ពីនេះ ពីនោះ
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ភ្នំពេញ៖ ជាទ្រឹស្ដី ទាំងពុទ្ធិនិងការអនុវត្តន៍ គឺជាមធ្យោបាយ ផលិតឲ្យបានវិបាកមួយ សម្រាប់ជីវិតមនុស្ស។ វិបាកមួយដែលល្អ គឺជាវិបាកដែលជួយបំពេញនូវតម្រូវការរបស់មនុស្ស និងលើកកម្ពស់លក្ខខណ្ឌរបស់មនុស្សក្នុងសង្គមប្រជាធិបតេយ្យ នោះគឺការបង្កើនគុណភាពនៃជីវិត។ ប៉ុន្តែ ដើម្បីឲ្យមាន គុណភាពនៃជីវិតវាពិតជាមិនមានភាពងាយស្រួលនោះទេ។ សម្រាប់គរុវិទូជនជាតិអាមេរិក លោក ចន ដេវី John Dewey បានបង្កើតនូវជំហាន៥យ៉ាង ក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាដើម្បីធ្វើយ៉ាងណាឲ្យជីវិតមានគុណភាព។ជំហានទាំងនោះរួមមាន៖
១/. យើងត្រូវតែចេះសង្គេតពីបញ្ហា ហើយគិតពីធម្មជាតិរបស់វា (ទិដ្ឋភាពសំខាន់) នោះគឺមានន័យថាត្រូវចេះមើលថា តើក្នុងជីវិតរបស់ត្រូវប្រឈមនិងបញ្ហាអ្វីខ្លះ? ហើយត្រូវសិក្សាទៅរកពីប្រភពនៃបញ្ហា ឬធម្មជាតិដើមដែលនាំឲ្យកើតមានបញ្ហាទាំងនោះ។
២/. ជំហានទីពីរ នេះគឺបុគ្គលគ្រប់រូបត្រូវចេះ វិភាគពីភាពស្មុគស្មាញនៃបញ្ហា ឬញែកផ្នែកនីមួយៗនៃបញ្ហា។ កត្តានេះគឺចង់សម្ដៅដល់ការដោះស្រាយបញ្ហា។ ការដោះស្រាយបញ្ហាមិនអាចក្នុងពេលតែអាចដោះស្រាយបញ្ហាបានជាច្រើននោះទេ ប៉ុន្តែគឺត្រូវតែបែងចែកបញ្ហាទៅតាមផ្នែកនីមួយៗ ហើយរកឲ្យឃើញពីភាពសាំញាំនៃបញ្ហានោះ រួចហើយដាក់ចំណុចពិចារណាស្វែងរកដំណោះស្រាយ។
៣/.ជំហានទីបីនេះ គឺជាដំណាក់កាលមួយដែលបុគ្គលគ្រប់រូប ត្រូវចេះបង្កើតសម្មតិកម្ម(គំនិតណែនាំ) អំពីបញ្ហា និងផ្ដល់នូវដំណោស្រាយជាពង្រាង។
៤/. ជំហានទីបួន គឺយើងត្រូវចាប់ផ្ដើមវិភាគសម្មតិកម្មរបស់យើង ដោយផ្ដើមចេញពីបទពីសោធន៍ក្នុងអតីតកាល និងជ្រើសរើសដំណោះស្រាយដែលប្រសើរបំផុត ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។
៥/. ជំហានទីប្រាំ ដែលជាជំហានចុងក្រោយនេះ យើងត្រូវដាក់ដំណោះស្រាយទាំងនេះទៅក្នុងសកម្មភាពប្រតិបត្តិជាក់ស្ដែង ពេលនោះហើយយើងនឹងទទួលបានលទ្ធផលជាបទពិសោធន៍ជាក់ស្ដែង។
វិធីទាំងប្រាំជំហាននេះ គឺត្រូវធ្វើរហូតដល់អ្នកទទួលបាននូវវិបាកគួរជាទីពេញចិត្ត។ វិបាកជាទីពេញចិត្ត គឺការទទួលបាននូវអត្ថិភាពនៃសង្គមប្រជាធិបតេយ្យ និងការលើកកម្ពស់គុណភាពនៃជីវិត ហើយវិបាកនេះអាចកើតមានឡើង វាអាស្រ័យលើអ្នកមានការគិតប្រកបដោយការិះគន់។ ពីព្រោះការគិតប្រកបដោយការិះគន់នេះ នឹងនាំឲ្យអ្នកយល់ពីលក្ខខណ្ឌសេដ្ឋកិច្ច និងសង្គម ហើយ និងរបៀបដែលត្រូវធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរវា។ នៅពេលដែលអ្នកគ្មានការគិតប្រកបដោយការរិះគន់ នោះអ្នកអាចនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងភាពជាទាសកររបស់អភិជនមួយចំនួនតូចជាក់ជាមិនខាន៕
ដកស្រង់ពីសៀវភៅ៖ ទស្សនវិជ្ជាអប់រំ, រៀបរៀងដោយសាស្ត្រាចារ្យ អ៊ុន លាង
១/. យើងត្រូវតែចេះសង្គេតពីបញ្ហា ហើយគិតពីធម្មជាតិរបស់វា (ទិដ្ឋភាពសំខាន់) នោះគឺមានន័យថាត្រូវចេះមើលថា តើក្នុងជីវិតរបស់ត្រូវប្រឈមនិងបញ្ហាអ្វីខ្លះ? ហើយត្រូវសិក្សាទៅរកពីប្រភពនៃបញ្ហា ឬធម្មជាតិដើមដែលនាំឲ្យកើតមានបញ្ហាទាំងនោះ។
២/. ជំហានទីពីរ នេះគឺបុគ្គលគ្រប់រូបត្រូវចេះ វិភាគពីភាពស្មុគស្មាញនៃបញ្ហា ឬញែកផ្នែកនីមួយៗនៃបញ្ហា។ កត្តានេះគឺចង់សម្ដៅដល់ការដោះស្រាយបញ្ហា។ ការដោះស្រាយបញ្ហាមិនអាចក្នុងពេលតែអាចដោះស្រាយបញ្ហាបានជាច្រើននោះទេ ប៉ុន្តែគឺត្រូវតែបែងចែកបញ្ហាទៅតាមផ្នែកនីមួយៗ ហើយរកឲ្យឃើញពីភាពសាំញាំនៃបញ្ហានោះ រួចហើយដាក់ចំណុចពិចារណាស្វែងរកដំណោះស្រាយ។
៣/.ជំហានទីបីនេះ គឺជាដំណាក់កាលមួយដែលបុគ្គលគ្រប់រូប ត្រូវចេះបង្កើតសម្មតិកម្ម(គំនិតណែនាំ) អំពីបញ្ហា និងផ្ដល់នូវដំណោស្រាយជាពង្រាង។
៤/. ជំហានទីបួន គឺយើងត្រូវចាប់ផ្ដើមវិភាគសម្មតិកម្មរបស់យើង ដោយផ្ដើមចេញពីបទពីសោធន៍ក្នុងអតីតកាល និងជ្រើសរើសដំណោះស្រាយដែលប្រសើរបំផុត ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។
៥/. ជំហានទីប្រាំ ដែលជាជំហានចុងក្រោយនេះ យើងត្រូវដាក់ដំណោះស្រាយទាំងនេះទៅក្នុងសកម្មភាពប្រតិបត្តិជាក់ស្ដែង ពេលនោះហើយយើងនឹងទទួលបានលទ្ធផលជាបទពិសោធន៍ជាក់ស្ដែង។
វិធីទាំងប្រាំជំហាននេះ គឺត្រូវធ្វើរហូតដល់អ្នកទទួលបាននូវវិបាកគួរជាទីពេញចិត្ត។ វិបាកជាទីពេញចិត្ត គឺការទទួលបាននូវអត្ថិភាពនៃសង្គមប្រជាធិបតេយ្យ និងការលើកកម្ពស់គុណភាពនៃជីវិត ហើយវិបាកនេះអាចកើតមានឡើង វាអាស្រ័យលើអ្នកមានការគិតប្រកបដោយការិះគន់។ ពីព្រោះការគិតប្រកបដោយការិះគន់នេះ នឹងនាំឲ្យអ្នកយល់ពីលក្ខខណ្ឌសេដ្ឋកិច្ច និងសង្គម ហើយ និងរបៀបដែលត្រូវធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរវា។ នៅពេលដែលអ្នកគ្មានការគិតប្រកបដោយការរិះគន់ នោះអ្នកអាចនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងភាពជាទាសកររបស់អភិជនមួយចំនួនតូចជាក់ជាមិនខាន៕
ដកស្រង់ពីសៀវភៅ៖ ទស្សនវិជ្ជាអប់រំ, រៀបរៀងដោយសាស្ត្រាចារ្យ អ៊ុន លាង
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«គូលី»មានន័យច្បាស់លាស់ដូចម្តេច?
1 សប្តាហ៍
