ពីនេះ ពីនោះ
យុវជនរៀន ចង់ធ្វើការងារយកប្រាក់ខែ ច្រើនជាងចង់រៀនដើម្បីក្លាយជាអ្នករកស៊ី!
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ភ្នំពេញ៖ វិស័យអប់រំនៅកម្ពុជាបានព្យាយាមបណ្ដុះធនធានមនុស្សថ្មីក្នុងទិសដៅធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីយកធនធានមនុស្សទាំងនេះ មកជួយកែប្រែមុខមាត់ប្រទេសតាមរយៈចំណេះដឹងរបស់ពួកគេ។ នៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សាក៏ត្រូវបានបែងចែងជាជំនាញ ជាផ្នែក ជាឯកទេស ដើម្បីឲ្យសិស្សនិស្សិតជ្រើសយកទៅសិក្សាទៅតាមទេពកោសល្យ ចំណង់ចំណូលចិត្ត និងគោលដៅជីវិត។
ជាការពិតក្នុងមួយឆ្នាំៗ និស្សិតបញ្ញវន្តរាប់ម៉ឺននាក់ បានបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់មហាវិទ្យាល័យ នៅតាមមុខជំនាញនានា ដែលពួកគេបានសិក្សា។ ក្នុងចំណោមនិស្សិតបញ្ញវន្តទាំងអស់នោះ មានអ្នកខ្លះអាចស្វែងរកការងារធ្វើនៅស្ថាប័នឯកជន អ្នកខ្លះប្រលងជាប់ជាមន្ត្រីតាមក្រសួង ស្ថាប័នរដ្ឋជាដើម។ ចំណែកយុវជន និស្សិតបញ្ញវន្តមួយចំនួនផ្សេងទៀត គ្មានការងារធ្វើសមរម្យ ទៅតាមជំនាញដែលខ្លួនបានសិក្សាទេ។
មូលហេតុគឺដោយសារសិស្សនិស្សិតភាគច្រើនពេលកំពុងសិក្សា មានបំណងប្រាថ្នាចង់ធ្វើតែបុគ្គលិករដ្ឋ ពេលប្រឡងមិនជាប់អស់ជម្រើស។ ចំណែកសិស្សនិស្សិតមួយចំនួនធំទៀត ព្រោះតែសមត្ថភាព ឱកាសការងារ ទំនាក់ទំនងក្នុងសង្គមការងារ ការទទួលបានព័ត៌មានមិនគ្រប់គ្រាន់ និងការប្រកួតប្រជែងទីផ្សារការងារខ្ពស់ ធ្វើឲ្យសិស្សនិស្សិតទាំងនោះប្រឈមខ្ពស់ជាមួយអត្រាអ្នកអត់ការងារធ្វើ និងធ្វើការងារដែលមិនសមតាមកម្រិតនៃការសិក្សា។
កត្ដានេះបានធ្វើឲ្យ យុវជន បញ្ញវន្ត សិស្សនិស្សិតមួយចំនួនធំ តែងតែលើកឡើងពីភាពលំបាក់នៅក្នុងការស្វែងរកការងារធ្វើ។ ពេលខ្លះបន្ទោស ខ្លួនឯង ឪពុកម្ដាយ អ្នកនៅជុំវិញខ្លួន ថាជំរុញ ឬបង្ខំខ្លួន ឲ្យរៀនមុខវិជ្ជាដែលមិនសូវមានទីផ្សារការងារ ទើបធ្វើឲ្យខ្លួនពិបាកស្វែងរកការងារធ្វើ ទាំងពេលកំពុងសិក្សា និងក្រោយបញ្ចប់ការសិក្សា។ ចំណែកពេលខ្លះពួកគេ បន្ទោសរដ្ឋាភិបាលថា មិនយកចិត្តទុកដាក់ មិនព្រមបង្កើតការងារឲ្យយុវជន និងសិស្សនិស្សិតបញ្ញវន្តជាដើម។ ព្រមទាំងបន្ទោសរដ្ឋ ថាគ្មានទំនួលខុសត្រូវក្នុងនាមជារដ្ឋ។ ថែមពីនោះទៀតគេបន្ទោសរដ្ឋថាមិនបំពេញភារកិច្ចដើម្បីសម្រួលដល់ការរស់នៅរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ ជាពិសេសយុវជនដែលអត់ការងារធ្វើ។
ការមើលឃើញ ការរិះគន់ ការស្ដីបន្ទោសរបស់យុវជន និងសិស្សនិស្សិតបញ្ញវន្ត វាមិនមែនជាការខុសឆ្គងនោះទេទៅលើចំណាត់ការរបស់រដ្ឋ។ ប៉ុន្តែមិនមែនមានន័យថា ត្រឹមត្រូវទាំងស្រុងនោះដែរ។ យុវជនត្រូវតែដឹងថា នៅក្នុងទីផ្សារការងារគឺជាទីលានប្រកួតប្រជែងសមត្ថភាព ចំណេះ ជំនាញ និងការប្រមាញ់ឱកាសដើម្បីទទួលបានការងារធ្វើ។ ប្រសិនបើខ្លួនមិនមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទទួលបានការងារនោះគឺជាបញ្ហាចម្បងមួយ។ មួយវិញទៀតប្រសិនបើខ្លួនមិនចេះស្វែងរកឱកាសការងារ ពង្រីកដែនទំនាក់ទំនង អភិវឌ្ឍន៍ខ្លួន និងបង្កើនបទពិសោធន៍ការងារ វាជារឿងដែលពិបាកបន្ទាប់ដើម្បីទទួលបានការងារធ្វើ។
ម្យ៉ាងវិញទៀត យុវជន និងសិស្សនិស្សិត បញ្ញវន្ត ក៏ត្រូវដឹងផងដែរថា តួនាទីនៅតាមស្ថាប័នរដ្ឋ មានចំនួនកំណត់ក្នុងការជ្រើសរើសមន្ត្រីប្រចាំឆ្នាំ។ បើទោះបីនៅកម្ពុជា មានក្រសួងច្រើន ដែលកំពុងដំណើរការទៅតាមតួនាទី និងដែនសមត្ថកិច្ចរបស់ស្ថាប័នទាំងនោះ ចាប់តាំងពីថ្នាក់រាជធានី រហូតដល់ថ្នាក់ខេត្ត/ក្រុង ស្រុក/ខ័ណ្ឌ ឃុំ/សង្កាត់ក្ដី តែក្នុងមួយឆ្នាំៗ មន្ត្រីចូលនិវត្តន៍ក៏មិនច្រើន ហើយតម្រូវការមន្ត្រីថ្មីក៏មិនច្រើននោះដែរ។
ចំណែកនៅតាមស្ថាប័នឯកជន ក៏មិនសូវជាមានលក្ខណះខុសប្លែកពីស្ថាប័នរដ្ឋប៉ុន្មានដែរ នៅក្នុងការជ្រើសរើសបុគ្គលិកថ្មី ដើម្បីយកទៅបម្រើការងារនៅក្នុងស្ថាប័នរបស់ពួកគេ។ នៅតាមស្ថាប័ននីមួយៗ ចំនួនបុគ្គលិកមានកំណត់ ដើម្បីទៅកាន់តាមមុខនាទី និងដំណែងដែលស្ថាប័នត្រូវការ។
ហេតុនេះសិស្សនិស្សិតខ្មែរគួរណាស់ចាប់ផ្ដើមពិចារណឡើងវិញចំពោះចំណុចនេះថា ការរៀនដើម្បីទៅបើកអាជីវកម្មខ្នាតតូចណាមួយដោយខ្លួនឯង វាមានភាពល្អប្រសើរជាងការរៀនដោយគ្រាន់តែទៅស្វែងរកការងារឬយ៉ាងណា? ពេលខ្លះគេសង្គេតឃើញថា សិស្សនិស្សិតភាគច្រើនមិនសូវឲ្យតម្លៃចំពោះអាជីវកម្មខ្នាតតូច ឬលក្ខណៈគ្រួសារនោះទេ៕
ជាការពិតក្នុងមួយឆ្នាំៗ និស្សិតបញ្ញវន្តរាប់ម៉ឺននាក់ បានបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់មហាវិទ្យាល័យ នៅតាមមុខជំនាញនានា ដែលពួកគេបានសិក្សា។ ក្នុងចំណោមនិស្សិតបញ្ញវន្តទាំងអស់នោះ មានអ្នកខ្លះអាចស្វែងរកការងារធ្វើនៅស្ថាប័នឯកជន អ្នកខ្លះប្រលងជាប់ជាមន្ត្រីតាមក្រសួង ស្ថាប័នរដ្ឋជាដើម។ ចំណែកយុវជន និស្សិតបញ្ញវន្តមួយចំនួនផ្សេងទៀត គ្មានការងារធ្វើសមរម្យ ទៅតាមជំនាញដែលខ្លួនបានសិក្សាទេ។
មូលហេតុគឺដោយសារសិស្សនិស្សិតភាគច្រើនពេលកំពុងសិក្សា មានបំណងប្រាថ្នាចង់ធ្វើតែបុគ្គលិករដ្ឋ ពេលប្រឡងមិនជាប់អស់ជម្រើស។ ចំណែកសិស្សនិស្សិតមួយចំនួនធំទៀត ព្រោះតែសមត្ថភាព ឱកាសការងារ ទំនាក់ទំនងក្នុងសង្គមការងារ ការទទួលបានព័ត៌មានមិនគ្រប់គ្រាន់ និងការប្រកួតប្រជែងទីផ្សារការងារខ្ពស់ ធ្វើឲ្យសិស្សនិស្សិតទាំងនោះប្រឈមខ្ពស់ជាមួយអត្រាអ្នកអត់ការងារធ្វើ និងធ្វើការងារដែលមិនសមតាមកម្រិតនៃការសិក្សា។
កត្ដានេះបានធ្វើឲ្យ យុវជន បញ្ញវន្ត សិស្សនិស្សិតមួយចំនួនធំ តែងតែលើកឡើងពីភាពលំបាក់នៅក្នុងការស្វែងរកការងារធ្វើ។ ពេលខ្លះបន្ទោស ខ្លួនឯង ឪពុកម្ដាយ អ្នកនៅជុំវិញខ្លួន ថាជំរុញ ឬបង្ខំខ្លួន ឲ្យរៀនមុខវិជ្ជាដែលមិនសូវមានទីផ្សារការងារ ទើបធ្វើឲ្យខ្លួនពិបាកស្វែងរកការងារធ្វើ ទាំងពេលកំពុងសិក្សា និងក្រោយបញ្ចប់ការសិក្សា។ ចំណែកពេលខ្លះពួកគេ បន្ទោសរដ្ឋាភិបាលថា មិនយកចិត្តទុកដាក់ មិនព្រមបង្កើតការងារឲ្យយុវជន និងសិស្សនិស្សិតបញ្ញវន្តជាដើម។ ព្រមទាំងបន្ទោសរដ្ឋ ថាគ្មានទំនួលខុសត្រូវក្នុងនាមជារដ្ឋ។ ថែមពីនោះទៀតគេបន្ទោសរដ្ឋថាមិនបំពេញភារកិច្ចដើម្បីសម្រួលដល់ការរស់នៅរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ ជាពិសេសយុវជនដែលអត់ការងារធ្វើ។
ការមើលឃើញ ការរិះគន់ ការស្ដីបន្ទោសរបស់យុវជន និងសិស្សនិស្សិតបញ្ញវន្ត វាមិនមែនជាការខុសឆ្គងនោះទេទៅលើចំណាត់ការរបស់រដ្ឋ។ ប៉ុន្តែមិនមែនមានន័យថា ត្រឹមត្រូវទាំងស្រុងនោះដែរ។ យុវជនត្រូវតែដឹងថា នៅក្នុងទីផ្សារការងារគឺជាទីលានប្រកួតប្រជែងសមត្ថភាព ចំណេះ ជំនាញ និងការប្រមាញ់ឱកាសដើម្បីទទួលបានការងារធ្វើ។ ប្រសិនបើខ្លួនមិនមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទទួលបានការងារនោះគឺជាបញ្ហាចម្បងមួយ។ មួយវិញទៀតប្រសិនបើខ្លួនមិនចេះស្វែងរកឱកាសការងារ ពង្រីកដែនទំនាក់ទំនង អភិវឌ្ឍន៍ខ្លួន និងបង្កើនបទពិសោធន៍ការងារ វាជារឿងដែលពិបាកបន្ទាប់ដើម្បីទទួលបានការងារធ្វើ។
ម្យ៉ាងវិញទៀត យុវជន និងសិស្សនិស្សិត បញ្ញវន្ត ក៏ត្រូវដឹងផងដែរថា តួនាទីនៅតាមស្ថាប័នរដ្ឋ មានចំនួនកំណត់ក្នុងការជ្រើសរើសមន្ត្រីប្រចាំឆ្នាំ។ បើទោះបីនៅកម្ពុជា មានក្រសួងច្រើន ដែលកំពុងដំណើរការទៅតាមតួនាទី និងដែនសមត្ថកិច្ចរបស់ស្ថាប័នទាំងនោះ ចាប់តាំងពីថ្នាក់រាជធានី រហូតដល់ថ្នាក់ខេត្ត/ក្រុង ស្រុក/ខ័ណ្ឌ ឃុំ/សង្កាត់ក្ដី តែក្នុងមួយឆ្នាំៗ មន្ត្រីចូលនិវត្តន៍ក៏មិនច្រើន ហើយតម្រូវការមន្ត្រីថ្មីក៏មិនច្រើននោះដែរ។
ចំណែកនៅតាមស្ថាប័នឯកជន ក៏មិនសូវជាមានលក្ខណះខុសប្លែកពីស្ថាប័នរដ្ឋប៉ុន្មានដែរ នៅក្នុងការជ្រើសរើសបុគ្គលិកថ្មី ដើម្បីយកទៅបម្រើការងារនៅក្នុងស្ថាប័នរបស់ពួកគេ។ នៅតាមស្ថាប័ននីមួយៗ ចំនួនបុគ្គលិកមានកំណត់ ដើម្បីទៅកាន់តាមមុខនាទី និងដំណែងដែលស្ថាប័នត្រូវការ។
ហេតុនេះសិស្សនិស្សិតខ្មែរគួរណាស់ចាប់ផ្ដើមពិចារណឡើងវិញចំពោះចំណុចនេះថា ការរៀនដើម្បីទៅបើកអាជីវកម្មខ្នាតតូចណាមួយដោយខ្លួនឯង វាមានភាពល្អប្រសើរជាងការរៀនដោយគ្រាន់តែទៅស្វែងរកការងារឬយ៉ាងណា? ពេលខ្លះគេសង្គេតឃើញថា សិស្សនិស្សិតភាគច្រើនមិនសូវឲ្យតម្លៃចំពោះអាជីវកម្មខ្នាតតូច ឬលក្ខណៈគ្រួសារនោះទេ៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ស្មើរនេះ», «ថ្មើរនេះ» និង«ថ្មារនេះ» មួយណាត្រូវ?
ភ្នំពេញ 4 ថ្ងៃ
