហើយក៏មិនមែនជាធាតុពិតនៃការបង្រៀននោះដែរ៕
ក្នុងនាមជាមនុស្សម្នាក់ ជាសិស្សម្នាក់តែងនាំមកជាមួយនូវបទពិសោធន៍ គំនិត វិចារណញ្ញាណ មនសិការ លទ្ធភាព សមត្ថភាព និងចំណេះដឹងរៀងៗខ្លួន។ ហើយសិស្សម្នាក់ៗមានចំណុចពិសេសរបស់គេផ្សេងៗគ្នា មានសក្ដានុពលផ្សេងៗគ្នា មិនថាតែកូនអ្នកមានឬកូនអ្នកក្រនោះទេ។ ពួកគេមានអត្ថិភាពផ្ទាល់ខ្លួនអាចអភិវឌ្ឍនខ្លួនរបស់ពួកគេតាមរយៈការទទួលបានពុទ្ធិបន្ថែមពីវិស័យអប់រំ ។
ចំណែកគ្រូបង្រៀនគឺជាភ្នាក់ងាអប់រំគឺមានតួនាទីសំខាន់ក្នុងការផ្ទេរចំណេះដឹង សម្របសម្រួល និងដឹកនាំសកម្មភាពបង្រៀន និងរៀន ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យដំណើរការណ៍នៃការអប់រំទទួលបានជោគជ័យ។ នៅក្នុងសកម្មភាពរៀន បង្រៀន គ្រូត្រូវបង្ករលក្ខណៈ រីករាយក្នុងការបង្រៀន និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះការបង្រៀន ដែលក្ដីស្រឡាញ់នោះមិនមែនជាការស្រឡាញ់បែបលម្អៀង ហើយមិនរើសអើងពូជសាសន៍ ឬវណ្ណៈជាដើម។ គ្រូមិនត្រូវស្រឡាញ់សិស្សដែលមកពីគ្រួសារអ្នកមាន ឬមានវណ្ណៈគ្រួសារខ្ពស់នៅក្នុងសង្គម ហើយមិនអើពើចំពោះសិស្សដែលមកពីវណ្ណៈទាបនៅក្នុងសង្គមនោះទេ។ព្រោះសិស្ស ទោះបីមកពីវណ្ណៈទាប ឬក៏វណ្ណៈគ្រួសារខ្ពស់នៅក្នុងសង្គមក៏ដោយ គឺពួកគេមានសមត្ថភាពខួក្បាលដូចគ្នា មានទេពកោលសល្យតាមជំនាញដូចគ្នា(អាចខ្ពស់ជាង) ។
ហេតុនេះក្នុងគោលគំនិតរបស់ ខុង ជឺ គឺចង់ធ្វើឲ្យមានសមភាពនៃការទទួលបានភាពស្មើគ្នា ក្នុងការទទួលបានការអប់រំ មិនថាអ្នកមានឬអ្នកក្រនោះទេ។ ហើយការអប់រំគឺមិនត្រូវឲ្យមានសកម្មភាពរើងអើងចំពោះសិស្សនិស្សិត ដែលមានប្រភពមកពីវណ្ណៈក្រីក្រនោះដែរ។ ទោះបីជាសិស្សមកពីណាក៏ដោយ ពួកគេត្រូវតែទទួលបានការអប់រំដូចៗគ្នា។ ហើយការរើសអើង គឺមិនមែនជាបំណងនៃការអប់រំ ហើយក៏មិនមែនជាធាតុពិតនៃការបង្រៀននោះដែរ៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ស្មើរនេះ», «ថ្មើរនេះ» និង«ថ្មារនេះ» មួយណាត្រូវ?
ភ្នំពេញ 4 ថ្ងៃ
