ពីនេះ ពីនោះ
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ភ្នំពេញ៖ បច្ចុប្បន្នកូនខ្មែររៀនសូត្របានច្រើន ហើយក៏សម្បូរអ្នកមានមហិច្ឆតាចង់ធ្វើធំ ចង់ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំប្រទេសក៏ច្រើន។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃអ្នកទាំងនោះ បានបញ្ចូលខ្លួនឯងទៅតាមបក្សនយោបាយនានាដែលខ្លួនពេញចិត្ត ក្នុងឆន្ទៈមួយថាចង់ជួយជាតិ។ 
កូនខ្មែរចង់ធ្វើធំ ចង់ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំប្រទេស ចង់គ្រប់គ្រងលើប្រជាជន មិនមែនជារឿងដែលខុសឆ្គង និងអាក្រក់នោះទេ។ ប៉ុន្តែ កំហុសដ៏ធំរបស់កូនខ្មែរដែលចង់ទៅកាន់កិច្ចការទាំងនោះគឺនៅត្រង់ថា ពួកគេរៀនសូត្រមានចំណេះដឹងតិចតួច មានពិសោធន៍ជីវិតនយោបាយតិចតូច អានសៀវភៅបានតិចតូច គេចាប់ផ្ដើមតម្លើងតម្លៃខ្លួនខ្ពស់ជ្រុល មើលងាយអ្នកមានពិសោធន៍ជើងចាស់ក្នុងវិស័យដឹកនាំប្រទេស។
ជាការពិត មានទស្សនៈមួយបានលើកឡើងថា«អ្នកដឹកនាំចាំបាច់ត្រូវតែជាអានសៀវភៅ, ប៉ុន្តែគ្រប់អ្នកអានសៀវភៅមិនអាចក្លាយជាអ្នកដឹកនាំទាំងអស់នោះទេ»។ គំនិតនេះមានន័យថា ការអានសៀវភៅគឺជាផ្នែកមួយសំខាន់ដើម្បីឲ្យមនុស្សមានចំណេះដឹង។ ប៉ុន្តែចំណេះដឹងនេះមិនគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ ជាពិសេសចំពោះអ្នកដែលមានបំណងចង់ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំប្រទេស ចង់ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ។
យ៉ាងណាម៉ិញ ដើម្បីសុវត្ថិភាពប្រជាជន សេចក្ដីសុខរបស់ប្រជាជន អ្នកដឹកនាំ អ្នកគ្រប់គ្រង ព្រមទាំងអ្នកដែលមានគោលដៅចង់ទៅកាន់ការងារទាំងនេះ ត្រូវតែដឹងអំពីស្ថានភាពទាំងអស់របស់ប្រជាជន ចាប់តាំងពីប្រជាជនក្រីក្រដែលរស់នៅតាមស្រុកស្រែចំការ ប្រជាជនក្រីក្រនៅតាមទីក្រុង និង ប្រជាជនដែលមានប្រភពមកពីគ្រប់ស្រទាប់ គ្រប់កម្រិតសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារ ព្រមទាំងទឹកចិត្តរបស់ពួកគាត់ ថាគាត់ចង់បានអ្វីឲ្យពិតប្រាកដដើម្បីឲ្យដំណើការនៃការរៀបចំគោលនយោបាយជាតិមានប្រសិទ្ធភាព។
បន្ថែមពីនេះទៀត គឺអ្នកទាំងនោះមិនអាចស្គាល់ប្រទេសតែក្នុងក្រដាស់ មានន័យថា មិនមែនអានតែសៀវភៅទេ ព្រោះពេលខ្លះសៀវភៅវាអាចផ្ទុយពីការពិត ព្រោះអាស្រ័យទៅលើប្រភេទស្នាដៃរបស់អ្នកនិពន្ធ។ ផ្ទុយទៅវិញ តថភាពនៃជីវិតរបស់ប្រជាជន ទើបជាប្រភពនៃការរៀបចំគោលនយោបាយជាតិ។ ហើយមិនត្រូវប្រកាន់គំនិតមួយបន្ទោសរាស្ត្រថាល្ងង់ ខ្ជិល មិនខំប្រឹងប្រែងទើបបានជាខ្លួនក្រ។
ធាតុពិត ប្រជាជនខ្មែរមិនមែនជាមនុស្សខ្ជិល មិនមែនជាមនុស្សគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់ មិនមែនជាមនុស្សគ្មានអនាម័យ មិនមែនជាមនុស្សគ្មានឆន្ទៈ មនសិកានោះទេ ប៉ុន្តែព្រោះតែចំណេះដឹង កង្វះសេវាអប់រំដល់ប្រជាពលរដ្ឋ ទើបរយៈពេលជាងពីរទស្សវត្សទៅហើយប្រជាជនខ្មែរនៅមានអ្នកក្រីក្រនៅច្រើនដដែល។ ថ្វីត្បិតតែសេវាអប់រំបានយកចិត្តទុកដាក់បង្រៀនក្មេងជំនាន់ក្រោយ ប៉ុន្តែកន្លងទៅរដ្ឋហាក់មើលរំលងក្រពះរបស់កូនខ្មែរជំនាន់ក្រោយទាំងនោះទៅវិញ នោះគឺការបង្រៀនមនុស្សខ្មែរជំនាន់ចាស់ឲ្យរស់នៅក្នុងភាពថ្លៃថ្នូរ មានចំណេះ មានជំនាញពិតប្រាកដ។
ជារួមមក ប្រសិនបើកូនខ្មែរជំនាន់ថ្មីនេះចង់ទៅដឹកនាំប្រទេស គឺត្រូវអានឲ្យច្រើន គិតឲ្យជ្រៅ ពីបញ្ហាប្រទេសជាតិ។ ថែមពីនោះទៅទៀត ត្រូវស្គាល់ប្រទេសខ្លួនឯងឲ្យច្បាស់ ទាក់ទងស្ថានភាពប្រជាជនគ្រប់ទីកន្លែង ជីវភាពប្រជាជនឲ្យច្បាស់ ទីតាំងភូមិសាស្ត្រប្រទេសឲ្យបានច្បាស់ទើបសមជាអ្នកដឹកនាំប្រទេសដែលមានសមត្ថភាព៕
កូនខ្មែរចង់ធ្វើធំ ចង់ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំប្រទេស ចង់គ្រប់គ្រងលើប្រជាជន មិនមែនជារឿងដែលខុសឆ្គង និងអាក្រក់នោះទេ។ ប៉ុន្តែ កំហុសដ៏ធំរបស់កូនខ្មែរដែលចង់ទៅកាន់កិច្ចការទាំងនោះគឺនៅត្រង់ថា ពួកគេរៀនសូត្រមានចំណេះដឹងតិចតួច មានពិសោធន៍ជីវិតនយោបាយតិចតូច អានសៀវភៅបានតិចតូច គេចាប់ផ្ដើមតម្លើងតម្លៃខ្លួនខ្ពស់ជ្រុល មើលងាយអ្នកមានពិសោធន៍ជើងចាស់ក្នុងវិស័យដឹកនាំប្រទេស។
ជាការពិត មានទស្សនៈមួយបានលើកឡើងថា«អ្នកដឹកនាំចាំបាច់ត្រូវតែជាអានសៀវភៅ, ប៉ុន្តែគ្រប់អ្នកអានសៀវភៅមិនអាចក្លាយជាអ្នកដឹកនាំទាំងអស់នោះទេ»។ គំនិតនេះមានន័យថា ការអានសៀវភៅគឺជាផ្នែកមួយសំខាន់ដើម្បីឲ្យមនុស្សមានចំណេះដឹង។ ប៉ុន្តែចំណេះដឹងនេះមិនគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ ជាពិសេសចំពោះអ្នកដែលមានបំណងចង់ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំប្រទេស ចង់ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ។
យ៉ាងណាម៉ិញ ដើម្បីសុវត្ថិភាពប្រជាជន សេចក្ដីសុខរបស់ប្រជាជន អ្នកដឹកនាំ អ្នកគ្រប់គ្រង ព្រមទាំងអ្នកដែលមានគោលដៅចង់ទៅកាន់ការងារទាំងនេះ ត្រូវតែដឹងអំពីស្ថានភាពទាំងអស់របស់ប្រជាជន ចាប់តាំងពីប្រជាជនក្រីក្រដែលរស់នៅតាមស្រុកស្រែចំការ ប្រជាជនក្រីក្រនៅតាមទីក្រុង និង ប្រជាជនដែលមានប្រភពមកពីគ្រប់ស្រទាប់ គ្រប់កម្រិតសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារ ព្រមទាំងទឹកចិត្តរបស់ពួកគាត់ ថាគាត់ចង់បានអ្វីឲ្យពិតប្រាកដដើម្បីឲ្យដំណើការនៃការរៀបចំគោលនយោបាយជាតិមានប្រសិទ្ធភាព។
បន្ថែមពីនេះទៀត គឺអ្នកទាំងនោះមិនអាចស្គាល់ប្រទេសតែក្នុងក្រដាស់ មានន័យថា មិនមែនអានតែសៀវភៅទេ ព្រោះពេលខ្លះសៀវភៅវាអាចផ្ទុយពីការពិត ព្រោះអាស្រ័យទៅលើប្រភេទស្នាដៃរបស់អ្នកនិពន្ធ។ ផ្ទុយទៅវិញ តថភាពនៃជីវិតរបស់ប្រជាជន ទើបជាប្រភពនៃការរៀបចំគោលនយោបាយជាតិ។ ហើយមិនត្រូវប្រកាន់គំនិតមួយបន្ទោសរាស្ត្រថាល្ងង់ ខ្ជិល មិនខំប្រឹងប្រែងទើបបានជាខ្លួនក្រ។
ធាតុពិត ប្រជាជនខ្មែរមិនមែនជាមនុស្សខ្ជិល មិនមែនជាមនុស្សគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់ មិនមែនជាមនុស្សគ្មានអនាម័យ មិនមែនជាមនុស្សគ្មានឆន្ទៈ មនសិកានោះទេ ប៉ុន្តែព្រោះតែចំណេះដឹង កង្វះសេវាអប់រំដល់ប្រជាពលរដ្ឋ ទើបរយៈពេលជាងពីរទស្សវត្សទៅហើយប្រជាជនខ្មែរនៅមានអ្នកក្រីក្រនៅច្រើនដដែល។ ថ្វីត្បិតតែសេវាអប់រំបានយកចិត្តទុកដាក់បង្រៀនក្មេងជំនាន់ក្រោយ ប៉ុន្តែកន្លងទៅរដ្ឋហាក់មើលរំលងក្រពះរបស់កូនខ្មែរជំនាន់ក្រោយទាំងនោះទៅវិញ នោះគឺការបង្រៀនមនុស្សខ្មែរជំនាន់ចាស់ឲ្យរស់នៅក្នុងភាពថ្លៃថ្នូរ មានចំណេះ មានជំនាញពិតប្រាកដ។
ជារួមមក ប្រសិនបើកូនខ្មែរជំនាន់ថ្មីនេះចង់ទៅដឹកនាំប្រទេស គឺត្រូវអានឲ្យច្រើន គិតឲ្យជ្រៅ ពីបញ្ហាប្រទេសជាតិ។ ថែមពីនោះទៅទៀត ត្រូវស្គាល់ប្រទេសខ្លួនឯងឲ្យច្បាស់ ទាក់ទងស្ថានភាពប្រជាជនគ្រប់ទីកន្លែង ជីវភាពប្រជាជនឲ្យច្បាស់ ទីតាំងភូមិសាស្ត្រប្រទេសឲ្យបានច្បាស់ទើបសមជាអ្នកដឹកនាំប្រទេសដែលមានសមត្ថភាព៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ស្មើរនេះ», «ថ្មើរនេះ» និង«ថ្មារនេះ» មួយណាត្រូវ?
ភ្នំពេញ 10 ម៉ោង
