ពីនេះ ពីនោះ
តើពាក្យ«លេច និង លិច» មានអត្ថន័យខុសគ្នាដូចម្ដេច?
× វចនានុក្រមសម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត បានកំណត់អត្ថន័យពាក្យថា«សន្ទិដ្ឋមិត្ត និង សម្ភត្តមិត្ត»ដូចខាងក្រោម៖
ពាក្យ«លេច» មានថ្នាក់ពាក្យ(កិ) មានន័យថា ចេញពីទីបាំង៖ ស្រាប់តែឃើញលេចប្លឹមពីក្នុងព្រៃមក។ ជ្រាបហូរចេញ៖ ទឹកលេចភ្លឺស្រែ។ លៀនចេញឬទុលចេញ៖ គ្រាប់ឈើដុះលេចពន្លកពីក្នុងដី។ ធ្លាយឬលាន់ចេញ, ផ្សាយចេញ៖ លេចសម្ដី, លេចដំណឹង។ បង្ហាញមុខឬចេញមុខឲ្យឃើញ៖ ចុះទើបនឹងលេចមុខមកពីណាហ្នឹង? ដើរលេចវាលចូលព្រៃ លេចព្រៃចូលវាល ដើរផុតពីទីវាលចូលក្នុងព្រៃ ចេញពីព្រៃចូលក្នុងវាលទៀត។ លេចឮ លេចដំណឹងឮដល់។ លេចទឹកលេចត្រី ការកំបាំងតែហើបចេញ ឮដល់មនុស្ស្មម្នាក់ហើយ ច្រើនតែលេចឮតទៀត។
ពាក្យ«លិច» ថ្នាក់ពាក្យជា(កិ) មានន័យថា លិបចុះបាត់ទៅ, ចូលកប់បាត់ទៅ ក្នុងទឹកជាដើម៖ ទូកលិច, សម្ទូងលិចទឹក, ព្រះអាទិត្យលិច។ ពាក្យនេះក៏ប្រើសំដៅដល់ វានាស, ខូច, អន្តរាយ, បាត់ឈ្មោះ, លង់គំនិត៖ លិចលែងងើបរួច វិនាសរើខ្លួនលែងរួច, លិចខ្លួន ខូចខ្លួនឬបាត់ឈ្មោះ។
ពាក្យ«លិច» ថ្នាក់ពាក្យជា(ន) មានន័យថា ឈ្មោះទិសដែលព្រះអាទិត្យអស្ដង្គត, ទិសបស្ចឹម, និយាយបាន ទាល់តែមានពាក្យខាងឬឯផ្សំពីខាងដើម៖ ទិសខាងលិច, ស្រុកឯលិច, ទៅឯលិច។ (ពាក្យនេះ សរសេរក្លាយជា ឡិច តាមសំនៀងនិយាយក៏មាន)។
[ដកស្រង់ពីវចនានុក្រមខ្មែរ សម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត (Version 2.0)]
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com