ពីនេះ ពីនោះ
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ភ្នំពេញ៖ ចន ឡក គឺជាទស្សនវិទូមួយរូបក្នុងចំណោមទស្សនវិទូជាច្រើនដែលឲ្យតម្លៃទៅលើទ្រឹស្ដីពិសោធនិយម។ ទស្សនវិទូរូបនេះ ជាអ្នកពិសោធនិយមដ៏ល្បីល្បាញជាងគេនៅប្រទេសអង់គ្លេស នាស.វ.ទី១៧។ ចន ឡក បានអះអាងថា ឥន្ទ្រីយារម្មណ៍គឺជាប្រភពដ៏ធំដើម្បីពង្រីកគំនិតទាំងឡាយ។
មនុស្សម្នាក់ៗ ពុំមែនកើតមកមានគំនិតពីកំណើតទេ។ ពួកគេកើតមកប្រៀបបានទៅនឹងក្រដាស សស្អាត ប៉ុន្តែប្រសិនបើគេយកអ្វីមួយមកធ្វើអន្តរកម្មជាមួយឥន្ទ្រិយទាំងឡាយ នោះហើយជាប្រភពសម្រាប់ផ្តល់គំនិត និង ពុទ្ធិ។ យើងអាចទទួលបានគំនិត ឬពុទ្ធិផ្សេង ចំពោះវត្ថុគឺពឹងផ្អែកលើឥន្ទ្រិយារម្មណ៍។
ឧទាហរណ៏ យើងអាចដឹងពណ៌ ទំហំ រូបរាង គុណភាពបាន តែក្នុងក្របខ័ណ្ឌឥន្ទ្រិយារម្មណ៌។ ដំណើរបាត់បង់ ឬអសកម្មនៃអង្គឥន្ទ្រិយណាមួយនោះ គំនិតក៏មិនអាចធ្វើវាចារទៅលើវត្ថុណាមួយតាមរយះឥន្ទ្រិយនោះបានត្រឹមត្រូវពិតប្រាកដនោះទេ។ ចំណែកមនុស្សខ្វាក់ក៏មិនអាចធ្វើវិចារត្រឹមត្រូវទៅលើទម្រង់ ពណ៌ ភិនភាគ នៃវត្ថុណាមួយបានត្រឹមត្រូវឡើយ។
លើសពីនេះ ចន ឡក បានធ្វើការបែងចែកការពិសោធន៍ជាពីរ ដើម្បីទទួលបានពុទ្ធិ៖ ទី១. ពិសោធន៍ខាងក្នុង ជាសេចក្ដីត្រូវការនៃពុទ្ធិដែលបានឆ្លងកាត់ប្រត្យក្សារម្មណ៍ ដូចជារសជាតិ ក្លិន រូបរាង តាមរយៈការប៉ះពាល់ ហើយវាបានផ្ដល់ពត៌មានមកឲ្យគំនិត។ ទី២. ពិសោធន៌ខាងក្រៅ គឺជាអ្វីដែលគិតពីទម្រង់ដោយប្រើប្រាស់ខួរក្បាលដែលទាក់ទង សំខាន់ទៅនិងគំនិត។ ដែលគំនិតនេះទទួលបានតាមរយៈឥន្ទ្រិយ ហើយធ្វើការបែងចែកលទ្ធផលទាំងនោះឲ្យក្លាយជារូបរាងពិតប្រាកដមួយ។
សរុបមក ដើម្បីធ្វើការស្វែងរកពុទ្ធិ ចន ឡក បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា បទពិសោធន៍នៃឥន្ទ្រិយ របស់មនុស្សគឺជាមធ្យោបាយសំខាន់ ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សមានពុទ្ធិ។ មនុស្សម្នាក់ៗមិនអាចមានពុទ្ធិបានទេ នៅពេលបុគ្គលទាំងនោះមិនបានប្រើប្រាស់អង្គឥន្ទ្រិយទាំងប្រាំ របស់ខ្លួនដើម្បីអនុវត្តន៍ជាក់ស្ដែងក្នុងការសិក្សា ស្វែងយល់ និងពិសោធន៍ផ្ទាល់។ ទោះបីជាជនពិការ ប្រភេទណាក៏ដោយ ក៏ទាមទាប្រើប្រាស់អង្គឥន្ទ្រិយ ដើម្បីទៅទទួលបានចំណេះដឹងអ្វីមួយ។ បច្ចុប្បន្នមានសិក្សានុសិស្សជាច្រើនតែងតែចង់ក្លាយជាអ្នកចេះដឹង តែមិនព្រមប្រើប្រាស់ឥន្ទ្រិយរបស់ខ្លួនឲ្យអស់ពីលទ្ធភាពដើម្បីទទួលបានចំណេះដឹង។
មនុស្សម្នាក់ៗ ពុំមែនកើតមកមានគំនិតពីកំណើតទេ។ ពួកគេកើតមកប្រៀបបានទៅនឹងក្រដាស សស្អាត ប៉ុន្តែប្រសិនបើគេយកអ្វីមួយមកធ្វើអន្តរកម្មជាមួយឥន្ទ្រិយទាំងឡាយ នោះហើយជាប្រភពសម្រាប់ផ្តល់គំនិត និង ពុទ្ធិ។ យើងអាចទទួលបានគំនិត ឬពុទ្ធិផ្សេង ចំពោះវត្ថុគឺពឹងផ្អែកលើឥន្ទ្រិយារម្មណ៍។
ឧទាហរណ៏ យើងអាចដឹងពណ៌ ទំហំ រូបរាង គុណភាពបាន តែក្នុងក្របខ័ណ្ឌឥន្ទ្រិយារម្មណ៌។ ដំណើរបាត់បង់ ឬអសកម្មនៃអង្គឥន្ទ្រិយណាមួយនោះ គំនិតក៏មិនអាចធ្វើវាចារទៅលើវត្ថុណាមួយតាមរយះឥន្ទ្រិយនោះបានត្រឹមត្រូវពិតប្រាកដនោះទេ។ ចំណែកមនុស្សខ្វាក់ក៏មិនអាចធ្វើវិចារត្រឹមត្រូវទៅលើទម្រង់ ពណ៌ ភិនភាគ នៃវត្ថុណាមួយបានត្រឹមត្រូវឡើយ។
លើសពីនេះ ចន ឡក បានធ្វើការបែងចែកការពិសោធន៍ជាពីរ ដើម្បីទទួលបានពុទ្ធិ៖ ទី១. ពិសោធន៍ខាងក្នុង ជាសេចក្ដីត្រូវការនៃពុទ្ធិដែលបានឆ្លងកាត់ប្រត្យក្សារម្មណ៍ ដូចជារសជាតិ ក្លិន រូបរាង តាមរយៈការប៉ះពាល់ ហើយវាបានផ្ដល់ពត៌មានមកឲ្យគំនិត។ ទី២. ពិសោធន៌ខាងក្រៅ គឺជាអ្វីដែលគិតពីទម្រង់ដោយប្រើប្រាស់ខួរក្បាលដែលទាក់ទង សំខាន់ទៅនិងគំនិត។ ដែលគំនិតនេះទទួលបានតាមរយៈឥន្ទ្រិយ ហើយធ្វើការបែងចែកលទ្ធផលទាំងនោះឲ្យក្លាយជារូបរាងពិតប្រាកដមួយ។
សរុបមក ដើម្បីធ្វើការស្វែងរកពុទ្ធិ ចន ឡក បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា បទពិសោធន៍នៃឥន្ទ្រិយ របស់មនុស្សគឺជាមធ្យោបាយសំខាន់ ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សមានពុទ្ធិ។ មនុស្សម្នាក់ៗមិនអាចមានពុទ្ធិបានទេ នៅពេលបុគ្គលទាំងនោះមិនបានប្រើប្រាស់អង្គឥន្ទ្រិយទាំងប្រាំ របស់ខ្លួនដើម្បីអនុវត្តន៍ជាក់ស្ដែងក្នុងការសិក្សា ស្វែងយល់ និងពិសោធន៍ផ្ទាល់។ ទោះបីជាជនពិការ ប្រភេទណាក៏ដោយ ក៏ទាមទាប្រើប្រាស់អង្គឥន្ទ្រិយ ដើម្បីទៅទទួលបានចំណេះដឹងអ្វីមួយ។ បច្ចុប្បន្នមានសិក្សានុសិស្សជាច្រើនតែងតែចង់ក្លាយជាអ្នកចេះដឹង តែមិនព្រមប្រើប្រាស់ឥន្ទ្រិយរបស់ខ្លួនឲ្យអស់ពីលទ្ធភាពដើម្បីទទួលបានចំណេះដឹង។
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ស្មើរនេះ», «ថ្មើរនេះ» និង«ថ្មារនេះ» មួយណាត្រូវ?
ភ្នំពេញ 20 ម៉ោង
